เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 593 ไม่กินคุณเหรอ

บทที่ 593 ไม่กินคุณเหรอ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟัน

มือข้างหนึ่งปิดบังหน้าอกของตนเอาไว้และใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บจับสบู่ จากนั้นจึงถูลงบนร่างกายของตนอย่างลวกๆ

“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าทำได้”

ในขณะที่เอ่ย มือของเธอก็ลื่น สบู่หลุดออกจากมือเธอและตกลงไปในอ่างอาบน้ำ

เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบมัน แต่จี้จิ่งเชินกลับก้มลงเอามือจุ่มลงไปในน้ำร้อนแล้ว

“เดี๋ยวก่อน! ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกรีดร้องด้วยความตกใจ “ฉันจะทำเอง …”

เธอรีบเอื้อมมือไปหาแต่กลับสายไปก้าวหนึ่ง

จนกระทั่งเธอคลำเจอสบู่ ก็ถูกจี้จิ่งเชินหยิบไปก่อนแล้ว

เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าราวกับคนที่ได้รับความลำบาก

“ได้แต่ให้ฉันช่วยแล้ว”

พูดไป เขาก็หยุดมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ และจับมือที่บาดเจ็บของเธอวางไว้ที่ขอบอ่างอาบน้ำเพื่อไม่ได้สัมผัสโดนน้ำ

จากนั้น เขาก็ใช้สบู่ช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนถูตัว

เวินเที๋ยนเที๋ยนหลบเลี่ยงทันที ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ผิวใต้น้ำร้อนของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูในพริบตา

“ไม่เป็นไรจริงๆ …”

“อ๊ะ! เอามือของคุณออกไปเร็วเข้า! ”

“จี้จิ่งเชิน …”

น้ำเสียงนั้นค่อยๆ เบาลง ราวกับแมวน้อยแสนดื้อตัวหนึ่ง

การต่อต้านเริ่มต้นมาสู่จุดประนีประนอมในที่สุด

เสียงในห้องน้ำค่อยๆ แผ่วเบาลงเรื่อยๆ อย่างช้าๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยนขดตัวขึ้นมา ซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของอ่างอาบน้ำ เธอถูกจี้จิ่งเชินทำความสะอาดตั้งแต่หัวจรดเท้า ไปรอบหนึ่งจนทั้งตัวเป็นสีชมพู

เธอฝังหน้าลง ไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน ตอนนี้เธอแทบจะอยากมุดดินหนีอยู่แล้ว

เนื่องจากจี้จิ่งเชินช่วยเธออาบน้ำ เสื้อผ้าของเขาในตอนนี้จึงเปียกโชก

เมื่อมองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนซึ่งยังคงนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำในเวลานี้ เขาก็ถอดเสื้อที่เปียกออกและเดินเข้าไปเพื่อนำเธอขึ้นมาจากน้ำ

ไม่มีอะไรมากั้นระหว่างคนทั้งสองจนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงอุณหภูมิบนผิวหนังของกันและกัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนเหมือนถูกน้ำร้อนลวก ทั้งตัวของเธอสั่นสะท้านและหดตัวในก้อนเช่นเดิม เธอไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป และพูดเขาอุ้มออกไป

บนเตียงมีผ้าขนหนูถูกปูเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกวางเอาไว้บนนั้น

ทันทีที่แตะเตียง เธอก็ห่อตัวเองด้วยผ้าขนหนูอย่างรวดเร็ว มีเพียงศีรษะเท่านั้นที่ถูกเผยออกมาให้เห็น เธอจ้องมองจี้จิ่งเชินด้วยสีหน้าแดงก่ำ

ร่างกายของจี้จิ่งเชินเปียกปอนไปด้วยน้ำ เขาหยิบผ้าขนหนูด้านหนึ่งขึ้นมาเช็ดตัวและโยนทิ้งไว้ข้างๆ จากนั้นจึงเดินไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยน

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ม้วนตัวเองด้วยผ้าขนหนูและหดตัวลงทันที อย่างไรก็ตามเธอกลับล้มเหลวในการหลบหนีอยู่ดีและถูกจับไว้โดยจี้จิ่งเชิน

“อย่าขยับ”

