แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - ตอนที่ 1079 ร่วมมือกันกำจัดหวางเสี่ยวหง
“หวางเสี่ยวหง!”
ต้าอีเกือบจำไม่ได้ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีหวางเสี่ยวหงเหมือนแก่ลงไปเป็นสิบปี ถึงจะยังคงแต่งตัวทันสมัยอยู่ แต่ก็ปกปิดใบหน้าที่โทรมลงไปมากไม่ได้ ผมก็ดูบางลงไปมาก แค่มองก็รู้ว่าอีกไม่นานคงใกล้หัวล้านเต็มที
หวางเสี่ยวหงเมื่อไม่กี่ปีก่อนไม่ใช่แบบนี้ แต่อย่างน้อยๆก็ยังดูเด็ก ตอนนี้กลับแก่ลงไปมากเหมือนคุณป้ารุ่นใหญ่
“แกมันนังเมียน้อยทุเรศ นังคนทำลายครอบครัวคนอื่น! พ่านพ่านมานี่มา มาหาแม่ ดูสิวันนี้แม่ซื้อเสื้อผ้ากับของเล่นมาให้เยอะเลย!”
หวางเสี่ยวหงชูของในมือให้พ่านพ่านดู พ่านพ่านหันมอง ทันใดนั้นความหวาดกลัวที่อยู่ในใจก็เหมือนพุ่งขึ้นมาอีกรอบ จากนั้นก็อาเจียนออกมา!
พ่านพ่านอ้วกอีกแล้ว อีกทั้งคราวนี้ยังอ้วกใส่หวางเสี่ยวหงเต็มๆ หวางเสี่ยวหงร้องโวยวายทันที ราวกับว่าภาพลักษณ์แม่ที่แสนใจดีเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น
“ไอ้เด็กสกปรกนี่—” หวางเสี่ยวหงยกมือขึ้นยังไม่ทันจะได้แตะพ่านพ่านก็ถูกต้าอีจับมือตบหน้าหวางเสี่ยวหงกลับไป
เสี่ยวเชี่ยนไม่ค่อยได้เห็นต้าอีปฏิกิริยาไวแบบนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหัน เป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของแม่ที่พยายามจะปกป้องลูก
“ทุเรศสิ้นดี! พวกคุณมันน่ารังเกียจทั้งครอบครัว! ถ้ากล้าว่าลูกฉันอีกล่ะก็ฉันจะตบอีก!” ต้าอีกอดพ่านพ่านแน่น ไม่ได้รังเกียจที่ตัวเธอก็เปื้อนอ้วกพ่านพ่าน เธอตบหลังปลอบพ่านพ่านด้วยความเป็นห่วง เสี่ยวเชี่ยนรีบยื่นน้ำให้ต้าอีเอาให้พ่านพ่านบ้วนปาก
หลังจากที่หวางเสี่ยวหงถูกต้าอีด่าเสร็จก็มองอ้วกที่เลอะตัวอย่างรังเกียจ จากนั้นก็มองต้าอีที่ดูแลพ่านพ่าน อดพูดจากระแนะกระแหนใส่ไม่ได้
“แกคิดว่าตัวเองเป็นแม่แท้ๆหรือไง? เลี้ยงลูกคนอื่นมีความสุขมากเหรอ?”
“หุบปากไปเลยนะ!” ต้าอีอุ้มพ่านพ่านอยู่มือไม่ว่าง เธอตบปลอบลูกชายพลางว่าหวางเสี่ยวหง
ประวัติของพ่านพ่านเป็นเรื่องที่อ่อนไหวมากคนในครอบครัวต่างไม่มีใครพูดถึง โดยเฉพาะเด็กในวัยนี้อยู่ในช่วงที่จิตใจอ่อนไหว หวางเสี่ยวหงอยู่ๆก็พูดขึ้นทำตัวได้น่ารังเกียจจริงๆ
“ฉันไม่หุบ เอาสิ ชาวบ้านมาดูเร้ว ผู้หญิงคนนี้แย่งสามีกับลูกฉัน เข้ามาดูกันเร็ว—ว้าย!”
