ไหปีศาจ - บทที่ 145 ตายไปซะ

บทที่ 145 ตายไปซะ!

ด้วยการฝืนใช้พลังวิญญาณของเขา เส้นเลือดของเขาก็ฉีกขาดออกมา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดแตกที่เห็นได้อย่างชัดเจน พวกมันฉีกขาดจนมีเลือดไหลออกมา เขาวิ่งผ่านลานหลังร้านตรงมาที่หน้าศาลาไป่หยู่

“จงออกมา!”

หลิวหูตะโกนออกมาและแสดงให้เห็นถึงความเข้ากันของมนุษย์และสัตว์วิญญาณ

ทันทีที่ลมหายใจของเขารุนแรงขึ้น ได้มีแมงมุม, งูและแมงป่อง ปรากฏตัวออกมาเป็นรูปร่างของเงาสัตว์วิญญาณทั้ง 3 ตัว

นี่คือความน่ากลัวที่แท้จริงของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง

ความเป็นหนึ่งเดียวของมนุษย์และสัตว์วิญญาณ ผสานรวมเข้ากับพลังวิญญาณ ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มพูนขึ้นอย่างมาก ซึ่งไม่สามารถเทียบกับผู้ใช้พลังวิญญาณปกติได้

“บินขึ้น!” ทันใดนั้น เงางูที่อยู่ด้านหลังหลิวหูก็สว่างขึ้น และมีปีกกระดูกคู่หนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา ทำให้เขาดูมีความน่ากลัวและสง่างาม

หลิวหูบินขึ้นด้วยปีกกระดูกทันที

มีร่างของชายที่โชกไปด้วยเลือดวิ่งผ่านห้องของเฉินหมิงหยู่ หลงเซี่ยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ภายในห้อง เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของชายที่โชกไปด้วยเลือดคนนั้น เขาก็ลืมตาตื่นขึ้น

แม้ร่างของชายที่โชกไปด้วยเลือดจะเพิ่งวิ่งผ่านประตูไปได้ไม่นาน

หลงเซี่ยที่รู้สึกตัว ก็ได้หลับตาลงอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม มันไม่สำคัญสำหรับพวกเขา นายหญิงบอกว่าเราไม่ต้องไปสนใจ

“ ไอ้บ้าเอ๊ย! มันเร็วชะมัด” แม้หลิวหูได้บินขึ้นไปบนฟ้า เขาก็ยังไม่สามารถตามความเร็วของชิงชูได้ทันอยู่ดี

หลี่หยินเดินออกมาจากห้องของนางด้วยความตกใจ

ร่างของชายที่โชกไปด้วยเลือดเพิ่งจะวิ่งผ่านห้องของนางไป จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปตรงกำแพงและหลบหนีออกไปจากศาลาไป่หยู่

จริง ๆ แล้วหลี่หยินนั้นสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวภายนอก

นางแค่ไม่กล้าที่จะเดินออกไป

นางกังวลว่าจะสร้างปัญญาให้กับนายน้อย นางจึงซ่อนตัวอยู่ในห้อง และรอให้ทุกอย่างจบลง แต่นางก็ไม่ได้คาดคิดว่า มือสังหารคนนั้นจะตรงเข้ามายังห้องของนาง

หลี่หยินพยายามสงบสติอารมณ์ จากนั้นนางก็ปีนขึ้นไปบนหลังคาทางบันใดอย่างรวดเร็ว

“หลิวหูกำลังไล่ตามคนคนนั้นอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนร้าย”

หลี่หยินลังเลและใช้มือแตะที่ศีรษะของนาง ละพูดขึ้น “ทุกคนนั้นแข็งแกร่งมาก เราเองก็จะทำอะไรได้บ้าง!”

เสี่ยวหลวนเลียมือของนางสองครั้ง

“เฮ้เฮ้” หลี่หยินยิ้มสองครั้ง แล้วหายใจเข้าลึก ๆ รวบพลังวิญญาณทั่วร่างไปรวมไว้ที่ปลายนิ้ว

ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน สามารถใช้พลังวิญญาณของตัวเองในการต่อกรกับศัตรูได้

แมวผีในช่วงเวลากลางคืนนั้น มันเหมือนกับวิญญาณร้ายอย่างมาก ถ้ามันโตขึ้น มันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นมากแน่นอน

ใช้งานทักษะ [กรงเล็บวิญญาณ]

“ปลดปล่อยพลังวิญญาณระดับกลาง!”

