แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - ตอนที่ 1059 ไม่ต้องเป็นห่วงพี่สาวนายคิดเผื่อไว้แล้ว
เสี่ยวเชี่ยนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเป็นพิเศษตลอดหนึ่งสัปดาห์
อาทิตย์นี้ไม่มีคนไข้ต้องรักษา เธอใช้ชีวิตสบายมาก ทางสถานีโทรทัศน์โทรหาเธอหลายรอบมาก บอกว่าอยากให้กลับไปจัดรายการตอนกลางคืน เสี่ยวเชี่ยนเห็นตัวเองว่างๆอยู่อีกทั้งยังทนการรบเร้าจากหัวหน้าสถานีไม่ไหว—รายการที่เธอจัดก่อนหน้านี้ยอดคนฟังสูงมาก พอเปลี่ยนคนอื่นไปทำแทนยอดคนฟังก็ตก เพื่อที่จะเชิญเสี่ยวเชี่ยนกลับไปทำงานให้ได้หัวหน้าสถานีได้ยื่นข้อเสนอให้เธอมากมาย สุดท้ายเสี่ยวเชี่ยนจึงรับปากไปทำอาทิตย์ละครั้งในวันหยุดสุดสัปดาห์
นอกจากเรื่องนี้แล้วก็ไม่มีอะไรอีก เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่าที่อาทิตย์นี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษก็เพราะเฉินจื่อหลง
มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นเป็นสิ่งไม่ดี แต่พอได้ฟังอวี๋หมิงหลางรายงานสถานการณ์ของทางนั้นทุกวัน เธอก็ควบคุมความสุขของตัวเองไม่ได้นี่นา
อวี๋หมิงหลางไม่ได้แสดงตัวเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ต้าหลงทำได้แค่โทรหาครอบครัวอาทิตย์ละครั้ง
แต่ความเก่งกาจของเสี่ยวเฉียงอยู่ที่ ถึงเขาจะไม่ได้แสดงตัวแต่ข่าวสารก็ฉับไวมาก เขารู้พฤติกรรมทุกอย่างของต้าหลง จากนั้นก็เอาไปรายงานเมียตัวเองทั้งหมดแบบไม่มีหมกเม็ด
เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่าน้องชายจอมโง่ของตัวเองทำตัวมีปัญหากับหัวหน้ากลุ่ม โดนฝึกให้ยืนตรงแบบทหารทุกวันท่ามกลางแดดเปรี้ยงจนเกือบเป็นลม
เธอยังรู้อีกว่าน้องชายจอมโง่ของตัวเองเคยเกิดหิวตอนกลางคืนเลยแอบเข้าไปขโมยแป้งทอดในครัวกินจนถูกจับได้ จากนั้นก็ถูกลงโทษให้วิดพื้นจนกว่าจะเหนื่อยล้มไปเอง
และเธอก็ยังรู้อีกว่าตอนน้องชายเธอฝึกหัวหน้ากลุ่มก็ตามประกบตลอด ต้าหลงฝึกอะไรเขาก็ทำด้วย
ก็เหมือนกับที่อวี๋หมิงหลางพูด เจอครูฝึกดีๆแบบนี้เป็นวาสนาของต้าหลง
แต่ต้าหลงไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีอะไร เขารู้สึกว่าตัวเองซวยสุดๆต่างหาก!
จากตอนแรกที่ต่อต้านไปจนถึงการต่อต้านไม่เป็นผล จากที่ถูกฝึกหนักจนถึงขั้นสงสัยในชะตาชีวิตตัวเองวันๆคิดแต่จะหาวิธีกลั่นแกล้งครูฝึกไปจนถึงนั่งนับวันรอที่จะได้โทรหาพี่สาวเพื่อขอความช่วยเหลือ เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ในที่สุดต้าหลงก็รอจนถึงวันที่ได้ใช้โทรศัพท์
“พี่ เมื่อไรจะให้พี่เขยมาช่วยผมอะ—”
“นายว่าอะไรนะ?” เสี่ยวเชี่ยนนั่งแทะแตงโม เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว หาแตงโมกินได้ยากมาก พอได้กินก็เลยมีความสุข~
“ผมบอกว่า ผมอยู่ที่นี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ พี่รีบให้พี่เขยมาย้ายผมไปเถอะ พี่!”
