แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 819

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 819
“พี่ชาย ท่านเข้าใจผิดแล้ว เฉินโม่ไม่ใช่คนแบบที่ท่านคิด!” เล่หรูหั่วพูดอย่างโกรธเคือง

เล่หรูเฟิงทำเสียงฮึดฮัด “หากเขาดีกับเธอจริงๆ ก็ไม่ควรมารบกวนชีวิตเธอ อย่าปล่อยให้เขามาทำให้ลุ่มหลงเลย!”

กู่หลินเฟิงที่อยู่ข้างๆ ทนฟังต่อไปไม่ไหว จึงลุกขึ้นจากพื้นแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมแนะนำว่านายอย่าคิดว่าตัวเองถูกอยู่ฝ่ายเดียว เฉินโม่ไม่เอาตระกูลเล่ของพวกคุณในสานตาเลย!”

เล่หรูเฟิงมองไปที่กู่หลินเฟิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถอนหายใจอย่างเย็นชา “นายเป็นใคร? กล้าดียังไงมาดูถูกตระกูลเล่ของผม!”

กู่หลินเฟิงยิ้มเยาะ “ผมจะเป็นใครไม่สำคัญ แต่สิ่งที่นายพูดมันน่าขยะแขยงรู้ไหม? อย่าคิดว่าทุกคนจะสนใจความมั่งคั่งของตระกูลเล่ของพวกคุณ ในสายตาของบางคน ความมั่งคั่งของตระกูลเล่ของพวกคุณ มันเป็นแค่สิ่งไร้ค่าเท่านั้น”

“ปรมาจารย์ที่แท้จริง ได้อยู่เหนือโลกมนุษย์ไปนานแล้ว ไม่ได้เป็นอย่างที่กบในกะลาอย่างพวกคุณจินตนาการไว้หรอก!”

เล่หรูเฟิงทำหน้าเหยียดหยาม “ปรมาจารย์? ฮึ ปรมาจารย์อย่างนายที่ทำลับๆ ล่อๆ น่ะเหรอ? ไม่กล้าแม้แต่จะบอกชื่อ แต่จะมาดูถูกตระกูลเล่ของเรา!”

“หรูหั่ว พอเห็นคนที่อยู่รอบตัวเธอพวกนี้ พูดตามตรง ฉันรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก!” เล่หรูเฟิงเลื่อนสายตาไปที่เล่หรูหั่ว แล้วพูดด้วยสีหน้ากังวล

เล่หรูหั่วรู้สึกโกรธจัด เรียกชื่ออีกฝ่ายตรงๆ “เล่หรูเฟิง อย่ามองเพื่อนของฉันด้วยสายตาเลือกปฏิบัติอย่างนั้น ท่านคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนกับท่านที่มองแต่ภูมิหลังของครอบครัวเท่านั้นหรือ?”

เล่หรูเฟิงยิ้มเยาะ “ถ้าไม่มองที่ภูมิหลังของครอบครัว แล้วจะให้มองหน้าตาเหรอ? หากหน้าตามันกินเข้าไปได้ คงจะไม่มีคนทรยศต่อร่างกายและศักดิ์ศรีของตัวเองมากขนาดนี้หรอก”

“เล่หรูหั่ว ฉันแนะนำให้เธอมองความจริงสักนิด อย่ามัวหลงระเริงไปกับจินตนาการเพ้อฝันของเธอไปวันๆ ถ้าเธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลเล่ เธอคิดว่าคนเหล่านี้จะยังวนเวียนอยู่รอบตัวเธอเหมือนสุนัขขี้ประจบไหม?”

“ที่พวกเขาประจบประแจงเธอ ก็แค่ต้องการใช้เธอเป็นสะพานเข้าหาตระกูลเล่ ตื่นเสียทีเถอะ!”

หน้าอกของเล่หรูหั่วกระเพื่อมอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ “เล่หรูเฟิง อย่าคิดว่าคนอื่นสกปรกโสมมเหมือนท่าน ระหว่างเรามีแค่มิตรภาพที่ดีต่อกันเท่านั้น!”

สีหน้าของจี๋ต๋าจิ่วตูและคนอื่นๆ เต็มไปด้วยความโกรธ คำพูดของเล่หรูเฟิงมันเกินไปจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่เล่หรูหั่ว พวกเขาอาจจะก้าวออกมารุมตีเขาก็ได้

“มิตรภาพ? เธอคิดว่าหยุนเทียนหลิงเป็นคนโง่เหรอ? ถ้าเพื่อมิตรภาพล้วนๆ เขาจำเป็นต้องกลับไปร้องเรียนกับตระกูลหยุนด้วยหรือ?” เล่หรูเฟิงตะโกนใส่อย่างโกรธเคือง

“นั่นเป็นเพราะเขาใจแคบ ไม่มีความอดทนต่อผู้อื่น เลยโทษคนอื่นหรือเปล่า?” เล่หรูหั่วกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ไม่ว่ายังไง สรุปว่าต่อไปเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ติดต่อกับพวกไม่เป็นโล้เป็นพายเหล่านี้อีก มิฉะนั้นพ่อต้องไม่อนุญาตให้เธออยู่ในโรงเรียนนี้ต่อไปแน่นอน!” เล่หรูเฟิงกล่าว

“ไอ้หนุ่ม วันหลังอย่าเข้าใกล้น้องสาวของผมอีกได้ยินไหม?” เล่หรูเฟิงจ้องเขม็งใส่เฉินโม่ด้วยใบหน้ามืดมน มีเจตนาคุกคามอย่างชัดเจน

ในที่สุดเฉินโม่ก็มีการแสดงออกมา เขาส่ายหน้าอย่างจริงจังและพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ผมจะไม่รับปากนาย และผมก็จะไม่ปล่อยให้พวกคุณควบคุมชะตากรรมของเธอเหมือนกัน ทุกสิ่งที่เธออยากทำ ไม่มีใครสามารถขัดขวางได้ ตระกูลหยุนก็ไม่ได้ ตระกูลเล่ของพวกคุณก็ไม่ได้ ตราบใดที่เธอไม่เต็มใจ จะไม่มีใครในโลกนี้สามารถควบคุมเธอได้!”

เสียงของเฉินโม่ราบเรียบ แต่ความเด็ดเดี่ยวที่เผยออกมาจากคำพูด แม้แต่เล่หรูเฟิงยังตกใจ

เล่หรูหั่วมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ เธอรู้คำตอบของเฉินโม่อยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคำตอบของเขาจะเผด็จการกว่าที่เล่หรูหั่วคิดไว้มาก

เล่หรูหั่วไม่รู้ว่าเฉินโม่เอาความกล้าจากไหนมาพูดอย่างนี้ แต่เธอรู้สึกว่าเฉินโม่ในเวลานี้หล่อมาก!