เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่1046 ต้องแข่งขันต่อ
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง ไม่พูดอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้แต่ต้องถอยให้หนึ่งก้าว
“ฉันสัญญา ต่อไปจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“คุณยังอยากจะมีต่อไปอีก?”
ตอนนั้นเองในที่สุดจี้จิ่งเชินก็หันกลับมามองที่เธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้ม
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”
“ไม่เป็นไร?” จี้จิ่งเชินย้อนถามด้วยน้ำเสียงดังขึ้นเล็กน้อย
หลังจากจบการแข่งขันแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ซ่อนมือไว้ข้างหลัง อย่าคิดว่าเขาจะไม่เห็น
มือคู่นั้นแข็งทื่อไปนานแล้ว เพราะการถือเครื่องมือเป็นเวลานาน แม้กระทั่งขยับยังขยับไม่ได้!
ใช้งานหนักเกินไปขนาดนี้ เป็นการกดขี่ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยน!
เวินเที๋ยนเที๋ยนหดคอกับเสียงที่ดังขึ้นของจี้จิ่งเชิน รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด จึงไม่กล้าโต้แย้ง
เห็นเขาขมวดคิ้วแน่น ก็ยกมือขึ้นใช้นิ้วชี้นวดตรงกลางระหว่างคิ้วของเขา
“ต่อไปไม่มีแล้ว ฉันรับประกัน！”
จี้จิ่งเชินกลับไม่เชื่อการรับประกันของเธอเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยอย่างแน่วแน่ “วางใจเถอะ วันนี้เกิดเรื่องแบบนี้ ต้องไม่จัดการแข่งขันต่ออย่างแน่นอน ฉันพักไม่กี่วัน ก็ไม่มีปัญหาแล้ว”
ในตอนนั้นเอง เหล่ากรรมการก็เดินเข้ามาแล้วโค้งให้เวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้จิ่งเชิน
“ต้องขออภัยจริงๆ สำหรับเรื่องเมื่อสักครู่นี้ หลังจากที่พวกเราปรึกษากันแล้ว ก็ได้ตัดสินใจเลื่อนการแข่งขันรอบสุดท้ายออกไป”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าเล็กน้อย ความจริงแล้วการตัดสินใจแบบนี้ก็เป็นประโยชน์กับเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่ในตอนนั้นเอง ทันใดนั้นจางลัยยี่กลับโผล่ออกมาจากทางด้านหลัง
“จะเป็นไปได้อย่างไร? ตอนนี้ผู้ชมมากมายและคนดูอยู่หน้าจอโทรทัศน์อีกจำนวนมาก ล้วนมาเพื่อดูการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ ถ้าหากพูดว่าไม่แข่งแล้วก็ไม่แข่ง เธอจะให้ฉันเจอหน้าคนอื่นๆ ได้อย่างไร?”
กรรมการเอ่ยอย่างลำบากใจ “แต่สถานการณ์ของคุณเวิน ไม่เหมาะที่จะแข่งขันต่อ”
จางลัยยี่มองทางเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างราบเรียบ
“เมื่อฉันถามเธอ เธอบอกว่าตัวเองไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นเพราะเธอแค่คนเดียว แล้วส่งผลกระทบกับการแข่งขันทั้งหมด ทำให้ผู้ชมไม่พอใจพวกเรา การแข่งขันใหญ่ครั้งนี้ก็จะไม่มีความหมายอะไรเลย!”
