โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 117

ตอนที่ 117 – แผนทําเกษตรสุดจําบ

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

วินนิคนั้นสวยมากๆและมีรูปร่างที่พิเศษมากๆอีกด้วย. พอเธอใส่ชุดของเด็กผู้หญิงหรูๆแล้วเธอก็เหมือนกับลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลายมาเป็นหงส์งามเลยทีเดียว. ไม่งั้นแล้วเย่เทียนคงไม่กล้าให้เธอแกล้งเป็นเพื่อนเฮร่าแน่

ถ้าเธอดูไม่เหมือนชนชั้นสูงล่ะก็แครสซัสเองก็คงจะตะหงิดใจแน่

แต่เมื่อวินนิคเริ่มประหม่า ความสวยและความสง่าของเธอก็หายไปหมดสิ้นเพราะตาที่กระพริบรัวๆ, อีกอย่าง, ครอบครัวเธอค่อนข้างยากจนมาก ตอนนี้เธออายุได้16ปีแต่ก็ยังไม่ได้แต่งงานเลย.

“ท่านลอร์ดจะปกป้องข้าจริงๆหรอคะ?”

วินนิคเริ่มตื่นเต้นและประหม่าหน่อยๆ ชีวิตของสามัญชนในโรมนั้นค่อนข้างลําบากเพราะพื้นที่ทําไร่ทํานาสวนใหญ่ถูกพวกนายทาสกับชนชั้นสูงยึดไว้หมดแล้ว และพวกงานอย่างการประดิษฐ์และงานที่ใช้แรงส่วนใหญ่ก็ใช้ทาสหรือจ้างคนงานทําเอาหมดเลย.

พวกสามัญชนมีเงินให้เลือกทําน้อยมาก ดังนั้นวินนิคจึงดีใจมากๆเมื่อได้ยินว่าเธอจะมีงานทํา

“ใช่, วันนี้เจ้าทําได้ดีมากข้าเลยตัดสินใจจะจ้างเจ้า ค่าจ้างของเจ้าคือ 100 เซสเตอร์เทียสต่อ18เดือน(ปีครึ่ง) ดีมั้ย?”

เย่เทียนพูดพร้อมรอยยิ้ม, มันเป็นค่าจ้างที่ค่อนข้างสูงมากสําหรับผู้หญิงในยุคนี้

“ขอบพระคุณค่ะท่านลอร์ด, ท่านช่างเป็นคนที่วิเศษจริงๆ”

วินนิคขอบคุณเย่เทียนอย่างนอบน้อม.

“แต่เพื่อความปลอดภัยของเจ้า เจ้าต้องมาพักอยู่กับข้าก่อนนะ ให้ใครซักคนส่งเงินให้ครอบครัวเจ้าแล้วกัน!”

เย่เทียนพูด, พยายามจะปกป้องเธอ

“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบพระคุณค่ะท่านลอร์ด!”

วินนิคขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้งอีกครั้ง

“ตอนนี้กลับไปกับข้าแล้วกัน เราไม่ควรอยู่นี่นานๆ!”

เย่เทียนยิ้มแล้วขึ้นรถม้าไปกับวินนิค

หลังจากงานนี้แครสซัสคงไม่มีทางรักษาภาพลักษ์องอาจดุจพระอาทิตย์และความสุภาพของเขาได้อีกแล้ว, เขาอาจจะกลายเป็นงูที่คอยลอบกัดก็ได้

ถ้าเขาหาทางทําตัวแบบเดิมได้เหมือนแต่ก่อนล่ะก็ เขาคงจะเป็นคนที่น่ากลัวมากๆเลยแหละ

งูพิษที่ใส่หน้ากากไว้คือศัตรูที่ร้ายกาจมากๆ

“เจ้านายคะ, จากที่พวกทาสที่ฟาร์มรายงานมาพืชพิเศษที่ท่านบอกให้พวกเขาปลูกได้เติบโตและกลายเป็นสีแดงแล้วค่ะ ท่านอยากจะไปดูมั้ยคะ?”

พอกลับถึงบ้านไดอาน่ากรายงานเขา

“พริกสุกแล้วสินะ!”

