เมียหวานของประธานเย็นชา - บทที่990 ตามใจจนเสียนิสัย
กรรมการพูดอย่างเสียดายว่า: “ด้วยความสามารถของคุณ สามารถบูรณะออกมาได้อย่างสวยงาม ก็เหมือนกับคำพูดหนึ่งของประเทศเราที่ว่า ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว ถ้าคุณไม่ใช้กลอุบาย ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะที่ได้ยินแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รู้สึกเสียใจมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดถูก ถ้าตัวเองไม่ทำแบบนี้ละก็ การแข่งขันวันนี้เขาคงชนะไปแล้ว
แต่ตอนนี้ เขามองดูเครื่องทองแดงของตัวเอง และขวดยานัตถุ์ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ถึงแม้ไม่เปรียบเทียบความละเอียด ก็สามารถตัดสินได้แล้ว
ทั้งที่เขาได้เปรียบ แต่เขาทำตัวเองทั้งนั้น
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะกำหมัดแน่น รีบพูดกับกรรมการว่า: “การแข่งวันนี้ไม่นับ! ผมอยากแข่งกับเวินเที๋ยนเที๋ยนใหม่อีกครั้ง!”
กรรมการดูผลงานทั้งสองชิ้นเสร็จแล้ว
แม้ในใจจะไม่ชอบผลงานที่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะบูรณะออกมาในวันนี้ แต่ผลกลับทำให้ทุกคนแปลกประหลาดใจ
การแข่งจบแล้ว ตัดสินกันได้แล้ว จะเป็นไปตามที่เขาบอกได้ยังไง ว่าไม่นับ?
ถ้าทุกคนพูดแบบนี้ พวกเขาตกลงละก็ การแข่งขันนี้คงวุ่นวายกันไปหมด
แต่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะจะยอมแพ้ได้ยังไง?
เขาพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า: “วันนี้ผมสมาธิไม่ดี เพราะมีบางเรื่องกระทบต่อฝีมือของผม ผมอยากเริ่มการแข่งใหม่”
กรรมการมองหน้ากัน จากนั้นก็ส่ายหน้า จะยอมให้เขาแหกกฎได้ยังไงกัน?
กรรมการคนหนึ่งพูดขึ้นว่า: “มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะ แม้พวกเราจะรู้ว่าคุณมีฝีมือที่ดีกว่านี้ แต่แข่งขันก็คือแข่งขัน คุณได้เปรียบก่อนแล้ว ได้ไพ่ที่ดีไป แต่คุณกลับเล่นแบบนี้ จะให้พวกเราช่วยคุณได้ยังไง?”
“พูดจากพื้นฐานแล้ว คุณไม่เห็นความสำคัญของการแข่งในครั้งนี้เลย จึงทำให้ผลเป็นแบบนี้”
“ถ้าทุกคนเหมือนกับคุณ ไม่พอใจกับผลการแข่งแล้วขอแข่งใหม่ การแข่งขันนี้คงวุ่นวายไปหมดแล้ว”
แต่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะก็ยังไม่พอใจ ยังอยากจะตอบโต้
อาจารย์หลายคนก็ปัดมือพูดว่า: “ไม่ต้องพูดแล้ว! ตอนนี้แพ้ชนะ ไม่ว่านักบูรณะคนไหนมาดู ก็ดูออกว่าผลงานของเวินเที๋ยนเที๋ยนดีกว่า”
“ที่คุณแพ้ไม่ใช่เทคนิค แต่เป็นใจคุณต่างหาก”
“ถ้าแค่บูรณะวัตถุโบราณยังไม่สามารถทำได้ทั้งใจ คนอื่นจะไว้ใจได้ยังไง เอาวัตถุโบราณของตัวเองออกมาให้คุณจัดการได้ยังไง?”
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ยินแล้ว ก็ยังอยากจะตอบโต้
พวกเขาปัดมือพูดว่า: “ช่างเถอะ การตัดสินวันนี้ออกมาแล้ว!”
ว่าแล้ว ก็พูดเสียงดัง เริ่มประกาศ
“ผลการแข่งขันครั้งนี้ได้ออกมาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะ!”
เสียงดังขึ้นจากไมโครโฟนดังเข้าหูของทุกคน!
เมื่อกี้ตอนนี้กรรมการประกาศผล ผู้ชมด้านล่างก็ได้ยินเสียงพวกเขาคุยกันแล้ว ในใจก็รู้สึกตกใจมาก
ไม่คิดเลยว่า การแข่งขันที่พวกเขารู้ว่าจะต้องแพ้แน่ แต่ผลกลับพลิกผัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนชนะ ผลลัพธ์นี้ ก็รู้สึกตะลึงอย่างมาก!