เขาเอ่ยพูด จากนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลงทันทีอย่างว่าง่าย

เวินเที๋ยนเที๋ยนอายแทบแย่แล้ว เธอไม่กล้าขยับมั่วซั่ว

จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางของเธอเข้า ในใจก็รู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข เขาลงมืออีกครั้งและช่วยเธอเช็ดผมอย่างระมัดระวัง

ขอแค่เขามีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะเบิกตากว้าง และมองมาที่เขาอย่างระแวง

จี้จิ่งเชินรู้สึกขบขันกับการกระทำของเธอ และเอ่ยอย่างอ่อนใจ “กลัวอะไร ฉันไม่ได้จะกินเธออีกสักหน่อย?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้ำๆ อึ้งๆ เธอไม่มีคำอธิบายและทำเพียงห่อตัวเป็นก้อน

ดวงตาของจี้จิ่งเชินเต็มไปด้วยรอยยิ้มขบขัน เขาเช็ดผมให้เธอจนแห้ง จากนั้นจึงก้าวถอยหลังและกอดอก

“คืนนี้เธอจะนอนทั้งแบบนี้? ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า ท่าทางแน่วแน่

“ถูกต้อง”

จี้จิ่งเชินยิ้มอย่างอ่อนใจ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่

“เด็กดี ออกมา ฉันไม่ได้จะกินเธออีกสักหน่อย”

พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปคว้าผ้าขนหนูที่พันอยู่บนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนแทบจะกระโดดลงจากเตียง เธอดึงผ้าขนหนูเอาไว้และชักเย่ออยู่กับจี้จิ่งเชิน ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมปล่อย

จี้จิ่งเชินหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

“ถ้ายังไม่ออกมา ฉันจะลงมือแล้ว”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดของเขาแล้วก็ได้แต่ยอมปล่อยมือแต่โดยดี

ผ้าขนหนูถูกจี้จิ่งเชินเอาออกไป แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงขดตัวเป็นลูกบอลอย่างอับอาย

ผมยาวของเธอปกคลุมยังไหล่และหน้าอก ส่งผลให้ผิวขาวเนียนของเธอยิ่งดูโดดเด่น

นิ้วเท้าสีชมพูของเธอกำลังขดงออย่างน่าสงสาร

“เที๋ยนเที๋ยน”

ในห้องที่เงียบสงบ จู่ๆ จี้จิ่งเชินก็เอ่ยปาก

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน เธอก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมอง

เห็นชัดๆ ว่ากำลังยุ่งเหยิง แต่เมื่อสายตาคู่นั้นมองมา กลับเต็มไปด้วยความไว้วางใจ

เธอเอียงศีรษะ คล้ายกับกำลังคิดว่าทำไมจี้จิ่งเชินถึงเรียกเธอ ไม่ได้ค้นพบสักนิดว่าตนเองกำลังอยู่ในสถานการณ์อันตราย

ลมหายใจของจี้จิ่งเชินสูดลึก และมองไปที่ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างร้อนแรงราวกับเปลวไฟกำลังลุกไหม้

ภายใต้การจ้องมองของเขา ร่างกายเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ค่อยๆ ร้อนผ่าวขึ้นมา สายตาของเธอรีบหลบเลี่ยงมันที

จู่ๆ จี้จิ่งเชินก็ขยับตัวทันที

สองมือของเขาค้ำไว้บนเตียงและเข้าใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนเอนหลังลงไปอย่างช่วยไม่ได้ ด้านหนึ่งกำลังพยายามรักษาท่าทางเอาไว้ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็มองดูจี้จิ่งเชินที่เข้ามาใกล้

นัยน์ตาของจี้จิ่งเชินเข้มขึ้น จนทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเขินอายขึ้นมา

เธอกัดริมฝีปากล่าง ก่อนจะรีบหันตัวคิดหนี

แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือปฏิบัติ เธอก็ถูกจี้จิ่งเชินดึงเอาไว้และกดลงบนเตียง

ด้านหนึ่งเขากำลังจูบเธอและเอ่ยเรียกเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมา

“เที๋ยนเที๋ยนของฉัน สมบัติล้ำค่าของฉัน ภรรยาของฉัน…”

