เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่959 เสี่ยวหยู๋ชิงก็ส่งต่อให้หนูแล้วกัน

ระยะเวลาห่างจากการแข่งขันอีกไม่มากแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจให้กับการทำงานทั้งหมด

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะคิดถึงแผนที่รู้สึกว่าไม่เลวเลยเอาไว้ ทำต้นแบบส่วนมากไว้แล้ว แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยังคงรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง

พวกนักซ่อมแซมบูรณะเหล่านั้นในเขตพื้นที่บูรพาวัตถุโบราณของพระราชวัง ถึงแม้จะยังเทียบไม่ได้กับระดับท่านอาจารย์ แต่เทคนิคการซ่อมแซมนั้นก็ดูถูกไม่ได้เลยเช่นกัน

แต่ละคนก็มีจุดเด่นเป็นของตัวเอง อีกทั้งเซียวหยี่อันก็ยิ่งมีความสามารถโดดเด่นทางด้านนี้ ตั้งแต่เด็กก็ถูกเรียกว่าเป็นความหวังของการบูรพาวัตถุโบราณ ชื่อเรียกนี้ไม่ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยนอยากจะชนะ ก็จำเป็นต้องพยายามมากขึ้นอีกหลายเท่า

ดูเหมือนกับจี้หยู๋ชิงจะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังยุ่งเรื่องงานอยู่ จึงไม่ได้เข้าไปรบกวน และอ่านสารานุกรมฉบับการ์ตูนที่จี้จิ่งเชินให้เขาไว้ก่อนหน้านี้

และส่วนเร็วๆนี้นั้นหลวนจื่อก็เริ่มกลับเข้าวงการแฟชั่นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าตอนแรกเริ่มทุกคนจะเป็นกังวลกับเรื่องที่หลวนจื่อจะสามารถกลับขึ้นบนเวทีเดินแบบได้หรือไม่ก็ตาม

แต่เมื่อเห็นระดับความเป็นมืออาชีพของเธอ ซึ่งยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว จึงต้องยอมให้เธอทันที

แม้กระทั่งอาชีพการงานก็ต้อนรับกับระดับความสูงใหม่นี้ด้วย

เพียงแต่ถ้าหากเจอว่าเธอกับหมินอันเกอยุ่งด้วยกันทั้งคู่ ตอนที่ไม่มีคนอยู่กับโดว์โดว์ ก็จะพามาส่งที่คฤหาสน์ สามารถมาอยู่เป็นเพื่อนจี้หยู๋ชิงได้พอดี

เวินเที๋ยนเที๋ยนเสร็จงานไปส่วนหนึ่งแล้ว เดินลงมาจากทางด้านบน ก็เห็นโดว์โดว์ กำลังนั่งอยู่ข้างๆจี้หยู๋ชิง

ผมสีดำมัดแกละสองข้าง ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตากลมโตใสๆกรอกไปมา ปรากฏความฉลาดหลักแหลมและความเจ้าเล่ห์ออกมา แล้วเหลือบมองไปยังหนังสือของจี้หยู๋ชิงอยู่เรื่อยๆ

แต่อ่านตั้งหลายครั้งแล้วกลับไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว

โดว์โดว์ยิ่งรู้สึกสับสน เธอดึงมือของจี้หยู๋ชิง

“ชิงชิง ชิงชิง?”

เธอไม่อยากให้จี้หยู๋ชิงอ่านหนังสือที่อ่านแล้วก็ไม่เข้าใจพวกนั้นต่อแล้ว และหวังว่าเขาจะมาเล่นกับตัวเอง

แต่สีหน้าท่าทางของจี้หยู๋ชิงนั้นกลับดูเอาจริงเอาจังเป็นอย่างมาก ใบหน้าเล็กๆนั้นย่นเข้าหากัน

เขาหันกลับไป แล้วหันหลังให้โดว์โดว์

เห็นได้ชัดว่า สำหรับจี้หยู๋ชิงแล้ว เขาชอบที่จะดูหนังสือภาพที่ซับซ้อนพวกนี้มากกว่าเล่นกับโดว์โดว์ เสียอีก

แต่โดว์โดว์ กลับอ่านไม่เข้าใจ ถึงแม้ก่อนหน้านี้หลวนจื่อจะเห็นความฉลาดเช่นนี้ของจี้หยู๋ชิง แล้วจึงลองซื้อหนังสือภาพมาให้โดว์โดว์ บ้าง

แต่โดว์โดว์ ไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งนี้เลย

เมื่อเห็นตัวเลขและรูปภาพที่ซับซ้อนเหล่านั้นแล้ว เธอก็ปวดหัว คิดไม่ออกเลยจริงๆว่าทำไมน้องชายตัวน้อยถึงได้อ่านอย่างดูมีความสุขแบบนี้?

เห็นความสนใจของจี้หยู๋ชิงที่ถูกหนังสือเหล่านั้นดึงดูดไปแล้วนั้น ในใจของโดว์โดว์ ก็รู้สึกไม่พอใจ เธอยกมือขึ้นมาจับมุมหนึ่งของหนังสือเอาไว้

“ไม่ให้อ่านแล้ว!”

“ชิงชิง มาเล่นกับโดว์โดว์～”

น้ำเสียงที่ไร้เดียงสาของเธอบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ แล้วฉุดดึงอยู่กับจี้หยู๋ชิง

จี้หยู๋ชิงกำลังเตรียมตัวที่จะทดสอบของจี้จิ่งเชินอีกสองสามวันต่อจากนี้ เขากำลังพยายามซึมซับความรู้

แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆโดว์โดว์ จะเข้ามาขัดจังหวะเขา ในใจของจี้หยู๋ชิงนั้นยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วขึ้น และมีสีหน้าเคร่งขรึม

ถึงแม้ว่าจะเป็นใบหน้ารูปไข่อ้วนๆ แต่ดูมีความเอาแต่ใจยิ่งนัก

โดว์โดว์ เห็นแล้วก็รู้สึกตกใจขึ้นมาทันที

จี้หยู๋ชิงรีบเก็บมือ แล้วดึงหนังสือกลับมา หันมาโดยไม่ได้มองเธอ แล้วก็เริ่มอ่านหนังสือต่อ

เห็นจี้หยู๋ชิงไม่สนใจตัวเอง โดว์โดว์ ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจและน้อยใจ แล้วเบะปาก

ในดวงตาโตๆเริ่มมีน้ำตาคลอ แล้วสะอื้นออกมาเบาๆ

จี้หยู๋ชิงเดิมทีที่กำลังอ่านหนังสืออย่างละเอียดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังดังไม่หยุด ฟังออกว่าราวกับอีกฝ่ายหนึ่งนั้นกำลังพยายามจะควบคุมเสียงร้องไห้ของตัวเองเอาไว้อยู่

แต่เนื่องจากอายุที่ยังน้อยเกินไปนั้น จึงไม่ได้มีผลอะไรเลย

เสียงร้องไห้อย่างน่าสงสารนั้นดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้เขาไม่สามารถที่จะมีสมาธิอ่านหนังสือต่อไปได้

ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ส่งเสียงถอนหายใจออกมา แล้วหันหน้ามา

มองโดว์โดว์ ที่แก่กว่าตัวเองสองสามเดือนแต่กลับทำตัวเหมือนเด็กอย่างจนปัญญา เขาวางหนังสือในมือลง

ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยพูด แต่สายตาก็มองอยู่ที่ร่างของเธอ

โดว์โดว์ เห็นว่าจี้หยู๋ชิงมองเธออยู่ตลอด จนในที่สุดก็หยุดร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

ดวงตาที่ยังคงมีน้ำตาคลอ ขนตายาวๆของเธอเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา แนบติดอยู่กับผิวของเธอ

เห็นว่าในที่สุดจี้หยู๋ชิงก็หันมาสนใจเธอแล้ว จึงรู้สึกดีใจขึ้นมา แล้วยื่นมือออกมาดึงเขา

“ชิงชิง” เธอเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ

ดวงตาที่ยังมีน้ำตาอยู่นั้นกระพริบลง แล้วเรียกออกมาอย่างระวัง

จี้หยู๋ชิงมองเธอ แล้วถอนหายใจ ใบหน้าแสดงอาการที่เด็กอายุเท่านี้ไม่ควรจะมีปรากฏอยู่

ครั้งนี้ ไม่คิดว่าเขาจะเป็นฝ่ายรับของเล่นของโดว์โดว์ เมื่อครู่นี้มาเอง และไม่คิดว่าเขาจะยอมทิ้งหนังสือตรงนั้นแล้วมาเล่นเป็นเพื่อนเธอ

โดว์โดว์ เห็นแล้ว ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ถือของเล่นในมือแล้วเริ่มมาเล่นเป็นครอบครัวกับเสี่ยวหยู๋ชิง

ตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนลงมา ก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี

เสี่ยวหยู๋ชิงดูแล้วช่างมีความจริงจังและตั้งใจยิ่งนัก เขาอ่านแค่เพียงหนังสือที่ดูซับซ้อนที่จี้จิ่งเชินซื้อมาให้เหล่านั้นอยู่ตลอด ไม่คิดเลยว่าจะมาเล่นแสดงเป็นครอบครัวกับโดว์โดว์ ในเวลาแบบนี้

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกกังวลอยู่ตลอดว่า จี้หยู๋ชิงที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่และสงบนิ่งมาโดยตลอดนั้นจะมีปมด้อยในด้านความรู้สึก

ดูแล้วการตัดสินใจตอบตกลงให้หลวนจื่อพาโดว์โดว์ มานั้นถูกต้องแล้ว

แบบนี้ทั้งสามารถที่จะดูแลโดว์โดว์ ได้ แล้วก็สามารถปลูกฝังเรื่องอารมณ์ความรู้สึกของจี้หยู๋ชิงไม่ให้เย็นชามากเกินไปอีกด้วย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อจี้หยู๋ชิงเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนลงมาแล้ว จะตกใจ ราวกับอยากจะจัดภาพลักษณ์ของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

อาการที่แสดงออกมาบนใบหน้า ดูเหมือนกับถูกจับได้ว่าทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีอยู่ ของเล่นที่อยู่ในมือนั้นจะถือขึ้นมาต่อก็ไม่ได้ จะวางก็ไม่ได้เช่นกัน

ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นแล้วนั้น จึงกลั้นรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้ พลางถอยออกไป

“หยู๋ชิง พวกลูกเล่นกันต่อเถอะ ทำซะเหมือนว่าแม่ไม่ได้มาแล้วกันนะครับ”

ว่าแล้ว ก็หันไปยิ้มให้กับโดว์โดว์ พลางเอ่ยขึ้น : “โดว์โดว์ ขอบคุณนะลูกที่หนูมาเล่นเป็นเพื่อนหยู๋ชิง เสี่ยวหยู๋ชิงก็ส่งต่อให้หนูแล้วกันนะคะ”

“อือ!”

โดว์โดว์ พยักหน้าอย่างตั้งใจ แล้วก็ดึงจี้หยู๋ชิงให้เริ่มเล่นเป็นครอบครัวต่อ

เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมาที่ห้องทำงาน ใบหน้ายังคงปรากฏรอยยิ้ม แล้วเริ่มทำงานต่อ

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ การแข่งขันก็ได้เข้าสู่ช่วงท้ายแล้ว

การแข่งขันครั้งนี้ นอกจากเลือกคนที่มีระดับการบูรพาวัตถุโบราณที่สามารถเป็นตัวแทนประเทศได้เข้าร่วมการแข่งขันนานาชาติแล้วนั้น ยังต้องการเผยแพร่ความรู้ที่เกี่ยวกับการบูรณะซ่อมแซมวัตถุโบราณสู่สาธารณชนอีกด้วย

ดังนั้นในระหว่างขั้นตอนการแข่งขัน ล้วนแต่จะมีการถ่ายทอดจากช่องโทรทัศน์ ในช่วงเวลายอดนิยมอีกด้วย

ท่านอาจารย์สองสามท่านที่พระราชวังถูกเชิญให้ไปเป็นกรรมการในการแข่งขัน เพื่อเป็นการรักษาความยุติธรรมในการแข่งขัน ท่านอาจารย์ทุกท่านนั้นไม่อนุญาตให้ติดต่อกับลูกศิษย์ของตัวเอง

อีกทั้งผลงานที่เข้าร่วมการแข่งขันจำเป็นที่จะต้องรักษาเป็นความลับเอาไว้ตลอด จะให้รั่วไหลออกไปไม่ได้

ตอนที่ดำเนินการแข่งขันก่อนหน้านี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เคยดูการถ่ายทอดผ่านทางโทรทัศน์เช่นกัน

สำหรับหัวข้อในครั้งนี้ แต่ละคนก็มีความเข้าใจที่ไม่เหมือนกัน การสร้างสรรค์ผลงานออกมาทั้งหมดก็แตกต่างกันไปด้วยเช่นกัน

แต่ละคนก็ล้วนแต่สร้างสรรค์ผลงานออกมาตามขอบเขตความถนัดของตัวเอง ผลงานหลายๆชิ้นในนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกชื่นชม

“ดูแล้วทุกคนก็พยายามกันอย่างสุดความสามารถกับการแข่งขันในครั้งนี้ ทุกคนแสดงออกมาได้อย่างโดดเด่นกันมากเลย”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ด้านหลังเวที มองดูการถ่ายทอดผ่านทางหน้าจอ แล้วอดที่จะตกตะลึงไม่ได้

หลวนจื่อได้ยินแล้ว รู้สึกจนใจอย่างยิ่ง