แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 321
แดนนิรมิตเทพ บทที่ 321
จินเพ่ยอวิ๋นใส่ชุดทำงานสีดำ ผมยาวมัดสูง ทำให้ดูน่าเกรงขาม
เดิมทีเธอก็สวยงามมากอยู่แล้ว แต่การแต่งตัวในวันนี้ เพิ่มบุคลิกที่ดีมากขึ้นกว่าเดิม เป็นประธานสาวงามอย่างแท้จริง!
นายอำเภอเหมยพาเลขาเสี่ยวหลี่ ยืนอยู่ตรงหน้าของทุกคน ด้านหลังผู้รับผิดชอบดูแลของแต่ละอำเภอยืนเรียงเป็นสองแถวเพื่อต้อนรับ
มองดูจินเพ่ยอวิ๋นที่มีเสน่ห์ความเป็นผู้ใหญ่ ทำให้ในแววตาของนายอำเภอเหมยมีความตะลึงปรากฏขึ้น
“ท่านประธานจินมาเองถึงที่ ผมกลับมิได้ต้อนรับอย่างดี หวังว่าจะใหอภัยกันนะครับ!” นายอำเภอเหมยโค้งคำนับ ไม่มีความดูถูกต่อความอ่อนวัยของเธอเลยสักนิด
ตระกูลจินแห่งฮ่านหยาง สะท้านไปทั่วฮ่านหยาง ทุกคนในตระกูลจิน นายอำเภออย่างเขาไม่สามารถมีปัญหาด้วยได้
จินเพ่ยอวิ๋นยิ้มเล็กน้อย แล้วทำความเคารพกลับ “นายอำเภอเหมยเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ”
จากนั้น แววตาของจินเพ่ยอวิ๋นเองก็กวาดมองดูในกลุ่มผู้คน
นายอำเภอเหมยหน้ามืด เกือบจะเป็นลม รู้สึกตกใจ “เธอ เธอคงไม่ได้มาเพื่อสวัสดีปีใหม่คุณเฉินหรอกมั้ง?”
“ไม่ ไม่มีทาง เธอเป็นถึงตัวแทนท่านประธานจินเคอกรุ๊ป คนจากตระกูลจินแห่งฮ่านหยางเชียวนะ จะมาสวัสดีปีใหม่ให้กับลูกชายของปลัดอำเภอคนหนึ่งได้ยังไงกัน!”
นายอำเภอเหมยตั้งสติอารมณ์ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก ลองถามออกไปว่า “ท่านประธานจินกำลังหาคนอยู่งั้นหรือครับ?”
จินเพ่ยอวิ๋นกวาดมองดูรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นเฉินโม่ จึงขมวดคิ้วขึ้น “นายอำเภอเหมยคะ ได้ยินมาว่าสารวัตรกำนันเฉินจิงเย่เองก็อยู่ที่นี่ แล้วทำไมถึงไม่เห็นหน้าเลยคะ?”
หัวใจของนายอำเภอเหมย ตกหล่นบนพื้นทันที รู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นจัดราดหัวจนเหน็บหนาวเข้าในกระดูก!
ทุกคนที่อยู่ด้านหลัง ต่างก็เบิกตาโตมองหน้ากัน สายตาที่มองไปยังนายอำเภอเหมยเต็มไปด้วยความสงสาร
นายอำเภอเหมยพยายามฉีกยิ้ม “สารวัตรกำนันเฉินมีธุระครับ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้ หากว่า….”
นายอำเภอเหมยยังพูดไม่จบ รอยยิ้มบนใบหน้าของจินเพ่ยอวิ๋นก็หุบลง แล้วพูดตัดบทนายอำเภอเหมยว่า “ในเมื่อสารวัตรกำนันเฉินกลับไปแล้ว งั้นฉันไปเยี่ยมเยียนเขาที่บ้านแล้วกัน!”
สายตาของจินเพ่ยอวิ๋น มองเห็นความรู้สึกผิดของนายอำเภอเหมย มั่นใจว่าการกลับไปของครอบครัวเฉินโม่ จะต้องเกี่ยวข้องกับนายอำเภอเหมยอย่างแน่นอน
นายอำเภอเหมยรวมทั้งทุกคนด้านหลังต่างก็ตื่นตระหนก ในที่สุดตอนนี้พวกเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าการที่จินเคอกรุ๊ปเข้าสู่อำเภอเฟิ่งซาน ไม่ใช่เพราะการจัดการของนายอำเภอเหมยทำได้ดี แต่เป็นเพราะต้องการประจบเอาใจตระกูลเฉิน!
ความรู้สึกเสียใจของนายอำเภอเหมยมีมากมาย ถ้าหากจินเพ่ยอวิ๋นไปหาเฉินจิงเย่ที่บ้านตระกูลเฉิน และเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนไล่เฉินจิงเย่กลับไป แล้วจะยังทำการลงทุนที่อำเภอเฟิ่งซานอีกหรือไม่?
แม้จะตัดเรื่องการลงทุนทิ้งไป แต่จินเพ่ยอวิ๋นก็จะโกรธเกลียดตัวเองอย่างแน่นอน เพียงอำนาจของตระกูลจินแห่งฮ่านหยาง เพียงแค่คำพูดเดียวตำแหน่งนายอำเภอของเขาก็คงจะรักษาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ประธานจินรอสักครู่ครับ รอสักครู่ สารวัตรกำนันเฉินน่าจะยังไปได้ไม่ไกล ผมจะสั่งให้คนไปเรียกพวกเขากลับมาเดี๋ยวนี้ครับ” นายอำเภอเหมยร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ อยู่ดีๆแล้วเขาจะไปหาเรื่องเฉินจิงเย่ทำไมกัน? หาเรื่องใส่ตัวเองแล้วไง?
จินเพ่ยอวิ๋นมองนายอำเภอเหมย พูดเย็นชาว่า “ไม่จำเป็นแล้วค่ะ ถ้าหากคนของคุณหาสารวัตรกำนันเฉินไม่เจอละ? ฉันไปเยี่ยมเยียนด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ!”
นายอำเภอเหมยอึ้งไป สามารถขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนายอำเภอได้ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ใสซื่อ ความหมายของคำพูดจินเพ่ยอวิ๋น ตัวเขาเข้าใจดี
“อย่า อย่าครับ ประธานจินเป็นแขก จะกล้ารบกวนให้คุณไปเองได้ยังไงกันละครับ? ผมพาคนไปเรียกสารวัตรกำนันเฉินกลับมาเองครับ อ้อไม่สิ ไปเชิญกลับมาครับ!”
นายอำเภอเหมยเหลือแค่คุกเข่าลงให้กับจินเพ่ยอวิ๋นเท่านั้นแล้ว ถ้าหากยังไม่สามารถทำให้จินเพ่ยอวิ๋นพอใจได้ อย่าว่าแต่งานเลี้ยงฉลองคืนนี้กลายป็นเรื่องตลกเท่านั้น แต่ตัวเขาเองยังได้จบเห่แน่นอน
จินเพ่ยอวิ๋นพูดนิ่งๆว่า “รบกวนนายอำเภอเหมยด้วยค่ะ”
นายอำเภอเหมยยิ้มอึดอัด พาเสี่ยวหลี่วิ่งออกไปยังหน้าประตูอย่างร้อนรน หวังว่าเฉินจิงเย่ยังไม่กลับไป ไม่อย่างนั้นเขาต้องมีปัญหากับจินเพ่ยอวิ๋นแน่นอน