เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่985 คนที่อยู่บนจุดที่สูงสุดในโลก

และเป็นเพราะมีจิตใจที่เป็นแบบนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงเดินอยู่ในวงการบูรพาวัตถุโบราณนี้ได้ไกลมากยิ่งขึ้น

พรสวรรค์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนเทียบไม่ได้เหมือนลูกศิษย์อีกคนนึงของเขาอย่างเซียวหยี่อันแต่เธอกลับสามารถขึ้นมาได้ โดยที่อาศัยความละเอียดรอบคอบและความพยายาม

ถ้าหากพวกอาจารย์ที่รู้สึกสงสัยในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยน ได้ไปเห็นห้องทำงานของเธอแล้ว จะต้องรู้สึกตกตะลึงอย่างแน่นอน

ตลอดทั้งผนังสิ่งที่จัดวางอยู่ ล้วนแต่เป็นความรู้เกี่ยวกับการซ่อมแซมวัตถุโบราณทั้งสิ้น หนังสือ ข้อมูล ที่ควรมีก็มีหมด

และยิ่งไปกว่านั้น ความรู้ที่เธอได้รับ ไม่เพียงเป็นการซ่อมแซมวัตถุโบราณเพียงเท่านั้น แม้แต่การแยกแยะถึงความแตกต่างในการเก็บรักษาวัตถุโบราณ อุปกรณ์ที่ใช้ในการเผาและขั้นตอนต่างๆก็มีความเข้าใจด้วยเช่นกัน

คนที่พยายามแบบนี้ ถ้าจะไม่ประสบความสำเร็จก็คงยาก

อาจารย์ฉู่รู้สึกพอใจในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างมาก การรับเธอเข้ามาเป็นลูกศิษย์ของตัวเองนั้น เป็นเรื่องที่เขาทำถูกต้องที่สุดแล้ว

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จางลัยยี่ที่อยู่บนเวทีนั้นก็ได้ทำงานในมือเสร็จสิ้นก่อนแล้ว แล้วมองไปยังผู้เข้าแข่งขันที่กำลังซ่อมแซมได้เพียงครึ่งเดียวอย่างพอใจ จากนั้นก็กดกระดิ่งที่อยู่บนโต๊ะ

“ผมเสร็จแล้วครับ”

เมื่อเขาเอ่ยขึ้น ผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งนั้นก็วางอุปกรณ์ในมือลงอย่างเสียดาย อย่างไม่มีอารมณ์ที่จะทำต่อแล้ว

ตอนที่เพิ่งจะเริ่มการแข่งขันนั้น เขายังคงพยายามฝืนที่จะมีความมั่นใจบ้าง จากนั้นเห็นจางลัยยี่ที่ยิ่งดูเก่งมากขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าตัวเองแพ้แล้ว

ตอนนี้รู้ผลชนะแล้ว ก็ไม่ต้องแข่งต่อไปแล้ว

อีกคนหนึ่งยอมละทิ้งการแข่งขันเป็นที่เรียบร้อย สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ แน่นอนว่าจบลงที่ผู้ชนะอย่างอาจารย์จางลัยยี่นั่นเอง

สิ้นสุดการแข่งขัน จางลัยยี่เดินลงมาจากเวที เชิดหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกที่พอใจเป็นอย่างมาก

อาจารย์สองสามคนนั้นเข้ามาแสดงความยินดี แต่เขากลับดูภาคภูมิใจ

“ครั้งนี้เวลารีบเร่งมากเกินไป แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมถึงได้จัดคู่ต่อสู้แบบนั้นให้ผม ไม่อย่างนั้นผมจะต้องสามารถแสดงความสามารถออกมาให้ดีกว่านี้ได้แน่!”

พวกเขาชินกับคำพูดแบบนี้ของจางลัยยี่ไปแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าลงเพียงเท่านั้น

จางลัยยี่มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ไม่ไกล แล้วก็เดินออกไป

อาจารย์ฉู่รีบตะโกนเรียกเขา

“เดี๋ยวมีการแข่งขันอีกรอบนึง ไม่อยู่ดูหรือ?”

