เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่973 ผู้ดูแลตัวน้อย
“อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหลอกพวกเราได้?”
ทั้งสองคนที่การแข่งขันไม่สำเร็จ จึงโจมตีกล่าวหา
อาจารย์หลานคนต่อให้เป็นคนนิสัยใจคอดีแค่ไหนก็ไม่พอใจ
อาจารย์ฉู่เดินเข้ามาเอ่ยเสียงทุ้มลึก “ก่อนหน้านี้พวกคุณเสนอเองว่าอยากมาสำรวจดู เป็นการพูดจาไร้มารยาทของพวกคุณเอง เที๋ยนเที๋ยนถึงได้เสนอให้มีการแข่งขัน พวกคุณเห็นด้วยเอง ตอนนี้แพ้แล้ว กลับบอกว่าพวกเราวางกับดัก พวกคุณนี่ช่างหน้าไม่อายจริงๆ!”
“ใช่แล้ว ขอถามหน่อยพวกเราจะวางอุบายอย่างไร? พวกคุณถึงได้หลงกล คุณพูดมาเลย!”
นิวมั้นไร้เหตุผลขึ้นมา
“ฉันรู้ว่าพวกคุณทำได้อย่างไรอย่างนั้นเหรอ? ถึงอย่างไรการแข่งขันรอบนี้ก็ไม่คิดคะแนน! ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะเก่งขนาดนี้จริงๆ”
“ถึงอย่างคนประเทศของพวกคุณ ก็มักจะใช้การแสดงปาหี่พวกนี้ไม่ใช่เหรอ? พวกเราไม่หลงกลหรอก!”
“คุณอะไรพูดไร้สาระ!”
หลายคนได้ยินดังนั้น ก็มีสีหน้าไม่พอใจ
อาจารย์ฉู่ทนกดความโกรธไว้ในใจไม่ไหวแล้ว หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง
“พวกคุณรังแกกันเกินไปแล้ว!”
นิวมั้นเอ่ยด้วยท่าทางลำพองใจเป็นอย่างมาก “พวกเราพูดจี้จุดแล้วใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นจะโมโหขนาดนี้ทำไม?”
“คุณ！”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถึงเวลาก็แข่งกันในสนามก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?” ในตอนนั้นเองจี้จิ่งเชินก็เอ่ยขึ้นเสียงเย็น
นิวมั้นหันไปมองเขา
จี้จิ่งเชินสายตาเย็นชา ราวกับนิวมั้นที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งไม่มีชีวิต
“ถึงตอนนั้น ก็ไม่รู้แล้วเหรอว่าฝีมือของใครดีกว่า? อย่าถึงสนามแข่งแล้วกลับมาพูดว่าการแข่งขันไม่ยุติธรรม พวกเรารังแกพวกคุณ”
“แน่นอนว่าไม่！” นิวมั้นโบกมือ “ถึงตอนนั้นฉันต้องโจมตีพวกคุณให้ยับเยิน！พวกคุณรอดูได้เลย！”
จบก็โบกมือ เชิดหน้าหมุนตัวเดินออกไป
หลังจากที่คนไปแล้ว อาจารย์ถึงยิ้มออกมาอย่างพอใจ
อาจารย์ฉู่เอ่ยเสียงเบา “คราวนี้ก็มีปากเน่าเสียโผล่มา！เที๋ยนเที๋ยน คิดไม่ถึงว่าเธอจะฝีมือการบูรณะของเธอจะพัฒนาเร็วขนาดนี้ ฉันยังตกใจเลย เมื่อสักครู่ไม่กล้าฟังธงเลย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอย่างเขินอาย
“เพราะอาจารย์ทุกท่านให้คำแนะนำอย่างดี”
เหล่าอาจารย์ลูบหนวดเคลา “ครั้งนี้โชคดีที่ได้เธอ ให้บทเรียนกับพวกเขาบ้างก็ดี จมูกจะได้ไม่ชี้ขึ้นฟ้าทั้งวัน ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา”
ไม่นานอาจารย์ฉู่ก็ใจเย็นลง
“วันนี้แข่งขันแล้วแพ้ พวกเขาต้องไม่ตัดใจแน่ ต่อไปอาจจะเตรียมตัวป้องกันทุกอย่าง รอถึงตอนแข่งขันพวกเธอต้องระวังให้ดี”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าให้กับคนอื่นๆ
“พวกเรารับทราบแล้ว”
ช่วงนี้ ทุกคนต่างรักษาเวลาฝึกซ้อม
การแข่งขันนั้นทำให้พวกเขาวางใจ ความเครียดและความกังวลก่อนหน้านี้ที่ติดอยู่ในอกก็สลายไป
อาจารย์ฉู่มองเวลาแล้วเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นวันพวกเรากลับก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาอีก”
รอจนคนกลับไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงถอนหายใจออกมา
หมุนตัวแล้วกำลังจะเดินไปห้องทำงาน
“คุณจะไปไหน?” จี้จิ่งเชินเห็นท่าทางของเธอ ก็เดาได้ถึงบางอย่าง
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้หันกลับไป
“เมื่อสักครู่อาจารย์ฉู่บอกว่าผลงานการบูรณะของฉันยังมีข้อบกพร่อง ฉันเลยจะไปหาดูแล้วแก้ไขมัน”
เป็นอย่างที่คิดไว้
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นสูง
“เที๋ยนเที๋ยนลืมแล้วใช่ไหม? ว่าก่อนหน้าได้รับปากอะไรกับผมไว้?”
