เฮอร์มีส ระบบเปลี่ยนโลก - ตอนที่ 14

“การแข่งขันจะดำเนินไปอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีลูกเล่น ไม่มีตุกติก เป็นเพียงการแข่งขันแบบเก่าที่ใช้เพียงเท้าและระบบของพวกเธอ”

มิสเตอร์หลางยกนิ้วขึ้น ขณะที่เขาอธิบายกฎของเกม เป้าหมายคือวิ่งไปจนถึงอีกด้านหนึ่งของสนาม และเนื่องจากสนามมีขนาดใหญ่ พวกเขาทั้งหมดจะแข่งพร้อมกัน 40 คนในการแข่งขันครั้งเดียว

“อะไรนะ?”

“พร้อมกันหมด 40 คนเลยหรอ!”

“พวกเขาจะประเมินเราอย่างไรล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของนักเรียนมิสเตอร์จาค็อบส์ก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

“โอ้ พวกเธอจะรู้ทันทีเมื่อมันจบลง พวกเราไม่ได้เป็นคนให้คะแนนพวกเธอ”

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ด้านข้าง ซึ่งมีตัวแทนของกิลด์นักสำรวจหลายคนเฝ้าดูพวกเขา

“เป็นพวกเขาต่างห่าง ที่พวกเธอจะต้องให้ความสนใจ “

นี่ไม่ใช่กิจกรรมของโรงเรียนอย่างเป็นทางการ แต่เป็นเพียงการประลองระหว่างชั้นเรียนของ มิสเตอร์จาค็อบส์และมิสเตอร์หลาง ผู้ชนะจะขึ้นอยู่กับจำนวนนักเรียนที่กิลด์นักสำรวจให้ความสนใจ

อย่างไรก็ตามมิสเตอร์จาค็อบส์ และมิสเตอร์หลางอดไม่ได้ที่จะมองไปที่กลุ่มผู้แทนกิลด์ที่อยู่ด้านข้าง เขาคาดหวังเพียงแค่ว่าจะมีกิลด์ที่มาดูการแข่งขันเพียงสี่คน ซึ่งต่างก็เป็นเพื่อนและคนรู้จัก

แต่ด้วยการปรากฏตัวที่ไม่คาดคิดของคนอย่างซาร่าห์จากสมาคมนักสำรวจ ก็ทำให้กิลด์อื่นๆตามมาด้วย

สิ่งนี้กำลังกลายเป็นเรื่องใหญ่

“ไปเข้าแถวเตรียมตัวได้แล้ว!”

มิสเตอร์จาค็อบส์พูด ขณะผลักนักเรียนสองคนของเขาและกระตุ้นให้คนอื่นๆไปที่ท้ายสนาม

ความลังเลที่ยังคงอยู่บนใบหน้าของพวกเขาก่อนหน้านี้ไม่มีอีกต่อไป เนื่องจากทุกคนยืนเรียงกันอย่างเรียบร้อยที่ท้ายสนาม

แม้ว่าจะมี 40 คน แต่นักเรียนก็ยังอยู่ห่างจากกัน 5 เมตร ซึ่งนั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าสนามมีขนาดใหญ่แค่ไหน

แวนส์ซึ่งเป็นคนที่ตัวเล็กที่สุดในชั้นเรียน แน่นอนว่าเขาอยู่ท้ายแถวถัดจากเบียทริซ เขายังคงมีสีหน้ากังวล ขณะจ้องมองไปที่เบียทริซ

‘นี่…เป็นเธอตัวจริงเหรอ’ แวนส์อดคิดไม่ได้ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงความรู้สึกเลือนราง และเธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงออกมาบนใบหน้าของเธอ มันคือดวงตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล และสิ่งนั้นก็ไม่สามารถหลุดรอดจากสายตาของแวนส์ได้

แวนส์ได้พบกับผู้คนมากมายในสลัมที่มีดวงตาเหมือนเธอ และพวกเขาทั้งหมดมีชะตากรรมเดียวกันคือต้องติดคุกหรือตาย

หลังจากนั้นไม่นานแวนส์ก็ส่ายหัว นี่ไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงคนอื่น เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่ต่างกัน

แวนส์ชอบส่องกระจกเป็นครั้งคราว เพื่อเตือนเขาว่าเขาก็มีดวงตาแบบนั้นเหมือนกัน

เขาหายใจเข้าลึกๆและมองไปด้านหน้าเพื่อไปยังเป้าหมาย เขาเคาะเท้าหลายๆครั้งเพื่อพยายามดูว่าจะทำได้เร็วแค่ไหน แต่มันไม่เร็วไปกว่าปกติเลย

แวนส์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็เปิดใช้งานหนึ่งในทักษะของเขา [การรับรู้เวลา]

ทันใดนั้นเสียงของโลกทั้งหมดก็ดับลง ใบหญ้าสั้นๆที่อยู่ทั่วทั้งสนามก็หยุดเคลื่อนไหวเช่นกัน

แวนส์พยายามเตะเท้าและขยับมือ แต่ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวช้าเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวเขา เขารู้สึกมึนทันที เพราะเขารู้สึกสับสนเกินไป ร่างกายของเขาไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการ จิตใจของเขาทำงานไม่เป็นปกติ

ดังนั้นเขาจึงยกเลิก [การรับรู้เวลา] ทันที ในขณะที่เขาเริ่มอ้วกลงบนพื้น

“แวนส์…แวนส์ นายโอเคไหม!?”

