แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 1679 กวาดล้างไร้พ่าย บทที่ 1680 หมอบลง อย่าขยับ

บทที่ 1679 กวาดล้างไร้พ่าย

เผชิญหน้ากับขี้เมาอย่างนี้ ส่งฝ่ามือนี้ลงไปก็เพียงพอทำให้กะโหลกแหลกแล้ว

“แย่แล้ว…”

เห็นดังนั้น หลี่ซินกับทหารรับจ้างระดับ D ที่อยู่หอพักเดียวกับเยี่ยหวันหวั่นพลันหน้าเปลี่ยนสี

ทว่า ได้ยินแค่เสียง ‘ปึง’ ดังสนั่นเท่านั้น

ทุกคนในที่นั้นตาโตอ้าปากค้าง

เห็นแค่ว่าเยี่ยหวันหวั่นนั่งอยู่บนเวที มือซ้ายยันคาง มือขวากลับจับฝ่ามือเล่นงานถึงชีวิตที่เมิ่งเข่อฟาดมาไว้ในชั่วพริบตา

เห็นดังนั้นเมิ่งเข่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทียังอยากสะบัดมือขวาของเยี่ยหวันหวั่นออกไป แต่ไม่ว่าออกแรงยังไง มือขวาของเยี่ยหวันหวั่นก็เหมือนกับปากเสือ สะบัดไม่หลุดแม้แต่น้อย!

ไม่นานนัก เยี่ยหวันหวั่นก็เป็นฝ่ายคลายมือขวาก่อน แรงเฉื่อยทำให้เมิ่งเข่อถอยหลังไปหลายก้าว

“อยากตายนักนะ”

วินาทีถัดมา เมิ่งเข่อก็ย่ำเท้า ฝ่ามือกระหน่ำลงมาดุจเม็ดฝน

‘ปึง’!

‘ปัง’!

เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่บนเวที ปล่อยให้กระบวนท่าของเมิ่งเข่อโจมตีราวสายฝน เพียงแค่นั่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน มือขวายกขึ้นปัดป่ายไปตามใจ

ภายใต้สายตาของทุกคน ทุกกระบวนท่าของเมิ่งเข่อถูกเยี่ยหวันหวั่นคลี่คลายได้ทั้งหมดอย่างง่ายดาย

ปล่อยให้อีกฝ่านคล่องแคล่วดุจผีเสื้อ โหดเหี้ยมดุจเสือ แต่ทั้งหมดล้วนไร้ผล

“อะไรกัน…”

เมิ่งเข่อหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?

อย่าว่าแต่เมิ่งเข่อ ทุกคนในที่นั้นก็ไม่อาจเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“นี่…โจมตีพอหรือยัง”

ฉับพลันนั้นเยี่ยหวันหวั่นที่นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนมาตลอดก็จ้องเมิ่งเข่อเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“วอนหาที่ตายแล้ว!”

เมิ่งเข่อตะคอกเสียงเย็น ควบแน่นพละกำลังทั้งร่างในฝ่ามือ แล้วจึงระเบิดใส่เยี่ยหวันหวั่นอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบในทันที

‘ฟึ่บ’!

ทุกคนเห็นแค่ว่าเยี่ยหวันหวั่นยกแขนขวาขึ้นเล็กน้อย และชี้นิ้วออกไปในช่วงเวลาสั้นๆ นี้

‘สวบ’!

นิ้วนี้วาดผ่านอากาศ ในความเลือนราง เสียงแหวกลมก็ดังขึ้นมา

‘ตูม’!

วินาทีถัดมา เมิ่งเข่อหน้าซีด ส่งเสียงกรีดร้องออกมาจากในปาก ทั้งร่างราวกับว่าวสายป่านขาด ถูกเยี่ยหวันหวั่นที่นั่งเท้ากรามบนเวทีโจมตีลอยไปในนิ้วเดียว

เวลานั้น เมิ่งเทียนที่อยู่ไม่ไกลก็ตาไวมือไว ขึ้นหน้ามารับเมิ่งเข่อไว้ชั่วพริบตา

เวลานี้ด้านล่างเวทีที่อึกทึกครึกโครมเงียบเชียบลงอีกครั้ง

เงียบกริบไร้เสียงราวกับตาย

เยี่ยหวันหวั่นใช้เพียงนิ้วเดียวก็โจมตีเมิ่งเข่อลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อปลิวออกไปได้…

“มะ…หมัดเมา!”

