แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1215

เหลยจ้านกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “ไม่ใช่มั้ง คงไม่แม่นขนาดนั้นมั้ง?”

จางเจิ้นด่าด้วยความโกรธ “เหลยจ้าน คุณมันปากเสีย!”

เฟิงเหมียนเปลี่ยนเป็นจริงจัง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ทุกคนระวังตัวด้วย ฉันรู้สึกว่ามีบางสิ่งอยู่ใต้ดิน มันทำให้จิตวิญญาณของฉันสั่นสะท้าน!”

เฟิงเหมียนแสดงท่าทางไม่จริงจังเหมือนเหลยจ้านมาตลอดการเดินทาง แต่คราวนี้เธอแสดงท่าทางเคร่งขรึม

จีอู๋หยาเชื่อในการรับรู้ของเฟิงเหมียน และเขารู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ใต้ดินอาจไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถต้านได้

“ถอย!” จีอู๋หยาตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในช่วงเวลาวิกฤต และออกคำสั่งถอยทันที

“ห๊ะ ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง? ผมอยากดูว่าสิ่งที่อยู่ใต้ดินคืออะไร?” เหลยจ้านกล่าวด้วยความไม่เต็มใจ

“ถอยทันที นี่คือคำสั่ง!” จีอู๋หยาตะโกนเสียงดัง

“ตกลง!” สีหน้าของเหลยจ้านเต็มไปด้วยความเสียดาย

เฉินโม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของพื้นดิน คราวนี้แม้แต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นไปตามที่เฟิงเหมียนรับรู้ สิ่งที่อยู่ใต้ดินทำให้เฉินโม่รู้สึกตื่นตระหนก

ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเฉินโม่จะอยู่ที่ชั้นเจ็ดแดนรวมพลังเท่านั้น แต่ความรู้ความเข้าใจและความกล้าของเขาอยู่ระดับแดนดั่งเทพ เฉินโม่รู้ดีว่า ถึงแม้ตอนนี้ความแข็งแกร่งจะฟื้นฟูสู่แดนดั่งเทพ แต่สิ่งที่อยู่ใต้ดินยังคงทำให้เขาตื่นตระหนก

“ห๊ะ ทำไมผมขยับเขยื้อนไม่ได้? ขาของผมเหมือนถูกตรึงกับพื้นดิน!” จู่ ๆ เหลยจ้านก็ร้องด้วยความตื่นตระหนก

จางเจิ้นตวาดด้วยความโกรธ “แม่งฉิบหาย ผมก็เหมือนกัน ผมไม่สามารถควบคุมขาทั้งคู่ได้!”

ไม่เพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น จีอู๋หยา เฟิงเหมียน พวกเขาทุกคนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เช่นกัน และยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เฉินโม่ลองยกเท้าขึ้น และพบว่าขาของตนเองเหมือนถูกอัดฉีดด้วยแรงมหาศาล ถึงแม้เขาจะใช้พลังบำเพ็ญทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย ราวกับเป็นคนธรรมดา

“สถานที่แห่งนี้เป็นอย่างไรกันแน่?” หลังจากเฉินโม่เกิดใหม่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตื่นตระหนก ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนเขารู้เรื่องของดาวไอกาน้อยมาก

จู่ ๆ เฉินโม่ก็เกิดความคิดหนึ่ง ทำไมเมื่อก่อนกษัตริย์เซียนตงหวา อาจารย์ของตนเอง ถึงเดินทางผ่านดาวไอกาซึ่งเป็นดาวเคราะห์ที่มีพลังทิพย์น้อยนิด?

เป็นเรื่องบังเอิญหรือมีแผนการอื่น?

บนพื้นที่โล่งที่พวกเขาทำความสะอาดแล้ว พื้นคอนกรีตแข็งเริ่มแตกเหมือนเปลือกไม้เก่า และเริ่มหลุดร่อนทีละชิ้น

สิ่งนั้นกำลังจะโผล่ออกมาจากพื้นดิน

พวกเขายืนอยู่ที่เดิม ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย พวกเขาทำได้เพียงจ้องมองพื้นที่โล่งข้างหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง

มือใหญ่ที่แห้งเหี่ยวยื่นออกมาจากพื้น เหมือนคนที่ยังมีชีวิตถูกฝังอยู่ใต้ดิน สุดท้ายมันก็โผล่ออกมาจากพื้นดิน

วินาทีที่มือใหญ่โผล่พ้นพื้นดิน พื้นดินก็หยุดสั่นสะเทือน ดูเหมือนว่าแม้แต่เสียงหัวใจของพวกเขาก็หยุดลง ราวกับเวลาหยุดอยู่ตรงนี้

เฉินโม่และคนอื่น ๆ เบิกตากว้าง สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้แต่เฉินโม่ก็เหมือนกัน

นี่เป็นเรื่องที่เกินกว่าความรู้ความเข้าใจของเฉินโม่!

มือยักษ์เป็นสีน้ำตาล เหมือนกับสีของโลกใบนี้ มันไม่ใช่ฝ่ามือของมนุษย์ เพราะมือนั้นใหญ่พอ ๆ กับรถถัง

ขณะที่ทุกคนคิดว่าฝ่ามือหยุดเคลื่อนไหว จู่ ๆ มันก็เคลื่อนไหวอีกครั้ง

ฝ่ามือนั้นคว้าพื้นดินที่อยู่รอบ ๆ เหมือนคนถูกฝัง ที่พยายามออกมาจากพื้นดิน

ไม่นาน มันก็สมดังปรารถนา และขณะที่มันปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าทุกคน พวกเขาทุกคนหวาดกลัวสุดขีด

เพราะมันมีเพียงแค่แขนที่ขาดเท่านั้น และขาดตั้งแต่ข้อพับแขน

ขณะที่แขนขาดปรากฏขึ้นบนพื้น ท้องฟ้าที่มืดมิดก็ปั่นป่วน ฟ้าร้องฟ้าผ่า ลมกระโชกแรงราวกับวันสิ้นโลก