เหล่ากรรมการได้ยินดังนั้นก็ลำบากใจเป็นอย่างมาก
“แต่คุณเวินตอนนี้ไม่สามารถแข่งขันต่อได้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน? ไม่ใช่ว่ายังมีฉันเหรอ? ทีมของพวกเรามีตั้งสองคน”
เหล่ากรรมการชะงักไป ที่จางลัยยี่พูดก็มีเหตุผลจริงๆ
การแข่งขันครั้งนี้เป็นการแข่งขันขนาดใหญ่ ถ้าหากไม่สามารถจัดต่อไปได้ ต้องเป็นที่ไม่พอใจของมวลชนอย่างแน่นอน
หลายคนสบตากันแล้วจึงเอ่ย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็แข่งขันต่อเถอะ คุณเวิน คุณโอเคใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนปรายตามองจางลัยยี่ อีกฝ่ายสายตาเป็นประกายชั่วร้าย
เธอจึงพยักหน้า
“ได้”
เมื่อพูดออกไป เธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างๆ สีหน้าครึ้มลงเล็กน้อย
เหล่ากรรมเห็นว่าเธอตกลงแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันที
“ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
ทันทีที่เดินไปแล้ว จางลัยยี่ก็ยิ้มออกมาอย่างลำพองใจ
“เวินเที๋ยนเที๋ยน นี่จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเธอ การแข่งขันใหญ่ครั้งนี้ เธอเดินมาถึงเพียงเท่านี้แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบางเอ่ย “ปรมาจารย์จางลัยยี่มั่นใจขนาดนี้เลย?”
“เหอะ” จางลัยยี่แค่นหัวเราะเสียงเย็น “ถึงตอนนั้น เดี๋ยวให้เธอเห็นดีกัน!”
เขาไม่ได้ระงับอารมณ์ของตัวเองเลย หรือว่าเพราะถึงการแข่งขันสุดท้ายแล้ว จึงมั่นใจแล้วว่าตัวเองจะชนะ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนครุ่นคิดพลางหันกลับไป กลับเห็นจี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างตัวเองด้วยสีหน้าครึ้มเข้ม ก็ตกใจทันที
“เวิน! เที๋ยน! เที๋ยน!”
เขาเอ่ยเสียงเข้มด้วยความโกรธ “เมื่อกี้ตกลงกับผมแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะไม่เสี่ยงอันตรายอีก?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนย่นคอ เอ่ยอย่างดึงดัน “คุณฟังฉันอธิบายก่อน มีเหตุผลอยู่”
จี้จิ่งเชินยังคงหน้าเข้ม
“เหตุผลอะไร?”
“นี่……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหลังเพื่อปกปิด แต่กลับคิดอย่างไรก็หาข้อแก้ตัวไม่ได้
เมื่อสักครู่เธอเห็นการยั่วยุของจางลัยยี่ บวกกับที่นี่ยังมีผู้ชมจำนวนมาก ถ้าหากต้องยกเลิกการแข่งขันจริงๆ จะต้องมีเกิดผลกระทบอย่างมากแน่ๆ
เธออยากเห็นว่าจางลัยยี่มีความคิดอะไรกันแน่ ถึงได้เอ่ยปากตกลง
กลับลืมไปหมดว่ายังมีจี้จิ่งเชินคอยเป็นห่วงเธออยู่ข้างหลัง
เธอรีบยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นโบกไปมา เอ่ย “คุณดูสิ มือฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่มีปัญหาหรอก”
จี้จิ่งเชินสีหน้าไม่น่ามองมากยิ่งขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบยื่นมือไปกอดเขาไว้
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ต่อให้อีกเดี๋ยวรู้สึกไม่สบายขึ้นมา คุณก็อยู่ข้างฉันแน่ๆ ใช่ไหม? ยิ่งไปกว่านั้น จางลัยยี่วางแผนไว้นานขนาดนั้น ฉันเองก็อยากเห็นว่าเขาคิดจะทำอะไรแน่”
หันหน้าเข้าในอ้อมกอด จี้จิ่งเชินที่ในใจยังคงโกรธ เมื่อได้ยินเสียงนุ่มนวลของเวินเที๋ยนเที๋ยน ความโกรธก็ค่อยๆ บรรเทาลง
เขายื่นมือออกไปกอดเอวเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น ออกแรงเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกรวบเข้าไป ราวกับกำลังถูกจี้จิ่งเชินกอดไว้
“อีกเดี๋ยวผมก็จะอยู่ข้างๆ คุณ ถ้ามีอะไรไม่ถูกต้อง ผมบอกให้หยุดได้ตลอดเวลา”
เพื่อให้จี้จิ่งเชินยอมให้ตัวเองแข่งขันต่อ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงพยักหน้า
“ไม่มีปัญหา แบบนี้คุณวางใจแล้วใช่ไหม?”
