แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1593

“พวกคุณมั่นใจว่าเฉินโม่จะตามมาหรือ?” หูของหยางหมิงหยู่ถูกปิดด้วยผ้าขาว หน้าหมองคล่ำจนดูน่ากลัว

“คุณชายหยางวางไว้ใจเถอะ ขณะที่พวกเราฆ่าคนเหล่านั้นได้ทิ้งวิชาของสำนักคงต้องไว้โดยเฉพาะ เพียงแค่เฉินโม่ไปที่นั่น ก็จะตามมาที่นี่ได้อย่างง่ายดายโดยตามมาจากพลานุภาพนั้น”

“ยอดฝีมือของสำนักคงต้องเมื่อไรจะมาถึง?”

“คุณชายวางใจได้! ครั้งนี้ผมเชิญท่านอาจารย์ของผมแล้ว อาจารย์อาสองท่านนี้ พวกเขาเป็นถึงยอดฝีมือชั้นสูงของสำนักคงต้องเชียวนะ แม้ว่าเฉินโม่จะเป็นถึงยอดฝีมือแดนเทพก็เถอะ ได้รับการขนานนามว่าเฉินไต้ซือกระจอกอะไรนั่น สามารถทำให้เขาถึงแค่ความตายเช่นกัน!”

หยางหมิงหยู่พยักหน้าด้วยสีหน้าที่หมองคล่ำ เห็นแววตาที่แสดงออกถึงความบ้าคลั่งได้อย่างชัดเจนเฉินโม่ต้องตาย!

“กับดักต่างๆที่เกี่ยวข้องจัดวางไว้ให้เรียบร้อย ห้ามมีข้อบกพร่องใด ๆ โดยเด็ดขาด ผมจะทำให้เฉินโม่รู้สึกเสียใจที่มาบนโลกใบนี้!”

“รับทราบ!”

……

……

ยานจิงเป็นมหานครที่ใหญ่ ผู้คนมากมาย คึกคักเป็นพิเศษ มีแม่น้ำใหญ่หนึ่งสายทำให้ยานจิงดูอลังการมากขึ้น ไม่ว่าจะฤดูกาลไหน ในแม่น้ำใหญ่สายนี้ก็จะมีความครึกครื้น ผู้คนไม่เคยน้อยลงจนทำให้รู้สึกเงียบเหงา

เฉินโม่ซื้อเรือเล็กลำหนึ่ง ร่องเรือไปตามสายน้ำ แผ่ความเป็นปรมาจารย์ออกมาอย่างชัดเจน

ไปจากกลุ่มผู้คนที่ครึกครื้น เรือลำน้อยค่อยๆมายังสถานที่ที่ห่างไกล ร่องเรือไปตามน้ำอย่างต่อเนื่องผู้คนน้อยลงมากยิ่งขึ้น

ที่นี่เป็นสถานที่เปล่าเปลี่ยว ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต สงบเงียบจนน่ากลัว สีหน้าของเฉินโม่กลับไร้ซึ่งความเกรงกลัว ค่อยๆก้าวขึ้นไปบนริมแม่น้ำ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือกระท่อมหลังเล็กที่พังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี

ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ ก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรงแล้ว ทำให้รู้สึกคลื่นไส้

ทันใดนั้นก็มีแมวป่าตัวหนึ่งมุดขึ้นไปบนหลังคากระท่อม ส่งเสียงร้องที่กังวานและน่ากลัวใส่เฉินโม่ หากเป็นช่วงกลางคืน อาจจะทำให้คนที่ขี้ขลาดตกใจจนอึแตกฉี่ราด

เฉินโม่ส่งเสียงที่เย็นชาออกมา ปรบมือหนึ่งครั้ง พลังอันน่ากลัวกระจายออกมาจากฝ่ามือ ลอยเข้าไปในกระท่อมทันที

แมวป่าถูกบดเป็นผง กระท่อมก็สลายหายไป สิ่งที่ปรากฏกลับกลายเป็นบันไดหินที่ทะลุลงไปข้างล่าง

เฉินโม่เงยหน้ายืดอก เอามือไพล่หลัง ก้าวเข้าไปในนั้นหนึ่งก้าวใหญ่ ไม่ว่าสิ่งที่รอเขาอยู่ข้างหน้าจะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือปีศาจร้ายอะไรก็ตาม ผู้ที่ทำร้ายเพื่อนของเฉินโม่ จะต้องตายเท่านั้น!

ทางเดินหินเต็มไปด้วยควันดำที่หนา กลิ่นเหม็นเน่านั้นออกมาจากควันดำนี้

ควันดำที่ไปโดนผิวของเฉินโม่ทำให้มีเสียงกัดกร่อนดังขึ้นมา “ฉืด ฉืด ฉืด”

คือพิษ เป็นพิษที่น่ากลัวและโหดร้ายมาก

เฉินโม่ตั้งจิตที่จมูก หรี่ตาลงเล็กน้อย หลังจากที่หายใจเข้าไปสามครั้ง ตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ฆ่า!”

คลื่นพลานุภาพที่รุนแรงนั้นหายไปตามทางเดินหินในทันที ควันดำกลิ่นเหม็นทั้งหมดหายไปแบบไร้ร่องรอยอย่างทันควัน ในขณะเดียวกันสุดปลายทางของทางเดินหิน นักฆ่าหลายแถวที่ถืออาวุธปืนถูกคลื่นพลานุภาพที่มาอย่างกะทันหันนี้ทำให้สะเทือนจนเลือดออกจากทวารทั้งเก้า อวัยวะภายในพังไปหมดเลย

แม้แต่ลูกระเบิดที่พวกเขาเตรียมไว้สำหรับเฉินโม่ก็ยังแตกออกมาอย่างฉับพลัน ทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ที่ปลายทางเดินหิน

เมื่อเฉินโม่เดินไปถึงปลายทางเห็นศพเต็มพื้น

ยังมีทางเดินข้างหลังอีก ที่ผ่านมาเมื่อกี้เป็นด่านที่หนึ่ง

ทางเดินหินต้องเลี้ยว?

เฉินโม่เดินต่อไปข้างหน้า ตะโกนออกมาอีกครั้งเหมือนที่ทำมา ทำให้เกิดการระเบิดขึ้นอีกครั้ง ศพก็เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งกอง

อาวุธทางทหารเหล่านี้ของมนุษย์โลกสำหรับผู้บำเพ็ญแล้ว เป็นสิ่งที่สู้ไม่ได้เลยจริง ๆ ยิ่งไปกว่านี้สาเหตุหลักคือ คนเหล่านั้นไม่มีโอกาสได้ชักปืนออกมา

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เฉินโม่เดินผ่านทางเดินหินมาถึงช่วงที่เก้า เพิ่งจะมาถึงห้องที่ทำจากหินห้องหนึ่ง

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดในห้องหินนี้ก็คือหลุมขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลาง ข้างในนั้นมีงูพิษหลากหลายชนิดยั้วเยี้ยเต็มไปหมด พันกันไม่หยุด เห็นแล้วขนลุกไปทั้งตัว