แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 450

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 450
เฉินโม่ก็หลับตาทำสมาธิต่อไป ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่ารอบๆ มีสายตาที่ไม่เป็นมิตรมองมา แต่เขาก็ไม่สนใจ

เดี๋ยวนี้เป็นยุคที่อาศัยหน้าตาหากิน ขอเพียงเป็นสาวสวยๆ ต่อให้ทำเรื่องที่เกินไป ก็จะได้รับการให้อภัย แถมยังคิดว่าสาวสวยมีนิสัยเป็นเอกลักษณ์

ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นป้าแก่ๆ คงจะถูกคนอื่นด่าสาดเสียเทเสียไปแล้ว

เฉินโม่ถือว่าประสบการณ์ครั้งนี้ เป็นเรื่องราวเล็กๆ ระหว่างทาง ไม่ได้เสียหายอะไรมาก

รถไฟจอดถึงสถานี เฉินโม่ลงรถคนแรก พอมาถึงลานกว้างของสถานี เฉินโม่ก็เตรียมจะไปถามคนเรื่องที่ตั้งของวิลล่าชิงหลง

พอดีว่าไม่ไกลออกไปมีป้าพนักงานทำความสะอาดอยู่ เฉินโม่ก็เลยเดินเข้าไป

แต่ว่า ด้านหลังก็มีเสียงเด็กผู้หญิงที่คุ้นเคยดังเข้ามา และยังเป็นท่าทางอวดดีเหมือนเดิม “อ้าว โลกช่างกลมจริงนะ คิดไม่ถึงว่านายจะลงสถานีนี้เหมือนกัน!”

เฉินโม่ก็หันไปมองสองพี่น้องคู่นั้น แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “วันนี้ผมมางานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน อารมณ์ยังดีอยู่ ไม่อยากจะมีเรื่องกับพวกคุณ ทางที่ดีพวกคุณอย่ามาหาเรื่องผมดีกว่า”

เด็กผู้หญิงคนนั้นก็หัวเราะทันที “ฮ่าๆ บังเอิญจังเลยนะ พวกเราก็มางานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนเหมือนกัน ก็แค่ยื่นมือสั่งสอนคนอวดดีอย่างนาย พอถึงงานเลี้ยง จะได้เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ทุกคนฟังสนุกๆ”

เฉินโม่สายตาเย็นชาลง การกระทำที่เอาความทุกข์ของคนอื่นไปเล่าสนุกปาก เฉินโม่เกลียดมาก

ชาติที่แล้วเฉินโม่เป็นคนที่ถูกคนอื่นเอาไปเล่นสนุก ต่อให้ได้รับช่วงดูแลเหม่ยหวา กรุ๊ป ก็ยังถูกคู่แข่งเยาะเย้ย ต่อให้บำเพ็ญถึงแดนดั่งเทพ เฉินโม่ก็ยังรู้สึกว่าตนเองมีความอัปยศตลอดชีวิต

ตอนนี้ห่างมาแล้ว600ปี เฉินโม่ฝืนชะตามาเกิดอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าจะยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก

เดิมทีเฉินโม่อยากจะสั่งสอนสองคนนี้เสียหน่อย แต่กลัวจะเกิดปัญหา ถ้าไปงานเลี้ยงวันเกิดสายจะแย่เอา

“ผมขอเตือนคุณอีกครั้ง ผมคือคนที่พวกคุณหาเรื่องไม่ไหว อย่ามาหาเรื่องผม”

พูดจบ เฉินโม่ก็หันหลังจากไป

แต่ว่า หนุ่มน้อยคนนั้นก็มาขวางเฉินโม่ไว้ ยิ้มเย็นพูดว่า “เห้ยไอ้น้อง เมื่อครู่นี้บนรถไฟมีคนเยอะ กูสั่งสอนมึงไม่สะดวก ตอนนี้มึงคิดจะหนีหรือไงวะ?”

