แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1260
เฉินตงเยว่ขมวดคิ้ว มองเฉินตงหวาที่อยู่ข้าง ๆ และถามเบา ๆ ว่า “ตงหวา นึกไม่ถึงว่าเจ้าเด็กเฉินโม่จะเป็นฝ่ายชนะ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี?”
เฉินตงหวามองเฉินโม่ที่เหมือนเทพเสงครามที่อยู่กลางอากาศ มีความตกใจประกายผ่านดวงตา “แล้วจะสามารถทำอะไรได้อีก? คุณคิดว่าเขายังเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ? ต่อจากนี้ไป เขาจะเป็นเสาหลักของตระกูลเฉิน ถ้าต้องการอยู่ในตระกูลเฉิน ก็ต้องประจบเขาเท่านั้น!”
ทันทีที่ทั้งสองคนกล่าวจบ เฉินฉงซานที่อยู่ด้านข้าง ก็วิ่งไปหาเฉินกั๋วเหลียงและคนอื่นๆ ด้วยรอยยิ้ม
“เหอ ๆ จิงเย่ ยินดีด้วย ผมคิดแล้วว่าเสี่ยวโม่จะต้องมาช่วยพวกเราอย่างแน่นอน เยี่ยมมาก เสี่ยวโม่เป็นเด็กที่อนาคตก้าวไกล จิงเย่ คุณมีลูกชายที่ดี มิเสียแรงที่เขาเป็นมังกรของตระกูลเฉิน!”
เฉินกั๋วเหลียงและคนอื่น ๆ มองเขาด้วยความเย็นชา ใบหน้าชราของเฉินฉงซานแดงก่ำ เสียงเล็กลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดเขาก็ไม่สามารถพูดต่อได้
เฉินตงเยว่ดุด่า “จิ้งจอกเฒ่าเฉินฉงซาน วิ่งเร็วมากจริง ๆ!”
เฉินตงหวายืนขึ้น “ไปกันเถอะ พวกเราจะรออะไรอีก? ถ้ายิ่งอยู่ท้าย ก็ยิ่งอายมากขึ้น ประจวบเหมาะที่เฉินฉงซานนำพวกเราก่อน พวกเรารีบไปแสดงความจริงใจเถอะ!”
คนกลุ่มหนึ่งวิ่งไปหาเฉินกั๋วเหลียงทันที แล้วล้อมเฉินกั๋วเหลียงกับเฉินจิงเย่เอาไว้ พูดประจบสอพลอ และสาปแช่งหนานกงหยู่ว่าเป็นคนชั่วร้าย
และขณะนี้เอง พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน ทำให้ผู้คนไม่สามารถยืนนิ่งได้
“เกิดอะไรขึ้น? แผ่นดินไหวเหรอ?”
ทันใดนั้น พลังที่ทรงพลังก็กวาดไปทั่ว พลังนั้นทำให้ผู้คนไม่สามารถรู้สึกถึงตำแหน่งที่เฉพาะเจาะจงได้ ราวกับโลกทั้งใบหลอมรวมกับมัน
“ฮ่า ๆ ๆ……”
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะที่น่าสะพรึงดังสะท้อนไปทั่ว เสียงดังกึกก้อง ทำให้ทุกคนหน้าขาวซีด
“ห๊ะ! นี่มันตัวอะไร!”
คนขี้ขลาดบางคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มองไปรอบ ๆ และสั่นไปทั้งตัว
เฉินตงเยว่และเฉินตงหวาสบตากัน เห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของกันและกัน
“นี่คือ……..” เฉินตงเยว่ถามเบา ๆ
เฉินตงหวาดุด่าประโยคหนึ่ง “แม่งฉิบหาย!” เห็นได้ชัดว่าเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
เฉินโม่มองหลุมรูปร่างมนุษย์ด้วยสีหน้าจริงจัง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ออกมาเถอะ ฉันรู้แล้วว่าแกยังไม่ตาย!”
“อะไรนะ? หนานกงหยู่ยังไม่ตาย!” สีหน้าของเฉินกั๋วเหลียงและสมาชิกทุกคนของตระกูลเฉินเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวทันที โดยเฉพาะเหล่าสมาชิกของตระกูลเฉินที่ดุด่าหนานกงหยู่เมื่อสักครู่ ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาขาวซีด
หนานกงหยู่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเขาสามารถเอาชนะเฉินโม่ได้ เมื่อสักครู่พวกเขาดุด่าหนานกงหยู่ เท่ากับรนหาความตาย?
เหล่านักบู๊ตกตะลึงเช่นกัน “ขนาดนี้แล้วยังไม่ตายอีก นี่คือแดนเทพใช่ไหม?”
สีหน้าของเฒ่าประหลาดเหล่านั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก มองหลุมขนาดใหญ่ที่หนานกงหยู่จมลงไป กล่าวพึมพำว่า “ควบคุมฟ้าดิน ฟ้าคนประสานรวมเป็นหนึ่ง นี่ก็คือแดนเทพที่แท้จริง!”
ราวกับเป็นการยืนยันการคาดเดาของพวกเขา เสียงโครมคราม ร่างของหนานกงหยู่ก็ลอยออกมาจากหลุมขนาดใหญ่
เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง เดิมทีผมขาวแซมดำของเขา ตอนนี้กลายเป็นสีดำทั้งหมด เขายืนอยู่กลางอากาศ ดูเหมือนจะประสานรวมกับฟ้าดิน
“กลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้งเหรอ?” เหล่านักบู๊รู้สึกตกตะลึง และมีความอิจฉาอยู่ในดวงตา
เฒ่าประหลาดเหล่านั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เมื่อบรรลุถึงแดนแปรภาพ อายุขัยคือสองร้อยปี เมื่อบรรลุถึงแดนเทพ อายุขัยคือห้าร้อยปี!”
“เขาไม่ได้กลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้ง แต่อายุขัยของเขาเพิ่มขึ้น!”
เฉินโม่มองหนานกงหยู่ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ดูเหมือนว่าแกได้ความโชคดีในความโชคร้าย”
หนานกงหยู่หัวเราะเสียงดัง “เรื่องนี้ต้องขอบคุณแก ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ภายใต้แรงกดดันของแก เกรงว่าชาตินี้ฉันคงจะไม่สามารถทะลวงสู่แดนเทพที่แท้จริงได้ แกช่วยเหลือฉันไว้มาก ทำให้ฉันทะลวงสู่แดนเทพอย่างแท้จริง!”