ไหปีศาจ - บทที่ 634 ถามใคร

บทที่ 634 ถามใคร

บทที่ 634

ถามใคร

ลั่วอู๋กลับไปรวมกลุ่ม

“เจ้าจะกลับไปเพื่ออะไร?” องค์หญิงองค์หญิงเจียโรว งงงวย

ลั่วอู๋ยิ้มอย่างมีเลศนัยและชี้ไปที่ภูตดอกไม้ที่นั่งอยู่บนไหล่ขององค์หญิงเจียโรว “ข้าพบสนามเด็กเล่นสำหรับเจ้าหนูตัวน้อยคนนี้ ข้าจะไปเล่นที่โลกไหเมื่อข้าว่าง”

ไม่มีทะเลดอกไม้ขนาดใหญ่เช่นนี้ในโลกไห ซึ่งมันได้มาเติมเต็มช่องว่าง

ต่อมาลั่วอู๋บอกทุกคนเกี่ยวกับการเอาส่วนหนึ่งของทะเลดอกไม้มา

“แต่ยังเล็กกว่านิดหน่อย และหากไม่มีคู่หูคนอื่น ๆ ภูตดอกไม้ก็ดูเหงาเล็กน้อย” ลั่วอู๋กล่าว

หลังจากได้ยินสิ่งนี้องค์หญิงเจียโรวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แล้วเจ้าอยากทำอะไรล่ะ?”

“ที่นี่มีทะเลดอกไม้มากมายถ้าเอาแต่ล่ะส่วนจากทะเลดอกไม้แต่ละแห่งมาจะสามารถสร้างทะเลดอกไม้หลากสีในโลกไหได้ และยังสามารถนำดอกไม้วิญญาณไปเป็นเพื่อนเล่นของภูตดอกไม้ได้ด้วย” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ไม่มีใครคัดค้าน

จากนั้นผู้คนเริ่มแอบเข้าไปในทะเลดอกไม้ทุกหนทุกแห่ง ขุดชิ้นส่วนให้เร็วที่สุดแล้ววิ่งหนีไปก่อนราชินีแห่งทะเลดอกไม้จะตอบสนอง

ด้วยวิธีนี้พวกเขาขโมยดอกไม้จากทะเลดอกไม้สิบแปดแห่ง ขุดส่วนหนึ่งของมันและนำดอกไม้วิญญาณออกไปด้วยเล็กน้อย

ก่อนที่ราชินีแห่งทะเลดอกไม้จะตอบสนอง พวกลั่วอู๋ก็ได้มุ่งหน้าไปทางใต้และออกจากพื้นที่นั้น

ทะเลดอกไม้ในโลกไหนั้นสวยงามและมีสีสันในขณะนี้ และมันก็เจริญรุ่งเรืองภายใต้ความชุ่มชื้นของออร่าที่อุดมสมบูรณ์และไม่มีปัญหาใด ๆ เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อม

ภูตดอกไม้เล่นในทะเลดอกไม้อย่างมีความสุข

พวกเขามุ่งหน้าไปทางทิศใต้ พื้นที่ถัดไปเป็นเหมืองหินขนาดใหญ่ มีหินรูปร่างแปลก ๆ หลากสี

มีหินหยาบขนาดใหญ่ หยกที่อบอุ่น และคริสตัลก้อนกรวดที่เรียบเนียนและมีสีสัน และหินแปลก ๆ มากมายที่มีรูปร่างไม่เหมือนใคร

ราวกับว่าก้อนหินของทั้งป่าแห่งอสูรมารวมกันที่นี่

เพราะในที่อื่น ๆ ผู้คนไม่ค่อยเห็นหินแบบนี้มากนัก

ในสุดทางของเหมืองหินมีภูเขาสูงตระหง่าน ภูเขาดูโล่งเตียนและไม่มีพืชพันธุ์งอกงาม ดูเหมือนภูเขาแห้งแล้งซึ่งค่อนข้างเยือกเย็น

“มันแปลก” หยู่เฮายักไหล่

“เกิดอะไรขึ้น?” พวกเขาถาม

“ข้าได้กลิ่นของสิ่งมีชีวิตมากมาย แต่ข้ามองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากก้อนหิน” หยู่เฮาพูดด้วยความไม่เข้าใจ

