แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 514

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 514
“คุณหนูกงซุนยินดีด้วย ยินดีด้วย! ที่คุณประมูลของล้ำค่าทั้งหกชิ้นได้ เป็นการใหญ่จริงๆ!” ชายวัยห้าสิบกว่าปียิ้มและกล่าวชื่นชม

กงซุนจื่อยิงยิ้มเล็กน้อย ท่าทางของเธอยังคงเย่อหยิ่ง “มันก็แค่ร้อยล้านเท่านั้น สำหรับตระกูลกงซุนแล้ว มันเป็นเพียงแค่เงินเล็กน้อยเท่านั้น”

ผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยความอึดอัด แอบด่ากงซุนจื่อยิงว่าจองหองเกินไปแล้ว หลังจากพูดตามมารยาทอีกสองสามประโยค เขาก็เดินจากไปทันที

ชายหนุ่มหลายคนเดินเข้าไปล้อมกงซุนจื่อยิงเอาไว้ มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอยู่สองคนที่อยากจะเอาใจกงซุนจื่อยิง

“จื่อยิงเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธออยู่สบายดีไหม?” สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นมีความกังวล สามารถมองออกว่าเขาห่วงใยกงซุนจื่อยิงจริง ๆ

กงซุนจื่อยิงเหลือบมองเขาด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันสบายหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย? คนอย่างนายยังคิดที่จะมาจีบฉันเหรอ?”

ชายหนุ่มคนนั้นหน้าแดงและรีบอธิบายว่า “จื่อยิง ผมแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่น”

ยิ่งอยู่เสียงของเขายิ่งเบาลงเรื่อย ๆ การอธิบายของเขาไม่มีพลัง ไม่มีใครเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งเป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้แล้วว่าเขาต้องมีความรู้สึกดีต่อผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน

ชายหนุ่มบางคนที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเยาะออกมา ซึ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นหน้าแดงมากยิ่งขึ้น

“เอาล่ะ นายไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก ฉันไม่ใช่คนที่นายสามารถสำผัสได้ ต่อไปอย่าคิดอะไรกับฉันอีก อย่าหาเรื่องใส่ตัว” กงซุนจื่อยิงกล่าวอย่างเย็นชา

มีความหดหู่อยู่ในดวงตาของชายหนุ่ม เขาก้มหน้าด้วยความอับอาย แต่มีร่องรอยความไม่เต็มใจบนใบหน้า “จื่อยิง พวกเราเป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็ก แล้วยังเป็นเพื่อนนักเรียนที่โตมาด้วยกัน ทำไมเธอถึงใจร้ายขนาดนี้?”

สีหน้าของกงซุนจื่อยิงเปลี่ยนไป เธอขมวดคิ้ว ตะโกนด้วยความรังเกียจ “เฉินถงใครเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กกับนาย? อย่าได้คืบจะเอาศอก ถ้าทำให้ฉันโกรธ ฉันจะยุติการความร่วมมือกับครอบครัวของนายทันที ตอไปเป็นขอทานซะเถอะ!”

คำพูดของกงซุนจื่อยิงไม่เพียงแค่ไร้ความปรานีเท่านั้น แต่ยังโหดร้ายอีกด้วย สีหน้าของชายหนุ่มที่ชื่อเฉินถงเปลี่ยนไปทันที มองกงซุนจื่อยิงด้วยความตกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

แต่เขากลัวว่า กงซุนจื่อยิงจะยุติการทำธุรกิจกับครอบครัวของเขาจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงจากไปด้วยสีหน้าอับอาย

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างพวกนั้นที่เตรียมตัวจะเอาใจกงซุนจื่อยิง อดไม่ได้ที่จะคิดอยู่ในใจ ดูว่าพวกเขามีข้อดีกว่าเฉินถงมากแค่ไหน

และหลายคนพบว่าพวกเขานั้นยังด้อยกว่าเฉินถงเสียอีก กงซุนจื่อยิงยังรังเกียจเฉินถงขนาดนี้ แล้วนับประสาอะไรกับพวกเขา?

หลายคนสั่นสะท้าน รีบละทิ้งความคิดที่จะจีบกงซุนจื่อยิงทันที และถอยไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อมองกลุ่มชายหนุ่มที่ถอยไป กงซุนจื่อยิงเชิดใบหน้าขึ้น กล่าวอย่างเย็นชาว่า “กลุ่มมด กล้าคิดอะไรกับฉัน ฝันไปเถอะ!”

เฉินโม่ที่อยู่ด้านข้างแอบส่ายศีรษะ ผู้หญิงคนนี้อยู่แดนในชั้นรู้ความเท่านั้น ก็ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาแล้ว เย่อหยิ่งจริง ๆ

แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เขาแค่อยากได้กล้วยไม้สะอาดจิตเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะจีบ กงซุนจื่อยิง

“อาจารย์อา พวกเรากลับกันเถอะ!” กงซุนจื่อยิงกล่าวกับชายชราด้วยความเคารพ

ขณะที่พวกเขาสองคนกำลังจะจากไป เฉินโม่ยืนขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “รอสักครู่!”

กงซุนจื่อยิงและชายชราหันกลับมาพร้อมกัน มองไปที่เฉินโม่ เมื่อพวกเขาพบว่าร่างกายของเฉินโม่ไม่มีชี่แท้แม้แต่น้อย ความเหยียดหยามปรากฏขึ้นในดวงตาทันที

กงซุนจื่อยิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นและมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่เหยียดหยาม “มีอะไร? นายอยากจะจีบฉันด้วยเหรอ? เมื่อสักครู่นายไม่เห็นจุดจบของคนพวกนั้นเหรอ? ผู้ชายอย่างพวกนายมักจะคิดว่าตนเองพิเศษกว่าคนอื่น ฉันบอกได้เลยว่าจุดจบของนายจะแย่กว่าพวกเขา!”