เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่972 เปิดโลกทัศน์ใบใหม่
“ตอนนี้ฉันรู้ผลลัพธ์แล้ว”
“คุณเลือกใคร?” นิวมั้นรีบเอ่ยถาม
อาจารย์ฉู่ลูบเคราของตัวเอง ยื่นมือออกไปชี้ขวดใบที่อยู่ทางขวา
“ฉันเลือกใบนี้”
ทันทีที่เขาพูดจบ สีหน้าของนิวมั้นก็เปลี่ยนเป็นไม่น่ามองจนกระทั่งบิดเบี้ยว
“อะไรนะ?” เขากัดฟันเอ่ย “คุณคิดดีแล้วเหรอ!ทำไมคุณเลือกใบนี้? บอกเหตุผลมา!”
อาจารย์ฉู่พยักหน้า หยิบผลงานทั้งสองชิ้นขึ้นมา มาเปรียบเทียบกัน
“ฉันสังเกตผลงานทั้งสองชิ้นอย่างละเอียดแล้ว ฝีมือการบูรณะทั้งสองชิ้นนั้นล้ำเลิศ ฝีมือพอๆ กัน ต้องการเปรียบเทียบออกมา ความจริงแล้วก็ยากลำบาก”
“แต่ว่าฉันเจออยู่จุดหนึ่ง”
เขาพูดพลางหันไปมองทางอาจารย์อีกหลายคน แล้วเอ่ย “คิดว่าพวกคุณน่าจะเห็นเหมือนกันใช่ไหม?”
หลายคนพยักหน้า
“เพราะการบูรณะครั้งนี้ใช้เวลาน้อยมาก ทั้งสองคนล้วนเลือกใช้เทคนิคบางอย่างมาลดเวลาในการบูรณะ แต่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้มักจะพบข้อผิดพลาดบางอย่าง ทั้งสองคนล้วนมีข้อผิดพลาด เพียงแต่ว่าใครจะผิดพลาดน้อยกว่า?”
“ใช่แล้ว” อาจารย์ฉู่จึงเอ่ยต่อ “สังเกตขวดทั้งสองใบแล้ว หนึ่งในนั้นมีเพียงหนึ่งใบที่ตอนบูรณะรอยแตก ได้ค้นพบความผิดพลาดเล็กๆ แต่อีกใบหนึ่งลืมที่จะบูรณะรอยร้าว!”
นิวมั้นได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ยังคงไม่กล้าเชื่อ
“เป็นไปได้อย่างไร?”
“ความจริงคือแบบนี้ ถ้าไม่เชื่อ คุณสามารถมาดูด้วยตาตัวเอง”
นิวมั้นรีบวิ่งเข้าไป สังเกตอย่างละเอียด พบว่าบนขวดนั้นมีรอยร้าวเล็กๆ อยู่จริงๆ
แต่รอยร้าวนั้นเล็กมาก แทบจะมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น ต่อให้เป็นเขา ก็ยังต้องใช้แว่นขยายถึงจะมองได้อย่างชัดเจน
“นี่……นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? ฉันยังมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น เวินเที๋ยนเที๋ยนหาเจอและบูรณะแล้วได้อย่างไร?”
อาจารย์ฉู่กลับเอ่ยอย่างราบเรียบ “อีกใบหนึ่งถูกบูรณะเรียบร้อยแล้ว”
พูดพลางส่งใบที่เวินเที๋ยนเที๋ยนบูรณะให้เขา
“คุณไปตรวจดูอย่างละเอียดเอง”
นิวมั้นรับมา
เพื่อรักษาความเป็นธรรมและยุติธรรม ขวดสองใบนั้นรอยแตกร้าวแทบจะเหมือนกัน
แต่ขวดใบที่เวินเที๋ยนเที๋ยนบูรณะ รอยร้าวเล็กๆ ที่แทบจะสังเกตด้วยตาเปล่าไม่เห็นนั้น กลับถูกบูรณะอย่างมั่นใจแล้ว!