พวกเขาประหลาดใจที่แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างจริงจัง แต่จิตสำนึกของพวกเขาก็ยังคงถูกปลดปล่อยอยู่เสมอและไม่ตระหนักว่าอะไรผิดปกติ

พวกเขารีบปลดปล่อยสติและรับรู้สภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของชีวิต

“เจ้ารู้สึกผิดปกติหรือเปล่า?” ลั่วอู๋ถาม

หยู่เฮาส่ายหัว “ในการรับรู้ของข้าไม่พบสิ่งมีชีวิต แต่ข้าได้กลิ่นของชีวิตจริง ๆ นี่เป็นสัญชาตญาณของข้าที่ได้รับการฝึกฝนในป่าและมันจะไม่ผิดพลาดแน่นอน”

สัมผัสเทพไม่มีผลอย่างแน่นอน

มีสัตว์ประหลาดหายากมากมายในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง ซึ่งเป็นไปได้ว่ามันจะมีวิธีต่อต้านสัมผัสเทพ

ดังนั้นผู้คนในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งจึงมีวิธีพิเศษในการฝึกฝนการรับรู้กลิ่นและการได้ยินเพื่อรับมือกับภัยคุกคาม ต่าง ๆ ในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

เมื่อได้ยินหยู่เฮาพูดเช่นนั้นผู้คนก็ไม่สงสัยและเริ่มค้นหาอย่างจริงจัง แต่ก็ยังไม่พบอะไร

“เป็นไปได้ไหมที่ก้อนหินเหล่านี้มีชีวิตน่ะ?” ฉูจงฉวนหัวเราะกับตัวเองและเตะหินก้อนใหญ่ข้างเท้าของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

พื้นผิวขรุขระของหินขนาดใหญ่เป็นรูปครึ่งวงกลมและมีสีเทาตั้งอยู่อย่างเงียบ ๆ

ใครจะคิดได้ว่าหลังจากถูกเตะหินก็สั่นและกลิ้งไปสองสามครั้งก่อนจะเผยให้เห็นดวงตา

ดวงตากลมโตมากมันกินพื้นที่เกือบ 1 ใน 3 ของทั้งก้อน ดูเหมือนโคมไฟขนาดใหญ่ซึ่งค่อนข้างน่ากลัว

ฉูจงฉวนกลัวและกระโดดไปข้างหลัง เมื่อมองไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่เขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย “มันมีชีวิต”

ลั่วอู๋มองไปที่ก้อนหินอย่างรวดเร็ว

เผ่าพันธุ์: สัตว์ประหลาดหิน

คุณสมบัติ: ทอง

มิติวิญญาณ: ระดับทอง 4

ทักษะ: หินกลิ้ง (S) เกราะหิน (S) กระแทก (A) มั่นคง (A)

ความเป็นมา: สิ่งมีชีวิตที่มีปัญญา เกิดจากหินที่ไม่ชอบเคลื่อนไหว พวกมันมีอายุยืนยาวมากและใช้ชีวิตส่วนใหญ่ไปกับการนอนหลับ

ร่างของหินก้อนใหญ่สั่นสะท้านเมฆฝุ่นร่วงหล่น จากนั้นก็มีเสียงครวญครางทุ้มอยู่ข้างใน

เข้าใจสิ่งที่มันพูดแล้ว

หินก้อนนี้ถามว่าทำไมฉูจงฉวนถึงเตะมัน

ฉูจงฉวนอายและเขิน “ข้าเตะไปโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะ”

ก้อนหินใหญ่กะพริบตาแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

งั้นก็ระวังด้วย

สิ้นประโยคนี้มันก็กลับสู่รูปลักษณ์เดิมที่เหมือนหินธรรมดา แต่ลั่วอู๋รู้แล้วว่ามันไม่ธรรมดา

ฝูงชนมองหน้ากัน

“ข้าไม่คิดว่าหินก้อนนั้นจะมีจิตใจได้จริง ๆ” หยู่เฮาประหลาดใจ “ข้าคิดว่ามันเป็นแค่ตำนาน”

