ไหปีศาจ - บทที่ 631 การครอบครองและปล่อยมือ
บทที่ 631 การครอบครองและปล่อยมือ
บทที่ 631
การครอบครองและปล่อยมือ
ราชินีดอกไม้ระดับทองขั้นสูงมิติ6
จะพูดว่าแข็งแกร่งก็แข็งแกร่งเพราะเป็นระดับทองขั้นสูง แต่ละระดับย่อยมีเส้นแบ่งที่ชัดเจน ดังนั้นช่องว่างระหว่างห้าระดับย่อยนั้นใหญ่มาก
แต่มันอ่อนแอ
เนื่องจากเป็นดอกไม้วิญญาณ นางจึงไม่เก่งในการต่อสู้ นอกจากนี้ดอกสีฟางก็ไม่ใช่ดอกไม้ที่ทรงพลัง เมื่อเผชิญหน้ากับอัจฉริยะของโลกทั้งเจ็ดนางไม่สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้เลย
เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วอู๋ หญิงสาวผมสีม่วงก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย “ผู้แข็งแกร่งแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ผู้นั้นไม่ได้ดูถูกคนของข้า ทำไมข้าต้องหยุดเขาด้วย”
“แล้วข้าทำอะไรลงไป?” ลั่วอู๋มองอย่างสงสัยและดูหมิ่น “ถ้าเจ้าจะทำให้ข้าต้องรุกรานครอบครัวของเจ้าก็เข้ามาเลย”
หญิงสาวผมสีม่วงยังรู้สึกได้ถึงลมปราณของมนุษย์เหล่านี้
แม้ว่านางจะชนะในด้านมิติวิญญาณ แต่สัญชาตญาณของนางก็บอกนางว่านางไม่สามารถต่อสู้กับอีกฝ่ายได้ไม่เช่นนั้นนางจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้
แต่นางไม่อยากจะยอมแพ้
ราชินีแห่งดอกไม้ก็ยังมีศักดิ์ศรีในตัวเอง
เมื่อไม่นานมานี้ นางไม่สามารถเทียบกับมนุษย์ผู้แข็งแกร่งได้ แต่นางไม่สามารถถูกข่มขู่โดยมนุษย์ที่อ่อนแอกว่าหลายคนได้
ในเวลานี้ภูตดอกไม้ที่นักอยู่บนไหล่ขององค์หญิง เจียโรวยกไม้เท้าขึ้น
“อย่าสร้างปัญหาสิ”องค์หญิงเจียโรวรีบร้องออกมา
แต่ภูตดอกไม้แทบจะไม่เชื่อฟังคำสั่งขององค์หญิงเจียโรวเลย
ภูตดอกไม้ค่อย ๆ บินไปยังตรงกลางระหว่างคนและราชินีดอกไม้ จากนั้นก็พูดพล่ามและโบกไม้เท้าเล็ก ๆ ในมือของมัน
ทุกคนดูเหมือนจะรู้สึกถึงสิ่งที่ภูตดอกไม้ต้องการสื่อ
มันกำลังโน้มน้าว
มันไม่อยากให้ดอกไม้ต้องบาดเจ็บและมันก็ไม่อยากให้พวกลั่วอู๋ต้องบาดเจ็บด้วย
ไม่สามารถช่วยได้แต่ก็ทำ ไม้เท้าในมือของมันค่อย ๆ ปล่อยพลังชีวิตธรรมชาติไหลออกมาปกคลุมทะเลดอกไม้ ดอกไม้ทั้งหมดรู้สึกถึงพลังที่เต็มเปี่ยมและอ่อนโยน
เป็นพลังที่เหมาะกับต้นกำเนิดของพวกเขา
ลงตัวและสมบูรณ์อย่างแน่แท้
กิ่งไม้ที่หักของดอกไม้สีม่วงขนาดใหญ่เติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ และภาพลวงตาของดอกไม้สีม่วงที่มีเศษของแก่นแท้แห่งการทำลายล้างอยู่ก็ถูกปัดเป่าออกไปและภาพลวงตาก็สามารถรวมตัวกันได้อีกครั้ง
ร่างของหญิงสาวผมสีม่วงสั่นเล็กน้อยและในดวงตาของนางมีร่องรอยของความตกใจ “ภูตดอกไม้! ป่าวิญญาณมีสิ่งมีชีวิตออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ลั่วอู๋ไม่พอใจและพูดว่า “มันไม่ได้เกิดมาจากป่าวิญญาณ เจ้าไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เลย”
จริง ๆ มันถูกสร้างด้วยไหปีศาจโดยตัวเขาเอง
เจ้ากลายเป็นอสูรได้อย่างไร?
หญิงสาวผมม่วงก็สงบลงเช่นกัน แม้ว่านางจะเป็นราชินีแห่งดอกไม้เพียงหนึ่งเดียวในทะเลดอกไม้แห่งนี้ หากภูตดอกไม้ถือกำเนิดขึ้นมานางก็จะรู้อย่างแน่นอน
ความแตกต่างระหว่างภูตและอสูรนั้นง่ายมาก นั่นคือมีตัวตนจริงก่อนกำเนิดขึ้นมา
ดอกไม้วิญญาณเป็นดอกไม้ที่มีจิตใจกำเนิดขึ้นมา
แต่ภูตดอกไม้ไม่เป็นเช่นนั้น ภูตดอกไม้คือการรวบรวมเจตจำนงของกลุ่มทะเลดอกไม้อันยิ่งใหญ่สักแห่งแล้วจึงถือกำเนิดขึ้น
ภูตดอกไม้เกิดมาพร้อมกับความสามารถในการควบคุมดอกไม้ในโลก
ในแง่ของความสามารถภูตดอกไม้จะต้องเหนือกว่าดอกไม้วิญญาณ แม้ว่าจะเป็นราชินีแห่งดอกไม้ แต่ก็เต็มใจที่จะเชื่อฟังภูตดอกไม้ด้วยสัญชาตญาณ
ภูตดอกไม้ลอยอยู่บนทะเลดอกไม้ และดอกไม้จำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มล้อมรอบโดยไม่ได้ตั้งใจ พวกเขายังไม่มีสติปัญญากำเนิดขึ้น แต่ก็ยังแสดงความรู้สึกยินดีออกมาได้
ทะเลดอกไม้ที่แต่เดิมก้าวร้าวเดิมตอนนี้สงบลงแล้ว
“ซุบซิบ ๆ” ภูตดอกไม้กระซิบบางอย่าง
ทุกคนเข้าใจดีว่ามันหมายถึงอะไร
อย่าทะเลาะกัน
หญิงสาวผมสีม่วงขมวดคิ้วแอบไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ยากที่จะต้านทานความอิทธิพลของภูตดอกไม้ได้ พูดด้วยเสียงที่ไม่ใกล้เคียงกับน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เข้าใจแล้ว จะไม่ต้องทะเลาะกัน”
พวกลั่วอู๋มองหน้ากันและตัดสินใจจะไม่สู้
ภูตดอกไม้นั้นพยายามที่จะโน้มน้าวใจอย่างหนัก หากให้เผชิญหน้ากันและต่อสู้จริง ๆ ปัญหาก็จะมีมากมายเช่นกัน
รู้สึกถึงความตั้งใจของทั้งสองฝ่ายภูตดอกไม้ก็ยิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มบริสุทธิ์และน่ารักให้ผู้คนรู้สึกสงสารและรัก
“อยู่ที่นี่เถอะ” ผู้หญิงผมสีม่วงที่อยู่ใกล้กับภูตนวดศีรษะเล็ก ๆ ของมันเบา ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “ที่นี่เป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้า ที่นี่คือบ้านที่แท้จริงของเจ้า”
ภูตดอกไม้กะพริบตาราวกับว่ามีความสับสนในหัวใจเล็กน้อย
แต่เดิมก็ตัดสินใจที่จะไม่ต่อสู้กับพวกลั่วอู๋แล้ว แต่จู่ ๆ ก็จะสู้
เกิดอะไรขึ้น?
หาเรื่องกันรึ?
ลั่วอู๋ทำเสียงมืดมน “หมายความว่าไง? จงใจยั่วโมโหเรารึ?”
ผู้หญิงผมสีม่วงไม่สนใจลั่วอู๋ “ข้าพูดจากใจ ภูตดอกไม้ควรอาศัยอยู่ในทะเลดอกไม้ตามธรรมชาติ ยากที่จะอยู่ในกลิ่นอายของมนุษย์อย่างเจ้า”
“ฮึ่ม งั้นข้าจะเอาทะเลดอกไม้ของเจ้าไปให้หมดละกัน” ลั่วอู๋หัวเราะอย่างเย็นชา
ไม่ใช่เรื่องยากที่ลั่วอู๋จะใช้โลกไหใส่ทะเลดอกไม้เข้าไป
หญิงสาวผมม่วงโกรธมาก “เจ้ากล้าดียังไง?”
“เห็นว่าข้าไม่กล้ารึไง!” ลั่วอู๋ตอบอย่างรุนแรง
รู้สึกว่าทั้งสองฝ่ายที่จะต่อสู้อีกครั้งแล้ว ภูตดอกไม้ก็หน้าเศร้า พยายามเกลี้ยกล่อมให้ทั้งสองฝ่ายสงบลง
ผู้หญิงผมสีม่วงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ใช่นายของมัน เจ้าเป็นคนตัดสินใจเองไม่ได้”
จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่องค์หญิงเจียโรว
ท้ายที่สุดแล้วภูตดอกไม้เป็นขององค์หญิงเจียโรว
องค์หญิงเจียโรวไม่พูดอะไรเลยและท่าทางของนางดูซับซ้อนเล็กน้อย
หญิงสาวผมม่วงเห็นแบบนี้ก็เข้าใจว่าองค์หญิงเจียโรวเป็นนายของภูตและพูดอย่างใจเย็น “ข้ารู้ว่ามนุษย์อย่างเจ้ามีความสามารถในการทำสัญญา แต่ถ้าเจ้ารักมันจริงเจ้าควรปล่อยให้มันอาศัยอยู่ที่นี่แทนที่จะเห็นแก่ตัวและเก็บมันไว้กับตัวเอง”
ลั่วอู๋ไม่พอใจ
หลินยูหลันที่โกรธอยู่แล้วจึงตะโกนด่า “เจ้าจะรักมันได้ดีกว่านี้ถ้าเจ้าไม่ได้มีส่วนในการหาเรื่องพวกเรา ทำไมไม่ปล่อยมันไป หากเราปล่อยมันไว้ที่นี่ใครจะไปรู้ว่ามันจะอยู่ดีมีสุขกับที่นี่”
ผู้คนต่างคิดถึงสิ่งที่หลินยูหลันพูดและพวกเขาก็จ้องมองไปที่ฉู จงฉวน
กับเรื่องนี้ฉู จงฉวนก็ไม่พอใจอย่างมากจนตาเป็นสีขาว
เขาทนมากที่อยู่กับ หลินยูหลันได้ และตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ดีมาก สิ่งนี้ยังพิสูจน์ได้ว่าคำพูดของหลินยูหลันอาจไม่ผิด
“มันไม่เกี่ยวกับเจ้า” ผู้หญิงผมสีม่วงไม่ได้โกรธ แต่ที่มองที่องค์หญิงเจียโรวด้วยแววตาลึกล้ำ “ข้าเห็นได้ว่าเจ้าเป็นคนรักดอกไม้จริง ๆ และรักนั้นไม่เคยช่วงชิง เจ้าน่าจะเข้าใจดี”
คนที่รักดอกไม้จริงจะไม่เคยทำลายดอกไม้
ลั่วอู๋กังวลเล็กน้อย
องค์หญิงเจียโรวไม่พูด
การหลอกล่อเช่นนี้ทำอะไรไม่ได้
“ไม่มีทาง” องค์หญิงเจียโรวโพล่งออกมา
ทุกคนโล่งใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรโง่ ๆ ออกไป
หญิงสาวผมม่วงถอนหายใจ “ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนที่ตื้นเขินขนาดนี้” จากนั้นนางก็มองไปที่ภูต “เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการไปกับมนุษย์เช่นนี้”
พวกลั่วอู๋ทุกคนต่างก็ป่าเถื่อน
รักแล้วปล่อยวาง
มันไม่สำคัญที่จะรั้งมือเอาไว้ และมันไม่น่าติดตาม
เจ้ามีเหตุผลอะไร?
ภูตไม่ได้พูด แต่ดูสับสนเล็กน้อย
ดวงตาขององค์หญิงเจียโรวแสดงความสงสารเล็กน้อยจากนั้นค่อย ๆ ยื่นมือออกไป ภูตดอกไม้บินเข้าใส่แขนของ องค์หญิงเจียโรวย่างช่วยไม่ได้
“ข้าไม่ได้ครอบครองมัน” องค์หญิงเจียโรวลูบภูตดอกไม้เบา ๆ และพูดเสียงดัง “และแม้ว่ามันจะอยากไป มันก็ควรจะอาศัยอยู่ในทะเลดอกไม้ของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ นั่นเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด ไม่ใช่ที่นี่”
“เจ้าบอกว่าข้าอยากครอบครองมัน แต่สุดท้ายก็มีแค่เจ้าที่อยากครอบครองมัน”
“ดังนั้นข้าไม่สามารถมั่นใจได้ว่าจะมอบภูตให้เจ้าได้”
ผู้หญิงผมสีม่วงหัวใจตกตะลึง ดวงตาหรี่ลง
ไม่มีทางคุยกันได้แล้ว
ชุดที่ประกอบขึ้นจากกลีบดอกไม้บนร่างกาย ในวินาทีนั้นก็เหี่ยวเฉาเกือบทั้งหมดอย่างไม่คาดคิด และเต็มไปด้วยกลิ่นเยือกเย็นจาง ๆ