อาจารย์ฉู่เอ่ยต่อ “ถ้าเธอไม่ได้บูรณะรอยร้าวนี่เหมือนกับคุณ น่าจะเสร็จเรียบร้อยก่อนคุณ ตอนนี้คุณก็รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเธอถึงได้ช้ากว่าหนึ่งก้าว?”
“นี่มันเป็นไปไม่ได้!”
นิวมั้นเอ่ยอย่างเดือดดาล “ฉันยังไม่เห็น เวินเที๋ยนเที๋ยนจะเห็นได้อย่างไร? พวกคุณต้องบอกเธอไว้ก่อนแล้วแน่ๆ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมา น้ำเสียงไม่ใส่ใจ
“ฉันจำได้ว่าหลังจากได้รับขวดไปแล้วก็เริ่มทำเลยไม่ใช่เหรอ? หลังจากที่ฉันได้รับก็สังเกตดูอย่างละเอียด จากนั้นถึงจะเริ่มบูรณะ เพราะรอยร้าวเล็กๆ พวกนี้ ถ้าหากบูรณะไปด้วยมองหาไปด้วย อาจจะถูกเศษผงจากการบูรณะบดบัง ไม่สามารถเจอได้ทันเวลา”
“ดังนั้น ก่อนจะเริ่มการบูรณะทุกครั้ง ฉันจะสังเกตอย่างละเอียดแล้วจดจำตำแหน่งของรอยร้าวไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงการตกหล่น”
อาจารย์ฉู่พยักหน้าอย่างพอใจ
“รอยร้าวนี้นิวมั้นได้ลืมบูรณะจริงๆ แต่ว่าที่ฉันสงสัยคือ……”
เขาหันกลับไปมองทางอาจารย์คนอื่น
“ในเมื่อพวกคุณเจอจุดนี้แล้ว ทำไมถึงยังโหวตให้กับเขา?”
ปรมาจารย์จางลัยยี่ที่โหวตให้นิวมั้นคนแรก ได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าตระหนกอย่างกลั้นไว้ไม่ได้
เขาต้องเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ร่วมกับเวินเที๋ยนเที๋ยน
เห็นสายตาของทุกคนมองมาที่เขาแล้ว ก็รีบเช็ดเม็ดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วยิ้มแห้งออกมา
“ตอนฉันเห็นเมื่อกี้นี้ ไม่ได้ใส่ใจตรงจุดนี้ เพราะฉันประมาทเอง แต่ถ้าดูจากเทคนิคการบูรณะแล้ว นิวมั้นบูรณะได้ยอดเยี่ยมจริงๆ”
หลายคนกลับยังงงงวย
ทั้งสองขวดก่อนการแข่งขัน ทุกคนล้วนสังเกตดูรอยร้าวบนนั้นอย่างละเอียด แล้วจำได้อย่างชัดเจน
เมื่อสักครู่การแข่งขันจบลง ตอนให้คะแนน ต้องตรวจสอบรอยร้าวอยู่แล้วว่าบูรณะทั้งหมดแล้วหรือยัง แต่ตอนนี้เขากลับพูดว่าตัวเองลืมไปแล้ว?
เป็นถึงนักบูรพาวัตถุโบราณ จะผิดพลาดแบบนี้ได้อย่างไร?
จางลัยยี่มองไปทางนิวมั้นอย่างลนลาน แล้วรีบเบนสายตาหนี ก้มหน้าลงแล้วไม่พูดอะไร
ในตอนนั้นเองอาจารย์อีกคนหนึ่งก็ได้พูดขึ้น “ความจริงแล้วฉันเห็นรอยร้าวนั้นแล้ว แต่ที่ฉันไม่ได้โหวตเธอ เพราะในการแข่งขันครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนยังไม่ได้แสดงทักษะความสามารถที่เธอควรมีออกมา!”
