แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 303 คออ่อนจริงๆ บทที่ 304 มีเพียงวิธีเดียว
แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี – บทที่ 303 คออ่อนจริงๆ / บทที่ 304 มีเพียงวิธีเดียว
บทที่ 303 คออ่อนจริงๆ / บทที่ 304 มีเพียงวิธีเดียว
โดย
Ink Stone_Romance
บทที่ 303 คออ่อนจริงๆ
หานเซี่ยนอวี่รู้สึกช็อคจริงๆ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเฉียวเข่อซินผู้ที่ผ่านสนามรักจีบหนุ่มน้อยมาแล้วทุกรูปแบบหน้าแดง!
อีกทั้งยังเป็นคนที่ตนพามาเองด้วย หานเซี่ยนอวี่กลัวว่าเธอจะเล่นใหญ่เกินไป จึงรีบพยุงตัวคนก่อเรื่องแยกย้าย
ตลอดทางที่หานเซี่ยนอวี่ขับรถกลับคอนโด เยี่ยหวันหวั่นนั่งข้างคนขับ คาดว่าคงจะเมาเต็มที่แล้ว สายตาเลื่อนลอยจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่อย่างนั้น
หานเซี่ยนอวี่นึกว่าเธอคงจะดื่มมากไปจนรู้สึกไม่สบายตัวหรือเปล่า ขับรถไปพลางชำเลืองมองชายหนุ่มข้างๆ ไปพลาง “เป็นอะไร? อยากอาเจียนหรือเปล่า? บนรถมีถังขยะนะ!”
บนที่นั่งข้างคนขับ สายตาของหนุ่มน้อยค่อยๆ มีโฟกัสกลับคืนมา ยังคงจ้องมองใบหน้าของเขาต่อไป พลันค่อยๆ ยิ้มบาน รอยยิ้มเป็นประกายของดวงดาวแผ่เต็มนัยน์ตา ดวงตาสดใสดั่งดอกไม้ขาวบานสะพรั่งนับพันต้นท่ามกลางคืนราตรี “เฮ้ กับใบหน้าหล่อเหลาขนาดนี้ จะไปอยากอาเจียนได้อย่างไร?”
“อึ๋ย…ย…ย” หานเซี่ยนอวี่ขับรถบนถนนใหญ่ส่ายเป็นรูปตัว “S”…
…….
ภายใต้ความลุ้นระทึก ในที่สุดก็ขับรถมาถึงคอนโดสักที
หานเซี่ยนอวี่รีบพยุงร่างมาถึงประตู ร้อนใจอยากจะโยนร่างนี้เข้าห้องไปโดยเร็ว
ผู้ชายคนนี้…คออ่อนจริงๆ เลย…
เมาแล้วไปอ่อยสาวก็ยังพอรับได้ แต่แม้แต่ผู้ชายก็ไม่เว้นเลยเหรอ!
ในหัวสมองพลันนึกถึงรอยยิ้มที่เขาจ้องมองตนในรถเมื่อครู่นี้อย่างอดไม่ได้ หัวใจเต้นกระตุกหลายทีอย่างฉับพลัน
“นายนี่มันตัวทำลาย…”
เดิมทียังรู้สึกว่าแฟนสาวของเยี่ยไป๋คุมเข้มเกินไป ตอนนี้พลันรู้สึกเห็นใจแฟนของหนุ่มคนนี้มาก…
หานเซี่ยนอวี่โมโหแต่ก็พยุงร่างเขาเดินออกจากลิฟต์ ขณะที่กำลังเดินก็เห็นว่าหน้าประตูมีคนคนหนึ่งยืนอยู่
คนคนนั้นคือ…ซือจิ่ว…
เพื่อนของเยี่ยไป๋…
เห็นเพียงชายหนุ่มเหมือนจะตรงมาจากงานทางการอะไรสักอย่าง สวมชุดสูทสีดำสนิท การตัดเย็บที่สมบูรณ์แบบเห็นเค้าโครงของเอวที่เรียวยาว คิ้วเย็นดั่งหมอกควัน จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคู่นั้นลึกล้ำดั่งน้ำหมึก ริมฝีปากบางสีเชอร์รี่ระเรื่อ ผสมผสานเป็นใบหน้าที่หล่อสมบูรณ์แบบอย่างที่สุด
เพราะออร่าเย็นชาน่าเกรงขามอย่างที่สุด ทั่วทั้งบรรยากาศจึงกดดันขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
สายตาเย็นชาจนทำให้รู้สึกขนลุกของผู้ชายคนนั้นตกมาทางที่ร่างของเขา ทำเขารู้สึกแปลกๆ เหมือนกำลังถูกกระทำชำเราอย่างบอกไม่ถูก
หานเซี่ยนอวี่อึ้งอยู่วินาทีหนึ่งก็ได้สติกลับคืนมา รีบเอ่ย “แค่ก คุณชายซือ คุณมาหาเยี่ยไป๋เหรอ? เจ้าคนนี้เมาแล้ว…”
ทางด้านหานเซี่ยนอวี่เพิ่งจะพูดจบ ชายหนุ่มที่เขาพยุงร่างไว้อยู่ดวงตาพลันสว่างจ้าเหมือนยามกลางวัน เอามือผลักเขาออกแล้วเดินตรงไปยังผู้ชายตรงหน้า “สาวสวย…”
หานเซี่ยนอวี่อึ้งงัน
สาว…สาวสวย?
