เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่1004 เล่นพ่อแม่ลูก
อาจารย์ฉู่ขมวดคิ้ว แววตาสงสัยได้จ้องมองมาที่เขา
“ปรมาจารย์จาง คุณสนิทกับนิวมั้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่รู้เลย?”
จางลัยยี่ยิ้มและพูดเรื่อยเปื่อย: “ก่อนหน้านี้ตอนที่ทำการแข่งขันเคยเจอหน้ากัน เขามาถามเรื่องเกี่ยวกับการแข่งขันของครั้งนี้ ไม่มีอะไรมากหรอก”
แต่อาจารย์ฉู่ยังคงสงสัยอยู่ดี
พวกเขารู้ดีนิวมั้นเป็นคนยังไง จางลัยยี่ไปคลุกคลีกับเขาได้ยังไง?
อย่ากระทบการแข่งขันต่อไปของพวกเขาเชียวนะ……
แฟนชั่นโชว์จบในวันจันทร์ เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินก็ตัดสินใจกลับประเทศแล้ว อีกไม่กี่วัน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็จะเริ่มทำการแข่งขันแล้ว จะต้องเตรียมตัวล่วงหน้าหน่อย
เดิมทีหลวนจื่ออยากกลับไปพร้อมพวกเขา แต่หลุยส์ชื่นชมเธอมาก ได้ถามเธอว่ายอมอยู่ต่อเพื่อไปเจอหน้าดีไซน์เนอร์ท่านอื่นหรือเปล่า
นี่เป็นโอกาสที่ดีมาก
ถ้าสามารถรู้จักดีไซน์เนอร์ที่มากกว่าผ่านโอกาสครั้งนี้ เส้นทางซุปเปอร์โมเดลของหลวนจื่อก็จะเดินได้ราบรื่นขึ้น
พอนึกถึงโดว์โดว์ที่ยังอยู่ในบ้านก็ค่อนข้างเป็นห่วงและไม่ไว้วางใจ
“เธอวางใจเถอะ ทางฝั่งโดว์โดว์ ฉันจะช่วยเธอดูแลเอง เธอทำงานอย่างสบายใจเถอะ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด
หลวนจื่อคิดๆแล้วก็รู้สึกละทิ้งโอกาสนี้ไม่ได้จริงๆ
“โอเค งั้นโดว์โดว์ก็รบกวนเธอแล้วนะ แต่ถ้าโดว์โดว์รู้ว่ามีเสี่ยวหยู๋ชิงคอยเล่นเป็นเพื่อน จะต้องดีใจมากแน่ๆเลย”
นึกถึงโดว์โดว์ที่ติดจี้หยู๋ชิงงอมแงมทั้งวัน ใบหน้าของหลวนจื่อเผยรอยยิ้มที่จนปัญญาและเอ็นดูออกมา
หมินอันเกอยืนอยู่ข้างๆ กลับพบว่าตัวเองไม่สามารถคุยเรื่องนี้กับพวกเขาเลย ที่หลวนจื่อพูดมาพวกนี้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่รู้……
เวลานี้เวินเที๋ยนเที๋ยนสอบถามว่า: “อันเกอ ครั้งนี้คุณกลับไปมั้ยคะ?”
หมินอันเกอเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สายตามองไปที่หลวนจื่อแว๊บนึง
“ตอนนี้งานของผมเสร็จแล้ว สองวันนี้ก็อยู่ต่อที่นี่ก่อน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตเห็นสายตาของเขาแล้วพยักหน้า
“โอเคค่ะ วิวของที่นี่สวย พวกคุณอยู่ต่อสามารถไปชมดูได้ค่ะ”
เธออยากให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง จะได้ให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาพัฒนาไปอีกขั้น
แต่หลวนจื่อที่ผ่านมาได้ยินคำพูดแบบนี้จะดีใจสุดๆ นาทีนี้กลับทำตัวเฉยเมย
“วางใจได้ พวกเธอกลับไปเถอะ การแข่งขันของอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอจะต้องชนะให้ได้นะ!”
