เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 855 คุณไม่ต้องการเขาแล้ว!
บทที่ 855 คุณไม่ต้องการเขาแล้ว!
“อย่าร้อง ผมปวดใจ”
จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะทำอย่างไรกับการชักใยของเขา
เธอพูดกับตัวเองทุกวัน ราวกับว่าได้พูดคุยกับจี้จิ่งเชินอย่างไรอย่างนั้น
เธอคิดว่าตัวเองหากได้เจอจี้จิ่งเชินอีกครั้ง จะต้องมีเรื่องมากมายที่อยากพูดกับเขา
แต่เมื่อเจอแล้วจริงๆ เธอกลับไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองใบหน้าซูบผอมของชายหนุ่ม เอ่ยอย่างละอายใจ “ขอโทษนะ……”
“เปลี่ยนเป็นสามคำอื่น”
จี้จิ่งเชินยิ้มบาง แล้วพูดขึ้นข้างหูของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ความทรงจำราวกับถูกเปิดสวิตช์ พรั่งพรูออกมาในพริบตา
เธอยังจำได้ จี้จิ่งเชินเคยพูดกับเธอตอนที่อยู่บนเกาะ
“ผมอยากฟังสามคำอื่นมากกว่า”
“ฉันรักคุณ”
ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้น ผ่านไปยังไม่ทันถึงหนึ่งเดือน
ในสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน กลับดูเหมือนว่าผ่านไปนานแล้ว นานจนเธอลืมไปแล้วว่าความสุขนั้นเป็นอย่างไร
“ผมรักคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้โผเข้าหาอ้อมกอดของเขา
จี้จิ่งเชินพาเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่บ้านของเธอ
ใบหน้าหล่อเหลาของเขา และท่าทางที่สนิทสนมกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ทำให้คุณป้ามองเขาไม่วางตา
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบแนะนำพวกเขาทั้งสองคน
เดิมคือเวินเที๋ยนเที๋ยนย้ายมาอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วจี้จิ่งเชินก็ย้ายเข้ามาอีก
“ที่แท้คุณก็คือเพื่อนบ้านคนนั้น”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดขึ้นอย่างทั้งโกรธทั้งขำ “อาหารบำรุงพวกนี้คุณเป็นคนส่งมา?”
จี้จิ่งเชินพึมพำรับ “ผมเลือกเอง แต่ของให้บอดี้การ์ดมาส่งให้”
เขากลัวว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะจำได้ในทันที
เดิมวางแผนพักอยู่เคียงข้างเวินเที๋ยนเที๋ยนคอยดูแลเธอ กลับไม่คิดว่าจะถูกต้องเปิดเผยเพราะอุบัติเหตุ
“ถ้าอย่างนั้นร้านสะดวกซื้อนั่นคุณเป็นคนเปิดใช่ไหม?”
นอกจากนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็คิดไม่ถึงเหตุผลที่คนอื่นจะเปิดร้านสะดวกซื้อที่นี่อีกแล้ว
แล้วจี้จิ่งเชินก็พยักหน้าจริงๆ “ใช่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเม้มปาก “คุณหาฉันเจอแล้ว ทำไมยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ?”
“ผมกลัวว่าผมหาคุณเจอแล้ว คุณก็จะแอบหนีไปอีก”
เห็นได้ชัดว่าจี้จิ่งเชินยังคงหวาดกลัวกับเรื่องที่เวินเที๋ยนเที๋ยนหายตัวไปอย่างกะทันหัน
เขากุมมือเวินเที๋ยนเที๋ยน ต้องการให้เธอยืนยันซ้ำๆ “ต่อไปห้ามออกจากบ้านไปโดยไม่พูดอะไรอีก”
“แล้วคุณจะเก็บลูกไว้ไหม?” เวินเที๋ยนเที๋ยนย้อนถาม
จี้จิ่งเชินกลับเงียบไป
ความเงียบของเขา ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนชักมือกลับทันทีอย่างอึ้งๆ “คุณยังต้องการให้ฉันทอดทิ้งเขา?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่าที่จี้จิ่งเชินเจอเธอแล้วไม่ได้พาเธอกลับไป เพราะเห็นด้วยกับวิธีของเธอแล้ว
แต่คิดไม่ถึงว่า จี้จิ่งเชินไม่ได้คิดจะให้เธอคลอดลูก!
