แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1505 โปรดเคารพตัวเองด้วย บทที่ 1506 พักผ่อนเอาแรง

บทที่ 1505 โปรดเคารพตัวเองด้วย

นัยน์ตาลึกล้ำของชายหนุ่มจับจ้องไปที่เยี่ยหวันหวั่น “ดูเหมือนความรู้สึกที่หัวหน้าไป๋มีต่อจี้หวง ก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย”

“นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ต้องการจะสื่ออะไร” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มหวาน

“หัวหน้าไป๋เข้าห้องผมกลางดึก ไม่ทราบต้องการอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ

เยี่ยหวันหวั่นกระตุกมุมปากเล็กน้อย สาวเท้าไปหาชายหนุ่มช้าๆ แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูเขา “ฉันน่ะ…รักแผ่นดินยิ่งรักหนุ่มรูปงาม…นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ไม่รู้นิสัยฉันซักนิดเลยจริงๆ เหรอ…”

เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นอยู่ห่างชายหนุ่มแค่ครึ่งนิ้วเท่านั้น ตัวแทบจะชิดติดกันแล้ว ใกล้จนชายหนุ่มได้กลิ่นหอมจากตัวหญิงสาว

ลึกๆ ข้างในของชายหนุ่ม ราวกับมีสัตว์ร้ายยุคบรรพกาลถูกขังไว้ และมันกำลังจะแหกกรงออกมา

“หัวหน้าไป๋โปรดเคารพตัวด้วย” ชายหนุ่มข่มกลั่นไฟปรารถนาอันร้อนแรง แล้วเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นเสียงเรียบ

เมื่อมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่ทำท่าเหมือนรอให้บุรุษมาเชยชม ชายหนุ่มพยายามสงบสัญชาตญาณดิบเถื่อนในใจอย่างสุดความสามารถ

“เคารพตัวเอง…ไม่ทราบว่าเคารพตัวเองที่นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่พูดถึง…เป็นแบบไหน…” เยี่ยหวันหวั่นหรี่ตาจนกลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยว สายตาสองคู่สานประสบกัน

เยี่ยหวันหวั่นยกมือขวาขึ้นเล็กน้อย ทำท่าจะคว้าตัวชายหนุ่ม

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไม่ทันว่าเขาเคลื่อนไหวยังไง แต่กลับหลบฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่นไปได้

เยี่ยหวันหวั่นใบหน้าเปื้อนยิ้ม ค่อยๆ ก้าวไปหาชายหนุ่ม

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรซักคำ เขากลับเข้าไปในห้องน้ำ หยิบชุดนอนที่ห้อยไว้บนราวในห้องน้ำ ทำท่าจะใส่ชุดนอน แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับเดินตามเข้ามาอย่างรวดเร็วเหมือนงามตามตัว

“หัวหน้าไป๋อยากดูผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ” สายตาของชายหนุ่มจับจ้องเยี่ยหวันหวั่น

“ก็ดีสิ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ายิ้ม

ชายหนุ่มยังไม่ทันพูดอะไร เยี่ยหวันหวั่นกลับก้าวเท้ายาวๆ ก้าวหนึ่งมายืนข้างกายเขา แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ถ้าไง…ให้ฉันช่วยนายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ใส่เสื้อผ้าดีไหม…”

“ไม่จำเป็น” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็นชา

“จริงเหรอ…” เยี่ยหวันหวั่นเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ไอร้อนในห้องน้ำทำให้ร่างกายของทั้งสองเปียกชื้นเล็กน้อย

พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นเอื้อมมือมาทางตัวเอง ชายหนุ่มรีบยกแขนขวาขึ้น

เยี่ยหวันหวั่นคว้าแขนขวาของชายหนุ่ม ใบหน้ายิ้มหวาน ดูไร้เดียงสาน่าหลงใหล

ชายหนุ่มสะบัดมือไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ เหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันบวกกับพื้นที่เปียก เยี่ยหวันหวั่นลื่นล้มไปด้านข้าง

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ยื่นมือไปคว้าตัวเยี่ยหวันหวั่น

