ไหปีศาจ - บทที่ 59 นกหน้าโง่ที่ขายไม่ได้

บทที่ 59

นกหน้าโง่ที่ขายไม่ได้

ลั่วอู๋ถูกนำทางไปยังศาลาหลักของคฤหาสน์ชวนเทียน

มันเป็นสถานที่เฉพาะสำหรับสมาชิกระดับสูงภายในคฤหาสน์ชวนเทียนเท่านั้นที่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ แต่เขาได้รับการยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ

ทั้งผู้ดูแลอันดับเจ็ดอย่างหวังฉีและหลงเลินชาน ต่างก็กำลังวิตกกังวลอย่างหนัก

“น้องชายลั่ว รีบหน่อย ขอให้พวกข้าดูภูตดอกไม้หน่อยเถอะ” ทั้งหวังฉีและหลงเลินชาน รอคอยไม่ไหวจนพูดออกมา

แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางโกหกพวกเขาแน่

แต่ท้ายที่สุดการได้เห็นก่อนก็น่าจะดีที่สุด

ลั่วอู๋พยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาถ่ายเทพลังวิญญาณลงในไหปีศาจแล้วเปิดใช้งาน เขาแตะมือของเขาลงไป จากนั้นแสงสีชมพูก็ส่องออกมา

แสงและกลิ่นหอมของดอกไม้ค่อย ๆ ลอยออกมา

ดอกไม้สีชมพูขนาดเท่ากับดอกบัวบาน โผล่ขึ้นมาแล้วบานออกช้า ๆ ปรากฏร่างของภูตอันแสนน่ารักสวมกระโปรงสีชมพูขนาดเล็ก สายตาของมันสับสนและดูสดใส

ปีกอันใสสะอาดของมันสั่นเบา ๆ อากาศดูเหมือนว่าจะมีละอองเกสรหวานกระจายไปทั่ว พร้อมกับเพิ่มความหนาแน่นของพลังวิญญาณในห้องรับรองนี้

ภูตดอกไม้ลอยอยู่ในอากาศอย่างไร้กังวลมันมองไปรอบ ๆ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารักและละเอียดอ่อน แม้ว่าจะมีคนดูอยู่ไม่กี่คนก็ตาม

ภูตดอกไม้

สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่เกิดจากดอกไม้วิญญาณ

หวังฉีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเก็บสายตาอันตื่นเต้นของเขาไว้ “นี่มันสุดยอดไปเลย มันเป็นภูตดอกไม้จริง ๆ มันเป็นภูตดอกไม้ของจริงแน่นอน”

“เจ้าหนูลั่ว ได้โปรดเอาภูตดอกไม้ของเจ้าขึ้นประมูลในโรงประมูลของเราเถอะ” หลงเลินชาน กล่าวอย่างจริงจัง

ลั่วอู๋พูดพร้อมกับยิ้มว่า “การที่ข้าเอาภูตดอกไม้ออกมาก็เพราะจะทำแบบนั้นแหละ”

“ขอบคุณ เจ้ามากน้องชายลั่ว เรื่องนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อคฤหาสน์ชวนเทียนของพวกเรา”หวังฉีพูดออกมาด้วยความซาบซึ้ง

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ท่านหวังฉีข้ายินดี”

ลั่วอู๋พูดอย่างสุภาพ

ภูตดอกไม้กำลังลอยล่องอยู่ในห้องสักพัก จากนั้นก็ตกลงบนบ่าของลั่วอู๋ มันดูกระสับกระส่ายเล็กน้อยและแสงไฟในร่างก็ดูเหมือนจะสลัวลง

“อา”

ภูตดอกไม้ส่งเสียงออกมา

แต่มันก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ดังนั้นมันจึงตะโกนได้แต่แบบนี้เท่านั้น

เสียงของมันเย็นชาและดูไม่มีตัวตนเหมือนกับเครื่องดนตรี

“เจ้าหิวแล้วสินะ” ลั่วอู๋อารมณ์เสียเล็กน้อย

ภูตดอกไม้ไม่ได้สนใจยารวบรวมพลังวิญญาณ เขาจึงไม่รู้ว่าจะหาอะไรให้มันกิน

“ภูตดอกไม้กินแต่น้ำทิพย์บริสุทธิ์เท่านั้น มิฉะนั้นมันจะสูญเสียพลังวิญญาณของมัน มันคงจะดีกว่าถ้าน้องชายลั่ว ฝากมันไว้กับพวกเราก่อน” หวังฉีฝืนพูดออกมาอย่างปวดใจ เขาเคยได้ยินบางคนเคยพูดว่าภูตดอกไม้นั้นไม่สามารถหิวได้

“ได้เลย ” ลั่วอู๋พูด

หลงเลินชานรีบไปเรียกผู้ปรับแต่งระดับสูงหลายคนในคฤหาสน์ชวนเทียน ให้มาช่วยดูแลภูตดอกไม้ เขาต้องการให้ภูตดอกไม้ได้รับการปฏิบัติขั้นสูงสุด

จากนั้นเมื่อจัดการเสร็จไปเรื่องหนึ่งแล้วลั่วอู๋ก็ปล่อยแร้งทรายกลายพันธุ์ออกมา

นกหน้าโง่ก็ยังกวนประสาทเหมือนเดิม มันยกคอขึ้นกางปีกสีขาวหิมะออกมาเหมือนภูมิใจในตัวเองมาก

“ข้าต้องการขายไอ้นกหน้าโง่นี่ด้วย” ลั่วอู๋พูดขึ้น

นกหน้าโง่นั้นโมโหมาก

เจ้าต้องการขายข้า

ไอ้เจ้ามนุษย์ ครั้งก่อนคือครั้งสุดท้ายที่ข้าจะยอมเล่นตามเจ้า คราวนี้เจ้ายังกล้าเรียกข้าออกมาขายอีกงั้นสินะ

“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม!”

นกหน้าโง่กระพือปีกและจิกไปที่ลั่วอู๋อย่างโกรธเกรี้ยวด้วยจะงอยปากของมัน

ลั่วอู๋ เองก็เป็นคนใจร้อน เจ้านกโง่แกไม่คิดจะเสนอหน้ามาดี ๆ บ้างเลยสินะ แกกล้าจิกข้าต่อหน้าผู้ใหญ่สองคนนี้ ข้าก็จะไม่ทนเจ้าอีกต่อไปแล้ว

เขาตะโกนเรียกต้าหวงออกมาทันทีและให้มันกำราบนกหน้าโง่ให้หนัก

“แกว๊ก …”

นกหน้าโง่ที่ถูกกระแทกกับพื้นส่งเสียงโหยหวนดังลั่น

ท้ายที่สุดมันก็อยู่อย่างสงบในอาคารและหมดสภาพเกินกว่าจะมีแรงบิน

“เจ้าไม่พอใจรึไง” ลั่วอู๋ถาม

นกหน้าโง่พยักหน้า

ทำให้ลั่วอู๋ประทับใจแปลก ๆ

หลงเลินชานและหวังฉี ต่างก็สนุกสนานไปกับการทะเลาะของทั้งคู่

แร้งทรายกลายพันธุ์ตัวนี้เองก็น่าสนใจมากเช่นกัน

รอยยิ้มของลั่วอู๋ดูเขินอาย “ท่านหวังฉี ท่านเห็นใช่ไหม มีที่ไหนไหมที่ข้าจะสามารถเก็บไอ้นกหน้าโง่เจ้าอารมณ์นี่ไปได้บ้าง มันหยิ่งยโสเกินไป”

“ข้าเข้าใจ” หวังฉีหัวเราะแล้วมองไปที่ต้าหวง “ว่าแต่น้องชายลั่ว ทำไมเจ้าถึงเลือกสุนัขชาชีที่ดูธรรมดา ตัวนี้เป็นคู่หูตัวแรกงั้นหรือ “

สุนัขชาชีนั้นมีหลายชนิด หวังฉีไม่แน่ใจว่าต้าหวงเป็นชนิดใด แต่เขาแน่ใจว่ามันเป็นเพียงสัตว์วิญญาณระดับทองแดงเท่านั้น

ต้าหวงแลบลิ้นออกมาแล้วเดินมาทางด้านข้างลั่วอู๋

“มันเป็นเรื่องของสายสัมพันธ์น่ะ” ลั่วอู๋ลูบหัวต้าหวง

ซึ่งต้าหวงก็เพลิดเพลินไปกับการลูบหัวของลั่วอู๋

แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องของสายสัมพันธ์ ต้าหวงอยู่กับเขามาตั้งแต่ลั่วอู๋อายุสามขวบ เขาจะยอมปล่อยให้มันตายไปอย่างเดียวดายได้อย่างไร

หวังฉีเดินขึ้นไปตรวจดูนกหน้าโง่ สีหน้าของเขาดูจริงจังเล็กน้อย “แปลก”

“เกิดอะไรขึ้นขอรับ” หลงเลินชาน ถามหวังฉี

หวังฉีสับสน “ข้าไม่สามารถสร้างพันธสัญญากับสัตว์วิญญาณตัวนี้ได้”

หากเขาต้องการจะประมูลมัน เขาจะต้องทำพันธสัญญาอีกครั้งเพื่อสร้างแผ่นควบคุมสัตว์วิญญาณ มันจะค่อนข้างอ่อนแอและมีผลผูกพันเล็กน้อย

แต่อย่างน้อยก็รับประกันได้ว่านกหน้าโง่จะไม่ไปทำร้ายผู้คนในโรงประมูล

“ไม่จริงน่า” หลงเลินชาน ก้าวไปข้างหน้าและพยายามที่จะทำพันธสัญญาบ้าง แต่เขาเองก็ล้มเหลวเช่นกัน

มันเป็นเรื่องแปลกประหลาด

นกหน้าโง่นั้นก็สงบลงอย่างเห็นได้ชัด

ในกรณีนี้มันควรจะเป็นเรื่องง่ายมากที่ทำพันธสัญญาเพื่อสร้างแผ่นควบคุมสัตว์วิญญาณ

“รอเดี๋ยว ข้าจะไปเรียกให้ผู้ปรับแต่งของเรามาตรวจดู” หลงเลินชานนึกถึงคนของคฤหาสน์ชวนเทียนที่มีผู้ปรับแต่งขั้นสูงหลายคน ต้องมีคนที่ทำได้บ้างแหละ

ท้ายที่สุดแล้วผู้ปรับแต่งระดับสูงหลายคน ก็ต้องมาล้อมเพื่อศึกษาแร้งทรายกลายพันธุ์ตัวนี้

เจ้านกหน้าโง่ยืดคอขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

แม้ว่ามันจะถูกตีจนต้องลงไปกองกับพื้น มันก็ต้องรักษาศักดิ์ศรีความเป็นราชาของตัวเอง

ล้มเหลว

ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามทำอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถสร้างพันธสัญญาใหม่กับแร้งทรายกลายพันธุ์ตัวนี้ได้

สิ่งนี้ทำให้ผู้ฝึกสอนอาวุโสหลายคนประหลาดใจ

“น่าจะเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงทางต้นกำเนิดของมันกลายพันธุ์ ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำพันธสัญญาใหม่” ผู้ปรับแต่งระดับสูงที่เก่าแก่ที่สุดคนหนึ่งออกมาอธิบายข้อสรุป

ลั่วอู๋ยกมือขึ้นลูบหน้าผากอย่างลืมตัว

แม้แต่ผู้ปรับแต่งระดับสูงก็ไม่สามารถทำได้อย่างนั้นหรือ

มันเป็นตัวตนที่ทำสัญญาไม่ได้จริงกระนั้นหรือ

“น้องชายลั่วดูเหมือนว่าแร้งทรายกลายพันธุ์ตัวนี้จะต้องอยู่กับท่านต่อไปซะแล้ว” หวังฉียิ้มเฝื่อน ๆ

เขาเองก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้างสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์นั้นมีค่ามาก แม้ว่ามันจะไม่สูงเท่าภูตดอกไม้ แต่ราคาประมูลของมันก็ไม่ได้ต่ำ

“นั่นคงจะเป็นวิธีเดียวสำหรับตอนนี้” ลั่วอู๋ถอนหายใจ

นกโง่มันคงจงใจบิดเบือนจุดต้นกำเนิดของตัวเอง โดยไม่เห็นหัวลั่วอู๋ มันช่างหยิ่งทะนงจนไม่สามารถเข้าใจได้

มันเกลียดชังมนุษย์

มันเลยมีความสามารถในการเลือกเจ้านายด้วยตัวเอง

“ไอ้นกหน้าโง่ นอกจากขายไม่ได้แล้วยังสร้างปัญหาให้ข้าอีก ข้าอยากย่างเจ้าจริงๆ” สีหน้าของลั่วอู๋ดูไม่ดี

ทันทีที่ได้ยินต้าหวงก็นั่งตัวตรงน้ำลายไหลลงมาที่มุมปากของมัน

ร่างกายของนกหน้าโง่สั่นไหวและมันก็พยายามทำตัวดีในทันที

“ อย่างน้อย ๆ มันก็เป็นสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์ คงน่าเสียดายที่จะต้องย่างมัน”

ลั่วอู๋ขว้างนกโง่กลับลงไปในไห

ปล่อยให้นกหน้าโง่ตัวนี้ได้ครอบครองโลกในมิติไหต่อไป

เรื่องวุ่นวายก็จบลงเพียงเท่านี้ ทั้งหวังฉีและหลงเลินชานต่างก็เป็นคนยุ่งมาก พวกเขาต้องเตรียมการสำหรับงานประมูลสินค้า

หวังฉีมอบบัตรดำให้กับลั่วอู๋

ว่ากันว่าบัตรดำใบนี้สามารถช่วยให้ผู้ที่มีมันได้เพลิดเพลินไปกับสิทธิพิเศษภายในคฤหาสน์ชวนเทียนได้ทุกสาขาและจะได้รับส่วนลด 10% ในทุกการซื้อ

มันมีค่าเทียบเท่ากับ 500,000 หินวิญญาณ

มันเป็นบัตรสิทธิพิเศษอันล่าสุด

แม้ว่ามันจะเป็นของหวังฉี แต่เขาก็มีมันเพียงแค่สามใบเท่านั้น ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ใครกันง่าย ๆ

ถ้าลั่วอู๋ไม่ช่วยเขาแก้ปัญหาใหญ่ในครั้งนี้ เขาก็คงจะไม่ได้บัตรดำนี้

ลั่วอู๋กลับมาที่โรงเตี๊ยมพร้อมกับชายไร้หน้าและหลี่หยิน

ทันทีที่เขากลับมาถึงโรงเตี๊ยม ลั่วอู๋ก็ขังตัวเองไว้ในห้องของเขา

เขาหยิบคัมภีร์ ซึ่งมีสำเนาของคัมภีร์วิชาผีเสริมกระดูกออกมา เขาวางแผนที่จะพยายามเรียนรู้มัน