จางลัยยี่ส่ายหน้า

“ไม่สนใจ”

แล้วออกไปจากสนามแข่งขันทันที

อาจารย์อีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น : “ช่างเถอะ นิสัยเขาเป็นแบบนี้ เพียงแต่การแข่งขันครั้งนี้ผมรู้สึกกังวลจริงๆ”

ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองบนเวที

ครั้งนี้ พวกเขาเจอกับคนที่อยู่ในทีมเดียวกันกับนิวมั้น

เพียงแต่ เทคนิคการซ่อมแซมของคนๆนั้น เป็นมือหนึ่งในโลกเลยเสียด้วย

แบบนี้ดูแล้ว ค่อนข้างอันตรายอยู่จริงๆเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นไปมองบนเวที

อ่อ ครั้งนี้พวกนิวมั้นลงสนามแล้วอย่างนั้นหรือ?

และเป็นอย่างที่คิดจอห์นนักบูรพาวัตถุของทีมนิวมั้นเดินขึ้นมาบนเวที พอดีกับคนที่จะแข่งขันด้วยนั้นเป็นอีกคนหนึ่งในทีมของพวกเขา

ได้ยินคำพูดของอาจารย์ฉู่เมื่อครู่นี้แล้ว เทคนิคในการซ่อมแซมของจอห์นเหนือกว่านิวมั้น อันตรายอยู่จริงๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองขึ้นไปบนเวที แล้วเห็นพวกนิวมั้นที่ยืนอยู่ตรงข้ามเข้าพอดี

ราวกับว่าพวกเขาเองก็มาเพราะการแข่งขันครั้งนี้เช่นกัน

เมื่อเห็นเรื่องของเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็จ้องมองเธออย่างไม่พอใจ แล้วละสายตาออกไป มองไปบนเวที

เหมือนกับว่าจะเต็มไปด้วยความมั่นใจกับการแข่งขันครั้งนี้ ชัยชนะอยู่ในกำมือแล้ว

ในความทรงจำของเวินเที๋ยนเที๋ยน ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่อาจารย์ฉู่มาวิเคราะห์กับพวกเขา คลิปของผู้เข้าแข่งขันอีกประเทศหนึ่ง

ชายคนที่ดูแก่ที่สุดตรงหน้านี้ชื่อว่าจอห์น อายุหกสิบกว่าแล้ว แต่กลับดูไม่แก่เลย ท่าทางการเดินกระฉับกระเฉง ดูมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ผมจะขาวแล้ว แต่ดวงตากลับดูเป็นประกาย มีความเฉียบแหลมยิ่งนัก

บุคคลนี้ก้าวเข้าสู่วงการนี้ตั้งแต่อายุยี่สิบ ใช้เวลาในการศึกษามาถึงสี่สิบปีเต็ม

แค่คิดดูก็รู้แล้ว ว่าผลงานของเขานั้นอยู่ในระดับสูงมาก

ถึงแม้จะอยู่ในขอบเขตของโลกนี้ ก็นับว่าเป็นคนแรกที่ก้าวเข้าสู่วงการการบูรพาซ่อมแซมวัตถุโบราณ นับว่าเป็นผู้นำเลยก็ว่าได้

ไม่ว่าใครเห็นเขาก็ล้วนแต่จะก้มศีรษะให้แล้วกล่าวทักทาย

ได้ยินมาว่าครั้งนี้เดิมทีแล้วเขาไม่ได้อยากจะมาเข้าร่วมการแข่งขัน แต่กลับทนต่อการโน้มน้าวของอีกฝ่ายไม่ได้ ถึงได้ตัดสินใจมา

คิดไม่ถึงว่ารอบแรกก็จะต้องมาเจอกับคนแบบนี้ ครั้งนี้อาจจะอันตรายมากจริงๆแล้ว

จอห์นเดินขึ้นมาบนเวที ด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง

พยักหน้าลง แล้วเริ่มเลือกผลงานที่ตัวเองจะใช้ในการแข่งขัน

รอจนเลือกของที่ตัวเองจะซ่อมแซมได้แล้ว ก็ถือกลับเข้าไปที่แทนทำงานของตัวเอง

ท่าทางของเขาไม่ได้ดูเย่อหยิ่งเหมือนกับอาจารย์คนอื่นๆ แต่กลับวางมาดของตัวเองลง

ก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เคยไปทำความเข้าใจกับข้อมูลของคนๆนี้มาบ้างแล้ว รู้สึกเลื่อมใสเป็นอย่างมาก

หวังมาตลอดว่าตัวเองจะสามารถเดินไปถึงจุดนั้นได้

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น การแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว

ตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่าตัวเองจะต้องมาแข่งขันกับอาจารย์จอห์นนั้น บุคคลนั้นก็เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เป็นอย่างดีแล้ว

ต่อให้โอกาสชนะจะมีน้อย แต่ก็จะพยายามให้ดีที่สุด

พอการแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ก็รีบเข้าสู่การแข่งขันอย่างรวดเร็ว