แต่เพราะแรงโน้มถ่วง เยี่ยหวันหวั่นคว้าตัวซือเยี่ยหาน แล้วล้มเข้าไปในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นพร้อมกัน

พริบตาเดียว เยี่ยหวันหวั่นเปียกไปทั้งตัว ผิวกายทุกระเบียดนิ้วบนร่างบางปรากฏให้เห็นรางๆ

ชายหนุ่มนอนคร่อมอยู่บนตัวเยี่ยหวันหวั่น ผ้าขนหนูหลุดออกไปครึ่งหนึ่ง

ในห้องน้ำ บรรยากาศคลุมเครือแผ่ปกคลุมไปทั่ว…

“นายแห่งอาชูร่า…คุณ…จะทำอะไร…” พอสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มจากตัวชายหนุ่ม กับการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติบางอย่าง เยี่ยหวันหวั่นก็มองชายหนุ่มที่อยู่ข้างบนด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

วินาทีนี้ ชายหนุ่มไม่อาจควบคุมความปรารถนาในแววตาได้อีก ราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกขังอยู่ข้างในได้แหกกรงออกมา และต้องการขย้ำหญิงสาวที่อยู่ข้างล่าง กลืนกินเธอทั้งตัวไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก

แต่ชายหนุ่มยังไม่ทันทำอะไร เสียง “โครม” กลับดังสนั่น ใครบางคนถีบประตูเข้ามา

วินาทีต่อมา เจียงเหยียนที่ย้อมผมสีแดงทั้งหัวก็วิ่งเข้ามาในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เสียงดังโครมครามในห้องน้ำทำให้เจียงเหยียนคิดว่ามีนักฆ่าบุกเข้ามา ด้วยเหตุนี้จึงถีบประตูเข้ามา แต่พอเข้ามาในห้องน้ำแล้ว…กลับเห็นนายแห่งอาชูร่าพันผ้าขนหนู แล้วก็นอนคร่อมอยู่บนตัวไป๋เฟิ่ง…

————————————————————————————-

บทที่ 1506 พักผ่อนเอาแรง

แวบแรก เจียงเหยียนนึกว่าตัวเองตาฝาด

นายแห่งอาชูร่า…กับ…ไป๋เฟิ่ง!!!

“ขะ…ขอโทษครับ…”

เจียงเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบถอยออกไป

เพราะการปรากฏตัวของเจียงเหยียน ความปรารถนาของชายหนุ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว สติกลับเข้ามาแทนที่

ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกออกจากตัวหญิงสาว แล้วพันผ้าขนหนูที่เปียกชุ่มรอบตัว

“หัวหน้าไป๋ คุณทำให้คนข้างนอกตกใจ ถ้าคุณยังไม่กลับไปอีก เกรงว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงเรื่องนี้คงไปถึงหูจี้หวง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบ

“เหอะ…” เยี่ยหวันหวั่นก้าวออกจากอ่างอาบน้ำ จ้องหน้านายแห่งอาชูร่า “นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่…เป็นห่วงฉันจริงๆ เลยนะ”

ชายหนุ่มมองหญิงสาว แต่ไม่ตอบอะไร

“ในห้องมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน”

เอ่ยจบ ชายหนุ่มก็หมุนตัวเดินออกจากห้องน้ำ

พอเยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าผู้ชายเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำ แล้วก็พบว่าชายหนุ่มไม่อยู่แล้ว เหลือแค่เธอคนเดียว

“หนีไปแล้ว?”

เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิด

ไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปไหน แต่คืนนี้คงจะไม่กลับมาแล้ว

หลังจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ เยี่ยหวันหวั่นก็ออกจากคฤหาสน์ ยังมีโอกาสอีกเยอะ กระตุ้นรอบด้านขนาดนี้ เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่เห็นผลอะไรเลย…

……

พอกลับมาถึงพันธมิตรอู๋เว่ย เป่ยโต่วจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ “ให้ตาย…พี่เฟิ่ง ทำไมพี่ถึงใส่เสื้อผ้าผู้ชายกลับมาได้ล่ะ…เดี๋ยวนะ…เสื้อผ้านี่มัน เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…”