นายเรียกผู้ชายคนหนึ่งว่าสาวสวย? ไม่กลัวเขาจะซัดนายเข้าให้เหรอ?
หานเซี่ยนอวี่เดิมทีคิดจะรั้งไว้ แต่ชายหนุ่มเป็นเหมือนม้าป่าพยศแล้ว ดวงตาแฝงไปด้วยสายตานักล่า เปล่งประกายแวววาวจ้องมองผู้ชายตรงหน้าที่มีออร่าเข้ม หล่อเหลาดั่งเทพบุตร “สาวสวย พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า?”
หานเซี่ยนอวี่ได้ยินมุมปากพลันกระตุก คำทักทายบทมาตรฐานประโยคนี้…
ความจริงแล้ว พลังของผู้ชายตรงหน้าคนนี้รุนแรงกว่าเขามากนัก หลังจากโดนเพื่อนรักเพศชายแซวแล้ว ใบหน้ายังคงเรียบเฉยยืนอยู่ตรงนั้น เพียงแค่มองรัศมีนั่นก็น่ากลัวยิ่งกว่าไหนๆ
แต่ชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ยังคงอ่อยต่ออย่างสนุกสนาน “พี่ชายคนสวย ผมว่าพวกเรามีวาสนาต่อกัน ให้ผมดูดวงให้คุณดีไหม?”
หานเซี่ยนอวี่ทำหน้าจนใจ
เอาอีกแล้ว?
ชายหนุ่มพูดจบ ก็ไม่รอให้ผู้ชายตรงหน้าตอบตกลง ภายใต้สายตาที่ยากจะเปรียบเปรยของหานเซี่ยนอวี่ ตรงเข้าไปจับมือของชายคนนั้นขึ้นมา…
…………………………………
บทที่ 304 มีเพียงวิธีเดียว
ดูดวงที่ไหน นายนั่นดึงมืออีกฝ่ายมาแล้วลูบขึ้นลูบลงอย่างไร้ยางอาย
จนสุดท้ายหลังลูบพอแล้ว ก็ทำท่าราวกับเป็นเจ้าเข้าทรงพูดขึ้นมาเหมือนมีเรื่องอะไร “พี่ชายน้อย ผมเห็นไอรอบตัวคุณเป็นสีม่วงทองล้อมรอบอยู่… เป็นโชคชะตาชีวิตที่สูงส่งดั่งฮ่องเต้เลย… แต่น่าเสียดาย… ชะตาชีวิตของคุณนั้น เป็นชะตาที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปชั่วนิรันดร์ ถูกกำหนดไว้ให้แต่งงานยาก เกรงว่าชีวิตนี้จะต้องอยู่คนเดียว… ถ้าอยากจะแก้เคล็ดมีเพียงวิธีเดียว…”
สีหน้าของหนุ่มน้อยเคร่งขรึมมาก
หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นสถานการณ์ ก็เกือบจะเชื่อแล้วว่าเขาดูดวงเป็นจริงใช่ไหม ไม่ห้ามแล้วยังฟังต่ออย่างตื่นเต้นถึงวิธีแก้เคล็ดของเขา
“เอ๋? วิธีไหน?” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ขณะที่หนุ่มน้อยลูบมือเขา ก็พูดขึ้นมา “ไม่เป็นไรๆ พี่ชายน้อยไม่ต้องตื่นเต้น ชะตาชีวิตคุณขาดผม แค่คุณนอนกับผมครั้งเดียวก็ได้แล้ว!”
ซือเยี่ยหาน “…”
หานเซี่ยนอวี่เซไป “…”
ฉันเชื่อเธอหรอก!
…………
หลังจากแยกย้ายกันกลับห้อง หานเซี่ยนอวี่ส่ายหน้า เดินไปมาอยู่ในห้องรับแขกอย่างกังวล
สุดท้ายเขาเดินมาถึงห้องนอน เอาหูแนบกำแพง อยากจะฟังว่าห้องข้างๆ มีอะไรเคลื่อนไหวไหม น่าเสียดายผนังเก็บเสียงดีเกินไป ไม่ได้ยินอะไรเลย!