ไม่รู้ใครส่งเสียงขึ้นมา

“เชี่ย…หมัดเมาคือหมัดอะไรหา!? หรือว่าคือหมัดเมาจริงๆ? เป็นไปได้ยังไง…”

ทั้งงานพลันอื้ออึง

บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ ผู้อาวุโสกงลุกพรวดขึ้นและมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ

สองวันเป็นฝ่ามือมหาเมตตาของเขา นิ้วเดียวโจมตีจนเมิ่งเข่อตัวปลิว…

…

“พวกนายสองคน…” บนเวที เยี่ยหวันหวั่นยังคงนั่งอยู่ที่พื้น แต่กลับกวักนิ้วกลางใส่เมิ่งเข่อกับเมิ่งเทียน “เข้ามาด้วยกันเถอะ”

“หึ…เธอรีบอยากเกิดใหม่ซะจริงนะ”

มุมปากเมิ่งเทียนยกขึ้นน้อยๆ เขาบิดๆ ลำคอ ก้าวเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่น เมิ่งเข่อก็แยกกันโอบล้อมจากอีกมุมหนึ่ง อุดทางหนีทั้งหมดของเยี่ยหวันหวั่น

เดินมาถึงข้างตัวของเยี่ยหวันหวั่น เมิ่งเทียนยิ้มหยันดูถูก กำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง

‘ฟึ่บ’!

ตรงหน้าวาบเส้นเงา ในขณะเดียวกัน เมิ่งเทียนที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็กระอักเลือดออกมาจากในปากและทั้งตัวก็ลอยออกไป

มุมปากเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้นน้อยๆ เธอคว้าขาขวาของเมิ่งเทียนไว้แล้วถึงกับฉุดเมิ่งเทียนลงมาทั้งอย่างนั้น

‘ตูม’!

ร่างกายของเมิ่งเทียนถูกเยี่ยหวันหวั่นเขวี้ยงลงพื้นอย่างแรง

“อ้าก!”

เมิ่งเทียนส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือดไม่ปานออกมาจากในปาก

ภายใต้การตาโตอ้าปากค้างของทุกคน เยี่ยหวันหวั่นเหยียบลงบนแขนซ้ายของเมิ่งเทียน เสียงกระดูกหักพลันดังลั่น

————————————————————————————

บทที่ 1680 หมอบลง อย่าขยับ

ตามมาด้วยเสียงกระดูกหักยังมีเสียงร้องโหยหวนของเมิ่งเทียน

“ฉันจะเอาชีวิตแก!”

เห็นดังนั้น เมิ่งเข่อที่อยู่ด้านหลังเยี่ยหวันหวั่นก็รองคำราม ใช้ท่าไม้ตายโจมตีเยี่ยหวันหวั่นจากด้านหลังในพริบตา

“หึ…”

เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากน้อยๆ ไม่แม้แต่มองเมิ่งเข่อที่ด้านหลัง สำหรับเยี่ยหวันหวั่นแล้วก็เหมือนไม่มีความจำเป็นต้องพลิกตัวแม้แต่น้อย

‘ปึง!’

ตอนที่เมิ่งเข่อเพิ่งประชิดตัวเยี่ยหวันหวั่น เยี่ยหวันหวั่นก็กลับใช้ศอกโจมตีกระแทกไปที่ด้านหลังอย่างแรง

วินาทีถัดมาเมิ่งเข่อเสมือนว่าวสายป่านขาด ลอยขึ้นกลางอากาศไปชนเข้ากับราวกั้นเหล็กของเวทีอย่างจัง

“กรี๊ด…!”

เมิ่งเข่อหน้าซีดเผือด พลันกระอักเลือดออกมาจากปาก

เวลานี้เมิ่งเข่อมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ ยัยผู้หญิงน่าเกลียดนี่…ทำไม…ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้!

“เป็นไปไม่ได้…เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

เมิ่งเข่อกัดฟัน ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งชนเยี่ยหวันหวั่นอีกครั้ง

ทหารรับจ้างระดับ D หนึ่งคน ผู้หญิงอัปลักษณ์หนึ่งคน…เธอจะแพ้ได้ยังไง!

