เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่888 ชีวิตสั้นลงสิบปี
โชคดีที่ท่านจางและท่านเปิงเป็นคนที่ผ่านความลำบากมาทั้งร้องและหนาว แม้ว่าในใจจะตกใจมาก แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา
พวกเขายิ้มและก้าวเข้าไปในปราสาทเก่า
พ่อบ้านปิดประตูให้พวกเขา
“ท่านจาง ท่านเปิง พวกท่านยังแข็งแรงขนาดนี้” เวินเที๋ยนเที๋ยนทำท่าทางเชิญชวน “ เชิญเข้ามาดื่มชาก่อนเร็ว ”
ท่านจางกับท่านเปิงพยักหน้า
“เที๋ยนเที๋ยน เธอเดาสิวันนี้พวกเราเอาอะไรมาให้?”
ท่านเปิงขยิบตาให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
ที่จริงแล้วตามความคิดของพวกเขา ต้องมีการพูดคุยกันไม่กี่ประโยคในตอนเริ่มต้น
แต่เมื่อเห็นสภาพร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขาทั้งหมดตระหนักถึงสิ่งนั้น การพูดคุยนั้นอาจไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดี
ดังนั้นท่านเปิงจึงตัดสินใจอย่างหนักแน่น เขาแสดงให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้โดยตรงว่าพวกเขานำอะไรมาบ้าง
เวินเที๋ยนเที๋ยนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่มือของพวกเขา บนกล่องที่แปลกตากล่องนั้นนั้น
“ท่านเปิง ในนั้นคืออะไรหรือ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
วัสดุของกล่องนี้ เป็นไม้จันทน์หายาก ในบรรดาวัสดุไม้ทั้งหมด ไม้จันทน์แดงคือไม้ที่อยู่บนยอดพีระมิด
สิ่งที่มาจากไม้จันทน์แดงอันล้ำค่าเช่นนี้ …
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนสว่างวาบ “ มันเป็นของโบราณหรือ?”
ท่านจางและท่านเปิงมองหน้ากันด้วยความตกใจ
“เธอรู้ได้อย่างไร? ” ท่านเปิงประหลาดใจ “จี้จิ่งเชินได้บอกคุณหรือไม่?”
“เปล่า ฉันแค่เดา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่านเปิงไม่เชื่อ เลยบอกเขาถึงความคิดเห็นของตัวเอง “ไม้จันทน์แดงมีค่า และสิ่งที่สามารถใช้ยึดมันได้จะต้องมีค่ามากกว่ามัน นอกจากนี้คุณอยู่ที่นี่ในวันนี้ ฉันคิดว่า มันน่าจะเป็นของโบราณ”
“ฉลาดนัก!”
ท่านจางอุทานออกมา ส่วนใหญ่เป็นเพราะเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าใจพวกเขา ดังนั้นจึงสามารถเดาสิ่งที่อยู่ข้างในได้อย่างแม่นยำ
“เราเพิ่งได้สิ่งนี้มาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา จากการสังเกตของเรา มันน่าจะเป็นขวดเหล้าจากราชวงศ์ฮั่น ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงและจำเป็นต้องได้รับการบูรณะก่อนจึงจะสามารถเยี่ยมชมได้ ”
ขณะที่พูดนั้น ท่านเปิงจึงเปิดกล่องไม้จันทน์แดง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเข้าไปข้างในอย่างอดไม่ได้
เวลานี้ ไม่รู้ว่าท่านจางไปเอาถุงมือมาจากไหน หลังจากสวมถุงมือแล้ว ก็นำขวดเหล้าออกมาอย่างระมัดระวัง
จะเห็นได้ว่า ด้านบนมีร่องรอยของโคลนอยู่จาง ๆ
เพิ่งจะขุดพบได้ไม่นานฉันก็ส่งไปให้เธอดู …
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกอบอุ่นใจเล็กน้อย ท่านจางและท่านเปิงปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี ไม่เพียงแต่การดูแลอย่างพิถีพิถันเท่านั้น ทั้งยังเวลาที่ป่วยเธอ ก็ไม่ปฏิเสธที่จะมาเยี่ยมเยียน
