เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่944 สู้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตรงไหนกัน?
“ก็แค่คุณนายตระกูลร่ำรวยที่ถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กไม่ใช่เหรอ? ฉันว่าส่วนมากก็เฟื่องฟูแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นแหละ ก็จะคอยดูที่ตาแก่ชอบอย่างกับของล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น คอยดูเถอะ”
เซียวหยี่อันพึมพำด้วยความโกรธ ใบไม้ในมือแหลกเป็นชิ้นๆ
วันต่อมาในเวลาเดียวกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็มาเยี่ยมเยียนอีกครั้ง
คราวนี้ ฉู่เจี้ยนอันได้รออยู่นานแล้ว
“อาจารย์ฉู่ ฉันคือเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ท่านจางแนะนำมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่งของขวัญในมือให้พลางเอ่ย
“อืม นั่งเถอะ เมื่อวานนัดกันไว้แล้ว เพียงแต่มีการค้นพบวัตถุโบราณ ต้องเคลื่อนย้ายทันที ฉันก็เลยต้องออกไป ได้ยินหยี่อันบอกแล้วว่าเมื่อวานเธอมาแล้วรอบหนึ่ง”
ฉู่เจี้ยนอันพูดพลางวางขวดยานัตถุ์ในมือลงบนโต๊ะ
ฉู่เจี้ยนอันทำงานบูรณะโลหะมาเป็นเวลานาน ทั้งสองมือไม่สามารถหลีกเลี่ยงจากการสัมผัสผงโลหะได้ เห็นได้ชัดว่ามือเหลืองเล็กน้อย
ไม่เหมือนกันกับท่านเปิงที่หนวดเครายาว แม้ว่าจะอายุเทียบเท่ากัน แต่ผมส่วนมากยังคงเป็นสีดำขลับ ผมสั้นชี้ตรงอยู่บนศีรษะราวกับเม่น
เขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายแบบเก่าสีฟ้า บนเท้าคือรองเท้าแบรนด์ Warrior แม้ว่าจะมีรอยแตกสองเส้น แต่ก็ยังสะอาดหมดจด ขาวสว่างเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนโบกมือ
“ไม่เป็นไร คุณยุ่งเป็นเรื่องปกติ วันนี้ก็รบกวนคุณมากๆ ฉันเองก็ไม่มีความรู้เรื่องระเบียบการบูรณะโลหะ ถ้ามีอะไรไม่ถูกต้อง รบกวนชี้แนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดกับฉู่เจี้ยนอันอย่างนอบน้อม แม้ว่าอาจารย์ฉู่จะสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่าย แต่สำหรับอาจารย์ที่มีคุณูปการการบูรณะโลหะมากมาย ภาพลักษณ์ก็ไม่สำคัญแล้ว
“ได้ๆ ทางนี้คือศิษย์พี่ของเธอ เซียวหยี่อัน。”
“หยี่อัน นี่คือเวินเที๋ยนเที๋ยน ต่อไปจะมาเรียนด้วยกันกับเธอ เธอต้องคอยช่วยเหลือเธอ”
เมื่อได้ยินคำนี้เซียวหยี่อันก็แอบหัวเราะเสียงเย็นในใจ แต่สีหน้าไม่ชัดเจน ดึงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างกระตือรือร้นแล้วเอ่ย
“อาจารย์วางใจเถอะ ฉันจะปฏิบัติกับเธออย่างดี”
ตอนพูดประโยคสุดท้าย มือก็ออกแรงเล็กน้อย จนเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเจ็บฝ่ามือ ฝืนยิ้มเอ่ย
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณศิษย์พี่หยี่อันแล้ว”
หลังจากปล่อยมือ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ซ่อนมือที่แดงเล็กน้อยนั้นไว้ข้างหลัง
“ฉันได้ยินท่านเปิงบอกว่า ด้านการบูรณะเครื่องเคลือบเธอเชี่ยวชาญมากแล้ว หาได้ยากจริงๆ”
อาจารย์ฉู่เอ่ยชมเชย ทั้งยังบอกเซียวหยี่อันให้เรียนรู้จากศิษย์น้องของเธอ
“ที่ไหนกัน? แย่กว่าท่านเปิงอยู่มาก ตอนนี้ฉันเริ่มเรียนตั้งแต่แรก ต่อหน้าคุณก็ไม่แตกต่างจากเด็กประถมสักเท่าไหร่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ย
บริเวณบูรณะในวัง เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้พึ่งมาเป็นครั้งแรก
ก่อนหน้านี้ก็เคยมาทำงานบูรณะกับอาจารย์ท่านอื่น
อาจารย์หลายท่านเมื่อเห็นเธอกลับมา ก็พากันมาต้อนรับ
แต่ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเซียวหยี่อัน และยิ่งไม่เข้าตา
ตั้งแต่เธอก้าวเข้าสู่อาณาจักรของการบูรณะวัตถุโบราณ ก็ยกย่องให้เป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ เดินไปที่ไหนก็ได้รับความยกย่องจากคนอื่นไม่ใช่เหรอ?