แต่ไหนแต่ไรมาลูกศิษย์ทั้งหมดของผู้อาวุโสกงก็ถูกอาจารย์กับพวกเธอเหยียบไว้ใต้เท้า ไม่ปล่อยให้ได้พลิกตัวใดๆ เธอไม่อนุญาตเด็ดขาด!

“ทำไมเข้ามาอีกแล้วล่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นหันมาชำเลืองมองเมิ่งเข่อที่พุ่งมายังตัวเองด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าเผยวาวรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง

“นังสวะนี่ ฉันจะเอาชีวิตแก!” เมิ่งเข่อตะโกนเสียงดัง

ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดหัวคิ้วน้อยๆ ยังไม่รอให้เมิ่งเข่อเข้าใกล้ตัว เธอก็ยกแขนขวาขึ้นน้อยๆ แล้วฟาดฝ่ามือออกไปอย่างแรง

อย่างมากก็เวลาชั่วหนึ่งลมหายใจ ได้ยินแค่เสียง ‘เพี๊ยะ’ ดังกังวาน

เยี่ยหวันหวั่นตบหน้าเมิ่งเข่ออย่างโหดเหี้ยม

‘ตูม’!

เมิ่งเข่อถูกตบคว่ำลงกับพื้นตามเสียงนั้น

“เฮ้…พวกสวะนี่…แต่ละคนน่าเบื่อซะไม่มี…” เยี่ยหวันหวั่นมองเมิ่งเข่อที่ถูกตบคว่ำข้างกายตัวเอง จากนั้นเธอก็ยกขาขวาแล้วพลันเหยียบลงบนเอวของเมิ่งเข่อที่กำลังพยายามยันตัวขึ้น “หมอบลง อย่าขยับ”

ตามเท้านี้ของเยี่ยหวันหวั่น เมิ่งเข่อก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

ทุกฉากบนเวทีทำให้ทั่วทั้งสนามเงียบเป็นเป่าสาก

ทุกคนเบิกตากว้างราวกับเห็นผียังไงยังงั้น

เมิ่งเข่อกับเมิ่งเทียนผู้แข็งแกร่งระดับ S สองคน ในมือของเยี่ยหวันหวั่นกลับไร้พลังโต้ตอบโดยสิ้นเชิง…เหมือนถูกอัดทั้งที่โดนจับห้อยตัวชัดๆ…

“แกอยากตายเรอะ!”

เวลานี้เมิ่งเทียนกุมแขนที่หัก ไม่รู้หยิบกริชออกมาจากที่ไหนพุ่งไปถึงตัวของเยี่ยหวันหวั่นในพริบตา กริชในมือแผ่รังสีเย็นเยียบแน่นหนา ทำท่าจะฟันผ่านไปที่ลำคอของเยี่ยหวันหวั่น

เห็นเมิ่งเทียนขยับตัวว่องไว จี้ซิวหร่านกับนายของอาชูร่าบนที่นั่งกิตติมศักดิ์กลับลุกขึ้นพร้อมกัน

ยังไม่รอให้ทั้งสองคนเคลื่อนไหว เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่บนเวทีก็กลับคว้าจับข้อมือที่ถือกริชของเมิ่งเทียนไว้

“แก…”

เมิ่งเทียนมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ ผู้หญิงคนนี้…นี่คือความเร็วของมนุษย์เหรอ!

“จิ๊ๆ…” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเมิ่งเทียน แววดูถูกในดวงตาทวีความเข้มข้น

ยังไม่รอให้เมิ่งเทียนเอ่ยปากอะไร เยี่ยหวันหวั่นก็ออกแรงที่ฝ่ามือ

เสียง ‘กร๊อบ’ ดังขึ้น ข้อมือของเมิ่งเทียนถูกเยี่ยหวันหวั่นบีบหักคาที่ กริชก็ร่วงตกสู่พื้นในทันที

เยี่ยหวันหวั่นตาไวมือไว รับกริชที่กำลังจะตกพื้นไว้ในพริบตา

วินาทีถัดมา ไม่มีสัญญาณใดๆ ภายใต้สายตาของทุกคน กริชในมือของเยี่ยหวันหวั่นก็สะบัดเบาๆ

“แกกล้า!”

เวลานั้นผู้อาวุโสเหลยเฮ่อพลันตะคอกใส่เยี่ยหวันหวั่น นังเดรัจฉานนี่ถึงกับกล้าลงมือฆ่าลูกศิษย์คนรองของเขา!