ไหปีศาจ - บทที่ 412 กลับมา

บทที่ 412 กลับมา

บทที่ 412

กลับมา

ลั่วอู๋เลือกที่จะปล่อยเหวินเสี่ยวไป

เหวินเสี่ยวในปัจจุบันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง แต่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็มีเป้าหมายเดียวกันและพร้อมที่จะสละชีวิตเพื่อจุดประสงค์นี้

“ถ้าเจ้าช่วยมันไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้า” เหวินเสี่ยวมองลั่วอู๋ อย่างดุร้าย

“กว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ มีหวังพระราชวังเป่ยหมิงของเจ้าได้จมลงก่อนแน่” ลั่วอู๋กล่าว

“ในโลกนี้มีหลายวิธีในการฆ่าคน ” เหวินเสี่ยวขู่

ลั่วอู๋หัวเราะเยาะ “ข้าแนะนำให้เจ้าเคารพข้าสักหน่อยนะ เนื่องจากเจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ความหวังเดียวของเจ้าคือข้า ถ้าเจ้าทำให้ข้ากังวล ข้าจะยกเลิกขอตกลงกับเจ้าโดยตรง และขอให้ผู้บัญชาการหลิงหลงฆ่าสัตว์วิญญาณแห่งพระราชวังเป่ยหมิงซะ”

เหวินเสี่ยวตกใจ

ผู้บัญชาการหลิงหลงยังคงติดหนี้บุญคุณลั่วอู๋อยู่ ซึ่งเขาก็รู้ดี

ดวงตาของเหวินเสี่ยวขุ่นมัวเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็ก้มศีรษะลงและกล่าวว่า “โปรดช่วยข้ารักษาสัตว์วิญญาณแห่งราชวังเป่ยหมิงด้วยเถอะ”

ลั่วอู๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ลั่วอู๋ไม่แน่ใจเกี่ยวกับการช่วยสัตว์วิญญาณแห่งเป่ยหมิงว่าเขาจะทำได้รึเปล่า แต่เหวินเสี่ยวนั้นมีมิตรภาพที่ดีกับเขา ไม่ว่าเขาจะทำมันได้หรือไม่ก็ต้องลองดู

เขารู้สึกไม่ดีเลยที่จะต้องถูกเฝ้าดู และถูกปองร้ายหวังฆ่า

แต่เขาก็ไม่สามารถทำใจฆ่าเหวินเสี่ยวได้

“นี่ยังไม่สายเกินไป เจ้ารีบไปกับข้าเถอะ” เหวินเสี่ยวกระตุ้น

ลั่วอู๋เหลือบมองเขา “ไม่ต้องกังวลน่า สำนักเฉียนหลงกำลังจะมีวันหยุดในอีกไม่กี่วัน ข้ากำลังจะกลับบ้าน เจ้ารอจนกว่าข้าจะกลับได้ไหม”

“นั่นมันไม่นานหลายเดือนเลยเหรอ?” เหวินเสี่ยวกำลังรีบ

ลั่วอู๋ บ่นว่า “เจ้ามีอะไรเร่งด่วนงั้นเหรอ? พวกเราต้องใช้เวลาหลายเดือนในการเดินทางไปที่ทะเลเหนือสุดขอบ ข้าเองก็มีสิ่งที่ต้องทำก่อน”

เหวินเสี่ยว หันศีรษะของเขาอย่างไม่เต็มใจ

ด้วยสถานะของเขาตอนนี้ เขาทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับเท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้วเขามีทางเลือกแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้น

ทันใดนั้นก็มีร่างที่ดูสบาย ๆเดินเข้ามาในประตูอย่างร่าเริง “ฮ่า ฮ่า ลั่วอู๋ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเพิ่งกลับมาจากหุบเขามรณะใช่ไหม ?”

เขาคือ ฉูจงฉวน ที่เดินเขามาอย่างไร้มารยาทผิดกฏของสำนักเฉียนหลงอย่างไม่แยแส

เขาเรียกสัตว์วิญญาณทั้งสามวิญญาณของตนออกมา ภูตไฟที่สง่างามด้วยรูปร่างแบบเดียวกับนางสนมหยู่ ภูตทะเลทรายที่น่ารัก และ คนสุดท้ายคือ อาชูร่า หญิงสาวที่มีสามหัวหกแขน และอารมณ์อันดุร้าย

ตอนนี้หลินยูหลัน ไม่ได้อยู่ในสำนักเฉียนหลง

ฉูจงฉวนจึงสามารถเรียกสัตว์วิญญาณทั้งสาม ที่เขาเรียกว่าตัวตนแห่ง “ความงาม” ออกมาได้อย่างไม่ต้องกังวล แม้จะดึงดูดสายตาที่อิจฉามากมายก็ตาม

เดิมทีเพื่อที่จะหนีจากนรกมนตรา อาชูร่าจึงได้ทำ พันธสัญญากับเขา แม้ช่วงแรกจะยังไม่ได้ยอมรับ ฉูจงฉวนเท่าไหร่ แต่ตอนนี้นางก็สงบลงมากแล้ว และไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร

ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข “เจ้ากลับมาแล้วเหรอ? ดูเหมือนว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นเยอะเลยนะ?”

