แดนนิรมิตเทพ - บทที่ 941

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นกลับมาอย่างรวดเร็ว เอาสมุดเล่มเล็กๆ ที่ประณีตเหมือนเพชรส่งให้เฉินโม่ด้วยความนอบน้อม

หมิงเจ๋อเซวียนและคนอื่นใบหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง สีหน้าไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พูดอะไรไม่ออกสักคำ

“สมาชิก VIP ระดับไดมอนด์ ไม่ทราบว่าคุณต้องการรับบริการอะไรครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำความเคารพอย่างนอบน้อม แล้วเอ่ยขึ้น

เฉินโม่ถือสมุดเล่มเล็กๆ อยู่ดีๆ ก็หัวเราะ แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ไม่ต้องการ”

พูดจบ เฉินโม่เดินอย่างสงบเยือกเย็นเข้ามาในสโมสรเซียงซาน

ตอนเดินผ่านหน้าพวกหมิงเจ๋อเซวียน เขาไม่มองพวกเขาสักนิด

สีหน้าพวกหมิงเจ๋อเซวียนไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก ลูกน้องคนหนึ่งพูดอย่างโมโหว่า “พี่หมิง ไอ้หมอนี่อวดดีเกินไปแล้ว!”

แต่เมื่อคิดว่าเฉินโม่เป็นสมาชิกระดับไดมอนด์ได้ ลูกน้องคนนั้นก็พูดด้วยสีหน้าตะลึง “เมื่อกี้เขาทำบัตรสมาชิกระดับไดมอนด์จริงเหรอ”

ไม่มีใครตอบเขา บัตรสมาชิกในมือเฉินโม่บอกทุกอย่างแล้ว

“คุณชายหมิง ไอ้หมอนี่เป็นคนบ้านนอกที่มาจากอำเภอเล็กๆ จริงเหรอ คนบ้านนอกจะมีเงินเยอะขนาดนี้ได้ยังไง” เพื่อนที่เป็นคุณชายผู้ร่ำรวยเหมือนหมิงเจ๋อเซวียน พูดด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ

คนที่เหลือก็มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ มองหมิงเจ๋อเซวียนอย่างสงสัย

ตอนนี้หมิงเจ๋อเซวียนกำลังกลุ้มใจ เขาเคยถามอานเข่อเยว่ เฉินโม่เป็นไอ้บ้านนอกที่มาจากอำเภอเล็กๆ ทำไมถึงเอาเงินแปดร้อยล้านออกมาได้ในพริบตา!

อย่าบอกนะว่าอานเข่อเยว่หลอกเขา

“พวกนายถามฉัน ฉันจะไปถามใครล่ะ” หมิงเจ๋อเซวียนสีหน้าอึมครึม เดินเข้าไปข้างใน โดยไม่สนใจคนพวกนี้

“ดูเหมือนคุณชายหมิงก็ไม่แน่ใจ รีบตามไปกันเถอะ ดูสิว่าไอ้หมอนั่นเป็นใครมาจากไหนกันแน่!”

ไม่เสียแรงที่สโมสรเซียงซาน เป็นหนึ่งในสโมสรไฮโซของยานจิง พอเข้ามาถึงรู้ว่าแค่สโมสรหนึ่ง ครอบครองพื้นที่เกือบ 90% ของเชิงเขาเซียงซานไปแล้ว

มีสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิงแทบทุกประเภท หรูหรากว่าสโมสรไฮโซของอู่โจวที่เฉินโม่เคยไปเยอะมาก ด้านในมีวัยรุ่นหนุ่มสาวแต่งตัวสวยหล่อเต็มไปหมดทุกที่ ปลดปล่อยพลังงานอันล้นเหลือออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง

เฉินโม่ไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ หาที่สงบนั่ง รอพวกหมิงเจ๋อเซวียนอยู่เงียบๆ

หมิงเจ๋อเซวียนพาเพื่อนสองสามคนกับพวกลูกน้องตามมา เห็นเฉินโม่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าสบายใจ

หมิงเจ๋อเซวียนใช้ความคิด เขามีความคิดขึ้นมาอีกแล้ว

“เฉินโม่ ในเมื่อมาแล้ว อย่าเอาแต่นั่งสิ เราไปหาที่เล่นกันดีไหม” หมิงเจ๋อเซวียนก้มมองเฉินโม่ ให้ความรู้สึกแบบมองลงต่ำ ในแววตามีความยั่วยุอยู่เล็กน้อย

เฉินโม่มองเขาอย่างราบเรียบแวบหนึ่ง พูดด้วยสีหน้านิ่งว่า “นายจะเล่นอะไร”

เห็นเฉินโม่รับคำท้า หมิงเจ๋อเซวียนดีใจอยู่ในใจทันที แต่ใบหน้ายังปกติ “เราไปเดินวนดูก่อน ถ้าเจออะไรน่าสนุกก็เล่นกัน!”

“ได้!” เฉินโม่ลุกขึ้นมา ตามหลังพวกหมิงเจ๋อเซวียนไป เริ่มเดินเล่นในสโมสร

เดินผ่านพื้นที่อุปกรณ์ออกกำลังกาย ทั้งหมดมาถึงสนามกอล์ฟ จู่ๆ หมิงเจ๋อเซวียนเห็นสนามแข่งม้าที่อยู่ติดกับสนามกอล์ฟ เขายกยิ้มมุมปากเบาๆ

“เรามาแข่งม้ากันสักรอบไหม” หมิงเจ๋อเซวียนมองเฉินโม่ แล้วพูดด้วยความเย่อหยิ่ง

เฉินโม่ปรายตามองเขาแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ลูกน้องที่อยู่ข้างหมิงเจ๋อเซวียน รีบกระโดดออกมาพูดอย่างเย็นชา “ทำไม คนที่ทำบัตรสมาชิกระดับไดมอนด์ได้ ไม่กล้าแข่งม้าหรือไง”

เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบว่า “ไม่ใช่ไม่กล้าแข่ง แต่พวกนายไม่คู่ควรเป็นคู่แข่งของฉัน!”

ลูกน้องคนนั้นโมโหจนสีหน้าอึมครึม ท่าทีไม่สนใจที่ออกมาจากคำพูดของเฉินโม่ เกือบทำให้เขาคลั่ง!

“ไม่กล้าก็บอกว่าไม่กล้าสิ ไม่ต้องพูดอวดดี!” ลูกน้องคนนั้นกัดฟันพูด

ขณะนั้น จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นมา “พี่เฉินโม่ ทำไมพี่ถึงอยู่ที่นี่ได้!”