เย่เทียนยิ้มแล้วพูดอย่างมีความสุข

พริกนั้นมีต้นกําเนิดมาจากพื้นที่เขตร้อนของอเมริกาใต้อย่างเม็กซิโกและเปรู…จนกระทั่งปี1492 พริกนั้นได้เข้ามาและเริ่มเป็นที่นิยมไปทั่วยุโรป.

ในยุคนี้ลิ้นของคนโรมันค่อนข้างชาเพราะอาหารทุกมื้อนั้นมีตะกั่วเจือปนอยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงชอบอาหารที่มีรสจัดๆ โดยเฉพาะรสเปรี้ยวและเผ็ด

ทุกครั้งที่เย่เทียนทําอาหาร พวกสาวๆจะมาขอร้องให้เขาทําปลาราดพริกให้ เพราะพวกเธอชอบมันมากๆ

แน่นอนว่าพวกพริกที่เขาใช้นั้นแลกมาจากร้านค้าระบบ, เทรดดิ้งเวาร์เบอร์หนึ่งใบสามารถแลกพริกได้เยอะแยะเลย.

เขาได้ซื้อเมล็ดพืชอื่นๆจากระบบมาด้วย แต่ก็ยังไม่ได้ปลูกซักต้นเพราะเขาไม่มีอํานาจพอจะปกป้องพวกมัน พวกพริกนั้นเขาได้ลองปลูกหยั่งเชิงดูก่อน. เขาพยายามจะทําอย่างลับๆไม่ให้คนอื่นรู้ได้ง่ายๆ

แต่ตอนนี้ด้วยแรงสนับสนุนของชนชั้นสูงทั้ง5 เขาจึงสามารถเริ่มปลูกพวกมันได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร

พวกพืชในโรมยุคโบราณนั้นส่วนใหญ่ก็จะมีข้าว, บาร์เล่ย์, เดือย, องุ่น, ต้นมะกอก, ฟิกส์, ถั่ว, หัวไชเท้าแล้วก็เครื่องเทศกับผักอื่นๆ

เครื่องเทศของพวกเขานั้นก็มี แซฟฟรอน, พริกไทยดํา, ดิล(ผักชีลาว?), ขิง, กานพลูแล้วก็งา.

ส่วนพวกผลไม้กับถั่วที่มีอยู่ในสาธารณรัฐโรมันนี้นั้นก็มี แอปเปิ้ล, แพร์, ฟิกส์, ควินซ์(สาลี่มั้งครับ), ทับทิม, เชอรี่, องุ่น, ลูกเกด, อินทผาลัม, เกาลัด, วอลนัท, เฮเซลนัท, อัลมอนด์และไพน์นัท (ถั่วเม็ดสน).

ในยุคนี้มีผลไม้แปลกๆที่ยังไม่เคยพบอยู่มากอย่างเช่น แตงโม, แคนตาลูป, กล้วย, พลัมพ์, สตรอว์เบอร์รี่, มะม่วง, สัปปะรด, ลูกพลับ ฯลฯ

แต่โชคดีสําหรับเย่เทียนที่เมล็ดผลไม้พวกนี้มีขายอยู่ในร้านค้าระบบ

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อที่สุดของเมล็ดจากร้านค้าระบบพวกนี้คือพวกมันโตเร็วมากและไม่ได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศของโรมเลย.

แน่อนนว่ามันมีผลเฉพาะกับเมล็ดที่ซื้อมาจากระบบอย่างเดียวเท่านั้น ถ้าใครอยากจะเอาเมล็ดพวกนี้ไปทําพันธุ์ใหม่ล่ะก็, เสียใจนะ คงจะไม่มีผลให้เก็บหรอก.

มันค่อนข้างผูกขาดมาก ดังนั้นเย่เทียนจึงกลายเป็นผู้เดียวที่ได้เปรียบเรื่องผักและผลไม้พวกนี้

ระบบโคตรเจ๋งเลย!

เย่เทียนเริ่มเพาะเมล็ดพวกนี้ไว้นานมากแล้ว เพราะกว่าเมล็ดพวกนี้จะปลูกลงดินได้ก็ใช้เวลานานพอตัว. ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะปลูกพวกมันรอบๆบ้านเขาแล้ว

ตอนนี้เย่เทียนไม่ต้องกังวลกับแผนของเขาอีกต่อไป. เขาวางแผนไว้ว่าจะซื้อที่ทําไร่และทาสเยอะๆไว้ดูแลแผนทําไร่สุดโต่งของเขา

แผนของเขาคือจะปลูกทุกอย่างให้หมด, ผักเอย, เครื่องเทศเอยและผลไม้ที่ไม่เคยมีในโรมด้วย. เขาจะค่อยๆผูกขาดการเกษตรทั่วทั้งโรมันและแม้แต่ทั่วทั้งเมดิเตอร์เรเนี่ยนด้วย.

เขาไม่กลัวเรื่องความต้องการจะไม่เพียงพอเลยเพราะผลไม้พวกนี้เอาไปทําเงินได้แน่นอน เพราะไม่มีใครปฏิเสธรสชาติหวานๆ และความสดของผลไม้พวกนี้ได้แน่

เมื่อแผนเขาสําเร็จสิ่งเดียวที่เขาต้องทําก็คือนั่งนับเงินอยู่บนเตียงทุกวันแค่นั้นเอง

“เจ้านายครับ, ตอนที่เรามาถึงที่นี่ตอนเช้า, ผลไม้พวกนี้มันเปลี่ยนเป็นสีแดงไปซะแล้ว, พวกมันน่าจะสุกแล้วครับ…”

ทันทีที่เย่เทียนเข้าประตูฟาร์มมาขณะกําลังฝันกลางวันเรื่องแผนเกษตรสุดเทพของเขาอยู่ ทาสชราผู้หนึ่งก็รายงานกับเย่เทียนด้วยความตื่นเต้นทันทีที่เห็น

“ขอบใจที่เหน็ดเหนื่อยนะ!”

เย่เทียนพูดพร้อมรอยยิ้ม, ทาสชราผู้นี้มีค่าความภักดีถึง99แล้ว!

“ไม่ครับ ไม่เหนื่อยเลย…”

ตาของทาสชราผู้นั้นเริ่มมีน้ำเอ่อออกมาเพราะความตื่นเต้น, เขาค่อนข้างกระอักกระอ่วมและไม่รู้ว่าจะตอบเย่เทียนยังไงดี

“แบล็ครีฟ? ข้าจําได้ว่าเจ้าคือแบล็ครีฟใช่มั้ย? ไปเรียกทาสคนอื่นมานี่สิ!”

ขณะสํารวจแสตทของเขาอยู่ เย่เทียนก็เห็นโค้ดเนมของเขา

ทาสพวกนี้มีแค่โค้ดเนมเท่านั้น ชื่อจริงๆของพวกเขาถูกลบเลือนไปแล้ว

“ครับเจ้านาย!”

แบล็คฟนั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเย่เทียนจําชื่อตนได้, เขารีบวิ่งไปเรียกทาสคนอื่นๆ.

แม้ว่าทาสชราผู้นี้จะมีค่าความภักดีสูง, แต่การจะทําให้ทาสพวกนี้ยอมตายเพื่อเขาก็ยังยากอยู่ดี

เย่เทียนขมวดคิ้วเล้กน้อยแล้วถอนหายใจ

ไม่นานนักพวกทาสก็วิ่งเข้ามา, ทาสชาวไร่24คนวิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าเย่เทียนด้วยความเคารพ พวกเขากําลังรอให้เย่เทียนพูด.

กรุ่บ!

เย่เทียนเด็ดพริกแดงออกมาแล้วกัดไปคําเล็กๆ, รสชาติเผ็ดแผ่ซ่านไปทั่วปากเขาทันที. แต่มันก็ค่อนข้างอร่อยและสดชื่นมาก

“อึ่ก…”

พวกทาสทุกคนกลืนน้ำลายเพราะเห็นสีหน้ามีความสุขของเยเทียน

มันไม่ใช่เพราะความหิวหรอก พวกเขาได้กินอิ่มทุกวันอยู่แล้ว พวกเขากลืนน้ำลายเพราะเย่เทียนทําหน้ามีความสุขมากๆต่างหาก