“ แน่นอน เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นใคร” ฉูจงฉวน ขมวดคิ้ว “ต้องขอบใจ แร่วิญญาณบริสุทธิ์ที่เจ้ามอบให้กับข้าในวันนั้นมาก ตอนนี้ข้าเลยไปถึงมิติวิญญาณระดับทอง มิติเจ็ดแล้ว”

เขาพัฒนาก้าวกระโดดไปถึงสองระดับมิติวิญญาณติดต่อกัน ซึ่งถือว่าเร็วมาก

อีกทั้งระดับมิติวิญญาณของสัตว์วิญญาณทั้งสามเองก็ไม่ได้ต่ำเลย อาชูร่า นั้นได้ไปถึงระดับทอง มิติ 9 แล้ว คาดว่าคงผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเดียวกันเพียงไม่กี่คนที่จะสามารถต่อสู้กับ ฉูจงฉวนได้

“ว่าแต่ผลลัพธ์การไปหุบเขามรณะของเจ้าเป็นยังไงบ้าง ? เจ้าได้พบภูตไหที่เจ้ากำลังมองหารึเปล่า?” ฉูจงฉวน ถามด้วยรอยยิ้ม

ลั่วอู๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากส่ายหัว “ก็เจออยู่หรอก แต่ผลลัพธ์ไม่ค่อยดีนัก”

“ช่างน่าสมเพชนัก” ฉูจงฉวน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต้องเป็นเพราะข้าไม่ได้ไปกับเจ้าแน่ ๆ ดาวโชคดีของเจ้ามันอยู่กับข้า ข้าจะติดตามเจ้าไปในครั้งต่อไปที่เจ้าเดินทางแน่ ข้าสัญญาเลย”

ลั่วอู๋กล่าวว่า “บังเอิญจริง ข้ากำลังจะไปเป่ยไห่ในเดือนนี้พอดี”

“ไม่จริงน่า ? เจ้าจริงจังใช่ไหม ? เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ คราวนี้เจ้าจะไปทำอะไรในทะเลเหนือสุดขอบ?” ฉูจงฉวน ถาม

“ช่วยเหวินเสี่ยวน่ะ เจ้าจะไปด้วยกันไหม?”

“แน่นอนสิ แม้ว่าทะเลเหนือจะรกร้าง แต่ก็ยังมี สัตว์วิญญาณที่หายากมากมาย มันเป็นสถานที่ที่ดีในการเพิ่มพูนความรู้ของข้า”

“ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเจ้าอยากเห็นเงือกแห่งห้วงลึกใช่ไหมล่ะ ?” ลั่วอู๋ถาม

นางเป็นหนึ่งในสามของสัตว์วิญญาณที่ฉูจงฉวนต้องการมากที่สุด

“ไม่หรอก ข้าแค่อยากไปกับเจ้า” ฉูจงฉวน กล่าวด้วยคำพูดที่ชอบธรรม “มันเป็นอีกวิธีที่ข้าจะได้เห็นความงามของเงือกแห่งห้วงลึก เจ้าเป็นคนชอบสะสมสัตว์วิญญาณใช่ไหมล่ะ เก็บมันไว้สักตัวสิ แล้ว เดี่ยวข้าจะแวะไปดูสักครั้ง”

“ฮึ่ม”

ฉูจงฉวน สังเกตเห็นสีหน้าของเหวินเสี่ยว ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักได้ถึงท่าทีที่แปลกประหลาดไปของเขา

“เหวินเสี่ยวเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า? ถ้าเจ้าอารมณ์ไม่ดี ข้าจะทำอย่างไรให้เจ้าสบายใจได้ ?” ฉูจงฉวน พูดอย่างอยากรู้อยากเห็น

เหวินเสี่ยวเหลือบมองเขา “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

“ อะ..อะไรกัน?” ฉูจงฉวน สับสนและหันไปถาม ลั่วอู๋ “เขาเป็นอะไรไป? ดูเหมือนว่าเขากำลังมองหาการต่อสู้อยู่ ยังไงอย่างนั้นแหละ ?”

“เขาผ่านอะไรแปลก ๆ มาทั้งปีแล้ว ดังนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะหงุดหงิดที่จะได้พักเพียงครึ่งปีน่ะ” ลั่วอู๋ตอบ

“เขาน่าจะไม่ได้พักมานานมาก” ฉูจงฉวน มองไปที่ เหวินเสี่ยว อย่างเห็นอกเห็นใจ “น่าสังเวชเกินไปแล้ว เจ้าต้องพักผ่อนให้ดีนะ อย่าฝืนหักโหมหนักเกินไป เดี๋ยวก็ไปทะเลเหนือสุดขอบไม่ไหวหรอก”

เหวินเสี่ยวหมดความอดทน “นี่คือธุระของข้าจะไม่ไปได้ยังไงล่ะ ?”

“ดี ดี ไปกัน ๆ” ฉูจงฉวน กล่าวขณะพยายามเกลี้ยกล่อม

ใบหน้าของเหวินเสี่ยวเปลี่ยนเป็นสีดำด้วยความหงุดหงิด

ในเวลานี้เสียงระฆังอันไพเราะก็ดังขึ้นในสำนักเฉียนหลง

ระฆังนี้จะดังก็ต่อเมื่อผู้คนจากสำนักชั้นนอกเข้ามาในสำนักชั้นใน อย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในสำนักชั้นนอก ดังนั้นระฆังนี้จึงมีความหมายอีกอย่างหนึ่ง

นั่นหมายความว่านักเรียนบางคนได้กลับมาที่สำนักเฉียนหลง แล้ว

ซึ่งช่วงเวลานี้ ผู้ที่ออกจากสำนักเฉียนหลงไปนั้น มีเพียงแค่กลุ่มนักเรียนที่เดินทางเข้าสู่นรกมนตราเท่านั้น

ลั่วอู๋ และ ฉูจงฉวน มองหน้ากันในทันที “ไป ดูกันเถอะ”

หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบวิ่งไปที่ลานจัตุรัสของสำนัก

หลี่หยิน และ หลินยูหลัน ต่างมีส่วนร่วมในการเดินทางไปยังนรกมนตรา บางทีพวกเขาอาจจะกลับมากันแล้วก็ได้ ฉูจงฉวน เก็บสัตว์วิญญาณทั้งสามของเขากลับไปที่แหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ขณะที่วิ่ง

เมื่อพวกเขามาถึงที่จัตุรัส

มีนักเรียนราว ๆ 134 คนกลับมาถึงสำนักเฉียนหลงผ่านช่องว่างห้วงมิติ

ในหมู่พวกเขามี หลินยูหลันอยู่ด้วย

หลินยูหลัน และ เฉินหมิงหยู ดูเหมือนจะหมดสิ้นแรงกายและพลังวิญญาณ ใบหน้าของพวกนางดูเหนื่อยล้า เสื้อผ้าของพวกนางขาดรุ่ยเล็กน้อยและเปื้อนไปด้วยความสกปรกและเลือด

แสดงให้เห็นว่าพวกนางไม่เต็มใจที่จะใช้พลังวิญญาณเพื่อทำความสะอาดมัน

ดูเหมือนว่าพวกนางเพิ่งจะประสบปัญหาใหญ่กันมา เรียกได้ว่าโชคดีที่กลับมาได้อย่างปลอดภัย

ที่น่าแปลกที่สุดก็คือหลี่หยินที่ไม่ได้ดูเหนื่อยล้าเลย นางดูอารมณ์ดี ขณะเดินกลับมาพร้อมกับ หลินยูหลัน และ เฉินหมิงหยู

“ยูหลัน!” ฉูจงฉวน วิ่งเข้าไปหาหลินยูหลันอย่างรวดเร็ว

หลินยูหลันไม่ได้ดิ้นขัดขืนอะไร นางล้มลงในอ้อมแขนของฉูจงฉวน ด้วยความเหนื่อยล้า “ข้าแทบจะเอาชีวิตไม่รอด ข้ากลัวปางตายเลยล่ะ”

“หลังจากนี้ ข้าจะไปกับเจ้าทุกที่ที่เจ้าไป” ฉูจงฉวน กล่าวด้วยความรัก แล้วใช้พลังวิญญาณอย่างรวดเร็วเพื่อชำระคราบเลือดที่สกปรกบนร่างกายของ หลินยูหลัน

“เจ้าพูดจริงใช่ไหม”

“แน่นอน”

คนสองคนต่างรักกันดี การจากกันไม่นานย่อมดีกว่าการต้องจากกันตลอดไป

ลั่วอู๋เองก็เดินมาหาหลี่หยิน หลี่หยินเรียกนายน้อยของนางอย่างตื่นเต้นจากนั้นก็รีบวิ่งไปหาเขา แต่สงวนตัวไว้มากกว่าหลินยูหลัน

“อืม ไม่ได้บาดเจ็บอะไรใช่ไหม ?” ลั่วอู๋ลูบหัวของหลี่หยินและถามด้วยความห่วงใย

หลี่หยิน เงยหน้าขึ้น “ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บเลยเจ้าค่ะ ต้องขอบคุณ เฉินหมิงหยู และ หลินยูหลัน พวกเขาดูแล ข้าตลอดการเดินทาง ทำให้ข้าได้เรียนรู้มากมายจากประสบการณ์ครั้งนี้”

“ขอบใจมาก ที่กลับมาได้อย่างปลอดภัย” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลี่หยินยิ้ม “และข้าก็ได้ฝันร้ายกลับมาด้วยเจ้าค่ะ”

“จริงเหรอ ?”

“เจ้าค่ะ”

หลี่หยินเรียกฝันร้ายออกมา แต่ฝันร้ายนั้นไม่ได้อยู่ในร่างของอัศวินเงามืด มันเป็นสัตว์วิญญาณสีดำที่มีรูปร่างเหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีขามี แต่เป็นเมฆหมอกสีดำแทน

“เจ้าหนูที่วิ่งเร็วมากในตอนนั้นสินะ” ลั่วอู๋ต้องการดึงใบหน้าของฝันร้าย “ดูเหมือนว่าตอนนั้นจะยังไม่ถึงเวลาที่จะทำให้เจ้าเชื่อง”

ฝันร้าย ยื่นลิ้นออกมาและทำหน้าตาบูดบึ้ง จากนั้นก็กลายเป็นเงาดำหนีไปอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่ามันจำลั่วอู๋ได้เช่นกัน

ลั่วอู๋หัวเราะและไม่ได้เดินตามมันไป เขาหันกลับไปมองที่หลี่หยินพลางกล่าว “ไม่เลวเลย ข้าได้ยินมาจากรองเจ้าสำนักว่าฝันร้ายคือสัตว์วิญญาณ ที่แข็งแกร่งมากสำหรับมือสังหาร มันเหมาะกับความสามารถของเจ้ามาก”

“เจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินคำชมหลี่หยินก็หัวเราะคิกคัก

จังหวะนั้นเฉินหมิงหยู ที่กำลังเหนื่อยล้าก็เรียกลั่วอู๋ออกมา “ท่านอาจารย์ช่วยมาที่นี่สักครู่ได้ไหม? ข้าต้องการจะพูดคุยกับท่านเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง”

“ได้สิ ข้าเกือบลืมเจ้าไปแล้ว ขอบใจเจ้ามากเลยนะ ถ้าการเดินทางครั้งนี้ไม่มีเจ้าคอยช่วยดูแลหลี่หยิน นางคงจะไม่สามารถรอดกลับมาจากนรกมนตราคนเดียวได้แน่ ๆ” ลั่วอู๋เดินไปและพูดขอบคุณ

เฉินหมิงหยู ยิ้มอย่างเบามือ “ท่านประเมินข้าสูงเกินไปแล้ว คราวนี้ข้าเกรงว่าพวกเราต่างหากที่ต้องขอบคุณหลี่หยิน”

ลั่วอู๋ ตะลึง “เจ้าหมายความว่ายังไง ?”

“ เจ้าไม่พบว่ามีอะไรพิเศษเกี่ยวกับสาวใช้ของเจ้าเลยเหรอ? เฉินหมิงหยู ถาม

ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย “ก็ไม่นะ”

“ข้าจะบอกเจ้าเอง” เฉินหมิงหยู หายใจเข้าลึก ๆ โดยมีร่องรอยของความกลัวปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง แม้ว่านางจะยังคงกลัวฉากนั้นในความทรงจำของนาง แต่นางก็ยอมเล่าออกมา “สาวใช้ตัวน้อยของเจ้าไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน นางต่อสู้ด้วยตัวคนเดียวในช่วงครึ่งชั่วโมงสั้น ๆ หลบหลีกในเงามืดและเข่นฆ่าค้างคาวโลหิตทิ่มแทงเกือบ 700 ตัวติดต่อกัน พวกมันทั้งหมดถูกสังหารด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว โดยที่พวกมันเหล่านั้นไม่มีโอกาสที่จะได้ต่อสู้กลับด้วยซ้ำ”

ลั่วอู๋สูดหายใจ

สัตว์วิญญาณระดับทอง ค้างคาวโลหิตทิ่มแทง?

700 ตัวถูกสังหารโดยไม่มีโอกาสได้โต้กลับ?

“ที่เจ้าพูดถึง ไม่ได้หมายถึงค้างคาวโลหิตทิ่มแทงที่ยังไม่ได้เติบโตเต็มที่ใช่ไหม ?”

“ พวกมันโตเต็มวัยแล้วแน่นอน”

ลั่วอู๋ตกใจมาก การที่ค้างคาวโลหิตทิ่มแทงเหล่านั้นโตเต็มที่แล้ว หมายความว่าพวกมันอยู่ในมิติวิญญาณระดับทองเป็นอย่างต่ำ

หลี่หยินแข็งแกร่งขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ?

ไม่สิ แม้ว่านางจะมีความแข็งแกร่งขนาดนั้นจริง แต่ด้วยนิสัยของนาง นางก็คงไม่ลงมือฆ่ากลุ่มสัตว์วิญญาณที่ไม่สามารถคุกคามนางได้แน่

“แต่ … ” ลั่วอู๋หันหน้าไปมองหลี่หยินซึ่งอยู่ไม่ไกล “หลี่หยินไม่เห็นจะดูน่ากลัวอย่างที่เจ้าพูดเลย”

เฉินหมิงหยู ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ถ้าข้าไม่ได้เห็นด้วยตาของข้าเอง ข้าก็คงไม่เชื่อหรอก นางเป็นคนละคนเลยในตอนนั้น แต่ถือว่าโชคดีเลยที่นางกลายเป็นแบบนั้น นางเลยช่วยข้ากับหลินยูหลันเอาไว้ได้ ”

“ ดีข้าจะดูแลนางเป็นอย่างดี” ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ งั้นข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนล่ะ”

เฉินหมิงหยู พูดสิ่งนี้และจากไป

ลั่วอู๋เดินกลับมา เขามองไปที่หลี่หยินพลางอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่ฉูจงฉวนเคยบอกเขาเกี่ยวกับหลี่หยิน ในตอนที่นางได้รับรางวัลที่หนึ่งในการทดสอบเข้าสู่สำนักชั้นใน

ในการทดสอบนั้นมีผู้ถูกโจมตีและเสียชีวิตอย่างน้อย 30 คน โดยวิธีการนั้นโหดร้ายมาก การโจมตีทั้งหมดต่างมีความสำคัญและแม่นยำ

อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของผู้โจมตีนั้นไม่ได้แข็งแกร่ง เหมือนกับการลอบสังหาร

ความแข็งแรงไม่ได้สูง

ในช่วงเริ่มต้นนั้น คนที่มีระดับต่ำสุดน่าจะเป็นหลี่หยิน

แต่หลังจากนั้น นางก็ทดสอบได้เป็นที่หนึ่งในการทดสอบเข้าสู่สำนักชั้นใน

การทดสอบในมิติเหนือเมฆในโลกมักจะทิ้งเงามืดเอาไว้ในสามัญสำนึก ซึ่งฉูจงฉวนก็เคยสงสัยว่าหลี่หยินนั้นยังไม่สามารถเอาจิตใจของตัวเองออกมาจากมิติเหนือเมฆได้

แต่นางก็ดูทำตัวปกติดีนี่นา ?

ลั่วอู๋จมอยู่ในห้วงความคิดไปชั่วขณะ ทำให้หลี่หยินก็ร้องถามออกมาอย่างสงสัย “นายน้อยมีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?”

“ไม่มีอะไร” ลั่วอู๋จับมือหลี่หยิน “กลับบ้านกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ!” หลี่หยินพยักหน้าอย่างหนัก

เมื่อมองไปที่สีหน้าของหลี่หยินที่ดูมีความสุขลั่วอู๋ก็คิดกับตัวเองว่าเขาไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องการฆ่าหรือเงามืดในจิตใจของนาง

ต่อให้นางฆ่าคนไป 30 คน ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ

ต่อให้นางฆ่าค้างคาวโลหิตทิ่มแทงไปเป็นจำนวนมาก ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ

หลี่หยินนั้นยังคงเป็นหลี่หยินคนเดิม เป็นคนที่สนิทที่สุดในโลกสำหรับเขา

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนี้ได้