แดนนิรมิตเทพ - บทที่1339
ยามาดะ อากียะเห็นฉากที่เกิดอยู่ข้างหน้านี้ ในใจก็ตกเลือดซิบ ๆ
พวกนี้ก็ลูกหลานแท้ ๆ ของบ้านตระกูลยามาดะทั้งนั้น ตอนนี้กำลังถูกทำร้ายแดดิ้นตายไปทีละคนทีละคน
ความเจ็บปวดด้วยเชื้อสายที่ผูกพันกันอยู่นั้น ทำเอายามาดะ อากียะรวดร้าวในใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ถึงกับเริ่มเสียใจกับตัวเองที่ไปแหย่ใส่เฉินโม่
เพียงเพื่อสารเหลวที่เรียกว่าน้ำชีวิต กลับถึงกับต้องใช้บ้านตระกูลยามาดะมาเป็นเครื่องสังเวยฝังไปกับศพ มันคุ้มค่าจริงหรือ？
เมื่อพบว่าไม่มีทางทำร้ายเฉินโม่ได้ มือปืนที่ซ่อนตัวอยู่ก็หยุดการยิง
แต่ทว่า ในโถงทั้งห้องตอนนี้ที่เหลืออยู่ก็มีเพียงเฉินโม่กับยามาดะ อากียะสองคน
เฉินโม่มองไปที่ยามาดะ อากียะ สีหน้าไร้อารมณ์ “เพียงเพื่อผลประโยชน์คนเดียวที่คุณอยากได้ ต้องทำให้คนทั้งหมดของบ้านตระกูลยามาดะต้องมาเป็นเครื่องสังเวย คุณก็คือผู้ต้องรับโทษของบ้านตระกูลยามาดะ”
“ตอนนี้ คุณไปตายได้แล้ว”
ยามาดะ อากียะฝืนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น หลับตาพร้อมตาย
กระบี่สับสวรรค์ไม่มีรีรอลังเลเชือดปาดไปที่คอยามาดะ อากียะ ผู้ยิ่งใหญ่ในฐานะสำคัญแห่งประเทศต้าเหอท่านนี้ ก็จบชีวิตลงในฐานหลบภัยแห่งนี้
พวกมือปืนที่แอบซ่อนอยู่เหล่านั้น ดูเหมือนถูกภาพการตายของยามาดะ อากียะสะกดอยู่ จึงไม่มีการถล่มยิงต่อ
หรืออาจจะพูดได้ว่าสะท้านจากพลังฝีมือเฉินโม่จนต้องสยบ รู้อยู่ว่าให้ยิงสาดต่อไปก็เสียเปล่า
ในขณะนั้นเอง ยามาดะ มัตสึน้องชายของยามาดะ อากียะถลันออกมาจากในห้อง มองเห็นสภาพสุดแสนอเนจอนาถนี้ ยามาดะ มัตสึถึงกับกระอักสอึกอ้วกแต่ลมออกมา
“เฉินไต้ซือ พวกเราทั้งตระกูลยามาดะขอตายไปพร้อมกับเจ้าในวันนี้แล้ว！”
ขณะนั้นเอง เสียงหุ่นยนต์เตือนดังขึ้น “ระวัง ระวัง ฐานกำลังเริ่มปฏิบัติการถล่มทลายล้าง นับถอยหลังสามสิบวินาทีจากนี้จะจุดระเบิด ขอให้ทุกคนออกไปจากที่นี่โดยด่วน！”
เฉินโม่ขมวดคิ้วย่นเล็กน้อย มองไปที่ยามาดะ มัตสึ แววใคร่ฆ่าเต็มหน้า
“นี่ก็คือเป้าหมายที่ยามาดะ อากียะตั้งใจจะถ่วงเวลา”
ยามาดะ มัตสึหัวเราะลั่นเสียงเหี้ยม “ใช่แล้ว แต่กว่าแกจะรู้ก็สายไปแล้ว ระบบระเบิดอัตโนมัติเปิดทำงานแล้ว เพื่อนของแกคนนั้นฉันก็เอาไปซ่อนแล้ว แกไม่ใช่จะมาช่วยหล่อนหรือ？งั้นก็รีบไปช่วยหล่อนสิ！”
“ฮ่า ๆ ๆ …….” ยามาดะ มัตสึแหงนหน้าหัวเราะลั่น
ผลุบ！
ยามาดะ มัตสึกระอักเลือดออกมาในฉับพลัน แสงวาววับสีทองเชือดปาดคอของเขาไป
เฉินโม่ไม่ยอมอยู่นิ่ง สาวเท้าเร่งก้าว เพื่อค้นหาเล่หรูหั่ว
อย่างรวดเร็ว เฉินโม่มาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง ฟันกระบี่ใส่ประตูเปิดห้อง
เล่หรูหั่วถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ในปากถูกยัดปิดด้วยผ้า สีหน้าตื่นกลัว
ทันทีที่เห็นเฉินโม่ น้ำตาของเล่หรูหั่วทะลักเป็นฝนร่วงพรูในทันที
“อะไรก็ไม่ต้องพูดทั้งนั้น ที่นี่กำลังจะระเบิด รีบออกจากที่นี่ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
เฉินโม่สะบัดมือตัดเชือกบนตัวของเล่หรูหั่วออก อุ้มเล่หรูหั่วขึ้นมาได้ สาวเท้าก้าวกระโดด ออกพ้นจากบริเวณฐานนั้นได้ในสามวินาที
พวกมือปืนที่ซุ่มซ่อนตัวอยู่ก็เริ่มถอนย้ายจากที่ตั้ง เฉินโม่จัดการวาดมือกางฉากพลังอาถรรพ์ตรงปากทางออก ขังมือปืนพวกนั้นอยู่ข้างใน
มองสีหน้าหมดหวังของพวกมือปืนแล้ว เฉินโม่คงสีหน้าหนาวเยือก “ในเมื่อพวกแกเลือกเดินทางมาสายนี้ ก็ต้องมีการเตรียมตัวตายอยู่แล้ว”
พวกมือปืนเหล่านี้ฆ่าคนมาอย่างนับไม่ถ้วน ตาย คืนหนทางไปที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา
เฉินโม่พาเล่หรูหั่วมาถึงเชิงเขา ข้างหลังก็เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นมาในทันที
พื้นดินยังสั่นไหว ภูเขาทั้งลูกกำลังถล่มทลาย ดูราวกับวันสิ้นโลก
การสั่นสะเทือนอยู่ต่อเนื่องประมาณหนึ่งนาทีจึงหยุดลง
หลังจากนั้นภูเขาที่เห็นสูงประมาณสองพันเมตร ยุบลงไปครึ่งเขา กลายเป็นภูเขาสูงระดับพันเมตรจากระดับน้ำทะเล
ฝุ่นควันลอยฟุ้งคลุมทั่วบริเวณรัศมีร้อยเมตร แทบจะมองไม่เห็นห้านิ้วในมือ อากาศเต็มไปด้วยฝุ่นควัน เหมือนกับอาวุธนิวเคลียร์ระเบิด
เฉินโม่ใช้พลังทิพย์หุ้มคลุมเล่หรูหั่วไว้ ป้องกันการสูดเอาฝุ่นผงเข้าไป
หลังจากนั้น อุ้มเล่หรูหั่วออกไปให้พ้นจากบริเวณที่ฝุ่นควันคลุมฟุ้งอยู่อย่างรีบด่วน