ตอนนี้อายุยังน้อยก็เข้ามาเรียนรู้ในวัง ทั้งยังเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวภายใต้ชื่อของอาจารย์ฉู่ที่ไม่รับลูกศิษย์
ทำให้ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเธอพลุ่งพล่าน ถึงกับมีคนทายว่า หลังจากนี้ไม่นาน เธอจะต้องเป็นนักบูรพาผู้เชี่ยวชาญอย่างแน่นอน
ทั้งหมดล้วนเป็นไปอย่างเป็นระเบียบ แต่บังเอิญว่าอยู่ดีๆ ในตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เธอหารายงานข่าวก่อนหน้านี้ แล้วพบว่าสื่อมวลชนยังให้คะแนนคนคนนี้มากกว่าเธอ！
ไม่เพียงเท่านั้น แม้กระทั่งอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้จำนวนหนึ่งยังประหลาดใจกับความสามารถของเธอ
ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แม้แต่อาจารย์ของตัวเองก็ชอบเธอเป็นอย่างมาก
เวลาปกติดูแล้วเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก อาจารย์ฉู่ที่ละเอียดเป็นอย่างมาก เมื่อวานตอนเจอเวินเที๋ยนเที๋ยนสีหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ตอนที่ได้ยินว่าเธอต้องการมาเรียนรู้ที่วัง ก็ตอบตกลงโดยไม่หยุดคิดอะไร
ตอนนั้นตัวเองมาถึงสำนักของเขา ก็ถูกทดสอบไปครั้งหนึ่งถึงจะยอมตกลง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นใครกัน ทำไมถึงได้
คิดถึงตรงนี้ เซียวหยี่อันก็กำหมัดด้วยความโมโห
ในจังหวะพอดีกับเวินเที๋ยนเที๋ยนกับอาจารย์ฉู่เดินเข้ามาจากด้านนอก
ทั้งสองคนพูดไปยิ้มไป บรรยากาศดูเข้ากันได้ดี
อาจารย์ฉู่ยิ้มเอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “ฉันเคยศึกษาค้นคว้าทางด้านนี้มาบ้าง เดิมก่อนนี้ก็อยากเอาข้อมูลส่งให้เธอ คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาเอง จะได้ให้เธอดูได้พอดีเลย ถึงเวลานั้นเรามาศึกษาค้นคว้าด้วยกัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ด้านนี้ดูเหมือนในประเทศมีคนจำนวนน้อยมากที่จะศึกษาค้นคว้าอย่างลึกซึ้ง ถ้าหากได้แบบแผนออกมาจริงๆ คงช่วยการบูรณะวัตถุโบราณได้มากจริงๆ”
ทั้งสองคนพูดพลางเดินเข้าไปทางด้านใน
ทันใดนั้นเซียวหยี่อันก็เดินมาตรงหน้าอาจารย์ฉู่แล้วเอ่ย “อาจารย์ งานที่คุณมอบให้เมื่อวานเสร็จล่วงหน้าแล้ว คุณดูสิ”
เซียวหยี่อันแววตาเจือความภาคภูมิใจ
เมื่อวานอาจารย์ฉู่สั่งให้เธอทำงานให้เสร็จภายในสามวัน แต่เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัว เซียวหยี่อันก็ทำงานอย่างเร่งรีบ แค่คืนเดียวก็ทำงานจนเสร็จก่อนเวลา