เป่ยโต่วจ้องเสื้อผ้าบนตัวเยี่ยหวันหวั่น แล้วทำท่าครุ่นคิด

ชีซิงเหลือบมองเป่ยโต่ว “เสื้อผ้าที่นายแห่งอาชูร่าใส่ครั้งก่อน”

“ไงนะ?!” เป่ยโต่วแทบจะกระเด้งตัวลุกขึ้น เขาจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างเหลือเชื่อ “ให้ตาย…สวรรค์…เชี่ย…พี่เฟิ่ง นี่พี่ขืนใจนายแห่งอาชูร่าแล้วจริงๆ เหรอ?! สุดยอดไปเลย!”

“พี่เฟิ่ง รัฐอิสระเหมือนวังหลังของพี่เลย! พี่อยากจะขึ้นใครก็ขึ้นได้!” เป่ยโต่วชูนิ้วโป้งให้เยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าทึ่ง

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

“ตอนนี้พี่เฟิ่งคงเหนื่อยแล้ว…พวกเราไปกันเถอะ ให้พี่เฟิ่งพักผ่อนเอาแรงหน่อย…” ชีซิงครุ่นคิด แล้วกล่าว

เป่ยโต่วอึ้ง “คนที่เหนื่อยต้องเป็น…นายแห่งอาชูร่าไม่ใช่เหรอ…”

“พูดเหลวไหลอะไรกัน” เยี่ยหวันหวั่นมองค้อนเป่ยโต่วกับชีซิง “ไม่ได้ทำอะไร แค่เจอกันแล้วก็คุยกันธรรมดา”

เป่ยโต่วกับชีซิงจ้องเสื้อผ้าผู้ชายบนตัวเยี่ยหวันหวั่น…ใครจะไปเชื่อล่ะ!

ไม่ได้ทำอะไร แล้วเสื้อผ้าตัวเองหายไปไหนล่ะ? ถึงได้ใส่เสื้อผ้าของนายแห่งอาชูร่ากลับมาแบบนี้…

“พี่เฟิ่ง…กู่พิษในตัวพี่…แก้ได้แล้วใช่ไหม” ชีซิงถามอย่างมีความหมายแฝง

“ก็บอกแล้วไงว่าแค่คุยกันธรรมดา ยังไม่ได้แก้พิษ” เยี่ยหวันหวั่นบอก

ชีซิงพยักหน้า ในเมื่อพี่เฟิ่งบอกว่าไม่ได้ทำอะไรก็คงจะเป็นอย่างงั้น

“เห็นไหม ฉันบอกนายแล้ว พี่เฟิ่งจะเผด็จศึกนายแห่งอาชูร่าได้ยังไง พี่เฟิ่ง ผมไม่ได้ว่าพี่นะ คนระดับนายแห่งอาชูร่ากับจี้หวง พี่อย่าไปหวังเลย…สุดท้ายจะลำบากตัวเองเปล่าๆ” เป่ยโต่วหัวเราะบอก

อีกอย่าง ถ้าขืนใจจริงๆ นายแห่งอาชูร่าไม่มีทางชอบพี่เฟิ่งแน่นอน งั้นขืนใจเสร็จก็ต้องตายอยู่ดี!

เยี่ยหวันหวั่นขี้เกียจสนใจคำพูดไร้สาระของเป่ยโต่ว พอสั่งให้ทั้งสองไสหัวออกไป เธอก็ไปกอดต้าไป๋กับเจ้าบีรุส

มองดูต้าไป๋ จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา…คราวหน้าเธอพาต้าไป๋ไปทดสอบนายแห่งอาชูร่าก็ได้นี่นา…

……

เช้าตรู่วันต่อมา ในห้องทำงานของพันธมิตรอู๋เว่ย จู่ๆ เสียงมือถือของเยี่ยหวันหวั่นก็ดังขึ้น

“น้องโหย่วหมิง ตอนนี้ฉันอยู่ที่เดิม เธอรีบออกมาเร็ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” เสียงของเนี่ยอู๋หมิงดังมาจากปลายสาย