เสียงตะโกนหน้าไม่อายของหวางเสี่ยวหงถูกหยุดด้วยน้ำที่สาดเข้าหน้า
เสี่ยวเชี่ยนถือสายยางอยู่ สายยางนี้เป็นของพนักงานดูแลสวนที่เตรียมจะรดน้ำต้นไม้
เสี่ยวเชี่ยนเปิดก๊อกแล้วฉีดน้ำเข้าหน้าหวางเสี่ยวหงจนเปียกไปทั้งตัว
“ว้าย! นังพวกบ้า!” หวางเสี่ยวหงหลบ ทำได้แค่ด่ากลับ
“เมื่อเช้าตื่นมาไม่ได้แปรงฟันเหรอ? มาเดี๋ยวฉันช่วยล้างปากเหม็นๆให้!” เสี่ยวเชี่ยนเล็งฉีดไปที่ปากหวางเสี่ยวหง หวางเสี่ยวหงร้องวี้ดว้ายรีบวิ่งหนีไป
เสี่ยวเชี่ยนโยนสายยางทิ้งแล้วยกนิ้วกลางไล่หลังหวางเสี่ยวหง
“ไปให้ไกลเลยนะ เจอเมื่อไรได้โดนอีกแน่!”
พอขึ้นรถเสี่ยวเชี่ยนก็โทรหาพี่ใหญ่เพื่อบอกเรื่องหวางเสี่ยวหง ไม่ได้พูดเรื่องอื่น ซึ่งพี่ใหญ่เข้าใจดี
หลังพ่านพ่านขึ้นรถก็อยู่ในสภาพสะลึมสะลือ นอนซบอกต้าอีพลางเอาแต่พึมพำว่าตัวเองเป็นลูกแม่
ต้าอีฟังแล้วหัวใจแทบสลาย
ในฝัน พ่านพ่านเห็นหวางเสี่ยวหง ผู้หญิงคนนั้นทำหน้ายักษ์เอาแต่พูดใส่เขาว่าเขาเป็นลูกของฆาตกรฆ่าคน เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อแม่ สุดท้ายใบหน้าหวางเสี่ยวหงก็บูดเบี้ยวเหมือนน้ำวน พ่านพ่านสะดุ้งตื่น
“อ๊า!”
“ลูกแม่อย่าดิ้น!” ต้าอีกดพ่านพ่านไว้ เวลานี้พ่านพ่านนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล มือน้อยๆมีสายน้ำเกลือติดอยู่
“ผมฝันเหรอฮะ?” นานแล้วที่พ่านพ่านไม่ได้ยินต้าอีเรียกว่าลูกแม่
“ไม่ได้ฝันจ้ะ คุณหมอบอกว่าหนูลำไส้อักเสบ ขาดน้ำ…แม่ไม่ดีเอง ไม่ได้สังเกตเลยว่าหนูผิดปกติ”
“เธอไม่ผิดหรอก หมอก็บอกแล้วว่าโรคนี้มันเกิดขึ้นค่อนข้างกะทันหัน ระยะที่สังเกตอาการได้แทบไม่มีเลย พ่านพ่านอยากกินอะไรไหมจ๊ะเดี๋ยวอาไปซื้อให้” เสี่ยวเชี่ยนกำลังปอกผลไม้อยู่
“ไม่อยากฮะ ผมแค่อยากอยู่กับแม่” พ่านพ่านเป็นเด็กที่ความคิดโตไว น้อยครั้งที่จะแสดงอารมณ์อ่อนไหวแบบนี้ออกมา เสี่ยวเชี่ยนกับต้าอีเดาว่าเด็กน้อยคงยังผวาอยู่
เพราะหวางเสี่ยวหงคนทุเรศคนเดียว!