“ฉันจะพยายามนะ”
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินขึ้นเครื่องแล้ว หลวนจื่อถึงเดินออกไปข้างนอก
เดินไปสักพัก กลับเห็นหมินอันเกอเดินตามอยู่ข้างกายตลอด
“คุณไม่มีงานอย่างอื่นเหรอคะ?” หลวนจื่อพูด
เวลานี้หมินอันเกอถึงเปิดปากพูดว่า “หนังของผมถ่ายทำเสร็จแล้ว”
“แล้วคุณอยู่ที่นี่ต่อทำไมคะ?” น้ำเสียงของหลวนจื่อไม่สบอารมณ์
“คอยดูคุณไง”
ถึงแม้หมินอันเกอไม่รู้ว่าบนตัวหลวนจื่อเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกได้ลางๆว่า บางทีอาจจะสามารถกลับไปเหมือนเมื่อก่อนผ่านการใกล้ชิดสัมผัสที่มากกว่า
แต่หลวนจื่อฟังคำนี้แล้ว กลับทำให้เธอนึกถึงคำพูดของแม่หลวนในก่อนหน้านี้
เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ กลัวถ้าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ไม่รู้จะไปบอกกับตระกูลหลวนยังไงอีกแล้วใช่มั้ย?
หัวใจของหลวนจื่อตายด้าน เธอพูดอย่างเย็นชา: “ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันยังมีงานอย่างอื่นต้องยุ่งอีก คุณก็ไปยุ่งงานของคุณเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันไม่ทำให้คุณลำบากใจหรอกค่ะ”
หมินอันเกอขมวดคิ้ว
ยังไม่รอให้ได้อธิบาย หลวนจื่อก็จากไปอย่างเร่งรีบแล้ว
ท่าทางที่ลนลาน เหมือนรีบร้อนจะหนีไปจากข้างกายของหมินอันเกอ
หลังจากเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชินกลับมาในประเทศ ก็เริ่มยุ่งเกี่ยวกับการแข่งขันของอีกไม่กี่วันข้างหน้า
ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอไปร่วมงานแฟชั่นโชว์ แต่ไม่ผัดวันประกันพรุ่งเรื่องของการแข่งขันเลยสักนิด
การแข่งขันของทุกครั้งก็จะตรวจดูจากเครือข่ายโทรทัศน์ แน่นอนว่าก็เคยดูการแข่งขันของนิวมั้นกับคนอื่นๆอยู่
อีกสามวัน เธอกับนิวมั้นก็จะแข่งขันกันแล้ว
ถึงแม้นี่เป็นการแข่งขันครั้งที่สองของเธอกับเขา อีกอย่างก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เคยชนะเขา สำหรับการแข่งขันของครั้งนี้ เธอไม่กล้าเกียจคร้านเลยสักนิด
ดูข้อมูลเกี่ยวกับการแข่งขันของนิวมั้นจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนหาปัญหายิบย่อยจากในนั้นเจอบ้างแล้ว ในใจค่อยๆมีความมั่นใจขึ้น
พอเงยหน้าขึ้นมา เธอก็เห็นจี้หยู๋ชิงกับโดว์โดว์กำลังเล่นอยู่บนโซฟาพอดี
ไม่นึกเลยว่าจะเล่นพ่อแม่ลูกกันอยู่!
นิสัยของจี้หยู๋ชิงมีความเป็นผู้ใหญ่มากๆ อยู่ตรงหน้าพ่อแม่ยังทำตัวเป็นเด็กบ้างเป็นรั้งคราว แต่ถ้าอยู่กับคนนอกก็จะดูใจเย็นและหนักแน่นมากเป็นพิเศษ
ตอนที่อยู่กับโดว์โดว์ ยิ่งไม่เหมือนเด็กคนนึงเลย
แต่โดว์โดว์ดันติดจี้หยู๋ชิงงอมแงม ชอบเขามาก ชอบราวีเสี่ยวหยู๋ชิงและเล่นกับเขาอยู่เป็นประจำ
เกมส์พ่อแม่ลูกของทุกครั้งก็จะถูกปฏิเสธ แต่เธอชอบสิ่งนี้เลยไม่รู้สึกเหนื่อยอีกเช่นเคย
คิดไม่ถึงว่าวันนี้จี้หยู๋ชิงจะให้ความร่วมมือขนาดนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้หยู๋ชิงที่สีหน้าจริงจังเคร่งขรึม รับบทเป็นพ่อ ส่วนโดว์โดว์ที่สีหน้ายิ้มแย้มและลิงโลดด้วยด้วยความดีอกดีใจ กลายเป็นการเปรียบเทียบที่ชัดเจน
