แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย - ตอนที่ 1087 ประธานเชี่ยนถูกทรมาน
“เชื่อใจผมไหม?” พี่รองถามต้าอี ต้าอีพยักหน้าโดยไม่ลังเล
“งั้นก็กลับไปเก็บของ”
ระหว่างทางกลับต้าอีนั่งเงียบอยู่นานกว่าจะพูดขึ้น
“มีอันตรายเหรอคะ?”
“มีผมอยู่คุณกับลูกไม่มีทางเป็นอะไร”
“อันที่จริงฉันไปคุยกับหวางเสี่ยวหงได้นะคะ เขาทำร้ายฉันไม่ได้หรอก” ต้าอีคิดว่าสาเหตุที่เสี่ยวเชี่ยนรีบไล่เธอกลับไปอยู่บ้านแม่เป็นเพราะหวางเสี่ยวหง
“ทำไมคุณนึกถึงเขาล่ะ—ก็ได้ คุณจะคิดแบบนั้นก็ได้” พี่รองนึกถึงเรื่องความรู้สึกที่แตกต่างที่เสี่ยวเชี่ยนพูดถึงเมื่อครู่ อยู่ๆก็รู้สึกว่ามีเหตุผล
เรื่องที่เลวร้ายเหมือนกันสองเรื่องเมื่อนำมาเทียบกัน คนที่พี่รองไม่ค่อยอยากพูดถึงอย่างหวางเสี่ยวหงก็น่ารังเกียจน้อยลง
“ถึงฉันจะเกลียดที่เขามาตามตื๊อคุณกับลูกอยู่ได้ แต่ฉันก็พอจะเข้าใจความรู้สึกไม่อยากยอมแพ้ของเขา เพราะเขาได้สูญเสียสิ่งที่ดีที่สุดไป จะเสียใจก็ไม่แปลกหรอก”
“สิ่งที่ดีที่สุด?” พี่รองเลิ่กคิ้ว
ใบหน้าต้าอีเริ่มร้อน “ก็พี่รองไงคะ สูญเสียผู้ชายที่ดีขนาดนี้ไป เขาก็ต้องไม่พอใจเป็นธรรมดา แต่เขาโมโหไปก็เท่านั้น ฉันไม่มีทางยกพี่รองให้เขาหรอก แต่ฉันช่วยบำบัดจิตใจให้ได้!”
ใครก็ห้ามแย่งผู้ชายของเธอไป!
พี่รองยิ้มตาหยี “ก็มีแค่คุณที่คิดว่าผมดีขนาดนี้”
อยู่กับต้าอีเขารู้สึกว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมีจนเปี่ยมล้น เธอศรัทธาในตัวเขาอย่างไม่ปกปิด นอกจากเธอแล้วก็คงไม่มีผู้หญิงคนไหนจะแคร์คนอย่างอวี๋หมิงอี้อีก ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ถูกใจฐานะของเขา
“พี่รองเป็นคนดีที่สุด! เห็นไหมล่ะว่าเขาเสียดายขนาดไหน แต่มันก็ไม่ทันแล้ว พี่รองเป็นของฉัน ลูกก็เป็นของฉัน!”
คำพูดที่ดูเหมือนใจแคบแบบนี้กลับทำให้พี่รองพอใจ “ใช่ เป็นของคุณหมดเลย”
ตอนที่ใกล้ถึงโรงพยาบาลดูเหมือนต้าอีจะนึกอะไรออก
“พี่รองคะ พี่ว่าทำไมอยู่ๆประธานเชี่ยนถึงได้เลี้ยงหมา?”
“ใครจะไปรู้ว่าสองคนนั้นคิดอะไรกันอยู่” อย่างไรเสียอวี๋หมิงหลางไม่ได้นอกใจก็ดีแล้ว พี่รองขี้เกียจจะไปยุ่งสองผัวเมียจอมปีศาจนั่น เคยเห็นแต่สองคนนั้นรวมหัวกันแกล้งคนอื่น ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่จะทะเลาะกัน เขาไม่คิดว่าน้องชายจะนอกใจเมียตั้งแต่แรกแล้ว ต้าอีนั่นแหละที่กังวลเกินเหตุ
“อ๊า! หรือว่า…” ต้าอีกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อยู่ๆเธอก็เห็นภาพที่น่ากลัว “เป็นไปได้ไหมว่าหมิงหลางทำให้ประธานเชี่ยนโกรธ เธอเลยไปเอาหมามาเลี้ยง จากนั้นก็ฉวยโอกาสตอนที่หมิงหลางหลับปล่อยหมาไปกัดหมิงหลางให้กลายเป็นขันที?!”
