แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1079

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1079
“เดี๋ยวก่อน!”

ขณะที่เฉินโม่กับเจี่ยงหยาวกำลังจะเดินไปตรงที่นั่ง จู่ๆ มีเสียงไม่เป็นมิตรดังขึ้น

ตามมาด้วยพวกอาเปียว เดินเข้ามาด้วยสีหน้าอึมครึม

“พวกนายอีกแล้ว!” เจี่ยงหยาวขมวดคิ้วเบาๆ สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปทางอานหลิงหัวที่ยืนอยู่หน้าเวที

อาเปียวยิ้มขอโทษเจี่ยงหยาว แล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ พวกเรารับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของงานนี้ ถ้ามีอะไรล่วงเกิน โปรดอภัยให้ด้วย!”

คำว่าพี่สะใภ้ ทำให้ใบหน้าเล็กของเจี่ยงหยาวแดงเป็นแอปเปิลสุกงอมทันที เจี่ยงหยาวตำหนิว่า “พวกนายเรียกอะไรมั่วๆ! สำรวมวาจาหน่อยได้ไหม!”

“ได้ๆ พี่สะใภ้ไม่ให้เราเรียก งั้นเราไม่เรียกก็ได้!” อาเปียวยิ้มร่าแล้วเอ่ยขึ้น

“ฮ่าๆ!”

คำพูดตลกที่อาเปียวพูดขึ้นมา ทำให้นักเรียนจำนวนมากหัวเราะ ทุกคนรู้เรื่องที่เจี่ยงหยาวเป็นผู้หญิงของอานหลิงหัวเป็นอย่างดี ล้วนเข้าใจเป็นอย่างดีว่าอาเปียวหมายถึงอะไร

แม้มีผู้ชายบางส่วนไม่พอใจกับสิ่งนี้มาก แต่หวาดกลัวตระกูลอาน จึงทำได้เพียงโกรธ แต่ไม่กล้าพูดออกมา

เจี่ยงหยาวโมโหจนอกกระเพื่อมอย่างแรง แต่ทำอะไรอันธพาลอย่างอาเปียวไม่ได้เลย ทำได้เพียงแผดเสียงด้วยใบหน้าเย็นชา “พวกนายจะทำอะไรอีก”

อาเปียวหุบยิ้ม พูดอย่างจริงจังว่า “ในเมื่อพวกเรารับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของงานนี้ จำเป็นต้องซักถามคนแปลกหน้าสักหน่อย!”

อาเปียวมองเฉินโม่ รอยยิ้มเย็นชาเต็มใบหน้า “เราต้องป้องกันไม่ให้คนที่ไม่ใช่นักเรียนของมหาวิทยาลัยเราปะปนเข้าไป!”

เจี่ยงหยาวพูดอย่างโมโหว่า “พวกนายหมายความว่ายังไง ไหนตกลงกันแล้วว่าพาเพื่อนตัวเองมาได้ ทำไมถึงไม่ได้ขึ้นมาอีกล่ะ!”

อาเปียวทำท่าเหนื่อยใจ “ขอโทษด้วย เพิ่งเปลี่ยนใจกะทันหัน หวังว่าพี่สะใภ้จะให้อภัย!”

ทุกคนเงียบไม่พูดอะไร ทุกคนรู้ดีแก่ใจว่าอาเปียวจงใจเล่นงานเฉินโม่ชัดๆ และอาเปียวเป็นลูกน้องของอานหลิงหัว แสดงว่าอานหลิงหัวกำลังแสดงอำนาจใส่เฉินโม่

ในงานมีคนพาแฟนจากมหาวิทยาลัยอื่นมาเยอะแยะ ไม่เห็นพวกอาเปียวว่าอะไรเลย แค่จุดนี้ก็อธิบายทุกอย่างชัดเจนแล้ว

เจี่ยงหยาวโมโหมาก หันหลังมาจับมือเฉินโม่ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเราไปกันเถอะ!”

หลินเหม่ยหลิงก็โมโหมากเหมือนกัน แต่เธอไม่กล้าล่วงเกินอานหลิงหัว และเฉินโม่ไม่ใช่คนของมหาวิทยาลัยซีเป่ยจริงๆ

เฉินโม่ไม่ขยับไปไหน มองอานหลิงหัวที่อยู่ไม่ไกลด้วยแววตาเย็นชาเล็กน้อย

“พี่เฉินโม่ เราไปกันเถอะ ฉันไม่อยากร่วมงานเลี้ยงแบบนี้!” เจี่ยงหยาวตื่นตระหนกใจ เขากลัวเฉินโม่ทนไม่ไหว แล้วฆ่าคนขึ้นมาที่นี่

เฉินโม่โมโหจริงๆ แต่ในใจไม่มีความคิดฆ่าคน คนพวกนี้ไม่ได้ทำผิดจนถึงขั้นที่ต้องตาย

“ได้!” เฉินโม่ดูออกว่าเจี่ยงหยาวกังวลอะไรอยู่ แม้เขาโมโหมาก แต่ไม่อยากทำให้เจี่ยงหยาวกังวล

“อืม!” เจี่ยงหยาวดึงเฉินโม่ออกไป

ตอนนี้อานหลิงหัวร้อนใจขึ้นมาแล้ว ถ้าเจี่ยงหยาวไปแบบนี้ เขาต้องโดนคนอื่นหัวเราะเยาะแน่นอน อีกทั้งยังแสดงอำนาจใส่เฉินโม่ไปแล้วด้วย ถ้าเจี่ยงหยาวกลับไปเพราะเรื่องนี้ ได้ไม่คุ้มเสียแน่นอน

“เดี๋ยวก่อน!” อานหลิงหัวตะโกนขึ้นมา

สายตาทุกคนหันไปมองทางอานหลิงหัว

เจี่ยงหยาวกับเฉินโม่ก็ชะงักฝีเท้า หันมามองอานหลิงหัว ไม่รู้เขาจะพูดอะไร

“อาเปียว คนที่มาเป็นแขก! ในเมื่อเป็นคนที่หยาวหยาวพามา ต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน พวกนายไม่จำเป็นต้องถาม” อานหลิงหัวทำเป็นแสร้งพูด ถ้าคนที่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คงเข้าใจว่าเขาเป็นคนใจกว้างมาก

อาเปียวเข้าใจความหมายของอานหลิงหัว จึงยิ้มแล้วพูดทันที “พี่สะใภ้ คุณชายอานยกเว้นเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยนะ คุณต้องจำความดีของคุณชายอานเอาไว้นะ!”