เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่963 สีขาวหรือสีดำ?
“ผลงานของเวินเที๋ยนเที๋ยน แย่เกินไปแล้วจริงๆ”
เมื่อเซียวหยี่อันเอ่ยออกมานั้น ทุกคนก็รู้สึกตกใจขึ้นมาในทันที
คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา!
ทุกคนพากันกระซิบกระซาบขึ้นมา
และแม้แต่ท่านอาจารย์เหล่านั้นได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วมองหน้ากัน แววตาปรากฏความไม่พอใจออกมา
อาจารย์ฉู่ขมวดคิ้วขึ้น พลางเอ่ยถาม : “ใช่หรือ? คุณรู้สึกว่าผลงานของเธอไม่ดีตรงไหน?”
เซียวหยี่อันรีบเอ่ยพูดขึ้น : “ฉันเคยเห็นผลงานของเธอ ใช้โลหะและเซรามิกแทนกัน แล้วควบคู่ไปกับการออกแบบพิเศษ ถึงแม้ว่าจะทำออกมาเหมือนกันกับฉัน แต่การซ่อมแซมบูรณะและทางด้านการเชื่อมต่อกันนั้นยังด้อยกว่าฉันอยู่มาก”
“และยิ่งไปกว่านั้น การใช้สีมาวางแผนแก้ไขเครื่องลายคราม เป็นการกระทำที่แย่ที่สุด ถ้าหากเธอไม่ได้ทาสีลงไป บางทีผลงานชิ้นนี้อาจจะผ่านได้ แต่ตอนนี้ กลับไม่ได้เข้าตาฉันเลย ใช้ผลงานแบบนี้มาแข่ง เธอแพ้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”
เซียวหยี่อันว่าแล้ว ใบหน้าก็ยิ่งยิ้มออกมาด้วยความภูมิอกภูมิใจ
สายตาที่เย่อหยิ่งกวาดมองไปยังทุกคน พลางเอ่ยต่อ : “ส่วนผลงานของฉัน ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคการซ่อมแซมหรือว่าการออกแบบ ก็มีความสมบูรณ์แบบมาก คนที่ชนะต้องเป็นฉันสิคะ!”
ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ท่านอาจารย์เหล่านั้นกลับส่ายหน้า พลางถอนหายใจออกมา
เซียวหยี่อันเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ของพวกเขาแล้ว กลับขมวดคิ้วขึ้นแล้วแย้งกลับ : “หมายความว่ายังไงคะ? มีอะไรไม่ถูกต้องอย่างนั้นหรือ?”
“แน่นอนว่าไม่ถูกสิ!”
อาจารย์ฉู่เอ่ยพูดขึ้นอย่างเคืองๆ : “เธอไม่ได้ดูผลงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างละเอียดเลยด้วยซ้ำ แม้แต่ปัญหานิดเดียวแบบนี้ก็ยังดูไม่ออก ถูกความอยากเอาชนะบังตาไปแล้ว”
เซียวหยี่อันคิดอยากจะแย้ง แต่อาจารย์ฉู่กลับหันไปทางเวินเที๋ยนเที๋ยน
“เที๋ยนเที๋ยน เธอว่ามาซิ ข้อดีข้อเสียของผลงานทั้งสองชิ้นนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ก็พยักหน้าแล้วเดินเข้ามา
พิจารณาแล้วถึงได้เอ่ยพูดขึ้นมา : “ผลงานของเซียวหยี่อันมีชื่อว่าหงส์ขาว ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือว่าการสร้างสรรค์ก็ล้วนแต่มีความสมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก ตอนที่ปรากฏตัวออกมาเมื่อครู่นี้ ทำให้ฉันรู้สึกตกตะลึงไปจริงๆค่ะ แต่ถ้าหากมองผลงานชิ้นนี้ให้ละเอียดแล้ว จะพบว่ามีจุดบกพร่องที่ร้ายแรงมากอยู่จุดนึงค่ะ”
“อะไรนะ? จุดบกพร่อง? เป็นไปไม่ได้!” เซียวหยี่อันแย้งกลับไปอย่างรวดเร็ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“เป็นแบบนี้จริงๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเธอคิดวิธีนี้ได้อย่างไร แต่เธอกลับเรียนรู้เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น ไม่ได้เรียนรู้ให้ครอบคลุมถึงภายในจริงๆ มองแวบเดียว ผลงานของเธอกับของฉันดูคล้ายกันมาก พูดได้ว่าเหมือนกันเลยด้วยซ้ำ แต่เธอขาดสิ่งสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งไป”
“ขาดอะไร? เธออย่ามาพูดให้คนอื่นตกใจนะ!”
“ตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมาตรงหน้าผลงานสองชิ้นนั้น แล้วเอ่ยพูดต่อ : “สิ่งที่ต่างกันที่สุด ก็คือสิ่งที่อยู่ในการออกแบบนี้ไงล่ะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกผลงานของเธอขึ้นมา แล้วยกขึ้นสูงเล็กน้อย
เพื่อให้สายตาของทุกคนมองมายังผลงานชิ้นนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยต่อ : “ถึงแม้ว่าผลงานชิ้นนี้จะเป็นรูปร่างลักษณะของแจกัน แต่ตรงที่ต่างจากของฉันมากที่สุดอยู่ที่ ทุกส่วนที่ผสมผสานเข้าด้วยกันนั้นไม่เหมือนกัน ฉันคิดว่า เธอคงจะกลั่นออกมาเป็นแจกันก่อน แล้วค่อยทำของตกแต่งที่เหลือเพิ่มเข้าไปใช่ไหม?”
“แต่ของฉันกลับไม่เหมือนกัน ทุกส่วนประกอบของแจกันของฉันกับตัวแจกันนั้นมีจุดเชื่อมโยงกันหมด พูดได้ว่าแจกันนี้ใช้ส่วนที่แตกนับไม่ถ้วนมาผสมผสานเข้าด้วยกัน แต่ไม่ใช่ทุกส่วน”
เซียวหยี่อันได้ยินแล้วนั้นก็เบิกตาขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
“เป็นไปได้ยังไง?”
วันนั้นเธอเห็นในห้องทำงานของเวินเที๋ยนเที๋ยน ทั้งๆที่เป็นแจกันที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว
หรือว่าเธอมองผิดอย่างนั้นหรือ?
ไม่ใช่สิ เธอรีบคิดไปถึงอีกจุดหนึ่ง แล้วเอ่ยพูดกับเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างพอใจ : “ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นแจกันอันนั้นของเธอก็เรียกว่าเป็นผลงานไม่ได้น่ะสิ! แจกันที่ไม่สามารถใช้งานได้จะมีประโยชน์อะไร? แจกันแตกๆอันนึง แม้แต่น้ำก็ยังคงใส่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ…….”
เธอยังพูดไม่ทันจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับหยิบขวดน้ำที่เตรียมเอาไว้ให้กับผู้ผ่านการคัดเลือกขึ้นมา แล้วเปิดฝาออก จากนั้นก็เทน้ำลงไปในแจกันของตัวเอง
เซียวหยี่อันพูดไม่ออกขึ้นมาในทันที
เป็นไปได้ยังไง?
ทุกคนต่างก็มองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความตกตะลึง
ถ้าหากแจกันอันนั้น สร้างมาจากแผ่นแตกๆจำนวนนับไม่ถ้วนนั้น ก็จะไม่สามารถใส่น้ำได้อยู่แล้ว!
จะต้องรั่วออกมาอย่างรวดเร็ว……
มีคนกำลังคิดแบบนี้ แต่กลับเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเทน้ำลงไปหมดทั้งขวด
แต่แจกันนั้นไม่มีน้ำซึมออกมาเลยแม้แต่หยดเดียว ทำให้รู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก!
ทุกคนในงานนั้นค่อยๆเงียบลง ในความเข้าใจของพวกเขา แจกันที่แตกถึงแม้จะซ่อมแล้วก็ไม่สามารถใส่น้ำได้อยู่แล้ว
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า พอมาเป็นเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว เธอจะสามารถทำได้!
