เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 794 ใส่ชุดไหนก็ได้สักชุด
บทที่ 794 ใส่ชุดไหนก็ได้สักชุด
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้โกรธจนเสียสติ
เธอมองไปทางเคอเหยียนรุ่ย “ถ้าเย็บชุดแต่งงาน ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?”
เคอเหยียนรุ่ยแสดงสีหน้าลำบากใจออกมาทันที
“ถ้าให้คนในสตูดิโอของผมทั้งหมดทำด้วยกัน อย่างน้อยต้องใช้เวลาสองวัน”
สองวัน?
พูดแบบนี้……ไม่ทันเวลาอยู่แล้ว……
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เคอเหยียนรุ่ยถอนหายใจ “ต่อให้ซ่อมแซมชุดแต่งงานแล้ว ก็ยากที่จะซ่อนร่องรอยจากการซ่อมแซม ไม่สู้เลือกชุดสวยๆ มาสักชุดดีกว่า”
เลือกมาสักชุด……นั่นคือชุดแต่งงานของเธอ……
งานแต่งงานที่เธอกับจี้จิ่งเชินรอมาสิบกว่าปี เตรียมงานแต่งงานอย่างดีที่สุด……
ทำได้แค่เลือกมาสักชุดแล้วเหรอ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาไว้
บรรยากาศในสตูดิโอนิ่งค้างไปทันที สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้า
ใครก็ไม่คาดคิด ชุดแต่งงานที่ตั้งใจตระเตรียมมาหนึ่งเดือน จะเกิดภัยพิบัติก่อนจะถึงงานแต่งงานแบบนี้
“เรื่องนี้ผมรับผิดชอบเอง” เคอเหยียนรุ่ยก้มหน้าลง “ความเสียหายทั้งหมดของคุณเวิน ผมรับผิดชอบเอง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดลมหายใจเข้ายาวๆ แล้วส่ายหน้า
“เรื่องแบบนี้ ใครก็ไม่คาดคิด ยิ่งไปกว่านั้น ความจริงแล้วคุณช่วยฉันออกแบบชุดแต่งงานที่สวยที่สุด”
“แต่ว่า……” เคอเหยียนรุ่ยโกรธจนกัดฟัน
“น่าเกลียด!” เขาสบถด่าออกมา แต่ก็ไร้หนทาง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองชุดแต่งงานในมือ ชุดแต่งงานที่หล่อนเจียนีตัดจนพัง เพราะไม่อยากให้เธอแต่งงานกับจี้จิ่งเชิน?
คิดถึงตรงนี้เธอก็กำหมัดแน่น พูดอย่างแน่วแน่ “ไม่ว่าอย่างไรก็ลองดูก่อนเถอะ คนไม่พอก็เรียกคนมา เพิ่ม ส่งไปที่สถานที่จัดงานก่อน ฉันจะคิดวิธีถ่วงเวลา”
“คุณยังอยากลองดู?” เคอเหยียนรุ่ยพูดอย่างตกใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ได้! ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาลองกัน! ทุกคนรีบตื่นตัวแล้วไปที่งานแต่งงานก่อน!”
เคอเหยียนรุ่ยรีบพาพวกเขานำชุดแต่งงานออกไปข้างนอกแล้วมุ่งไปทางสถานที่ที่ใช้จัดงานแต่งงาน
ตอนนี้ยังเช้าอยู่ แขกยังไม่มา คนกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
ระหว่างทาง เคอเหยียนรุ่ยได้เรียกเพื่อนของตัวเองมาแล้ว ทุกคนต่างพยายามเพื่อชุดแต่งงานชุดนี้
แต่……ไม่ทันเวลาแล้ว!
เห็นแขกด้านนอกเยอะขึ้นเรื่อยๆ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งร้อนรน
“เป็นอย่างไรบ้าง? จะเสร็จหรือยัง?”