ทำให้เธอสะเทือนใจเป็นอย่างมาก
“ ขวดเหล้าที่ขุดพบนี้ ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี โดยทั่วไปไม่มีอะไรขาดหายไป แต่ว่ามีเพียงบางร่องรอย เนื่องจากอายุมากก็ลบเลือนไปแล้ว “”
ท่านเปิงยกแว่นขยายขึ้น พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนและท่านจาง
ดวงตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนจับจ้องไปที่โบราณวัตถุอีกครั้ง
เธอก็พบว่า ที่ตัวขวดไม่มีความเสียหายจุดใหญ่อะไร แต่ว่าลายเส้นดอกไม้แกะสลัก มองเห็นได้ยากว่าสิ่งที่แกะสลักอยู่บนนั้นคืออะไร
คราวนี้ จี้จิ่งเชินกระแอมออกมาได้ทันเวลา
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงนั้น จึงมองเขาด้วยความกังวล “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นอะไร ระคายคอนิดหน่อย”
จี้จิ่งเชินส่งยิ้มกลับไป
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้ากลับมา กลับพบว่าท่านจางและท่านเปิงเก็บเครื่องมือไปเรียบร้อยเสียแล้ว
เธอมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่ทำต่อล่ะ?”
ท่านจางยิ้มออกมา “ ขวดเหล้านี้ พวกเราตั้งใจจะมอบมันให้เป็นงานของเธอเอง เธอก็รู้ พวกเราทั้งแก่แล้ว ตาก็ฝ้าฟาง เรื่องการบูรณะลวดลายเหล่านี้ ยังต้องเป็นคนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอในการดำเนินการ”
ตาเริ่มฝ้าฟาง ดังนั้นจึงฝากงานบูรณะวัตถุไว้กับเธอ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยากเชื่อว่าท่านผู้อาวุโสทั้งสองจะปฏิบัติต่อการบูรพาโบราณวัตถุแบบนี้
ความทุ่มเทต่อโบราณวัตถุของท่านจางและท่านเปิง เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นมาทั้งชีวิต
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงกลายเป็นเพื่อนที่ดีแม้จะจะต่างรุ่นกัน
แต่เนื่องจากทั้งท่านเปิงและท่านจางพูดขนาดนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อายเกินกว่าจะถามอะไรมากมาย
อีกทั้งขวดเหล้าสมัยราชวงศ์ฮั่นนี้ มันทำให้เธอมีแรงบันดาลใจขึ้นมาบ้าง
“แต่ว่า ฉันกลัวว่าจะไม่สามารถทำมันออกมาได้ดี…”
เธอมีประสบการณ์ไม่เท่าท่านจางและท่านเปิง ถ้าเธอต้องจัดการกับขวดเหล้าจากราชวงศ์ฮั่นนี้คนเดียว เธอยังต้องรับมือกับความกดดันด้วย
“นี่ไม่ต้องเครียดไป” ท่านเปิงโบกมือ “เธอแค่ทำมันอย่างสบายใจ มีตรงไหนไม่สมบูรณ์ พวกเราจะช่วยเธอทำให้มันสมบูรณ์แบบเอง”
พอพูดถึงส่วนนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจะปฏิเสธได้เสียที่ไหน
เธอถือกล่องจันทน์แดงไว้ ดวงตามีรอยยิ้ม “ขอบคุณท่านจาง ขอบคุณท่านเปิง!”
“เกรงใจอะไรกัน!” ท่านจางหัวเราะ “เธอเต็มใจช่วยพวกเราก็เป็นการขอบคุณที่ดีที่สุดแล้ว”
“ท่านจางพูดถูก มีอะไรไม่เข้าใจ ก็ให้จี้จิ่งเชินถามพวกเราได้ พวกเราจะบอกทุกอย่างที่รู้ไม่ซ่อนเร้น”
ท่านเปิงแอบชำเลืองมองจี้จิ่งเชิน เห็นเขาพยักหน้าเล็กน้อย ให้พูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “ของส่งถึงแล้ว พวกเราผู้อาวุโสทั้งสองก็ต้องกลับไปแล้ว”
“เร็วขนาดนี้เลย?” เวินเที๋ยนเที๋ยนผงะไป “ไม่อยู่ที่นี่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนหรือ?”