จี้จิ่งเชินไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงเล็กน้อย ฝังศีรษะลงที่ซอกคอของเธอ
“รอคุณแข่งเสร็จแล้ว ค่อยลงโทษ”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ใจกระตุกขึ้นมาทันที
อยู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย
จี้หยู๋ชิงมองทั้งสองคนกอดกันอย่างแนบชิดสนิทสนมก็รีบวิ่งเข้ามา
“คุณแม่ คุณแม่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียง ก็ก้มลงมองเขา
“หยู๋ชิง ไม่ต้องเป็นห่วง แม่ไม่เป็นไรแล้ว”
จี้หยู่ชิงจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนมามองอย่างละเอียดอีกหนึ่งครั้ง ในที่สุดก็วางใจ
ไม่นานพิธีกรก็ประกาศการดำเนินการแข่งขันต่อไป ผู้ชมที่อยู่ที่นี่ทุกคนต่างส่งเสียงอุทานขึ้นมา
การแข่งขันดำเนินต่อไป ซึ่งหมายความว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ต้องแข่งขันต่อไป
ก่อนหน้านี้เธอพึ่งจะเสร็จสิ้นการแข่งขันที่ยาวนานถึงหกชั่วโมง ทั้งยังชนะทั้งสองการแข่งขันมาแล้ว ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ถ้าหากแข่งขันต่อไป ผลการแข่งขันก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ?
ต่อให้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่สามารถกลับมาชนะได้อย่างแน่นอน
ทุกคนสนทนากันจอแจ ส่ายหน้ากันอย่างเสียดาย
แม้ว่าในใจจะคิดว่าการแข่งขันครั้งนี้ไม่ยุติธรรม แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นแบบนี้ รนหาที่เองอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
พวกเขาถอนหายใจออกมา
“น่าเสียดาย”
“ฉันว่าคราวนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนต้องแพ้แน่”
“แข่งติดต่อกันหกชั่วโมง บวกกับการแข่งขันต่อไปอีก มือของเธอจะทนไหวเหรอ? ถ้าเป็นฉัน แม้แต่เครื่องมือก็หยิบไม่ไหวแล้ว?”
“วุ่นวาย！”
ทุกคนพูดคุยกันไม่หยุด แต่การแข่งขันได้เริ่มขึ้นแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกเท้าเดินขึ้นไป จี้จิ่งเชินยืนอยู่ข้างตัวเธอ
จี้หยู๋ชิงเห็นดังนั้น ก็อยากจะตามไปด้วย
“คุณแม่！หยู๋ชิงก็จะไป！”
เขาโผเข้าไป แต่ถูกจี้จิ่งเชินดึงเสื้อไว้ แล้วกดกลับลงไปที่เก้าอี้
“อย่าวุ่นวาย นั่งอยู่ตรงนี้ดีๆ ”
จี้หยู๋ชิงไม่ยินยอม เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอ่ย “ไม่เป็นไร หยู๋ชิง แค่หนูให้กำลังใจแม่ตรงนี้ แม่ต้องชนะอย่างแน่นอน”
ได้ยินที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพูด ในที่สุดจี้หยู๋ชิงก็ยอมแพ้แล้วพยักหน้า ใบหน้าเล็กเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
เขานั่งบนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย
“ได้！คุณแม่สู้ๆ ！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มบางเบาให้เขา แล้วเดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับจี้จิ่งเชิน