“โขกหัวคำนับขอโทษน้องสาวกูเดี๋ยวนี้เลย แล้วกูจะปล่อยมึงไป ไม่อย่างนั้นกูก็ไม่ติดใจที่จะสั่งสอนมึงเสียหน่อย ให้มึงได้จดจำ”

หนุ่มคนนั้นพูดไป มือก็กำจนได้ยินเสียงข้อกระดูก มีสีหน้าข่มขู่

เฉินโม่ขมวดคิ้ว “มึงคิดว่าฝึกถึงระดับแดนใน ก็จะสามารถทำอะไรได้ตามต้องการแล้วงั้นหรือ?”

หนุ่มคนนั้นตกใจ “มึงรู้จักแดนในด้วยหรือวะ? มึงก็เป็นนักบู๊!”

สิ่งที่ตอบเขากลับมา ก็คือหนึ่งฝ่ามือ

ผัวะ!

บนใบหน้าของหนุ่มคนนั้นก็ปรากฏรอยนิ้วมือทั้ง5แดงๆ ถูกตบจนร่วงลงพื้น ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินโม่ไม่อยากมีเรื่อง ฝ่ามือนี้สามารถเอาชีวิตเขาได้เลย

หนุ่มคนนั้นมีสีหน้าตกใจกลัว เขาคิดว่าพลังระดับแดนในที่ฝึกมาอย่างยากลำบาก จะสามารถหาเรื่องไปได้ทั่ว คิดไม่ถึงว่าเพิ่งได้ออกจากสำนัก ก็จะมาเจอตออย่างเฉินโม่เสียแล้ว

“มึงเป็นใครกันวะ?” หนุ่มคนนั้นเอามือจับหน้า ถามอย่างหวาดกลัว เสียงก็สั่นๆ

“กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่ใช่คนที่พวกมึงจะมาหาเรื่องได้”

เฉินโม่ไม่สนใจเขาอีก แต่มองไปยังเด็กผู้หญิงคนนั้นที่กำลังอึ้งอ้าปากค้าง

เด็กผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะยังตั้งสติกลับมาไม่ได้ ร้องตะโกนอย่างตกใจว่า “กรี๊ด นี่แกคิดจะทำอะไร? อย่าเข้ามานะ”

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือไง? สายไปแล้ว” เฉินโม่ก้าวเข้าไป ไปปรากฏที่ด้านหลังของเธอ แล้วจับเสื้อด้านหลังของเธอ แล้วหยิบเธอเหมือนกับจับไก่ เอาเธอไปวางไว้ข้างถังขยะ

เด็กผู้หญิงคนนั้นตกใจมาก จนร้องไห้ออกมา “นี่แกคิดจะทำอะไร? ฉันเป็นคนของตระกูลหยู่เหวิน ถ้ากล้าทำอะไรฉัน พ่อฉันฆ่าแกตายแน่!”

เผชิญกับคำข่มขู่ของเด็กผู้หญิงคนนั้น เฉินโม่ไม่ได้หวั่นเกรงอะไร ด้วยคำพูดและท่าทางของเธอนั้น เฉินโม่เดาออกมานานแล้วว่าต้องเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ที่ไหนสักที่

“ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปได้ไหม?” พอเห็นว่าข่มขู่ไม่สำเร็จ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็เลยพูดขอร้อง

เฉินโม่ก็โยนเธอลงไป เอาสาวสวยๆ ทิ้งลงไปในถังขยะ

“เธอคิดว่าหน้าตาสวยหน่อย ก็จะวางอำนาจบาตรใหญ่ได้อย่างนั้นหรือ? ผมไม่ใช่พ่อของคุณ ไม่ได้จะตามใจคุณ ในสายตาผม เธอมันก็เหมือนก็สวยแต่รูปจูบไม่หอม!”

พูดจบ เฉินโม่ก็หันหลังจากไป ทิ้งเด็กผู้หญิงให้ร้องไห้ดิ้นอยู่ในถังขยะ