แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี - บทที่ 953 คนที่คุณแม่รักที่สุดคือใคร บทที่ 954 เจ้านาย ช่วยด้วย

บทที่ 953 คนที่คุณแม่รักที่สุดคือใคร

เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ในห้องหรูของโรงแรมพลันมีเสียงของสิ่งหนึ่งดังสนั่น สวี่อี้ประคองกองเอกสารในมือไม่มั่นคง เอกสารทั้งหมดจึงร่วงกระจายเต็มพื้น

เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นข้อความบนจอมือถือของซือเยี่ยหานโดยไม่ตั้งใจ สวี่อี้ก็ตกใจแทบฉี่ราดแล้ว

พระเจ้าช่วย!

เขาเห็นอะไรเข้าแล้วเนี่ย!

หมายความว่าคนที่ถือมือถือของคุณหนูหวันหวั่นอยู่ตอนนี้คือคนอื่น คนคนนั้นยังใช้มือถือของคุณหนูหวันหวั่นส่งข้อความว่า ‘เมื่อวานผมกับเธอนอนด้วยกัน’ มาให้เจ้านายเขา…

นอนด้วยกัน!?

คำพวกนี้เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน มีอานุภาพพอๆ กับระเบิดปรมาณูระดับมหากาพย์ชัดๆ!

สวี่อี้หันคอกึกๆ ไปมองเจ้านายตัวเองอย่างวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง

เอาแล้วไง บรรยากาศรอบตัวเจ้านายเขาแทบจะเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบรุนแรงในพริบตา สีหน้าเย็นเยือกมีน้ำแข็งเกาะหนา สองตาแดงฉาน…

ภายใต้การดูแลของคุณหนูหวันหวั่น เดิมทีเจ้านายเขาใกล้จะเป็นเซียนบินขึ้นสวรรค์แล้ว ไม่เย่อหยิ่งไม่โกรธไม่ความอดทนสั้น แต่แล้วเป็นไงล่ะ ก่อนจะได้กลับคืนสู่อิสรภาพ ประตูนรกก็เปิดออกอีกแล้ว…

“คะ…คุณชายเก้า…เรื่องนี้…ตะ…ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่…” สวี่อี้กลัวจนพูดไม่ลื่นไหลแล้ว

แต่เช้าตรู่อย่างนี้ มือถือของคุณหนูหวันหวั่นไปอยู่ในมือของคนอื่น แถมคนคนนี้ยังใช้มือถือเธอส่งข้อความอย่างนี้มาให้ ไม่ว่าอย่างไรก็พูดได้ไม่กระจ่าง!

เวรกรรม

ทำไมทุกครั้งคุณหนูหวันหวั่นต้องทำเรื่องน่าตกใจอย่างไม่ให้สุ้มเสียงด้วย!

ซือเยี่ยหานจ้องข้อความบนโทรศัพท์ แทบจะนึกถึงท่าทีของเยี่ยหวันหวั่นเมื่อวานตอนที่คุยกับตนเองทันที

ตอนนั้นเขาพูดว่าจะกลับวันมะรืน…

แต่ท่าทางของเธอเหมือนไม่อยากให้เขากลับไปเร็ว…

เขาไม่อยากสงสัยเธอ แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่า ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน!

“สวี่อี้ จองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศ”

“แต่ว่า…” สวี่อี้ยังคิดจะโน้มน้าวสักหน่อย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายตัวเอง เขาก็ลบความคิดนี้ทิ้งไปในทันที “ครับ! ผมจะไปจองเดี๋ยวนี้เลย!”

…

ด้านนอกคฤหาสน์สวนดอกไม้

ภายในรถ เนี่ยถังเซียวจ้องประโยคที่ว่า ‘ชื่อโทรเข้าที่เธอตั้งให้ฉัน ตอบคำถามได้’ ดวงหน้าเล็กบึ้งตึง ดวงตาสีดำสนิทเดือดพล่าน

จนกระทั่งส่งข้อความ ‘เมื่อวานผมนอนด้วยกันกับเธอ’ เสร็จ สีหน้าเย็นชาของเด็กน้อยจึงค่อนผ่อนลงหลายส่วน

แต่พอเห็นชื่อที่จั่วในกล่องข้าม เด็กน้อยก็เม้มปากแน่น

“เด็กดี แม่กลับมาแล้ว! พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!”