เบียทริซกำลังจะพุ่งเข้ามาหาเขา แต่ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งก็ดังไปทั่วสนาม ซึ่งเป็นสัญญาณของการเริ่มการแข่งขันก่อนเวลาอันควร เบียทริซทำได้เพียงขอโทษแวนส์ ขณะที่ใบหญ้าหมุนบนร่างของเธอ ผมของเธอก็ยกขึ้น เนื่องจากลมกรรโชกที่พัดรอบตัวเธอ และไม่นานเธอก็ลอยขึ้นไปในอากาศ

“ฉันขอโทษ!”

เธอกล่าวขอโทษอีกครั้ง ในขณะที่ลมผลักเธอไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่รวดเร็ว และนำหน้านักเรียนที่เหลืออย่างรวดเร็ว

“แวนส์!? นายโอเครึเปล่า!?”

ฮาร์วีย์ที่สังเกตเห็นว่าแวนส์กำลังล้มลงไปที่พื้นจากระยะไกล ก็อดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าหาเขา อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะก้าวไปได้ 5 ก้าว แวนส์ก็ยื่นฝ่ามือเข้าหาเขา

“ไป!”

แวนส์ตะโกน ขณะที่เขามองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยสายตาที่ไม่กะพริบ

เมื่อได้ยินคำพูดของแวนส์ ฮาร์วีย์ยังคงลังเล แต่หลังจากมองดูนักเรียนคนอื่นๆที่นำไปแล้ว และด้วยเสียงตะโกนอีกครั้งจากแวนส์เขาทำได้เพียงแค่แสดงออกด้วยความเสียใจ และเริ่มวิ่งไปข้างหน้า

“ฉันจะชนะเพื่อนาย!”

เขาตะโกน ขณะที่เริ่มย่างก้าวของเขาไปข้างหน้าอีกครั้ง

เมื่อเห็นนักเรียนทุกคนไปได้ระยะหนึ่งแล้ว แวนส์อดไม่ได้ที่จะทุบหมัดลงกับพื้น

“มาเถอะระบบของฉัน…”

เขากระซิบกับตัวเอง

“…ทำงานให้ฉันเถอะ!”

ซาร่าห์ที่เฝ้ามองจากด้านข้างรีบลุกขึ้นยืน ขณะที่เธอเห็นแวนส์กำลังคร่ำครวญอยู่ที่พื้น เธอจ้องมองด้วยความจดจ่อ และขมวดคิ้วของเธอ

เบลลิกซึ่งไม่ได้ดูการแข่งขัน และมองไปที่ซาร่าห์เพียงคนเดียว ก็หันหน้าไปที่สนามทันที เพื่อดูว่าซาร่าห์มาที่นี่จริงๆเพื่อใคร

‘นั่น…เด็กตัวเล็กคนนั้นเหรอ’ เบลลิกมองไป จากนั้นเขาก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว มันเป็นลูกบอลสีดำ จากนั้นเขาก็เคาะมันสองสามครั้ง และหลังจากนั้นไม่นานลูกบอลสีดำก็เปิดออกเผยให้เห็นดวงตาออกมา

เขาชี้ไปที่แวนส์แล้วกระซิบว่า

“บันทึกทุกสิ่งที่คุณเห็น”

“ทำไมระบบไม่ทำงาน”

แวนส์กัดฟันแน่น ขณะพยายามขยับ เพื่อดูว่ามันเคลื่อนไหวเร็วขึ้นหรือไม่ แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แวนส์มองไปข้างหน้า เขาเห็นเพียงนักเรียนที่ผ่านไปเกือบครึ่งสนามโดยมีเบียทริซเป็นผู้นำ

ลมหายใจของแวนส์เริ่มหนักหน่วงขณะหลับตา

“คิด…คิด”

เขาพึมพำ

“นึกถึงสิ่งที่นายเคยรู้สึก…”

ความทรงจำมากมายปรากฏขึ้นในใจของเขาทันที

ความรู้สึกของการเผาไหม้ที่เท้าของเขา

บาดแผลบนมือของเขา

กระดูกของเขาแทงทะลุเนื้อของเขา

“คิด…คิด…”

กรามของเขาเริ่มสั่น ขณะที่เขาพยายามจะผ่านพ้นความทรงจำที่เจ็บปวด

เขาสวมรองเท้าบูท…และสิ่งต่อไปที่เกิดขึ้นคือหัวใจของเขาหยุดเต้นอย่างสมบูรณ์

“!!!”

ดวงตาของแวนส์เริ่มสั่นเทาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ความคิดเรื่องความตายที่จมอยู่ในจิตใจของเขา หัวใจของเขาเต้นเร็วผิดปกติ

และในไม่ช้าเขาก็หายใจเข้าลึกๆและหลับตาลง เขาพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง หัวใจของเขาซึ่งเต้นแรงเหมือนฝนตกหนักในตอนแรกก็เริ่มช้าลง มันช้าลงจนถึงจุดที่เส้นเลือดของเขาเย็นเหมือนน้ำแข็ง

จากนั้นเขาก็ยกตัวขึ้นเล็กน้อย ฝ่ามือแตะใบหญ้าที่อยู่ข้างใต้ของเขา เขาจำมันได้แล้ว ตอนที่เขาวิ่งเป็นครั้งแรก

ความทรงจำของการวิ่งครั้งแรกของเขากลับมาอีกครั้ง

เส้นแสงเริ่มเปล่งประกายจากรองเท้าของเขาเปลี่ยนเป็นปีกที่กระพือปีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ดวงตาของเขามองไปที่เป้าหมาย และเริ่มเปล่งประกายแสงสีทอง

จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆและกระซิบออกมาเบาๆว่า

“ไปกันเถอะ”