การโจมตีจากกรงเล็บที่เป็นรูปแบบของพลังวิญญาณ พุ่งตรงลงมาจากท้องฟ้า

ตูม!

กรงเล็บพุ่งเข้าไปโดนชิงชูทันที

หลังจากที่ชิงชูโดนการโจมตีนั้นจนร่างกายของเขาก็โค้งงอ จนได้รับบาดเจ็บสาหัสและพุ่งเข้ากระแทกกับเสาจนเสียสมดุลไป

“เยี่ยมมาก ท่านหลี่หยิน!” ดวงตาของหลิวหูเปล่งประกาย และยกย่องนางด้วยเสียงดัง จากนั้นเขาก็รีบตรงเข้าไปหาชิงชูอย่างรวดเร็ว

หลี่หยินยิ้มอย่างมีความสุข

ด้วยการโจมตีนั้น

นางได้รู้ว่าตัวเองนั้นมีประโยชน์อย่างมาก

แต่ทันใดนั้นชิงชูได้เงยหน้าและรีบลุกขึ้น ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง และจ้องไปที่หลี่หยิน ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส “สาวใช้ของลั่วอู๋งั้นหรือ? ได้เลย ข้าจะฆ่าเจ้าเป็นคนแรกเลยละกัน”

หลังจากนั้นชิงชูก็รีบวิ่งตรงไปที่หลี่หยิน

แม้ว่าหลี่หยินจะโจมตีใส่เขา

แต่มิตินั้นก็ต่ำเกินกว่าพลังของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง

ลั่วอู๋ที่ได้มองอยู่นั้น เขาหายใจอย่างรุนแรง และตะโกนออกมา “หยุดนะ!”

หลิวหูใช้พลังวิญญาณทั้งหมด เพื่อบินขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่มันสายไปแล้ว

ชิงชูได้ชกกำปั้นออกไปหานาง หลี่หยินได้ป้องกันตัวด้วยความตื่นตระหนก นางถูกโจมตีจนกระเด็นออกไป

เสื้อผ้าของหลี่หยินโชกไปด้วยเลือด และตกลงสู่พื้นดินจากบนฟ้า

ร่างที่อ่อนแอของหลี่หยินตกลงมาสู่พื้นดิน

“เวรเอ๊ย!” หลิวหูก็ตามมาจนถึง

เสียงจากหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง

เขารู้ว่านายน้อยเป็นคนอารมณ์ดี และเขารักสาวใช้ที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหลี่หยินล่ะก็ มันยากที่จะจินตนาการได้ว่านายน้อยนั้นจะโกรธมากแค่ไหน

“ไอ้เวรเอ๊ย! ชดใช้ด้วยชีวิตของแกมาซะ” หลิวหูตะโกนออกมา จากนั้นเงาแมงป่องวิญญาณด้านหลังของเขาก็สว่างขึ้นทันที หางแมงป่องขนาดใหญ่ก็พุ่งตรงไปอย่างไร้ความปรานี

“ตูม!”

ชิงชูถูกหางแมงป่องโจมตี และล้มลงกับพื้นดิน จนทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาต

อย่างไรก็ตามชิงชูก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง และวิ่งออกไปจากห้องอย่างสุดชีวิต แต่จะเห็นได้ว่า สภาพของเขานั้นใกล้จะไม่ไหวแล้ว

ซึ่งหลิวหูก็ยังคงตามเขาได้ทัน

“หลี่หยิน!” ลั่วอู๋รีบวิ่งตรงเข้ามา เขากอดร่างของหลี่หยินขึ้นมาในอ้อมแขน

ร่างของหลี่หยินส่องแสงและเบาบางราวกับกระดาษ นางสำลักเลือดออกมาตลอดเวลา กระโปรงของหลี่หยินถูกย้อมไปด้วยคราบเลือด

ถึงกระนั้น นางก็ยังสามารถพูดออกมาได้ 3 คำ “ข้าขอโทษ…”

ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านต้องกังวลเจ้าค่ะ นายน้อย

“ไม่ต้องพูด ไม่ต้องพูดแล้ว รีบตามหมอมาเร็ว” มือของลั่วอู๋สั่น เขาสัมผัสไปที่ใบหน้าของหลี่หยิน เสียงของเขานั้นสั่นมาก มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เขาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ

คนที่อยู่ข้างหลังของเขา รีบวิ่งไปเรียกหมอ

“หมอ เร็วเข้า!” ในขณะเดียวกัน ลั่วอู๋ก็ยังคงถ่ายพลังวิญญาณของเขาไปให้กับหลี่หยินเพื่อรักษาชีวิตของนางเอาไว้ “ไม่เป็นอะไร เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร เจ้าต้องหายดี”

ในที่สุด หมอก็มาถึง

“เข้ามาช่วยนางเร็วเข้า!” ลั่วอู๋ดูกระวนกระวาย

หลังจากตรวจสอบร่างกาย หมอก็รีบเอายาเม็ดอันล้ำค่า ยัดใส่เข้าไปในปากของหลี่หยิน เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และพูดว่า “นายน้อย ไม่ต้องกังวลไปขอรับ ขอบคุณที่ท่านคอยรักษาอาการบาดเจ็บเบื้องต้นเอาไว้ ท่านหลี่หยินพ้นจากขีดอันตรายแล้ว”

ลั่วอู๋พูดด้วยความตื่นตระหนก “จริงเหรอ?”

“ข้ามั่นใจ 80% แน่นอนขอรับ” หมอตอบอย่างมั่นใจ

แต่ใบหน้าของลั่วอู๋กลับมืดหม่น และตะโกนออกมา “80% งั้นเหรอ? มันก็แค่ 80% ถ้าหลี่หยินตายขึ้นมา ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

หมอตัวสั่น “ข้าช่วยสุดความสามารถแล้วขอรับ”

“หืม” ลั่วอู๋พูดอย่างเย็นชาและในที่สุดเขาก็ใจเย็นลง “ถ้าอย่างงั้น? ถ้าเจ้าสามารถรักษาหลี่หยินจนหายดีได้ ข้าจะให้รางวัลแก่เจ้า 500,000 หินวิญญาณ”

หมอแสดงอาการดีใจเป็นอย่างมาก “ขอบคุณขอรับ นายน้อย”

เขารู้สึกมีความสุขอย่างมาก ที่เขาจะได้รับหินวิญญาณถึง 500,000 ชิ้น

ไม่นานนักหลี่หยินก็ถูกพาออกไป

เวลาต่อมาหลิวหูได้กลับมา เขาถือแขนที่ขาดอยู่ในมือ เขากระซิบเบา ๆ “นายน้อย ข้ากลับมาแล้ว นี่คือมือของชิงชูขอรับ”

“แค่มือข้างเดียวงั้นเหรอ?” เสียงของลั่วอู๋ระเบิดความโกรธออกมา

หลิวหูยิ้มเจื่อน ๆ “เขากำลังหมดแรง แต่เขาก็ยังหนีไปได้ แม้ว่าข้าจะตามไปทันและฉีกแขนข้างหนึ่งของเขาออกมา แต่เขาก็ยังหนีไปได้ ไม่ต้องกังวลขอรับนายน้อย เขาแทบไม่เหลือพลังวิญญาณแล้ว ตั้งแต่เขาได้ใช้มันตอนกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต”

ชิงชูได้รับบาดเจ็บสาหัส และได้สูญเสียพลังวิญญาณไปมาก นอกจากนี้เขายังต้องคอยห้ามเลือด ไม่เช่นนั้น เขาได้ตายแน่

แต่ลั่วอู๋กลับไม่พอใจ

“มันยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”

“แค่นี้ก็แย่มากแล้ว”

ลั่วอู๋กำหมัดแน่น และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร “ต้าหวงตามข้ามา เราจะไปตามล่ามันกัน! อาการบาดเจ็บแค่นั้นมันไม่ทำให้มันตายได้แน่”

“ข้าต้องการให้มันตายเดี๋ยวนี้!”

ต้าหวงกลายร่างเป็นสุนัขยักษ์ขนสีเงินทันที

ลั่วอู๋ขี่บนหลังของต้าหวง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนและวิ่งออกไป