น่ารักสุดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยิบมือถือขึ้นมา บันทึกภาพนี้เอาไว้
แชะ~
ได้ยินเสียงกล้องถ่ายรูป จี้หยู๋ชิงก็หันหน้ามาอย่างไว แก้มป่องขึ้นมาเล็กน้อย
เหมือนเสียใจมากที่ภาพเก้อเขินของตัวเองถูกถ่าย
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม: “น่ารักมาก เสี่ยวหยู๋ชิงไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
แต่ไม่ว่าจะกล่อมยังไง จี้หยู๋ชิงก็ไม่ยอมเล่นเกมส์อีกแล้ว สีหน้าบึ้งตึงและกลับคืนสู่หน้าตาที่เคร่งขรึมของปกติ
“ชิงชิง～”
โดว์โดว์เรียกชื่อเขาและจับมือเขาไว้เบาๆ
ในดวงตากลมโต เริ่มมีน้ำตาระยิบระยับอยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้แต่พูดว่า: “เอาล่ะ เดี๋ยวจี้จิ่งเชินก็จะกลับมาแล้ว เราไปรับเขาด้วยกันเป็นไงบ้าง? ได้ยินว่าวันนี้เขาจะเอาหนังสือใหม่ๆกลับมาด้วย”
ได้ยินคำนี้ ในที่สุดจี้หยู๋ชิงถึงหันหน้ามาด้วยความสนใจ
“จะมีหนังสือนิทานหรือเปล่าคะ?” โดว์โดว์ตาเปล่งประกาย หน้าตาคาดหวัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิด
จี้จิ่งเชินจะเอาแค่พวกหนังสือสาขาวิชามา ถึงแม้พวกนั้นล้วนเป็นหนังสือภาพวาดที่ให้คนออกแบบโดยเฉพาะ แต่ไม่ใช่หนังสือที่โดว์โดว์ชอบแน่นอน
แต่มองดูดวงตาเปล่งประกายของโดว์โดว์แล้ว เธอไม่อยากให้หนูน้อยผิดหวังจริงๆ ได้แต่พูดว่า: “บางทีอาจจะมีมั้งคะ?”
“ดีจังเลยค่ะ!”
โดว์โดว์ดีใจจนปรบมือขึ้นมา และหันมามองจี้หยู๋ชิง “ชิงชิง～เราไปด้วยกัน”
เธอดึงมือของจี้หยู๋ชิงไว้แน่น ดึงเขาเดินออกไปข้างนอก
จี้หยู๋ชิงมองมือที่ทั้งสองคนจับเอาไว้ แล้วถอนหายใจทีนึง
หน้าตาที่ทั้งสองจับมือกันน่ารักสุดๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินตามอยู่ข้างหลัง และมองเด็กทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแฉ่ง
พ่อบ้านกับแม่ครัวเห็นก็รู้สึกเด็กทั้งสองน่ารักมาก ต่างก็ทยอยกันหยุดงานในมือลง มองทั้งคู่ที่เดินเตาะแตะออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าที่เอ็นดู
เพิ่งเดินออกมาจากสวนดอกไม้ ยังไม่ได้ออกจากประตู ก็เห็นรถของคนขับจอดอยู่ที่หน้าประตู
จี้จิ่งเชินกลับมาแล้ว?
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินไปข้างนอกสี่ห้าก้าว
จี้จิ่งเชินลงจากรถแล้วจริงๆ และยืนอยู่หน้าประตู กำลังพูดคุยกับผู้หญิงผมทองนัยน์ตาสีฟ้าคนนึงอยู่
ผู้หญิงคนนั้นรูปร่างสูงเพรียว ใส่ชุดสูทที่สวยงาม ทำให้หุ่นของเธอดูมีส่วนเว้าส่วนโค้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังจะเดินไปหา จู่ๆผู้หญิงผมทองนัยน์ตาสีฟ้าคนนั้นล้มตัวมาข้างหน้า ได้ล้มไปที่จี้จิ่งเชินโดยตรง
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจจนอึ้งไปครู่นึง เห็นใบหน้าของจี้จิ่งเชินเยือกเย็นจนอากาศแข็งตัวอยู่แล้ว ไหนๆก็ไหนๆแล้วจึงได้ยืนอยู่ที่เดิม และมองท่าทางต่อไปของผู้หญิงคนนั้นซะเลย
สีหน้าของจี้จิ่งเชินดูแย่สุดๆ ดำเหมือนก้นหม้อ
ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นจะล้มมาที่เขา เขาได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไว
โพ่ง！
ผู้หญิงได้ล้มไปกับพื้นโดยตรง!