“ฉ่ำ~”
เสียงอะไร…ทำไมเหมือนกินอะไรอยู่? ต้าหลงไม่เข้าใจ
เสี่ยวเชี่ยนดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดมุมปาก แตงโมนี่ทั้งหวานทั้งฉ่ำ เข้าหน้าใบไม้ร่วงแล้วยังเจอแตงโมที่หวานขนาดนี้ได้เป็นเรื่องดีจริงๆ
“ฉันติดต่อพี่เขยนายไม่ได้ นายลองโทรไปหาเขาเองสิ” เธอขยิบตาให้เสี่ยวเฉียงที่นั่งอยู่ตรงข้าม พูดโกหกได้หน้าตาเฉย
“งั้นพี่ช่วยพูดกับพ่อพี่เขยให้หน่อยสิ แค่เขาสั่งมาคำเดียวก็ย้ายผมไปได้แล้ว ผมจะเหนื่อยตายจริงๆนะ ที่นี่โหดมากเลย ฝึกแบบไม่มองว่าพวกผมเป็นคน เอาแต่ฝึกๆๆทุกวัน ทำผิดก็ลงโทษทุกคน แถมยังชอบฝึกผมเพิ่มด้วย ผมจะไม่ไหวแล้วนะ แล้วไหนจะพวกทหารเก่าที่อยู่มาก่อนอีก สายตาที่มองมาก็แปลกๆ ผมว่าพวกเขาคิดจะมาข่มทหารใหม่แน่เลย!”
“นายว่าอะไรนะ? ไอ๊หยา ทางนี้สัญญาณไม่ดีเลย ไม่ได้ยินเลย!” ครั้งนี้เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้มีความอดทนขนาดที่จะใช้เล็บเคาะสร้างเสียงรบกวน เธอตัดสายทิ้งทันที
เธอโยนเปลือกแตงโมลงถังขยะอย่างแม่นยำ จากนั้นก็แสยะยิ้ม
หมอนี่ยังคิดไม่ได้อีก นี่ก็สองสัปดาห์แล้วนะยังจะมีความคิดไร้เดียงสาแบบนี้อยู่อีก ยังไม่รู้จักปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ ไม่รู้ว่าไร้เดียงสาแต่กำเนิดหรือโง่เกินไปกันแน่ นี่ถ้าเป็นเธออยู่ในนั้นได้สามชั่วโมงก็เข้าใจกติกาทุกอย่างแล้ว
หมอนี่ยังไม่รู้ตัวแน่ว่ายิ่งคิดจะหนีเท่าไรก็ยิ่งไปไหนไม่ได้
“ฉันขอวิเคราะห์ว่าอาทิตย์หน้าต้าหลงจะโทรหานาย ต้องทำไงรู้ใช่ไหม?” เสี่ยวเชี่ยนพูดกับเสี่ยวเฉียง
อวี๋หมิงหลางพยักหน้า “ไว้เป็นหน้าที่ผมเอง”
“ตัวเองไม่ได้เรื่องสักอย่าง เป็นตัวถ่วงของกลุ่ม ยังจะกล้าบ่นว่ามีคนมาข่ม? หาว่าทหารเก่ามองด้วยสายตาแปลกๆ ทำไมไม่พูดล่ะว่าตัวเองโง่จนคนอื่นเขารังเกียจ?”
มองโลกในมุมต่างกันก็ย่อมเห็นไม่เหมือนกัน เสี่ยวเชี่ยนเป็นตัวแทนของคนลาด ต้าหลงก็คือคนทั่วไป คนฉลาดมองคนแบบนี้ว่าเป็นตัวถ่วง แล้วจะให้เกิดความประทับใจได้ยังไง?
โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่คนคิดต่าง คนอื่นเขาคิดว่าที่นั่นเป็นที่ที่เต็มไปด้วยเกียรติ แต่ต้าหลงเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ชอบทำตัวแปลกแยกจากคนอื่น ไม่ถูกรังเกียจก็แปลกแล้ว
“ไม่เป็นไร เขาเพิ่งไปอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่เป็นแบบนั้นก็ปกติ รอเขาหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของทีมได้แล้ว เริ่มเข้าใจความสำคัญของทีมและรู้จักปกป้องศักดิ์ศรี เขาอาจจะเข้าใจสายตาแปลกๆของทหารเก่าที่เคยมองก็ได้”
อวี๋หมิงหลางวิเคราะห์จากมุมมองของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน เขากล้าพนันเลยด้วยซ้ำว่าอีกหลายปีให้หลัง คนที่ต้าหลงอยากขอบคุณมากที่สุดก็คือหัวหน้ากลุ่มที่เข้มงวดกับเขาเป็นพิเศษคนนั้น
เสี่ยวเชี่ยนส่งเสียง หึ ขี้เกียจจะนั่งจับผิดน้องชายต่อ
เจี่ยซิ่วฟางโทรถามเรื่องต้าหลงกับเสี่ยวเชี่ยนอยู่หลายครั้ง เสี่ยวเชี่ยนก็โกหกไป แม่ขี้สงสารกับลูกไม่เอาไหน เธอไม่มีทางบอกความจริงกับแม่ ถึงขนาดที่ว่ากะเวลาใช้โทรศัพท์ของต้าหลงครั้งต่อไปให้วันนั้นอาเลี่ยวพาแม่เธอออกไปเที่ยวซะ ต้าหลงจะได้ไม่มีที่ให้ระบายความอัดอั้นตันใจ
สัปดาห์ที่สาม ดูเหมือนต้าหลงจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง เขาไม่โทรหาเสี่ยวเชี่ยนอีก แต่โทรหาอวี๋หมิงหลางแทน
อวี๋หมิงหลางก็รับสาย
“พี่เขย! ย้ายผมออกจากที่นี่เถอะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ…” ต้าหลงทำเสียงวิงวอน
ครึ่งเดือนกว่านี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองมาอยู่อีกโลกหนึ่ง กินไม่ดี หลับไม่สบาย เหน็ดเหนื่อยทุกวัน สิ่งที่เฝ้ารอที่สุดก็คือหมอนกับเตียง พอตื่นขึ้นก็เหมือนเข้าไปอยู่ในนรก
“ย้ายนายเหรอ? จึ๊ๆ ต้าหลง พี่เขยไม่ได้จะขู่นายนะ ช่วงนี้เบื้องบนเข้มงวดมาก ถ้าพี่ย้ายนายไปไม่เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวเหรอ?”
“งั้นทำไงดีล่ะครับ ตอนนี้ผมลำบากมากเลย เหนื่อยมากด้วย”
“งั้นเอาแบบนี้ นายลองทำตัวดีๆ ช่วงต้นปีมีโอกาสที่จะสมัครเข้าหน่วยพี่ได้ ถ้านายสอบติดหน่วยพี่ทุกอย่างก็จะไม่เหมือนเดิม”
ถ้าเล่นไม้นี้กับเสี่ยวเชี่ยน โดนหลอกไปแล้วครั้งหนึ่งไม่มีทางจะติดกับอีกเป็นครั้งที่สอง แถมยังจะถ่มน้ำลายใส่หน้าให้ด้วย
แต่ต้าหลงไม่ใช่เสี่ยวเชี่ยน พออวี๋หมิงหลางหลอก เขาก็เชื่ออีก
“พี่เขย แล้วทำไงถึงจะสอบติดที่พี่ล่ะครับ?”
“ง่ายมาก ขอแค่นายแสดงความสามารถให้เป็นที่โดดเด่น ทำคะแนนโดดในทุกการประเมิน แค่นั้นก็มาอยู่กับพี่ได้แล้ว”
“โดดเด่น…ขุดดินถางหญ้าไปวันๆเอาอะไรมาโดดเด่น?”
ต้าหลงเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล
ดูเหมือนตอนนั้นพี่เขยจะบอกกับเขาว่า ที่นี่เป็นค่ายทหารที่เหมาะกับเขามาก ดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ปรากฏว่าพอเขาเข้ามาด้วยความหวังกลับกลายเป็นทหารใช้แรงงานที่ไม่มีใครอยากเข้ามา!
ต่อให้ตอนมาถึงต้าหลงไม่รู้ว่าที่นี่เขาทำอะไรกัน แต่พอได้ยินคนอื่นคุยกันก็รู้แล้ว นี่มันเป็นสถานที่ขุดดินถางหญ้า!
“อย่าดูถูกทหารช่างนะ คิดว่าทหารช่างสร้างผลงานไม่ได้เหรอ? ขอแค่นายแสดงความสามารถให้เห็นก็ย่อมมีโอกาส ต้าหลง นายอยากจะเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจตายอยู่ที่นั่นสองปี หรืออยากจะพยายามฮึดสู้แค่ไม่กี่เดือนแล้วสอบเข้ามาเสวยสุขอยู่ในหน่วยของพี่เขยล่ะ หืม?”
“ผม…”
“ได้ยินว่าที่นั่นสภาพแวดล้อมเลวร้ายมาก ถ้าน้ำป่าไหลหลากขึ้นมาอาจตายได้เลยนะ แม่เรามีลูกชายอยู่คนเดียว ถ้านายเกิดเป็นอะไรไป…แต่นายวางใจได้ พี่สาวนายคิดเอาไว้ให้หมดแล้ว!”
ต้าหลงเริ่มมีความหวังหลังจากที่เพิ่งหมดหวังไป “พี่หมายความว่าพี่ผมหาวิธีช่วยผมไว้ให้แล้วเหรอ?!”