ต้าอีเกลียดหวางเสี่ยวหงมาก ผู้หญิงคนนี้เกือบทำให้พ่านพ่านเป็นเด็กออทิสติก ตอนนี้ลูกเธอกำลังมีชีวิตที่ดีแต่หวางเสี่ยวหงกลับมาปรากฏตัวทำให้เด็กกลัว
“แม่อยู่กับหนูตลอดไม่ต้องกลัวนะ”
ต้าอีใช้เวลาอยู่สักพักถึงกล่อมให้พ่านพ่านหลับได้ หลับไปแล้วแต่มือน้อยๆก็ยังจับชายเสื้อเธอเอาไว้ เห็นแล้วก็น่าปวดใจ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาพี่รองก็มาถึง เขารีบที่สุดแล้วหลังจากที่ได้ข่าว มาทั้งชุดทหารไม่ได้เปลี่ยน
“ลูกเป็นไงบ้าง?” พอเข้ามาในห้องพี่รองก็รีบถาม
“เพิ่งหลับไป หมอบอกว่าอาจต้องนอนให้น้ำเกลือสองวันที่โรงพยาบาล” ต้าอีพูดด้วยความเป็นห่วง
“โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะคุณกลับบ้านเถอะเดี๋ยวผมเฝ้าเอง”
“ไม่ได้ ตอนลูกไม่สบายถ้าไม่เห็นฉันเขาจะกังวล” ต้าอีเห็นพ่านพ่านเป็นแบบนี้ก็ไม่อยากไปไหน
พอเห็นสองคนนี้เถียงกันเสี่ยวเชี่ยนจึงพูดขึ้น
“ห้องนี้ฉันติดต่อให้คนจัดให้เอง มีแต่ผู้ป่วยโรคกระดูกที่จะมาชั้นนี้ ต้าอีอยู่ที่นี่ไม่น่าติดเชื้อจนไม่สบายหรอกค่ะ”
พี่รองพยักหน้าให้เสี่ยวเชี่ยน สมกับเป็นเสี่ยวเชี่ยน คิดอะไรรอบคอบ
“งั้นพวกพี่ดูแลพ่านพ่านไปนะคะ ฉันขอกลับก่อน” เสี่ยวเชี่ยนขยิบตาให้พี่รอง พี่รองก็เข้าใจทันที
“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”
เดินไปถึงหน้าโรงพยาบาล เมื่อแน่ใจว่าต้าอีจะไม่ได้ยินแล้วเสี่ยวเชี่ยนถึงได้เล่าเรื่องในวันนี้ให้พี่รองฟัง
“เธอบอกว่าหวางเสี่ยวหงมาหาพวกเธอเหรอ?” พี่รองหน้านิ่ว
ทำไมอยู่ๆลูกชายเขาถึงได้ป่วยหนักขนาดนี้ ที่แท้ก็เพราะเจอหวางเสี่ยวหง
“ใช่ค่ะ พี่ใหญ่สั่งให้คนมาจับตัวไปแล้ว เขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดทำลายครอบครัวพี่ใหญ่…”
เสี่ยวเชี่ยนเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่รองฟัง
พี่รองยิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งแย่ลง
“พวกเธอจัดการกันเสร็จแล้วถึงเพิ่งคิดจะบอกพี่เหรอ?” พี่รองไม่พอใจมาก เรื่องนี้พี่ใหญ่กับเสี่ยวเชี่ยนไม่บอกเขาเลย
“สาเหตุที่บอกพี่ตอนนี้ก็เพราะลูกชายพี่ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้หวางเสี่ยวหงเคยมาหาพ่านพ่านหรือเปล่า แต่ดูจากท่าทางของพ่านพ่านแล้ว ต่อให้หวางเสี่ยวหงไม่เคยมาหา แต่พฤติกรรมก่อนหน้านี้ของหวางเสี่ยวหงก็สร้างบาดแผลที่ลึกมากให้กับพ่านพ่าน”
เสี่ยวเชี่ยนรู้จักนิสัยพี่รองมากขึ้นผ่านการบอกเล่าของอวี๋หมิงหลาง อวี๋หมิงอี้เป็นผู้ชายที่ภายนอกเย็นชาแต่จิตใจอ่อนโยน เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับหวางเสี่ยวหง แต่กลับจำคำที่เพื่อนทหารพี่ชายหวางเสี่ยวหงสั่งไว้ได้ขึ้นใจ ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ได้ตัดขาดกับหวางเสี่ยวหงโดยสิ้นเชิง
“พ่านพ่านเป็นลูกพี่ ใช่ว่าคำพูดของเขาแค่ไม่กี่คำจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้” พี่รองนึกไม่ถึงว่าหวางเสี่ยวหงจะมาหาลูกของเขา
“ผู้ใหญ่คิดแบบนี้แล้วเด็กล่ะคะ? ต่อให้พ่านพ่านฉลาดกว่านี้เขาก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี กระบวนการคิดของเขาก็ยังเป็นแบบเด็ก พี่ก็เห็นอาการของลูกชายพี่ตอนนี้ ต่อไปพี่จะยืนอยู่ข้างฉันกับพี่ใหญ่หรือจะยังสงสารหวางเสี่ยวหงนั่นก็เรื่องของพี่ ยังไงต้าอีก็เป็นเมียพี่ พ่านพ่านเป็นลูกชายของพี่ หัวหน้าครอบครัวอย่างพี่ถ้าไม่สงสารพวกเขาก็อย่าโทษที่ญาติอย่างพวกฉันเห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยก็แล้วกัน”
พูดจบเสี่ยวเชี่ยนก็เดินออกไปอย่างไม่ลังเล