แต่ความแตกต่างระหว่างเขากับอาจารย์จอห์นนั้น ไม่ใช่เพียงแค่คำว่าพยายามแล้วก็จะสามารถตามเขาได้

การแข่งขันผ่านไปกว่าครึ่ง ระดับการซ่อมแซมของอาจารย์จอห์นนั้นได้ทิ้งห่างจากเขาไปไกลแล้ว

อีกทั้งไม่เพียงแค่ได้เปรียบแค่เรื่องความเร็วเพียงเท่านั้น แม้แต่ระดับความครบถ้วนสมบูรณ์ของเขาก็ทำให้รู้สึกตกตะลึงด้วยเช่นกัน

นี่เป็นประสบการณ์สี่สิบปีที่สร้างความสามารถที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้!

ในนี้ไม่มีใครที่จะมาเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อได้เลย

ตลอดทั้งการแข่งขัน สายตาของทุกคนนั้นถูกเทคนิคที่ยอดเยี่ยมของอาจารย์จอห์นนั้นดึงดูด ทำให้พวกเขาต้องอุทานออกมาอยู่บ่อยครั้ง

จนกระทั่งการซ่อมแซมเสร็จสิ้น ทุกคนถึงได้ถอนหายใจยาวๆออกมา ราวกับว่าดูการแสดงที่อลังการจบแล้วอย่างไรอย่างนั้น

แม้แต่พิธีกรเองก็ตกตะลึงไปด้วยเช่นกัน ซักพักหนึ่งถึงได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมา แล้วเดินขึ้นไปด้านบนเวที

รอจนผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว กรรมการก็เดินขึ้นมาบนเวที

เพียงแต่คนที่ถูกเลือกมาเป็นกรรมการนี้ มาอยู่ตรงหน้านิวมั้นแล้ว ก็ไม่สามารถจะเรียกเขาว่าอาจารย์ได้แล้ว

หลังจากที่ขึ้นไปบนเวทีแล้ว ต่างก็พากันพยักหน้าเป็นการทักทาย

แล้วถึงได้เริ่มพิจารณาตัดสินผลงานของอาจารย์จอห์น พยักหน้าลงอย่างพอใจและชื่นชม

ผลครั้งนี้เห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว ถึงแม้ว่าเทคนิคการซ่อมของผู้เข้าแข่งขันอีกคนหนึ่งนั้นจะดูไม่เลว แต่หากเทียบกับจอห์นแล้วมีความแตกต่างกันมากอยู่จริงๆ ไม่ใช่ว่าจะสามารถตามได้ทันภายในวันสองวันเท่านั้น

ผลสุดท้าย สิ้นสุดลงที่อาจารย์จอห์นได้รับชัยชนะในครั้งนี้ไป

พอการแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังคงสรุปการแข่งขันเมื่อครู่นี้ วิธีการที่อาจารย์จอห์นใช้

และเวลานี้เอง คนที่อยู่รอบๆกลับค่อยๆเงียบลง

เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นไปมองรอบๆ จากนั้นก็เห็นว่าอาจารย์จอห์นที่อยู่บนเวทีเมื่อครู่นี้ได้เดินลงมาจากเวทีแล้ว และมาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง กำลังมองเธออยู่

เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ จึงรีบยืนขึ้นมา แล้วโค้งตัวลงให้เขา

“อาจารย์จอห์น สวัสดีค่ะ”

นิวมั้นเพียงมองพิจารณาเธอ แววตาปรากฏความชื่นชม

“เธอคือเวินเที๋ยนเที๋ยนใช่ไหม?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า

อาจารย์จอห์นเอ่ยพูดต่อ : “ก่อนหน้านี้ได้ยินนิวมั้นเอ่ยพูดถึงเธอ การแข่งขันที่ถ่ายทอดมาเมื่อวาน ฉันเองก็ดูแล้ว เกินความคาดหมายจริงๆ เป็นคนรุ่นหลังที่เก่งนำหน้าคนรุ่นก่อนไปแล้วสินะ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นท่าทางที่เขาชื่นชมตัวเองแล้ว ก็รู้สึกเขินขึ้นมาทันที แล้วโค้งตัวลงให้อย่างนอบน้อม

“อาจารย์จอห์นเมื่อครู่นี้ต่างหากค่ะถึงจะเป็นความเก่งจริงๆ ฉันเห็นแล้วยังอึ้งไปเลยค่ะ”