ข้างหูได้ยินเสียงอ่อนโยนของเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยถังเซียวรีบวางโทรศัพท์ไว้ที่ตำแหน่งเดิม

เยี่ยหวันหวั่นเปิดประตูรถ นั่งลงบนที่นั่งคนขับ เธอหยิบโทรศัพท์บนที่นั่งไปวางไว้ตรงชั้นวางด้านหน้าอย่างไม่เอะใจแม้แต่น้อย

เพราะห่วงว่าเมื่อถึงเวลาจะยุ่งจนไม่สะดวกดูแลถังถัง เยี่ยหวันหวั่นจึงให้ถังปินกับซ่งเฉียงช่วยกันดูแลเขา

เวลานี้เด็กน้อยนั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังอย่างสงบเสงี่ยม ไม่คัดค้านใดๆ ดังเช่นปกติ เยี่ยหวันหวั่นจึงไม่ค้นพบความผิดปกติของเขา

เด็กน้อยเก็บแววตา ดวงตาที่ยังคงคุกรุ่นด้วยเพลิงโชติโช่งมีแววหงุดหงิดวาบผ่าน

เขารู้ว่าตัวเองไม่ควรทำอย่างนี้

แต่ว่า เขาโกรธ!

เขาต่างหากที่เป็นเบบี๋ที่คุณแม่รักที่สุด!

ระหว่างรถขับแล่นไปตามถนนอย่างราบรื่น

เยี่ยหวันหวั่นตั้งใจขับรถอยู่ด้านหน้า บนที่นั่งด้านหลัง เนี่ยถังเซียวที่เงียบมาตลอดจู่ๆ ก็เอ่ยปาก “พี่ชายทั้งสอง ขอถามพวกคุณสักคำถามได้ไหม”

ถังปินกับซ่งเฉียวยืดหลังตรงทันใด

ถังปินเอ่ย “ได้แน่นอนอยู่แล้ว!”

ช่งปินเอ่ย “เชิญถามเลยครับ!”

เนี่ยถังเซียวเอ่ยถาม “คนที่คุณแม่รักที่สุดคือใคร”

ได้ยินคำถามนี้ ทั้งสองสบตากันอย่างตื่นตกใจ ฉับพลันขนทั่วทั้งร่างก็ลุกชันขึ้นมา

เกรงว่านี่จะเป็นคำถามพรากชีวิตเชียวนะ!

————————————————————-

บทที่ 954 เจ้านาย ช่วยด้วย!

รู้อย่างนี้อยู่บ้านฝึกปีศาจดีกว่าอีก!

ทำไมพวกเขาต้องมาเผชิญกับคำถามน่ากลัวด้วยเนี่ย!

คนที่เจ้านายรักที่สุดเหรอ

คำถามนี้ยังต้องพูดอีกเหรอ

ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ข้างกายหัวหน้าไม่นับว่านานมาก แต่ก็รู้ว่าคนที่เจ้านายรักที่สุดย่อมต้องเป็นเจ้าของบ้านคนงามซือเยี่ยหานคนนั้น!

เจ้านายพวกเขาเป็นคนยังไงน่ะเหรอ

คนคนนั้นคือแม่ม่ายดำที่ไล่ตามคนงาม ใต้กระโปรงซุกนายบำเรอนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้ถึงกับละทิ้งป่าใหญ่เพื่อผู้นำตระกูลซือ ถ่อจากที่ไกลโพ้นมาประเทศจีน ทุกวันต้องจู๋จี๋หวานแหววกับเขา ชายคนอื่นแก้ผ้าต่อหน้าเธอยังไม่เหลียวแลเลย!

นั่นคือรักแท้ไม่ผิดแน่!

คำตอบชัดเจนอยู่แล้ว…แต่สัญชาตญาณการรับรู้อันตรายของทั้งคู่ทำให้พวกเขารู้ว่า พวกเขาห้ามพูด ความ จริง เด็ดขาด!

ถังปิงตอบอย่างหนักแน่น “คนที่เจ้านายรักที่สุด…นั่น…นั่นก็ต้องเป็นนายน้อยอย่างคุณอยู่แล้ว!”

ซ่งเฉียงเสริมซ้ำ “ถูกต้องๆ นอกจากนายน้อยแล้ว ยังจะมีใครได้อีกล่ะ!”

แต่น่าเสียดาย เห็นชัดว่าจอมมารน้อยหลอกไม่ง่ายขนาดนั้น “งั้นเหรอ?”

ถังปิงเอ่ย “ใช่ครับ…”

ซ่งเฉียงกล่าว “ใช่ๆ…”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังสั่นไปด้วยความกลัว คำถามพรากชีวิตข้อที่สองก็ออกมาแล้ว

เนี่ยถังเซียวเอ่ยถาม “คนที่คุณแม่เรียกว่าเบบี๋นั้นคือใคร”

เชี่ย…

เบบี๋?

คำเรียกหวานแหววขนาดนี้ จะต้องเป็นชื่อที่เจ้านายเรียกผู้นำตระกูลคนงามไม่ผิดแน่ ไม่มีทางหนีหนีแล้ว!

ทั้งสองสบตากัน คิดในใจว่า หรือว่าจะบอกว่าเป็นพ่อแท้ๆ ของเขาหรือ

หลังเจ้านายน้อยมา พ่อแท้ๆ ของเขาเป็นใคร พวกเขาเคยแอบซุบซิบกันหลายครั้ง คิดไปคิดมา พวกเขาคิดว่าผู้นำตระกูลซือมีความเป็นไปได้มากที่สุด

แต่ ถ้าไม่ใช่ล่ะ?

คำถามนี้ตอบมั่วๆ ไม่ได้ด้วยสิ!

เจ้านาย! ช่วยด้วย…

ในขณะที่ทั้งสองคนขอความช่วยเหลือไร้เสียง ในที่สุดรถก็มาถึงกองถ่ายแล้ว

“ถึงแล้ว ลงรถกันเถอะ!” เยี่ยหวันหวั่นจอดรถ

ทั้งสองคนราวกับได้รับพระราชทานอภัยโทษ ไม่รอช้ารีบคุ้มกันเจ้านายน้อยลงจากรถ

โชคดีที่เยี่ยอีอีกับเยี่ยเส่าอันลงทุนไปกับค่าโฆษณาให้ พิธีเปิดกองของ ‘เป็นหรือตาย’ ของพวกเขาจึงได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม เรื่องเมื่อคืน วันนี้ตั้งแต่เช้าก็ขึ้นเป็นข่าวไฮไลต์ของเว็บไซต์เจ้าใหญ่ต่างๆ พิธีเปิดกองในวันนี้ สื่อทั้งหมดก็พากันมาโดยไม่ได้รับเชิญ

บวกกับพวกแฟนคลับที่มาสนับสนุนอีก สถานที่นี้ตอนนี้จึงครึกครื้นมาก

“กรี๊ดดด! กงซวี่ๆ!”

“ลั่วเฉินฉันรักคุณ!”

ตอนที่เยี่ยหวันหวั่นมาถึง กงซวี่กับลั่วเฉินสองนักแสดงหลักก็เพิ่งมาถึง แลพกำลังเดินไปข้างในโดยมีกลุ่มสื่อและแฟนคลับล้อมอย่างแน่นหนา

หานเซี่ยนอวี่ก็มาถึงติดๆ กัน ในบทเขาเป็นนักแสดรับเชิญแสดงในบทสมทบ

การมาถึงของหานเซี่ยนอวี่ทำให้เสียงกรี๊ดในที่นั้นดังขึ้นอีกระลอก

ทางที่พวกเยี่ยหวันหวั่นเดินเป็นอีกเส้นทางหนึ่ง จึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจของสื่อกับแฟนคลับ

“ถังถังมานี่สิ พวกเราเดินด้วยกัน!” เยี่ยหวันหวั่นกจูงมือถังถัง

เด็กน้อยพยักหน้า สายตามองไปยังทิศทางเนืองแน่นไปด้วยผู้คนอย่างเงียบเชียบ แต่คนที่ตรงนั้นทั้งมากและวุ่นวายเกินไป มองสามคนตรงกลางที่ถูกล้อมแน่นหนาไม่ชัดสักนิดเดียว

พิธีเปิดกองจัดบนที่ว่างผืนใหญ่ด้านหน้าสถานที่ ด้านหลังไม่ไกลก็คือโรงแรมที่ศิลปินและเจ้าหน้าที่พำนักกัน

เยี่ยหวันหวั่นหาห้องพักผ่อนให้ถังถังก่อน จากนั้นจึงไปด้านหน้าจัดการงานที่เกี่ยวข้อง

ตัวเอกวันนี้ก็คือพวกเจ้าหน้าที่ผู้สร้างหลักของกองถ่าย ตัวแทนของบริษัทมีเยี่ยมู่ฝานรับผิดชอบเข้าร่วม เยี่ยหวันหวั่นแค่โผล่หน้าเล็กน้อย ร่วมตัดริบบิ้น ตั้งเสาธูปด้วยกันกับทุกคน จากนั้นก็ผละกลับมาที่ห้องพักทางด้านหลัง

……………………………..