ในตอนนี้มีคนช่วยซ่อมอยู่รอบชุดแต่งงานยี่สิบกว่าคนแล้ว แต่ก็ยังไม่ทัน
เคอเหยียนรุ่ยพูดอย่างลำบากใจ “อย่างน้อยที่สุดก็ต้องการห้าชั่วโมง ขออภัย คนที่ผมรู้จักทั้งหมดก็อยู่ที่นี่แล้ว……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วอย่างร้อนใจ เธอแต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้ว ขาดแค่ชุดแต่งงาน
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง แขกที่นั่งอยู่ด้านนอกก็นั่งกันเต็มแล้ว ประตูห้องถูกเคาะดังขึ้น
“เที๋ยนเที๋ยน คุณอยู่ข้างในไหม?”
จี้จิ่งเชิน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบหันไปตอบอย่างรวดเร็ว “ฉันอยู่ มีอะไรหรือเปล่า?”
“จะถึงเวลาแล้ว คุณพร้อมหรือยัง?” จี้จิ่งเชินเป็นห่วงเล็กน้อย หลังจากเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปอย่างรีบร้อนตอนเช้าก็ไม่มีข่าวอะไรอีกเลย
เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
“ผมเข้าไปได้ไหม?” เขาเอ่ยถาม
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบตอบ “ไม่ได้! ฉันยังไม่พร้อม ให้เวลาฉันอีกหน่อยได้ไหม?”
จี้จิ่งเชินได้ยินน้ำเสียงร้อนรนของเธอ จึงถามอย่างเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรนะ?”
“ไม่เป็นไร แค่แต่งหน้าต้องใช้เวลานานก็เท่านั้น คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
ด้านนอกเงียบไปสักพัก ก่อนจี้จิ่งเชินจะพูดขึ้นมา “ผมจะรอคุณที่โบสถ์ ภรรยาของผม”
น้ำเสียงอ่อนโยนเจือรอยยิ้ม
“ค่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขานรับอย่างกังวล
รอจนจี้จิ่งเชินไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงหันกลับมามองชุดแต่งงานในตอนนี้ สีหน้าเศร้าสร้อยลงอีกครั้ง
ทำอย่างไรดี?
หรือว่าจะไม่สำเร็จแล้วจริงๆ?
งานแต่งงานของเธอควรทำอย่างไรดี?
“หรืออาจจะทำได้แค่เปลี่ยนเป็นอีกชุดแล้วจริงๆ” เวินเที๋ยนเที๋ยนเรียกผู้ช่วยคนหนึ่งมา “ช่างเถอะ ไปที่ร้านแล้วเอาอีกชุดหนึ่งมาเถอะ”
เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้น มือไม้ก็หยุดการเคลื่อนไหว เงยหน้าขึ้นมา
“ไม่ได้!” ทันใดนั้นหลวนจื่อก็พูดขึ้นมา “เที๋ยนเที๋ยน เธอจะยอมแพ้ได้ยังไง? ต้องมีวิธีแน่”
“แต่ว่าตอนนี้……”
หลวนจื่อขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็เหมือนคิดอะไรออก นัยน์ตาเป็นประกายขึ้นมา
“ฉันคิดออกแล้ว!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเธอด้วยสายตางงงวย
หลวนจื่อรีบเอ่ย “เที๋ยนเที๋ยน เธอรออยู่ตรงนี้สักครู่ ไม่ว่าอย่างไร งานแต่งงานก็ต้องดำเนินต่อไป เรื่องชุดแต่งงาน ฉันจัดการเอง”
น้ำเสียงแน่วแน่ของหลวนจื่อราวกับแสงไฟในตอนกลางคืน
ให้ความรู้สึกอบอุ่นและทิศทางแก่เวินเที๋ยนเที๋ยนในทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า “เธอมีวิธี?”
“ฉันแค่มีไอเดียหนึ่ง ยังไม่แน่ใจ เธออย่าร้อนใจ รอฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะรีบกลับมา!”