“เที๋ยนเที๋ยน ผมปล่อยให้คุณเสี่ยงอันตรายไม่ได้”
จี้จิ่งเชินแน่วแน่
ที่แท้เขาก็ไม่ได้ทิ้งความตั้งใจของเขา
เมื่อสังเกตเห็นถึงจุดนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกถึงวิกฤตทันที!
“คุณออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนผลักเขาออกไปนอกประตู
“เที๋ยนเที๋ยน คุณต้องฟังผม พวกเราต้องคุยกันดีๆ!”
“ไม่ต้องคุยแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนปิดประตู หลับตาลงอย่างเจ็บปวด “ฉันจะไม่ยอมทอดทิ้งลูกคนนี้ ไม่เด็ดขาด!”
“แต่คุณอาจถึงตายได้!”
จี้จิ่งเชินกำหมัดแน่น ควบคุมตัวเองไม่ให้ใจร้อนพุ่งเข้าไป
“เที๋ยนเที๋ยน คุณฟังผม แค่คุณมีชีวิตต่อ พวกเราถึงจะยังมีวันข้างหน้า ถ้าคุณชอบเด็ก พวกเราก็สามารถมีได้หลายๆ คน……”
“คุณไม่ต้องการเขาแล้ว!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนในตอนนี้ราวกับแมวที่กำลังพองขน ใครกล้าแตะต้องลูกของเธอ เธอก็จะยอมสู้สุดชีวิต
จี้จิ่งเชินไหนเลยจะไม่รู้ท่าทีของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ถ้าเขาไม่คิดจะประนีประนอม เกรงว่าเธอคงไม่ยอมให้เขาเข้าประตูนี้ไป
“ถ้าหากคุณต้องการยืนหยัดที่จะคลอดเขา คุณมีโอกาสรอดไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์……”
จี้จิ่งเชินกำลังพูด เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตะโกนเสียงหลง “ยังมีตั้งสี่สิบเปอร์เซ็นต์ ฉันยอมเดิมพัน! จี้จิ่งเชิน ฉันขอร้องคุณ ฉันเสียลูกคนนี้ไปไม่ได้!”
เธอตัดใจไม่ลง ตัดใจที่จะทอดทิ้งชีวิตน้อยๆ นี้ไม่ลง
จี้จิ่งเชินกลัวว่าเธอจะตื่นตระหนกเกินไป จึงไม่ได้พูดอะไรอีก
แค่เอ่ยปลอบเธอเสียงเบา “ตอนนี้ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว คุณเปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย”
“คุณไปซะ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลัวว่าจี้จิ่งเชินจะโน้มน้าวให้เธอทอดทิ้งลูกอีก
เห็นท่าทางแน่วแน่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินก็ไม่ได้ดึงดันต่อ
เมื่อจะกลับไป เขาก็พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเสียงเบา “ต้องการอะไรเรียกผมได้ตลอดเวลา ผมพักอยู่ที่ข้างๆ บ้านคุณ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตอบ
เธอพิงอยู่หลังประตู ร้องไห้ราวกับเป็นเด็กเล็กๆ
คืนนั้นเธอก็นอนหลับไม่สนิท
วันรุ่งขึ้นเมื่อตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
“คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว ถ้าคุณยังไม่ตื่น ฉันจะเชิญหมอมาตรวจดูแล้ว!”