เห็นฉากตรงหน้าแล้ว เซียวหยี่อันหน้าซีด แล้วรีบเดินเข้าไป
“ไม่ใช่สิ! เวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องหลอกพวกเราอย่างาแน่นอน! แก้วที่แตกแล้วจะใส่น้ำได้อย่างไร? เธอจะต้องใช้แก้วที่สมบูรณ์เอามาหลอกพวกเราแน่ๆ”
“ฉันหลอกพวกเธอหรือเปล่า รอให้ท่านอาจารย์เหล่านี้มาดูก็จะรู้แล้วล่ะ”
ท่านอาจารย์สองสามท่านเหล่านั้นได้ยินแล้ว จึงพยักหน้าลง
“ตอนที่พวกเราตรวจเช็คเมื่อครู่นี้ พบว่าการออกแบบของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นเป็นเอกลักษณ์มาก ทุกๆการตกแต่งบนแจกันนี้ ล้วนแต่มีเศษแผ่นที่แตกของแจกันตกแต่งเอาไว้ด้วยกัน แล้วประกอบขึ้นมาเป็นแจกัน ซึ่งมีความสมบูรณ์แบบอย่างเป็นธรรมชาติยิ่งนัก”
ไม่เพียงแต่เป็นแนวคิดในการออกแบบใหม่เท่านั้น แม้แต่เทคนิคการซ่อมก็ยังสามารถทำได้ดีมาก ถือได้ว่ายอดเยี่ยมจริงๆ
เซียวหยี่อันได้ยินคำพูดนี้แล้วกลับรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แล้วส่ายหน้าออกมา
“เป็นไปได้ยังไง?”
เธอยกแขนสูงขึ้นโบกไปมาไม่หยุด
เพิ่งจะพูดไปได้เพียงครึ่งเดียวนั้น จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ ว่าก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยมีการทดสอบที่เกี่ยวข้องในพระราชวังแล้ว
เธอทำสำเร็จจริงๆอย่างนั้นหรือ?
แล้วยังไงกัน?
เซียวหยี่อันรีบเดินเข้าไป แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ : “ถึงแม้ว่าความคิดสร้างสรรค์ของเธอจะไม่เลวแบบนี้ แต่เมื่อเทียบกับฉันแล้ว ไม่ใช่ว่ายังจะแตกต่างกันมากหรือคะ?”
“แล้วยิ่งไปกว่านั้น เทคนิคการซ่อมแซมของฉันก็ดีกว่าเธอด้วย เธอมีสิทธิอะไรจะชนะคะ?”
อาจารย์ฉู่ขมวดคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยเพียงแค่ว่า : “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถใช้เศษหินแตกๆมาซ่อมแล้วไม่ให้น้ำรั่วออกมาได้ไหม?”
เซียวหยี่อันรู้สึกอึ้งไป พูดไม่ออกขึ้นมาทันที
เธอไม่สามารถทำถึงระดับนี้ได้เลย…….
แต่เธอกลับไม่ยอม!
ทั้งๆที่เธอเกือบจะชนะอยู่แล้ว!
เซียวหยี่อันกำหมัดทั้งสองข้างแน่น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นสถานการณ์แล้ว เอ่ยพูดขึ้น : “ความจริงแล้วไม่ใช่แค่เทคนิคการซ่อมแซมหรอกนะ แม้แต่การสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ของเธอก็มีปัญหาด้วยเหมือนกัน”
“ที่ฉันเลือกสร้างอันนี้ขึ้นมา ก็เป็นเพราะฉันเคยศึกษาวิธีการซ่อมแผ่นเซรามิกแบบใหม่มาก่อนหน้านี้แล้ว โดยพื้นฐานนี้แล้ว ถึงได้คิดวิธีแบบนี้ออกมาได้ อีกทั้งยังออกแบบรูปลักษณ์ของแจกันเอาไว้ด้วย แต่ทำไมเธอถึงคิดได้เหมือนกับฉัน?”
เซียวหยี่อันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดต่อ : “ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้สองสัปดาห์ เธอเคยไปสถานที่ที่ฉันพักอยู่ แล้วยังเข้าไปในห้องที่ฉันทำงานอีกด้วย ตอนนั้นผลงานที่ฉันทำเสร็จแล้วเพียงครึ่งเดียววางอยู่ในห้องนั้นด้วย แล้วในตอนนั้น ผลงานของฉันยังคงเป็นสีขาว มิน่าล่ะผลงานที่เธอเอาออกมาในตอนนี้ถึงเป็นสีขาวด้วยเหมือนกัน”