หลวนจื่อไม่ได้บอกความคิดของเธอกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เธอกลัวว่าถ้าหวังมาก ก็อาจจะผิดหวังมาก อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เธอไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงอยากรู้มาก แต่เมื่อเห็นหลวนจื่อมีสีหน้าแน่วแน่
เธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“เธอเดินระวังด้วย อย่าลืมว่าเธอตอนนี้จะเป็นแม่คนแล้ว!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“รับทราบ เจ้านาย！”
คำพูดทะเล้นของหลวนจื่อกลับทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนผ่อนคลายลงมาก
หลวนจื่อรีบร้อนออกไป ส่วนเคอเหยียนรุ่ยก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนลองชุดแต่งงานชุดอื่นในร้าน
ไม่อยากจะพูดว่าถึงแม้จะเป็นแค่ตัวอย่าง แต่ดีไซน์ชุดแต่งงานในสตูดิโอของเคอเหยียนรุ่ยนั้นก็สวยงามมากเช่นกัน
เมื่อสวมลงบนตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ไม่ด้อยไปกว่าภาพที่ติดบนผนังสตูดิโอที่ใช้เป็นภาพโปรโมตเลยแม้แต่น้อย
แต่แน่นอนว่ายังเทียบกับชุดแต่งงานก่อนหน้านี้ไม่ได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกโล่งใจ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกเสียดายอยู่มาก
ถึงอย่างไรก็มีเพียงชุดแต่งงานที่เหมาะกับตัวเองเท่านั้นถึงจะเป็นชุดแต่งงานที่สมบูรณ์แบบที่สุด
ใกล้ถึงเวลาเริ่มงานขึ้นเรื่อยๆ แล้ว……
แขกเหรื่อด้านนอกก็มาถึงกันหมดแล้ว
จี้จิ่งเชินบอกว่าต้องการจัดงานแต่งงานที่เป็นที่หนึ่งในศตวรรษให้เธอ ในบรรดาแขกตรงหน้าแต่ละคนล้วนเป็นบุคคลที่โดดเด่นและมีชื่อเสียง
นักธุรกิจที่มีชื่อเสียงได้รับการยอมรับนับถือ นักการเมืองชื่อดังที่บางครั้งก็ปรากฏตัวในโทรทัศน์ แล้วยังมีดาราดังระดับสากล ผู้ที่ประสบความสำเร็จและมีอิทธิพลระดับโลก ตอนนี้ต่างมารวมตัวกันที่นี่
เวลาของคนเหล่านั้น ทุกๆ วินาทีสามารถคิดเป็นมูลค่าหลายสิบล้านหรือเป็นพันล้าน แต่ในตอนนี้กลับรออยู่ข้างนอก
เพียงเพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ปรากฏตัว
เพราะชุดแต่งงานของเธอยังไม่สำเร็จ！
การรอเป็นเวลานาน ทำให้บรรดาแขกเหรื่อต่างมีสีหน้าหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้ลุกออกไป กลับนั่งรออยู่ที่เดิม
เพียงเพราะวันนี้เป็นวันแต่งงานของจี้จิ่งเชินกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
ที่นี่ต่อให้เป็นคนที่มีความแค้นต่อกันมายาวนาน ในตอนนี้ก็นั่งลงอย่างสุภาพ ต่อให้เป็นคนที่ไม่รู้จักก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นแบบนั้นก็ยิ่งร้อนใจขึ้นเรื่อยๆ
เธอหันกลับไป เอ่ยอย่างไม่ลังเล “ช่างเถอะ เลือกมาสักชุดเถอะ！”
เคอเหยียนรุ่ยได้ยินดังนั้นจึงมองชุดแต่งงานที่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่สามารถซ่อมแซมได้ จึงได้แต่ถอนหายใจ
สถานการณ์ตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้เท่านั้น
เขาเอ่ยสั่งผู้ช่วย “พวกเธอหยิบเอาชุดสีเบจเมื่อกี้มา……”
“ไม่ต้องแล้ว！”
พึ่งพูดจบ ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมากะทันหัน