แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1316
แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1316
หานเทียนฟ่างถลึงตาใส่ลูกชายไปหนึ่งที แล้วด่า “หุบปากไปเลย ต่อหน้าเฉินไต้ซือ แกไม่มีสิทธิ์พูด！”
ชายหนุ่มก็ไม่กล้าที่จะพูดอีกเลย
เดิมทีคนที่ยอมติดตามหานเทียนฟ่างในตอนแรก เห็นหานเทียนฟ่างที่ไม่รักษาหน้าตาตัวเองเลย ยอมสยบต่อชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงยี่สิบปี ต่างก็แอบด่าหานเทียนฟ่างว่าไร้ยางอายในใจแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความเด็ดขาดและความมีปัญหาของหานเทียนฟ่าง
“พวกเราก็ยอมสยบต่อเฉินไต้ซือ ยังหวังว่าเฉินไต้ซือจะให้อภัยกับการกระทำของเราในเมื่อกี้！” ทุกคนต่างทำตาม เรียนแบบหานเทียนฟ่างแสดงความจงรักภักดีต่อเฉินโม่
เฉินโม่ได้ได้สนใจคนกลับกลอกพวกนี้ แต่ได้มองไปทางเผยซื่อหาวแล้วถาม “นายในฐานะปรมาจารย์แดนคุ้มกายคนหนึ่ง ต่อให้อยู่ในโลกฝึกบู๊ฝีมือก็ไม่ธรรมดาแล้ว ทำไมยังต้องมารังแกคนธรรมดาด้วย？”
เผยซื่อหาวที่หน้าแดง ถอนหายใจกล่าว “ผู้อาวุโสไม่รู้ ที่ผมทำเช่นนี้ก็เพราะถูกบังคับ！”
“อ่อ เล่ามาสิ โดนบังคับยังไง? เฉินโม่เกิดความสงสัย ใครนะที่กล้าบีบบังคับปรมาจารย์แดนคุ้มกาย？
เผยซื่อหาวกล่าว “เดิมผมเป็นคนของตระกูลเผยในจี๋โจว พื้นที่จี๋โจวติดทะเล ท่าเทียบเรือและการเดินเรือเป็นกิจการหลักของครอบครัว แต่ในไม่นานนี้เรือขนสินค้าของตระกูลเผยกลับถูกอายัด น้องชายคนนั้นของผม ก็คือผู้นำตระกูลเผยคนปัจจุบันไปเจรจา แต่กลับถูกทำร้ายจนเสียชีวิต！”
เมื่อเล่าถึงตรงนี้ เผยซื่อหาวก็สะเทือนใจ แววตาปรากฏขึ้ด้วยความโกรธ
“ลูกชายน้องชายของผม ก็เลยมาหาผม บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตระกูลเผยให้ผมฟังทั้งหมด แม้ว่าผมจะเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเดี่ยว ไม่ได้มีสำนักคอยช่วยเหลือ แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะทนดูคนในครอบครัวถูกรังแกได้！”
“ครั้น ผมจึงไปทวงความยุติธรรมให้กับน้องชายที่ตายไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าคนที่ทำร้ายน้องชายผม ก็คือตระกูลซานเถียนของประเทศต้าเหอ！”
เฉินโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ประเทศต้าเหอ！”
สำหรับประเทศที่เคยรุกรานหัวเซี่ย เคยทำร้ายประเทศหัวเซี่ยไว้อย่างสาหัสมาก ขอเพียงคนที่มีเลือดของหัวเซี่ยอยู่บ้าง จะไม่มีทางลืมประวัติศาสตร์ที่โหดร้ายนี้
แม้ว่าเฉินโม่จะมองไปไกลถึงดวงดาวของจักรวาลนานแล้ว แต่ยังคงมีความรู้สึกเป็นปรปักษ์ต่อประเทศต้าเหออยู่บ้าง
เฉินโม่มองเผยซื่อหาวแล้วถาม “ด้วยพลังบำเพ็ญของคุณ ต่อให้ศัตรูจะเป็นคนของประเทศต้าเหอ ก็น่าจะไม่มีใครสู้คุณได้ถึงจะถูก ทำไมคุณไม่ไปแก้แค้น แต่กลับมารังแกคนธรรมดาที่เมืองเหลียวโจว？”
ความละอายใจปรากฏบนใบหน้าของเผยซื่อหาว “พูดตามตรงเลยนะเฉินไต้ซือ สิ่งที่คุณพูดทำให้ฉันละอายใจจริงๆ！ ตอนนั้นผมก็คิดแบบเดียวกับคุณ ดังนั้นฉันจึงไปหาตระกูลซานเถียนตามลำพัง เพื่อให้พวกเขาคืนความยุติธรรมให้กับน้องชายที่ตายไปแล้วของผม”
“แต่ผมไม่คาดคิดมาก่อนว่าตระกูลซานเถียนก็มียอดฝีมือเช่นกัน ผมพ่ายแพ้ให้คนผู้นั้นอย่างคาดไม่ถึง！” เมื่อเล่าถึงตรงนี้ ใบหน้าของเผยซื่อหาวก็ปรากฏขึ้นด้วยความละอายใจ
“สิ่งที่ทำให้ผมรับไม่ได้เลย คนผู้นั้นบอกว่าเขายังมีอาจารย์ อีกอย่างความสามารถของอาจารย์เขาเหนือกว่าเขาหลายร้อยเท่า！”
เผยซื่อหาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่ “เฉินไต้ซือ คุณว่าเรื่องนี้จะให้ผมเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ผมเป็นถึงปรมาจารย์แดนคุ้ม กาย คาดไม่ถึงว่าจะสู้ลูกศิษย์ของคนอื่นในประเทศต้าเหอไม่ได้ หากเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไป คงจะถูกโลกฝึกบู๊ของหัวเซี่ยหัวเราะจนฟันร่วง！”
เฉินโม่เข้าใจเผยซื่อหาวไม่ได้โอเวอร์แต่อย่างไร ด้วยความสัมพันธ์ของหัวเซี่ยกับประเทศต้าเหอ ขอเพียงข่าวที่เผยซื่อหาวพ่ายแพ้ถูกกระจายออกไป ต้องถูกคนของหัวเซี่ยด่าย่อยยับ ต่อให้โชคดีที่รอดชีวิตมาได้ แต่ก็จะโดนพวกเกรียนคีย์บอร์ดแฮกให้ตายไปเลย!
อย่างไรก็ตาม ประเทศต้าเหอกลับมีคนที่มีความสามารถขนาดนี้ มันทำให้เฉินโม่ประหลาดใจไม่น้อย！
เผยซื่อหาวเล่าต่อ “ไม้แข็งไม่ได้ ดังนั้นผมจึงอยากจะเปลี่ยนวิธีการแก้แค้น ผมอยากจะอาศัยตระกูลหาน ปกครองเหลียวโจว เพื่อขยายอำนาจของตระกูลเผย เมื่อถึงตอนนั้นผมก็จะสามารถแข่งขันกับตระกูลซานเถียนในแวดวงธุรกิจ！”