พี่รองมือสั่น พวงมาลัยรถเกือบหักเข้าข้างทาง เขาประคองรถได้อย่างฉิวเฉียด หันไปมองเมียตัวเองที่ดูจริงจังมากจนน่าขำ
“คุณอย่าพูดเรื่องตลกตอนผมขับรถได้ไหม?”
เขาเป็นผู้ชายที่ขับได้แม้กระทั่งเครื่องบินรบ เครื่องบินที่ว่าขับยากที่สุดเขาก็ขับได้ แต่กลับพลาดเกือบทำรถชนเพราะเมียพูดเรื่องตลก นี่ถ้าคนข้างนอกรู้เข้าคงกลายเป็นความอัปยศ คำพูดของเธอมันน่าขำมาก!
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันพูดจริง! พี่ไม่รู้อะไร เรื่องที่คนอื่นไม่กล้าทำ ประธานเชี่ยนทำได้หมด!”
ต้าอีพูดเรื่องนี้ด้วยท่าทางจริงจังมาก เมื่อก่อนมีคนชั่วมาทำให้ประธานเชี่ยนโกรธ ประธานเชี่ยนถึงขนาดทำให้หมาไปกัดไข่ล้างแค้นได้เลยไม่ใช่เหรอ?
ยิ่งเธอจริงจังพี่รองก็ยิ่งกลั้นขำไม่อยู่ ในที่สุดเขาก็จอดรถดีๆแล้วเอาหัวซบพวงมาลัย ขำไหล่สั่น
“พี่รอง อย่าร้องไห้สิคะ ไม่งั้นเรากลับไปเกลี้ยกล่อมประธานเชี่ยนกัน อย่าให้เขาปล่อยหมาไปกัดหมิงหลาง ถึงแม่เราจะมีลูกชายหลายคนคงไม่ซีเรียสเรื่องนี้ แต่ถ้าปล่อยหมาไปกัดหมิงหลางจนทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ก็น่ากลุ้มนะคะ พี่รองใจเย็นๆนะ!”
พี่รองเงยหน้าด้วยความลำบาก เขาเช็ดน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะ ท้องก็ปวด
“ผมว่าคุณน่าจะมีลูกสาวสักคน”
“ทำไมล่ะคะ? หรือพี่อยากจะยกลูกเราให้หมิงหลางเลี้ยงแทน?”
ตอนนี้อวี๋หมิงหลางถูกต้าอีติดป้ายเป็นขันทีคนสุดท้ายของประเทศไปเรียบร้อย
“อุ๊บ!” พี่รองกลั้นขำไม่ไหวอีกแล้ว ภาพลักษณ์ผู้ชายหน้าตายของเขาตอนนี้ไม่เหลือแล้ว ทำไมเมียเขาตลกแบบนี้!
“พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าทำไมฉันต้องมีลูกสาวด้วย?”
“เพราะผมเริ่มกังวลแล้วว่าลูกชายของเราจะเป็นแบบคุณ”
ลูกชายที่น่าสงสาร
พี่รองมองหน้าจริงจังของต้าอีแล้วก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่
“ช่างเถอะ คุณจะมีลูกสาวหรือลูกชายก็ช่าง ถ้าลูกชายออกมาต๊องๆก็น่าจะเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆได้บ้างล่ะน่า”
พี่รองล้มเลิกความคิดที่จะเยียวยาแล้ว ไม่ว่าเมียเขาจะเป็นอย่างไร คลอดลูกเพศไหนออกมาเขาก็รักหมด
อีกคนที่ล้มเลิกความคิดจะเยียวยาก็คือเสี่ยวเชี่ยน
“ฉันขอเตือนให้เลิกเห่าได้แล้ว ไม่งั้นเพื่อนบ้านมาเอาเรื่องแน่!” เสี่ยวเชี่ยนโมโหชี้หน้าว่าหมาที่เธอรังเกียจตัวนั้น
เธอกลัวว่ามันจะวิ่งเพ่นพ่านไปทั่วเลยล่ามเชือกมันเอาไว้ ส่วนตัวเธอก็นั่งอ่านหนังสือ
สงบได้ไม่กี่นาทีมันก็เห่าขึ้นมาอีก
แต่ทว่าคำเตือนของเสี่ยวเชี่ยนไม่มีประโยชน์ คนสวยเห่าอย่างบันเทิงมากถึงขนาดที่เห่าขึ้นฟ้าอย่างท้าทาย นี่เลียนแบบหมาป่าเหรอ?