“นั่นสิ” ลั่วอู๋พูด

เป็นเรื่องยากมากและหายากมากที่จะมีจิตใจเกิดจากสิ่งที่ตายแล้ว

สิ่งต่าง ๆ เช่นดาบและชุดเกราะถูกหล่อหลอมจากวัตถุวิญญาณต่าง ๆ ซึ่งมีร่องรอยของจิตวิญญาณ นอกจากนี้ต้องอยู่ภายใต้การฝึกฝนพลังวิญญาณเป็นเวลานานจึงจะทำให้เกิดจิตใจได้

แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่สิ่งที่ตายแล้วเช่นหินจะมีจิตใจกำเนิดขึ้น

ว่ากันว่ามีสิ่งมีชีวิตแบบนี้บนแผ่นดินใหญ่ แต่ไม่เคยมีใครพบเห็นสิ่งมีชีวิตแบบนี้ในอาณาจักรมังกรเร้นกายหรือบนอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

ไม่มีใครเชื่อตำนานนี้

ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าไปในเหมืองลั่วอู๋ไม่คิดด้วยซ้ำว่าหินที่นี่อาจเป็นสิ่งมีชีวิต

“มันเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก โชคดีที่สัตว์ประหลาดหินดูเหมือนจะไม่ชอบเคลื่อนไหวมากนักและมันก็คงไม่ชอบการต่อสู้” ลั่วอู๋กระซิบ

ฝูงชนพยักหน้า

สัตว์ประหลาดหินมีอารมณ์ดี

ทั้งที่จู่ ๆ ก็โดนเตะ แต่ก็แค่ตื่นมาเตือนแล้วนอนต่อ

ผู้คนมองไปรอบ ๆ มีแต่ก้อนหินอยู่รอบ ๆ ไม่มีทางที่จะแยกแยะได้เลยว่าก้อนไหนคือหินจริงๆ ก้อนไหนคือสัตว์ประหลาดหิน

เนื่องจากลมปราณของสัตว์ประหลาดหินเองก็เป็นลมปราณของหินธรรมดา พวกมันเข้าใจวิธีการปกปิดอย่างสมบูรณ์แบบโดยธรรมชาติ ดังนั้นพวกลั่วอู๋จึงไม่สามารถแยกแยะได้ด้วยสัมผัสเทพของพวกเขา

อย่างไรก็ตามตราบใดที่ระมัดระวังและอ้อมก้อนหินไปก็ไม่น่าเกิดปัญหา

แต่ก็ปัญหายังมี

พวกเขาเดินตามรอยเท้าของมนุษย์ผู้แข็งแกร่ง

ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าผู้แข็งแกร่งนั้นอยู่ที่ไหน

ลั่วอู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเคาะร่างหินตรงหน้าเขาเบา ๆ และส่งคำทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดี ขอโทษที่รบกวน”

สัตว์ประหลาดหินกลับมามีชีวิตอีกครั้งและครั้งนี้เขาไม่มีความสุขเล็กน้อย

ใครก็ตามที่ต้องตื่นสองครั้งติดกันก็ไม่มีความสุขทั้งนั้น

มีอะไร? สัตว์ประหลาดหินถาม

“สามเดือนก่อนน่าจะมีคนแข็งแกร่งมาที่นี่ รู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?” ลั่วอู๋ถาม

สัตว์ประหลาดหินตอบ ข้ากำลังหลับอยู่ ข้าไม่รู้หรอก

“……”

ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรมารบกวนการนอนหลับสนิทของสัตว์ประหลาดหินได้เลย

นอกจากนี้ชีวิตที่ยืนยาวเช่นนี้ แต่ไม่สามารถกลิ้งไป รอบ ๆ ได้อย่างอิสระ นอกจากการนอนหลับแล้วมีสิ่งใดที่มันสามารถทำได้กัน

“เจ้ารู้ไหมว่าใครพอจะรู้?” ลั่วอู๋ถาม

ร่างของสัตว์ประหลาดหินแกว่งไปมาชั่วขณะและแข็งไป ขอบและมุมของลำตัวชี้ไปที่ภูเขาที่ไกลออกไป เจ้าสามารถไปถามมันได้

พวกเขามองไปที่ภูเขา

เกิดความเงียบไปครู่หนึ่ง

ถาม…ใคร?