แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 1614
“อดีตจอมพล” ผู้นำตระกูลหยางโค้งคำนับให้หงเวยและเอ่ย: “พอฉันรู้ว่าอดีตจอมพลกลับมาจากถนนด้านหน้า ก็มารอต้อนรับท่านที่ด้านหน้าของป่าโดยเฉพาะ ไม่รู้เลยว่าทำไมจู่ๆท่านอดีตจอมพลถึงใช้ทางลัด?”
หงเวยถอนหายใจอย่างเย็นชาหนึ่งทีและเอ่ยอย่างจริงจัง: “คิดจะฆ่าฉันให้ตายคาที่สินะ!”
“หยางซวี่ เรื่องที่นายทำอยู่ หยางติ่งเทียนรู้รึเปล่าว่านายทำแบบนี้? ผู้บังคับบัญชารู้รึเปล่า? นายรู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? นายจะทำให้ตระกูลหยางของนายถึงคราวหายนะ! หลี่เฟยหง นายก็ด้วยเหมือนกัน!” หงเวยตัดไฟแต่ต้นลมและเอ่ย: “ตอนนี้พวกนายถอยไปก่อนเถอะ ฉันจะทำเหมือนว่าพวกนายไม่เคยมาที่นี่!”
“ไม่รบกวนอดีตจอมพลหรอก” หลี่เฟยหงโค้งคำนับ: “แน่นอนว่าฉันเป็นตัวแทนนำความตั้งใจของคนทั้งตระกูลหลี่มาอยู่แล้ว”
หยางซวี่ก็ยิ้มหัวเราะและเอ่ย: “อดีตจอมพลไม่ต้องพูดอะไรที่ไร้ประโยชน์พวกนั้นหรอก ไม่ใช่แค่ฉันกับเฟยหงนะ อดีตจอมพลงไม่เคยคิดมาก่อนเลยเหรอว่าทำไมอดีตจอมพลกับเฉินโม่บุกเข้าไปในเผ่าบู๊โบราณแล้วถึงได้ถูกจับได้ง่ายขนาดนั้น?”
หงเวยตกใจ นึกขึ้นได้ว่าหลังจากที่เขากับเฉินโม่แยกกัน เขาก็เข้าไปโรงงานคลังแสงของเมืองทิงเฟิงเพียงลำพัง ถึงจะรู้ว่ามันยากที่จะทำลายโรงงานคลังแสง แต่ตอนที่เขาโจมตีเครือข่ายป้องกันของคลังแสง ยอดฝีมือเผ่าบู๊โบราณก็มาได้เร็วมากเกินไปหน่อยรึเปล่า?
หงเวยไม่ได้พูดอะไร ได้แต่จ้องหยางซวี่ด้วยความสงสัย
หยางซวี่ยิ้มและเอ่ย: “อดีตจอมพลไม่ต้องมองฉันแบบนี้ก็ได้ เราทำอะไรคนที่มีความสามารถอย่างท่านไม่ได้หรอก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณลูกชายและลูกสะใภ้แสนดีของคุณ หากไม่ใช่เป็นเพราะพวกเขา ไม่แน่เลยอดีตจอมพลอาจจะกลายเป็นวีรบุรุษของเผ่ามังกรก็ได้นะ”
ลูกตาของหงเวยหดอย่างรุนแรง
ลูกเขยลูกสะใภ้ของตัวเอง?
จู่ๆเขาก็นึกได้ว่าเสื้อคลุมไร้แขนที่ลูกชายเอามาให้ตัวเองก่อนที่จะนัดกับเฉินโม่ เขาบอกว่าลูกสะใภ้ให้สั่งทำให้เขาเป็นพิเศษ
กระดุม!
หงเวยฉีกกระดุมบนเสื้อคลุมไร้แขนออกอย่างรุนแรง ออกแรงที่มือเล็กน้อยก็เผยให้เห็นชิปอิเล็กทรอนิกส์ที่อยู่ภายในกระดุม
“ไอ้ลูกอกตัญญู!” หงเวยโกรธจัด เขาโยนกระดุมลงพื้นอย่างรุนแรงและเหยียบชิปจนแหลกด้วยเท้าเพียงข้างเดียว
“อดีตจอมพลอย่าโกรธเลย” หลี่เฟยหงหัวเราะและเอ่ย: “ที่จริงนี่จะโทษพวกเขาไม่ได้ คิดดูสิ ลูกบ้านใครถูกทำร้ายจนตาย พ่อแม่ก็ต้องเจ็บปวดใจทั้งนั้นใช่มั้ย? จะไม่ให้คิดอยากแก้แค้นให้ลูกตัวเองเหรอ?”
หยางซวี่พูดต่อ: “นั่นสิ! แต่จอมทัพไม่เหมือนกัน ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ไม่แก้แค้นให้หลายชายนะ แถมยังจะไม่อนุญาตให้ลูกชายกับลูกสะใภ้แก้แค้นให้ลูกชายแท้ๆของตัวเอง คุณว่าเรื่องนี้มันสมเหตุสมผลแล้วเหรอ?”
“ไอ้ลูกดื้อนั่นล่ะ! เรียกเขาออกมา!” ฉันกับเคราของหงเวยปลิวไสว หน้ากลายเป็นสีแดง เห็นได้ชัดเลยว่าโกรธมาก
เขาจะไม่อยากแก้แค้นให้หลานชายได้ยังไง? แต่จากความเข้าใจของเขา หงซิงกั๋วทำอะไรไว้มากมาย เกรงว่าตายไปหมื่นครั้งก็ชดใช้ไม่ได้มาก บวกกับเรื่องที่เฉินโม่มีความสำคัญกับเผ่ามังกรทั้งเผ่า…ระหว่างเรื่องภายในกับเรื่องของประเทศ ก็ต้องสำคัญเทียบระดับประเทศอยู่แล้ว! เราจะไม่สนใจเรื่องการทหารระดับประเทศเพราะเห็นแค่เรื่องครอบครัวที่เป็นเรื่องเล็กๆได้ยังไง!
“อดีตจอมพล คุณจะโทษหงเทียนไม่ได้จริงๆนะ” หลี่เฟยหงพูดอีกครั้ง: “หงเทียนรู้ว่าหากเขามาเจอคุณตอนนี้ คุณจะต้องโกรธมาก เขาเลยไม่ได้รีบร้อนโผล่มาให้คุณโกรธ เขากตัญญูกับคุณมากจริงๆนะ”
“ฮ่าๆๆๆ…”
ณ ที่นั้นเกิดเสียงหัวเราะเย้ยหยันนับไม่ถ้วน ทุกเสียงหัวเราะเหมือนเป็นการตบหน้าหงเวยเสียงดัง
สีหน้าของหงเวยซีดขาวจนน่าตกใจ รอยเลือดจากบาดแผลของเขาย้อมเสื้อคลุมไร้แขนไร้แขนที่สง่าน่าเกรงขามรวดเร็วมากขึ้น
“เป็นลูกชายกับลูกสะใภ้ที่ดีจริงๆ!” หงเวยคำรามอยู่ในใจ
หัวใจของเขา กำลังมีเลือดหยด