เซียวหยี่อันพอใจกับตัวเองมาก พูดพลางมองข่มไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยน
คิดไม่ถึงว่าอาจารย์ฉู่กลับส่ายหน้า
“เธอวางตรงนั้นก่อน ฉันเสร็จจากเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วจะดูให้”
พูดพลางพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไปด้านใน ไม่มองของที่เธอนำมาด้วยเลย
เซียวหยี่อันคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะเจอกับการปฏิบัติแบบนี้ ถูกมองข้ามไปเลย สีหน้าขาวซีดขึ้นมา แล้วกำมือแน่นทันที
ที่วางบนโต๊ะคือผลงานที่เธอลำบากลำบนทำให้เสร็จด้วยการอดนอนทั้งคืน ในตอนนี้กลับไม่มีใครสนใจ
เธอเดินไปที่ตำแหน่งของตัวเองอย่างโมโห ได้ยินลูกศิษย์ของอาจารย์คนอื่นที่อยู่รอบข้างหลายคนพูดกันเสียงเบา
“คนนั้นก็คือเวินเที๋ยนเที๋ยนใช่ไหม?”
“ไม่ผิดหรอก ฉันเคยเห็นเธอในโทรทัศน์มาก่อน ตอนนั้นเธอกับอาจารย์ในวังหลายท่านเข้าร่วมการแข่งขันด้วยกันใช่ไหม?”
“พวกเธอเคยร่วมบูรณะต้นทองสัมฤทธิ์ด้วยกัน สวยงามมากจริงๆ”
“ได้ยินว่าตอนนั้นอาจารย์ฉู่ก็อยากรับเธอเป็นศิษย์แล้ว แต่ถูกเวินเที๋ยนเที๋ยนปฏิเสธ นั่นเป็นครั้งแรกที่อาจารย์ฉู่เสนอที่จะรับลูกศิษย์คนแรก”
“เหมือนว่าตั้งแต่ตอนนั้น อาจารย์ฉู่ก็อยากหาคนมารับถ่ายทอดวิชาจากเธอ เธอว่าใช่เซียวหยี่อันไหม?”
หลายคนพยักหน้าเอ่ย “เซียวหยี่อันก็เก่งจริงๆ เป็นหน้าใหม่ลำดับหนึ่งลำดับสองของในประเทศ แต่เทียบกับเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่เท่าไหร่?”
“เมื่อก่อนถือว่าตัวเองเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ฉู่ คางแทบจะเชิดขึ้นฟ้าอยู่แล้ว ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนมาก็ไม่เป็นที่โปรดปรานแล้วไหม? เห็นหรือยัง? เมื่อกี้ อาจารย์ฉู่แม้กระทั่งมองก็ไม่เต็มใจจะมองเธอ”
หลายคนพูดพลางหัวเราะออกมา
เซียวหยี่อันมองทางที่เวินเที๋ยนเที๋ยนจากไปด้วยสีหน้าไม่น่ามองแล้วกัดฟันกรอด
คิดไม่ถึงว่าที่ตัวเองสามารถเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ได้ ก็เพราะเวินเที๋ยนเที๋ยน！
เธอไม่ต้องการเป็นตัวแทนเวินเที๋ยนเที๋ยน！
ตัวเองสู้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตรงไหน?
ไม่ว่าจะเป็นความสามารถการบูรณะ หรือความพยายาม ก็ยังโดดเด่นกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ได้ครึ่งทางก็ถอนตัวออกจากโลกของการบูรณะอย่างกะทันหันอยู่มาก
ถือสิทธิ์อะไรว่าตัวเองจะเป็นตัวแทนเธอ แล้วยังต้องถูกกดจากคนอื่นๆ?