ไม่ว่าจะคนที่นั่งหน้าคอม หรือโทรทัศน์ ก็ต่างลุกขึ้นอยากตื่นเต้น กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
พูดอย่างดีใจว่า: “ฉันบอกแล้วไง แม้อีกฝ่ายจะเป็นอาจารย์ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่มีทางแพ้แน่”
“ขนาดเธอเสียเปรียบก็ยังชนะได้ สุดยอดมากเลยจริงๆ”
“ยังดีที่ฉันซื้อตั๋วมา ไม่งั้นคงพลาดการแข่งขันเด็ดแบบนี้ไป”
ผู้ชมที่อยู่ในสนามแข่งก็ลุกขึ้นอย่างดีใจ
ใบหน้าเพราะอารมณ์ตื่นเต้น จึงทำให้แดงระเรื่อเล็กน้อย
ติดกันสองรอบ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาตัวรอดได้ เหตุการณ์พลิกผัน ตลบไปมา วิเศษมากกว่าละครเสียอีก ไม่เสียแรงที่พวกเขาคาดหวัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มอ่อนๆ พยักหน้าให้กับผู้ชมที่อยู่ด้านล่างเวที
การแข่งขันครั้งนี้ตื่นเต้นจริง ขนาดเธอยังเหงื่อแตกเลย ยังดีที่ชนะได้
แต่อีกด้าน มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะโกรธจนใบหน้าซีดขาวไปแล้ว
และพวกโนดะซังที่เป็นเพื่อนร่วมทีมของเขา เห็นเขาแพ้ให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน หน้าเสียไปตามๆกัน
ไม่รอเขาเลยด้วยซ้ำ ก็เดินออกจากงานไปเลย
บริษัทเอ็มไอกรุ๊ปชั้นบนสุด ห้องทำงานประธาน
กว่าจะทดสอบเสร็จทั้งหมด เห็นผลการแข่งขัน จี้หยู๋ชิงก็โล่งอก
จี้จิ่งเชินเห็นผลการแข่งขันสุดท้าย ก็ถึงวางโทรศัพท์ในมือที่จับไว้ตลอดลงไป
ก่อนที่จะประกาศผลการแข่งขัน เขาก็ได้รับรายงานจากคำสั่งครั้งก่อนของเขา และรู้ได้ว่า คำพูดในตอนแข่งขันของเวินเที๋ยนเที๋ยนกับมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะ
ยิ่งไปกว่านั้นยังสืบได้อีกว่า หาของที่เวินเที๋ยนเที๋ยนให้พ่อบ้านไปตรวจสอบ บวกกับที่พวกเขาไปกินข้าวด้วยกัน ทุกอย่างก็กระจ่างแล้ว
มองดูมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะที่ยืนบนเวที ก็รู้สึกโมโหมาก จี้จิ่งเชินหรี่ตาลงเล็กน้อย
นัยน์ตาสีดำนั้นมีความเย็นชา
ถ้าเกิดบอกว่า มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะคิดว่าการแข่งขันนี้จบลงไปแล้ว งั้นก็คงไร้เดียงสาเกินไปแล้ว
การแข่งขันระหว่างเขากับเวินเที๋ยนเที๋ยน จบลงแล้วจริง
แต่ในเมื่อเขาทำกับเวินเที๋ยนเที๋ยนแบบนี้ งั้นก็อย่าหาว่าเขาใจร้ายแล้วกัน
กำลังคิดอยู่นั้น พอหันกลับไป ก็สบตาเข้ากับสายตาของจี้หยู๋ชิงพอดี
ดวงตาบริสุทธิ์คู่นั้น เหมือนมองความคิดในใจเขาออก กำลังพูดอีอีอาอาอะไรอยู่
จี้จิ่งเชินตกใจ ไม่คิดว่าเด็กอายุแค่นี้ จะมีไหวพริบปฏิภาณดีขนาดนี้!
เขาเดินไป ยื่นมือไปกดหัวเขาไว้
“เรื่องนี้จะบอกเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้นะ”
จี้หยู๋ชิงพูดอีอีอาอา
เขาจะบอกแม่จ๋าได้ยังไง?
คนคนนั้นกล้าทำแม่เขาแบบนี้ ต้องสั่งสอนให้เขาเข็ดหลาบถึงจะถูกสิ!
จี้หยู๋ชิงกำหมัดเล็กๆอย่างโมโห ยกไปทางจี้จิ่งเชิน
จี้จิ่งเชินเห็นแล้ว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
แทบจะไม่ต้องพูด ก็รู้แล้วว่าจี้หยู๋ชิงคิดอะไร
ช่วยไม่ได้ จึงต้องอุ้มเขาขึ้นมา
“รู้แล้ว ไปหาเที๋ยนเที๋ยน ใช่ไหม? ตามใจจนเสียนิสัยแล้วจริงๆ”
ว่าแล้ว ก็พาเธอออกจากบริษัท ไปทางสนามแข่ง
จี้หยู๋ชิงได้ยินแล้ว ก็เบะปากอย่างไม่พอใจ
ยังจะว่าเขาอีก?
ทั้งที่จี้จิ่งเชินอยากไปสนามแข่งเอง เหมือนกันทั้งคู่นั่นแหละ
สนามแข่ง
พอการแข่งขันจบแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ลงจากเวที
ถ้าก่อนหน้านี้การแข่งขันครั้งนั้นกับคุณเดซี่ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนมีชื่อเสียง และเข้าสู่สายตาของทุกคนได้
งั้นการแข่งขันรอบสองกับมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะในครั้งนี้ ชนะกลับไปได้ ก็ทำให้ทุกคนถูกพิชิตด้วยบุคลิกในตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พอเธอเดินลงเวที ผู้ชมไม่น้อยรีบเดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนถือดอกไม้ อยากจะยื่นให้กับเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกตกใจ แต่กลับถูกปิดทางเอาไว้ เดินออกไปไม่ได้เลย
จนกระทั่งมีบอดี้การ์ดปรากฏขึ้นจากมุมมืด เปิดทางหนึ่งเส้น เธอถึงสามารถเดินผ่านผู้คน ไปหลังเวทีได้
เมื่อกี้โล่งอกไปที บอดี้การ์ดหลายคนโค้งคำนับเธอ และพูดอย่างเคารพว่า: “คุณผู้หญิง คุณผู้ชายกับคุณชายน้อยรอคุณอยู่ครับ”