จะใช้วิธีไหนก็ไม่ได้ผลทั้งนั้น
ครั้นแล้วเสี่ยวเชี่ยนจึงต้องไปเอาเสื้อผ้าอวี๋หมิงหลางออกมาให้มันดม
พอได้กลิ่นอันคุ้นเคยคนสวยก็สงบลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันก็ไม่รู้ว่าแกเข้าใจภาษาคนไหม แต่ฉันจะบอกให้นะ เจ้าของเสื้อผ้านี่คือสามีฉัน เขาต้องไม่อยากเห็นแกดื้อกับฉันแน่ ถ้าไม่อยากให้เขาเสียใจแกช่วยอยู่นิ่งๆอย่าเห่าจะได้ไหม?!”
นั่งคุยกับหมาด้วยเหตุผลเสี่ยวเชี่ยนอยากจะบ้า เธอรู้สึกเสียใจที่ทำไมตัวเองถึงได้ใจอ่อนพามันกลับบ้านมาด้วย นี่มันเหมือนหมาตรงไหน นี่มันพระเจ้าชัดๆ!
คืนนั้นอวี๋หมิงหลางไม่ได้กลับ เสี่ยวเชี่ยนนั่งเถียงกับพระเจ้าโฮ่งทั้งคืน วันต่อมาไปมหาวิทยาลัยด้วยสภาพขอบตาดำคล้ำ
อาข่าเห็นเสี่ยวเชี่ยนพอมาถึงมหาวิทยาลัยก็ไปห้องสมุดอีกแล้ว เธอรู้สึกตามสัญชาตญาณว่าเสี่ยวเชี่ยนคงไปเจอโจทย์ยากมาอีก จึงชะเง้อมองว่าเสี่ยวเชี่ยนกำลังหาหนังสือประเภทไหนอยู่
หลังจากที่ได้รับการช่วยเหลือจากชีอวี่เซวียนสองครั้งเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้ปิดบังและก็ไม่ได้รำคาญอาข่าอีก เธอยื่นหนังสือไปให้อาข่าดู
“คัมภีร์…ปราบสุนัขดื้อ?!”
อาข่าคิดว่าตัวเองดูผิดจึงหยิบหนังสือในมือเสี่ยวเชี่ยนมาดูแล้วดูอีก เมื่อแน่ใจว่าไม่ได้ดูผิดจึงเปิดอ่านเนื้อหาข้างใน
ก็ไม่ผิด นี่เป็นหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงหมา
“เคยเลี้ยงสัตว์ไหม?” เสี่ยวเชี่ยนถาม
“ฉันเคยเลี้ยงงู แต่เลี้ยงหมาไม่ได้ คนที่อยู่กับพวกฉันมีอยู่คนที่ไม่ชอบหมาพวกฉันก็เลยเลี้ยงไม่ได้”
“พวกเธออยู่กันหลายคนเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวอาข่า ช่วงนี้ไม่ได้รังเกียจชีอวี่เซวียนเท่าไรแล้วจึงถามดู
“ใช่ บอสซื้อตึกให้พวกเราอยู่เลย นอกจากศิษย์พี่ศิษย์น้องแล้วก็ยังมีคนอื่นๆอีกที่มาอยู่กับพวกเรา พวกเขาเป็นลูกศิษย์ของบอส บอสดีกับพวกเรามาก อันที่จริงฉันว่าเธอก็คล้ายบอสอยู่นะ”
“คล้ายตรงไหน?”