สองคนนี้ไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรนะ?
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเพื่อนคนนั้นของเยี่ยไป๋ดูแล้วเหมือน… ไม่ค่อยเหมือน… ชายจริงหญิงแท้ เกรงว่าจะโดนนายนั้นจีบเอา?
……….
ห้องติดกัน
เยี่ยหวั่นหวันท่าทางเหมือนหมาป่าหางใหญ่ ลากซือเยี่ยหานมาเริ่มถูไถผลักเขาไปทางห้องนอน
“คนงาม สู้คืนนี้อยู่ดูดาวดูพระจันทร์กับฉัน คุยเรื่องเพลงบทกลอน คุยเรื่องปรัชญาชีวิตดีกว่า… ฉันสัญญา จะไม่ทำอะไรเลย…”
ระหว่างที่พูดว่าจะไม่ทำอะไรเลย ก็พาเขามาถึงบนเตียงแล้ว
ซือเยี่ยหานปัดมือเล็กของอีกฝ่ายที่ยุ่งอยู่กับกระดุมเสื้อเขาอออกอย่างไร้เยื่อใย เสียงที่พูดไม่มีแววอบอุ่นเลยสักนิด “ถ้าคนในคืนนี้ไม่ใช่ฉัน เธอก็จะพาเขาขึ้นเตียงด้วย?”
มือหญิงสาวถูกปัดออก แล้วลูบไล้ถูไถด้านบนต่อ เหมือนจะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายโกรธ เงยหน้าเล็กขึ้นมายิ้มอย่างเอาใจ “เป็นไปได้ยังไง… พี่ชายน้อยคุณคือผู้ลิขิตชะตาของฉัน…. ฉันหลับนอนกับคุณแค่คนเดียว…”
ฝ่ายชายสูดหายใจลึก สายตานั้นแทบจะทนไม่ได้อยากจะบีบเธอให้ตาย แล้วก็ทนไม่ได้อยากจะทำให้เธอละลายเข้าไปอยู่ในกระดูก …
ปรากฏว่า ความรู้สึกที่มือสัมผัสไปนั้นไม่ถูกต้อง
ก้มหน้าลงมองก็พบว่า ส่วนหน้าอกไปจนถึงเอวของหญิงสาวโดนพันไว้แน่นหนามาก…
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ค่อยๆ ช่วยเธอปลดออก
ถึงแม้หญิงสาวจะดื่มจนมา แต่ก็ยังมีสัญชาตญาณในการปกป้องตัวตนที่เป็นผู้ชายของตัวเอง รีบพลิกตัวด้วยความระแวดระวังทันที กลับตัวพลิกทับคนอยู่ข้างใต้ ดวงตาที่เหมือนดอกเหมยกะพริบตาเข้าใส่ กดนิ้วลงไปบนฝ่ามือเขา “เฮ้อ… คนงาม… ทำเรื่องไม่ดีไม่ได้นะ!”
ขณะที่พูดอยู่ บทที่พลิกตัว ผมปลอมก็โดนดึงหลุดตกสยายลงมาในทันใด…
ซือเยี่ยหานจ้องใบหน้าหญิงสาวที่แดงก่ำ นัยน์ตาประกายสุกไสวดั่งดวงดาว ผมยาวสลวยตกลงมาที่บ่า สายตาก็มืดมนลงในทันใด มือใหญ่โอบรัดเอว กัดฟันแล้วพูด “มองให้ชัด ฉันเป็นใคร!”
หญิงสาวซบลงไปบนหน้าอกชายหนุ่ม ต้องมองเขาเต็มๆ อยู่พักหนึ่ง ราวกับว่าโลกทั้งใบมีแค่เขาเพียงคนเดียว น้ำเสียงค่อยๆ กลับมาเป็นเสียงผู้หญิงอ่อนหวานตอบเขา “เห็นชัดแล้ว… คุณคือคนงาม คือพี่ชายน้อย คือที่รักของฉัน…”
หญิงสาวถูเข้าไปในซองคอเขา พูดเสียงออดอ้อน “ที่รักอากาศหนาวส่งเสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อย… ป้อนโจ๊กให้ฉัน… ที่รักมีเสือขาวตัวใหญ่… ฉันชอบที่รัก…”
เห็นสายตาที่อ่อนโยนไว้วางใจและความอ่อนหวานที่ค่อยๆ ซบเขาในอ้อมอกของอีกฝ่าย สีหน้าซือเยี่ยหานอึ้งขึ้นมาทันใด “…”
ยัยผู้หญิงร้ายกาจ !
คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะให้อภัยเธอหรือ?
ซือเยี่ยหาน ยัยผู้หญิงร้ายกาจ เธอคิดว่าฉันจะให้อภัยเธอเหรอ?
…………………………………………