แม่บ้านลูบหน้าอกของเธอ เห็นได้ชัดว่าตกใจกับการนอนแล้วไม่ตื่นของเวินเที๋ยนเที๋ยน
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับถูกของบำรุงบนโต๊ะดึงดูดความใจ
“เป็นของที่เขาส่งมาให้อีกแล้วเหรอ?”
“ใช่แล้ว คุณผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับคุณชายข้างบ้านคนนั้นกันแน่?”
สายตาของแม่บ้านฉายแววอยากรู้อยากเห็น
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า ไม่อยากพูดอะไรมาก สีหน้าตื่นตัวเป็นอย่างมาก
“ต่อไปของบำรุงที่เขาส่งมา เอาทิ้งให้หมด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกังวลว่าจี้จิ่งเชินจะใส่อะไรลงไปในของบำรุงพวกนั้น
อย่างไรความคิดของเขาก็คือให้เธอเอาเด็กคนนี้ออก
เรื่องที่เธอทิ้งของบำรุงพวกนั้น บอดี้การ์ดได้รายงานกับจี้จิ่งเชินอย่างรวดเร็ว
คืนนั้น จี้จิ่งเชินได้มาเคาะประตูหน้าห้องของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง
“ไม่ต้องเคาะ ฉันไม่เปิดหรอก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่หลังประตู มองไปที่ประตูด้วยแววตาเศร้าโศก
เธอรู้ว่าจี้จิ่งเชินต้องเสียใจมากแน่ๆ
แต่เธอทำได้เพียงเท่านี้
“ผมเห็นของพวกนั้นที่คุณทิ้งแล้ว”
ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็พูดขึ้นมา
เสียงของเขาเศร้าเล็กน้อย ราวกับคนที่ผ่านความพลิกผันของชีวิตมา เวินเที๋ยนเที๋ยนแทบจะน้ำตาร่วงเมื่อเขาเอ่ยขึ้นมา
เขาไม่ควรเป็นแบบนี้ เขาควรเป็นจี้จิ่งเชินที่น่าภาคภูมิใจและสูงส่ง
ไม่ควรเป็นคนที่รอให้เธอเปิดประตูให้ในตอนนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนกัดริมฝีปาก บังคับตัวเองให้โหดร้าย “ใช่ ฉันทิ้งเอง ของที่คุณให้ ฉันไม่กล้าใช้”
“ไม่กล้าใช้?”
น้ำเสียงเหลือเชื่อของจี้จิ่งเชินทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกผิด
แล้วเธอก็ได้ยินที่จี้จิ่งเชินพูดต่อ “คุณคิดว่าผมจะวางยาพิษลงในของที่ผมให้คุณ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงียบไป
ความเงียบในตอนนี้ ก็เท่ากับว่าเป็นการยอมรับ
จี้จิ่งเชินยืนอยู่นอกประตู ดวงตาสีดำสนิทจ้องไปที่ประตู
ไม่ใช่ว่าเขาเข้าไปไม่ได้ ให้บอดี้การ์ดปลดล็อก หรือแม้กระทั่งถีบเปิดประตูก็ได้
แต่เขาจะทำแบบนั้นไม่ได้
“ผมไม่ทำเรื่องที่ทำร้ายคุณ” จี้จิ่งเชินพูดเสียงเคร่งขรึม
“แต่คุณต้องการให้ฉันยอมแพ้เรื่องลูก คุณไม่ต้องการเขาแล้ว”
“ใช่ ผมหวังว่าคุณจะยอมแพ้ แต่ผมก็ทำไปเพื่อคุณ!”
“เพื่อฉันก็ต้องเก็บเขาไว้! จี้จิ่งเชิน ถือว่าฉันขอร้องคุณ อย่าบังคับให้ฉันเอาเด็กออกได้ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่คล้ายกับวิงวอน
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูดอะไร เริ่มเกิดความลังเล
เขาไม่อยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเสี่ยงอันตราย แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมุ่งมั่นที่จะเก็บเด็กไว้
นี่คือสาเหตุที่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีทางตกลงกันได้