เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่ 882 คราวหน้ายังจะได้เจอกันอีกไหม?
บทที่ 882 คราวหน้ายังจะได้เจอกันอีกไหม?
“แต่ว่า……”
“คุณแม่ ขอร้อง อย่าถ่วงเวลาออกไปเพื่อหนู ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณแม่แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยเสียงสะอึกสะอื้น
เธอไม่อยากให้แม่ของเธอทำลายสุขภาพแบบนี้ อยู่ที่นี่จะส่งผลกระทบต่อการพักฟื้นของหล่อนหลี ต้องกลับไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศถึงจะดี
หล่อนหลีรั้นสู้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ จึงได้แต่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้เวินหงหยู้
แต่เวินหงหยู้เองก็ตัดใจให้หล่อนหลีอยู่ที่นี่ไม่ได้
“คุณฟังลูกเถอะ”
เวินหงหยู้เอ่ยอย่างทอดถอนใจ
เขาเคยโน้มน้าวหล่อนหลีแล้ว แต่หล่อนหลีก็ดึงดันไม่ยอมไปไหน
เขาไม่มีทางเลือก จึงได้แต่ช่วยเธอปิดบัง
ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้ความจริงแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปิดบังอีกต่อไป
“แต่ฉันไม่สบายใจจริงๆ!”
หล่อนหลีถอนหายใจยาว “เที๋ยนเที๋ยนตอนนี้ร่างกายลูกอ่อนแอกว่าแม่อีก ฉันเป็นห่วงเธอ ฉันต้องเห็นเธอดีขึ้นด้วยตาตัวเองถึงจะสบายใจ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนแสดงสีหน้าซาบซึ้ง
หล่อนหลีกับเธอมีความคิดเหมือนกัน ล้วนอยากให้อีกฝ่ายสบายดี
ถ้าอยากโน้มน้าวให้หล่อนหลีกลับบ้านพักตากอากาศ ก็ต้องยืนยันว่าตัวเองสามารถดูแลสุขภาพให้ดีได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยกับเธอ “คุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ปราสาทเก่ามีพ่อบ้านกับแม่ครัว แล้วก็จี้จิ่งเชินดูแลหนู พวกเขาดีกับหนูมาก และสุขภาพของดีก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่าพิษจะสลายหายไปแล้ว”
หล่อนหลีได้ยินดังนั้นก็มองเธออย่างสงสัย
“จริงเหรอ?”
“แน่นอน” เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้ายืนยัน “ไม่เชื่อแม่ถามจี้จิ่งเชินดูก็ได้ พวกเราไปตรวจก่อนหน้านี้แล้ว แต่พึ่งจะได้บอกคุณพ่อคุณแม่เท่านั้นเอง”
หล่อนหลีเงียบไปครู่หนึ่ง
เธออยู่ที่ปราสาทเก่ามาหลายวัน และเห็นความจริงทั้งหมด
จี้จิ่งเชินเอาใจใส่เวินเที๋ยนเที๋ยนมาก พ่อบ้านและแม่ครัวก็คอยถามไถ่เป็นห่วงเธอ
สิ่งที่เธอกับเวินหงหยู้สามารถทำได้ก็คือคอยคุยกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเท่านั้นเอง
เห็นหล่อนหลีกำลังครุ่นคิด เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้ทันทีว่าเธอเริ่มมีความลังเลแล้ว
เธอจึงรีบเอ่ยต่อ “แล้วเรื่องบริษัท จี้จิ่งเชินก็ดูแลได้ หรือว่าคุณแม่ยังไม่เชื่อถือความสามารถเขา?”
หล่อนหลีส่ายหน้าอย่างไม่รู้ตัว
จี้จิ่งเชินที่สามารถประคับประคองตระกูลจี้ได้ด้วยตัวเอง วิธีการของเขาต้องน่าชื่นชมอยู่แล้ว
ยกบริษัทตระกูลหล่อนให้จี้จิ่งเชินดูแลชั่วคราวเธอก็ไม่ได้เห็นต่างเลยแม้แต่น้อย
เห็นสายตาคาดหวังของลูกสาว หล่อนหลีจึงได้แต่พยักหน้าเบาๆ “แม่กลับบ้านพักตากอากาศก็ได้ แต่เวินหงหยู้ต้องอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นแม่ไม่วางใจ”
ถ้าเวินหงหยู้อยู่ที่ปราสาทเก่า อย่างน้อยเธอก็สามารถโทรหาเขาทุกวันเพื่อถามถึงสถานการณ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
ตัวเลือกนี้นอกจากเวินหงหยู้แล้วก็ไม่มีใครทำได้ หนึ่งเพราะในปราสาทเก่าพ่อบ้านและแม่ครัวที่คอยดูแลเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างใกล้ชิด เวลาส่วนใหญ่ล้วนไม่สามารถพกโทรศัพท์ได้
สองเพราะเธอไม่อยากรบกวนจี้จิ่งเชิน ถึงอย่างไรกับบริษัทของทั้งสองตระกูลเขาก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว
มีแค่เวินหงหยู้เท่านั้นที่สามารถรักษาการติดต่อกับเธอ
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
“ไม่ คุณพ่อต้องกลับไปกับคุณแม่ ไม่อย่างนั้นหนูก็ไม่วางใจ”
หล่อนหลีมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างแปลกใจ
เธอคิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะปฏิเสธเธอ
“เที๋ยนเที๋ยน พ่อหนูอยู่ที่นี่สามารถดูแลหนูได้ แล้วยังสามารถติดต่อกับแม่ได้ตลอดเวลา แบบนี้แม่ถึงจะพักผ่อนได้อย่างสบายใจ!”
หล่อนหลีไม่เข้าใจ ทำไมเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ตกลง
เธอตกลงกลับไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศแล้ว
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ถอนหายใจยาวออกมาอีกครั้ง “คุณแม่ คุณแม่เป็นห่วงหนู แต่หนูก็เป็นห่วงคุณแม่ ที่บ้านพักตากอากาศก็ไม่มีคนรู้ใจ มีแค่คุณพ่ออยู่เคียงข้างคุณแม่ หนูถึงจะสบายใจ”
หล่อนหลียังอยากพูดอะไรอีก แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดต่อ “คุณแม่ก็รู้ว่าร่างกายหนูจะคิดมากไม่ได้ ถ้าหากคุณพ่อไม่อยู่ข้างๆ คุณแม่ หนูต้องเป็นห่วงคุณแม่ทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ร่างกายของหนู……”
เธอไม่ได้เอ่ยต่อ แต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคให้หล่อนหลีเข้าใจในความหมายของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินคุยกันตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่บนรถแล้ว เห็นว่าหล่อนหลีจะขาดคนข้างกายไม่ได้ และต้องสามารถดูแลเธออย่างใกล้ชิดได้ด้วย
สำหรับเรื่องปัญหาเรื่องการติดต่อ จี้จิ่งเชินเองก็ช่วยเธอคิดไว้ก่อนแล้ว
“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะไม่สามารถรู้ความเป็นไปของหนู ทุกวันตอนเย็นจี้จิ่งเชินจะให้เวลาครึ่งชั่วโมงโทรหาคุณแม่ รายงานความเป็นไปของหนู”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบางมองหล่อนหลี “แบบนี้แม่คงวางใจแล้วใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคำนึงถึงความกังวลทั้งหมดของหล่อนหลีได้ หล่อนหลีจึงมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไม่สบอารมณ์ “ลูกพูดถึงขนาดนี้แล้ว แม่จะยังพูดอะไรได้อีก?”
ได้ยินดังนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็แสดงรอยยิ้มสดใสออกมา
“ขอบคุณค่ะ คุณแม่”
เธอกอดหล่อนหลีอีกครั้ง “ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“เด็กโง่ ลูกก็ด้วย” หล่อนหลีโอบกอดเอวบางของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างเจ็บปวดใจ “แม่ไม่อยู่ข้างลูก ต้องดูแลร่างกายดีๆ มีเรื่องอะไรไม่อนุญาตให้ปิดบังพวกเรา รู้ไหม?”
“รู้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอมองหล่อนหลีด้วยแววตาที่ไม่อาจตัดใจ
เธอไหนเลยที่ตัดใจให้หล่อนหลีไปได้?
พูดแบบไม่น่าฟัง บางทีนี่อาจจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของพวกเธอสองแม่ลูกก็ได้
หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ต้องกลับไปพักฟื้นที่บ้านพักตากอากาศ พ่อบ้านและแม่ครัวที่ทราบข่าวจึงเตรียมของไว้ไม่น้อย
ก่อนหน้านี้ไม่ได้สนิทสนมกับพวกเขา พวกเขาคิดว่าทั้งสองนั้นสูงส่งเกินเอื้อม แต่เมื่ออยู่ร่วมกันมาระยะหนึ่งก็ทำให้พวกเขาเข้าใจว่าเป็นเพียงพ่อแม่ที่เป็นห่วงลูกสาวก็เท่านั้น
หล่อนหลีเห็นของที่กองพะเนินเหมือนภูเขาแล้ว ก็ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “ของเยอะขนาดนี้ พวกเราเอาไปไม่ไหวหรอก”
แค่เก็บเสื้อผ้าและของใช้ก็เต็มกระเป๋าสองใบแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ห้าม อยู่ข้างๆ มองทุกคน
ราวกับเพราะเชื่อคำพูดก่อนหน้านี้ของตัวเอง บรรยากาศที่ตกต่ำภายในบ้านก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้นมา
ไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินได้รายงานผลตรวจร่างกายจากไหนมาบอกกับทั้งสองคน ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนเริ่มดีขึ้นแล้ว ในที่สุดพวกเขาถึงได้กลับไปอย่างวางใจ
“พวกนี้หนูล้วนตั้งใจเตรียมเป็นพิเศษ” เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมุมปากขึ้น “คุณแม่ไม่ต้องเกรงใจแล้ว เอาไปด้วยเถอะ ถ้าหากใส่ไม่พอก็หาคนช่วยขนกลับไปกับคุณแม่ได้”
แล้วมองไปทางจี้จิ่งเชิน “รบกวนคุณแล้ว”
สุขภาพของเธอไม่ดี ไม่สามารถไปส่งคุณพ่อคุณแม่ด้วยตัวเองได้ จึงได้แต่ส่งมอบหน้าที่นี้ให้จี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินส่งสายสายตาวางใจให้เธอ “รอผมอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจ”
“อืม”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองตามหล่อนหลีกับเวินหงหยู้กลับไป แววตาเจือความเศร้าเสียใจเล็กน้อย
พ่อบ้านเอ่ยปลอบอย่างเข้าใจ “คุณนายอย่าเศร้าไปเลย ต้องได้เจอกันอีกแน่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าเล็กน้อย ปกปิดความขมขื่นในแววตา
เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดจนถึงวันที่ได้เจอพ่อแม่อีกครั้งหรือไม่
หลังจากที่หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เข้าไปจัดเก็บห้องของพวกเขาด้วยตัวเอง
พ่อบ้านกับแม่ครัวเห็นเธอสภาพอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงไม่ได้ห้ามเธอแต่คอยช่วยอยู่ข้างๆ แทน
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเปียโนหลังใหม่เอี่ยม ที่พึ่งใช้ได้ไม่นานนั้น
ราวกับเสียงบรรเลงของเวินหงหยู้ดังขึ้นที่ข้างหู
ไม่รู้ว่าคราวหน้า ยังจะสามารถเจอกันได้อีกไหม