เสียงของเธอเข้มงวดเป็นอย่างมาก
“ถ้าหากเธอไม่รีบร้อนอยากแสดงฝีมือ การแข่งขันครั้งนี้ก็คงจะสมบูรณ์กว่า ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ ตอนนี้แม้จะเป็นการแข่งขันที่ในมือของพวกเธอคือภาชนะทั่วไป แต่เมื่อเป็นถึงนักบูรพาวัตถุโบราณคนหนึ่ง ต้องไม่มีทัศนคติที่ไม่ถูกต้องเพราะความสำคัญของวัตถุในมือ แล้วส่งผลกระทบต่อการแสดงทักษะความสามารถออกมา!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่าอาจารย์หลายท่านจะพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมเพราะเหตุผลนี้
“ขออภัย ครั้งนี้ฉันประมาทเอง”
จี้จิ่งเชินกลับไม่ยอมให้เธอถูกเข้าใจผิด เอ่ยอธิบาย “เที๋ยนเที๋ยนบูรณะเสร็จก่อนกำหนด เป็นเพราะผมเอง”
ทุกคนได้ยินคำพูดนั้น ก็มองเขาอย่างงุนงง
จี้จิ่งเชินเอ่ยอธิบายต่อ “ก่อนหน้านี้ผมได้บอกเที๋ยนเที๋ยน ว่าต่อไปตอนทำงานบูรณะต้องใส่ใจเวลาพักผ่อน อย่าฝืนตัวเองจนเหนื่อย ตามที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอควรพักผ่อนแล้ว แต่เพราะการแข่งขันครั้งนี้จะล่าช้าไม่ได้ ดังนั้นเธอเลยประหยัดเวลา ทำให้เสร็จก่อนกำหนด”
“ไม่ใช่ความผิดเวินเที๋ยนเที๋ยน”
หลายคนชะงักไป มองหน้ากันแล้ว สีหน้าผ่อนคลายขึ้น
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็แล้วไปเถอะ ต่อไปห้ามให้เกิดสถานการณ์แบบเดียวกันนี้อีก!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยยืนยัน “ต่อไปฉันจะใส่ใจให้มากขึ้น”
อาจารย์ฉู่ได้ยินคำพูดนั้นก็แปลกใจมาก
“พูดได้ว่า ถ้าหากเวลามากกว่านี้ เที๋ยนเที๋ยนยังสามารถบูรณะได้ดีกว่าตอนนี้?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไตร่ตรองแล้วก็พยักหน้า
“เวินเที๋ยนเที๋ยน ครั้งนี้เวลารีบเร่งไปจริงๆ”
อาจารย์ฉู่อารมณ์ดีมาก
ก่อนหน้านี้พวกเขายังกังวลอยู่ว่าการแข่งขันครั้งนี้ทักษะของเวินเที๋ยนเที๋ยนจะตามคนอื่นไม่ทัน แล้วจะเป็นตัวถ่วง
ตอนนี้ดูแล้วไม่จำเป็นต้องกังวลด้านนี้เลย!
ความก้าวหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน เกินกว่าที่พวกเขาคิดไว้!
แต่นิวมั้นที่อยู่ข้างๆ นั้นสีหน้าน่าเกลียดเป็นอย่างมาก ใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ในการแข่งขันครั้งนี้เดิมพวกเขาอยากแสดงอำนาจกับเวินเที๋ยนเที๋ยนและนักบูรพาวัตถุโบราณในประเทศเห็นสักเล็กน้อย ให้พวกเขาล่าถอยไปเอง
ตอนนี้กลับสร้างความเด็ดเดี่ยวให้คนอื่น แล้วทำลายความน่าเกรงขามของตัวเอง
คนที่ดูแล้วอายุยังน้อยคนหนึ่ง ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม จะมีฝีมือการบูรณะอยู่เหนือพวกเขาจริงๆ?
นี่จะเปิดโลกทัศน์ใบใหม่ของพวกเขา!
เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!
ทั้งสองคนโกรธจนกัดฟันกรอด
“พอแล้ว! พวกคุณต้องใช้อุบายอะไรแน่! จงใจล่อลวงพวกเรามาที่นี่ให้แข่งกับพวกคุณ แล้วทำให้พวกเราอับอายขายหน้า!”