จากคำพูดที่เรียบง่ายไปจนถึงคำสุดใกล้ชิดสนิทสนมอย่างคำว่าภรรยา เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆ ปล่อยใจไปกับมันทีละน้อยๆ

สายตาของเธอค่อยๆ พร่ามัว ร่างกายของเธอแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนปวกเปียก เธอซบอยู่บนไหล่ของจี้จิ่งเชิน ส่วนมือนั้นกลับไม่รู้ว่าที่แท้แล้วกำลังผลักเขาออกไปหรือจับเขาไว้กันแน่

อุณหภูมิในห้องค่อยๆ สูงขึ้น ไม่นานนัก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถูกดึงเข้าสู่ตาข่ายที่วางไว้อย่างระมัดระวังของจี้จิ่งเชิน

นักธุรกิจที่ฉลาดที่สุด ย่อมมีวิธีดักจับเหยื่อมากมายนับพันวิธี

เขาค่อยๆ กดข้อมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างระมัดระวังโดยไม่ให้สัมผัสเข้ากับฝ่ามือที่บาดเจ็บของเธอ ดวงตาของเขาปรากฏความรู้สึกบางอย่างวาบผ่าน

แม้กระทั่งเขายังทำใจไม่ได้ที่จะให้เวินเที๋ยนเที๋ยนบาดเจ็บแม้แต่เล็กน้อย แต่เด็กคนหนึ่งที่เพิ่งมาถึงได้ไม่กี่วัน กลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนบาดเจ็บเข้าให้เสียได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร ล้วนมีค่าตอบแทนที่ต้องจ่าย

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจะตื่น จี้จิ่งเชินก็มาถึงหอคอยแล้วเรียบร้อย

สีหน้าของเขานิ่งสงบ ในขณะที่เดินเข้าไป เวินหมิงเฮ่าที่กำลังยืนเล่นบอลอยู่ไม่ไกลออกไปเมื่อเห็นเขาเข้าก็ตกใจจนนิ่งค้างทันที จากนั้นจึงรีบวิ่งหนีไปหลบอยู่ด้านหลังของเหยาเย้น

เหยาเย้นยังคงเขียนใบสมัครอยู่ เมื่อเห็นการกระทำแปลกๆ ของเวินหมิงเฮ่า เธอก็หันกลับมาดู

เมื่อเห็นเป็นจี้จิ่งเชิน เธอก็รีบลุกขึ้นยืน

“คุณจี้ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ?”

สายตาของจี้จิ่งเชินกวาดไปที่โต๊ะ จากนั้นจึงเห็นเอกสารอยู่หลายฉบับ

“ได้ยินเที๋ยนเที๋ยนบอกว่า ตอนนี้คุณกำลังเตรียมเอกสารการหย่าอยู่?”

เหยาเย้นพยักหน้า ไม่รู้ว่าทำไมจี้จิ่งเชินถึงมาหาเธอ

ไม่กี่วันมานี้เธออาศัยอยู่ในปราสาท จี้จิ่งเชินมาที่นี่น้อยครั้งอย่างยิ่ง ราวกับว่าพวกเธอสองแม่ลูกเป็นเพียงอากาศ

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวอย่างเป็นกังวล “เมื่อวานนี้หมิงเฮ่าซนมากเกินไป ฉันขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ”

สายตาของจี้จิ่งเชินเหลือบมองเวินหมิงเฮ่าที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเหยาเย้น จนเด็กชายรู้สึกกลัวจนตัวสั่น และรีบดึงหน้ากลับไปซ่อน

เขาค่อยเอ่ยปากขึ้น “ในศาลสมควรจะมีคนจากตระกูลเวินมาเช่นกัน พวกเขาไม่ยอมตกลงง่ายๆ แน่ และจะต้องเป็นสงครามที่ยืดเยื้อ เวินหมิงเฮ่าติดตามคุณตลอดเวลา อาจส่งผลต่อความคืบหน้าของคุณ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เหยาเย้นก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอถามอย่างไม่แน่ใจ “คุณจี้หมายความว่าอย่างไรคะ …”

“ฉันจะช่วยเขาหาที่ปักหลักให้เขา เพื่อที่เขาจะได้ไม่รบกวนคุณ