“ไม่ล่ะ ที่บ้านยังรอพวกเราทานอาหารอยู่”
ท่านเปิงพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
เขาและท่านจางไม่ได้อยากรีบจากไป แต่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอยู่นานแล้ว ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย พวกเขาไม่อยากอยู่รบกวนมาก
อีกอย่างจี้จิ่งเชินยังเน้นย้ำตอนที่เชิญพวกเขามา ไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเหนื่อยจนเกินไป ให้เธอบูรณะโบราณวัตถุ เป็นการกระตุ้นให้เธอมีแรงบันดาลใจขึ้นมา
ท่านเปิงไม่คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะสามารถบูรณะโบราณวัตถุได้สำเร็จ เขาหวังเพียงว่า สามารถนำสิ่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนสนใจมาให้ และปล่อยให้เธอทำมัน อารมณ์ในด้านบวกเช่นนี้ บางทีมันอาจช่วยให้เวินเที๋ยนเที๋ยนต่อสู้กับโรคร้ายได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนต่อเมื่อได้ยินสิ่งที่ท่านเปิงพูด ก็ทำได้เพียงพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ดี ฉันจะไปส่งพวกท่าน”
“ส่งที่หน้าประตูก็พอ” ท่านจางยิ้ม “พวกเรารู้ถึงความตั้งใจของเธอ”
เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเพื่อไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไปส่งพวกเขา เพราะพวกเขารู้ว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนให้ความเคารพพวกเขา ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการที่จะละเลยพวกเขา
เธอเป็นเด็กดี และเป็นนักบูรพาโบราณวัตถุที่มีพรสวรรค์ที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา
สวรรค์ต้องเมตตาเธอแน่นอน
ท่านจางและท่านเปิงโบกมือลาเวินเที๋ยนเที๋ยน
เมื่อหันหลังไป กลับมีสีหน้าหนักใจ
“ท่านจาง ในใจฉันรู้สึกกังวลจริงๆ” ท่านเปิงเม้มริมฝีปาก“ คิดว่าเที๋ยนเที๋ยนอาจจะ … ฉันก็รู้สึกเจ็บปวดใจ”
“ อย่าพูดไม่เป็นมงคล!”
ท่านจางขัดจังหวะท่านเปิง “สวรรค์ต้องช่วยคนอย่างเที๋ยนเที๋ยน ต้องผ่านมันไปได้แน่นอน”
ท่านจางเงยหน้าขึ้นและมองออกไปไกล ๆ “ ถ้าทำได้ ฉันอยากให้ชีวิตสั้นลงสักสิบปี หวังเพียงว่าให้เที๋ยนเที๋ยนสามารถอยู่รอดได้ ถ้าเที๋ยนเที๋ยนมีชีวิตที่ดี คนแก่อย่างฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วง ”
“ท่านจางคนนี้ ฉันจะปล่อยให้คุณทำคนเดียวได้อย่างไร?” ท่านเปิงยิ้มอย่างขมขื่น “ ฉันก็เต็มใจที่จะอายุสั้นลงสิบปีด้วย”
พวกเขาก้าวเท้าเข้าไปในหลุมศพแล้วครึ่งหนึ่ง ชีวิตสั้นลงสิบปีหมายถึงอะไร พวกเขาเข้าใจมันอย่างแจ่มแจ้ง
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น พวกเขาก็ยังเต็มใจ ตราบเท่าที่เวินเที๋ยนเที๋ยนสามารถมีชีวิตต่อไปได้
มีชีวิตอยู่จนถึงวัยนี้ เห็นพรากจากกันของชีวิตจากความตาย แต่ท่านจางและท่านเปิงกลับเกลียดมันเมื่อเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยน
ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะมองไม่ออก แต่ถ้าไม่สามารถรั้งเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ได้จริงๆ พวกเขาจะหาไม่เจออีกแล้ว คนที่เหมือนกับเธอคนหนุ่มสาวที่มีความกระตือรือร้นอย่างแท้จริงในการบูรณะโบราณวัตถุ