ในที่สุดฝีเท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็หยุดลง แต่ยังลังเลอยู่เล็กน้อย
“แต่ว่าเมื่อกี้อาจารย์……”
“อาจารย์ฉู่บอกว่าคุณทำได้ดีมากแล้ว”
จี้จิ่งเชินเดินเข้ามาแล้วจับมือเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไปที่ห้องทำงาน
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ถ้ายังทำงานต่อ ร่างกายจะรับไม่ไหว
“เรื่องวันไว้คุยพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้คุณควรพักได้แล้ว”
“ยียียายา!”
จี้หยู๋ชิงในตอนนี้เองก็พยักหน้าเห็นด้วย
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองใบหน้าที่คล้ายคลึงกันมากตรงหน้า ก็ได้แต่พยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้ค่อยมาแก้ไขจุดสุดท้าย”
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกไปหิ้วจี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนเวินเที๋ยนเที๋ยนมาอุ้มด้วยมือเดียวแล้วจูงเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปข้างใน
จี้หยู๋ชิงที่ถูกหิ้วเขามาไว้ในมือไม่พอใจ โบกมือไปมา ดิ้นรนขัดขืน กลับไม่สามารถดิ้นหลุดไปได้ จึงได้แต่ยอมแพ้การต่อต้าน ถูกจี้จิ่งเชินหิ้วกลับบ้านมาที่บ้าน
และด้านนอกปราสาทเก่า อาจารย์หลายคนทยอยขับรถกลับออกไป
จางลัยยี่ก็กำลังจะกลับบ้าน กลับเห็นนิวมั้นกับอีกคนยืนอยู่ไม่ไกลจากหน้าปราสาทเก่ามองเขา
เขาร้อนใจทันที รีบมองไปรอบๆ กลับไม่มีคนเห็น รีบร้อนเดินเข้าไปหา
“ทำไมพวกคุณยังอยู่ที่นี่?”
สีหน้านิวมั้นยังคงไม่น่ามองอยู่เล็กน้อย เอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเราจะไปได้อย่างไร? เวินเที๋ยนเที๋ยนคนนั้นคือเกิดอะไรขึ้นแน่? ก่อนหน้านี้คุณบอกพวกเราว่าฝีมือการบูรณะของเธอนั้นทั่วไปไม่ใช่เหรอ?”
“คิดไม่ถึงว่าจะเก่งขนาดนี้ เกือบจะทำพวกเราเสียหน้าแล้ว คุณทำอะไรของคุณ?”
จางลัยยี่ได้ยินดังนั้นก็รีบเอ่ย “ผมก็ไม่รู้ ก่อนหน้าฝีมือการบูรณะของเธอธรรมดาจริงๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
เห็นทั้งสองคนยังคงไม่พอใจ เขาก็รีบเอ่ย “พวกต้องทำอุบายอื่นแน่ๆ เมื่อกี้ตอนโหวตผมก็ตั้งใจโหวตให้ผลงานของคุณ คิดไม่ถึงว่ายังจะแพ้อีก”
สีหน้าไม่น่ามองเป็นอย่างมาก
“คุณอย่าลืมเรื่องที่รับปากพวกเราไว้ก่อนหน้านี้ การแข่งขันครั้งนี้พวกเราต้องชนะ”
“แน่นอน นี่เป็นข้อตกลงที่ตกลงกันไว้นานแล้ว พวกคุณวางใจเถอะ” จางลัยยี่พยักหน้า สีหน้าประจบสอพลอ
นักบูรพาวัตถุโบราณชาวต่างชาติได้ยินคำพูดนั้น ก็วางใจลงแล้วพยักหน้า
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็เจอกันวันแข่ง ไม่ใช่ว่าคุณอยากเข้าประเทศเราไปทำงานที่พิพิธภัณฑ์ของประเทศพวกเราเหรอ? ขอแค่ครั้งนี้พวกเราชนะ ถึงตอนนั้นจะเลือกคุณเข้าไป”
จางลัยยี่พยักหน้าอย่างดีใจ
“ใช่แล้ว ฉันจะให้คุณชนะให้ได้ วางใจเถอะ!”
ทั้งสองถึงวางใจ “ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนแล้ว ต้องพึ่งเธอแล้ว”
จางลัยยี่ยืนอยู่ที่เดิม มองไปรอบๆ ว่าที่คุยกันเมื่อสักครู่มีคนอื่นมาได้ยินเข้าหรือไม่ ถึงจะวางใจเดินออกไป
บางทีนิวมั้นและอีกคนที่พ่ายแพ้ในการแข่งขันครั้งนี้ ไม่มีการปรากฏตัวอีกในช่วงต่อไปนี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นรวมพลังและจิตใจ ฝึกซ้อมทักษะการบูรณะที่จะใช้ในการแข่งขันครั้งนี้
จี้หยู๋ชิงผู้ดูแลตัวน้อยก็ไม่เคยพลาดในทุกวัน มาถึงที่ห้องทำงาน ดูแลเวินเที๋ยนเที๋ยน ให้เธอพักผ่อนและทานข้าวตรงเวลา
ภายใต้การดูแลอย่างเขม้นขะมักของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าขี้เกียจเลยแม้แต่น้อย ทุกวันเมื่อถึงเวลาก็เลิกงานอย่างตรงเวลา
บางทีถ้าหลวนจื่อมีธุระไม่สามารถดูแลโดว์โดว์ได้ ก็จะส่งโดว์โดว์มา
ถึงตอนนั้นโดว์โดว์และจี้หยู๋ชิงสองผู้คุมงาน มองพวกเขาอยู่ในห้องทำงานด้วยกัน
แต่โดว์โดว์ก็ไม่ได้มีความอดทน มองดูสักพักก็หลับไป
จี้หยู๋ชิงก็ไม่เล่นกับเธอ ไม่พูดไม่ส่งเสียง ไม่นานก็หลับไปเช่นกัน
จนกระทั่งทำงานเสร็จแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงไปส่งเธอที่บ้านของหลวนจื่อ