ไหปีศาจ - บทที่ 651 มันได้จบลงแล้ว
บทที่ 651 มันได้จบลงแล้ว
บทที่ 651
มันได้จบลงแล้ว
มันเป็นคืนที่เงียบมาก
ที่แห่งนี้มักจะมีเสียงหมาป่าโหยหวนดังมาจากระยะไกลเสมอ แต่วันนี้มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น มันเงียบเกินไปหน่อย ราวกับว่าฝูงหมาป่าทั้งฝูงจะลืมว่าตัวเองต้องร้องโหยหวน
ลั่วอู๋ลืมตาขึ้นแล้วมองออกไปนอกถ้ำ มีเพียงเสียงลมและเสียงแมลง ความเงียบที่หาได้ยากทำให้เขารู้สึกผิดปกติ
เขาจึงออกมาจากมิติไห
“ หยู่เฮา?” ลั่วอู๋เรียกสองครั้งที่ปากถ้ำ
ทว่าไม่มีใครตอบรับ
ลั่วอู๋เลิกคิ้วและมองไปรอบ ๆ ถ้ำ เขาไม่พบอะไรเลย จากนั้นเขาก็เดินออกจากถ้ำและมองไปรอบ ๆ แต่ก็ยังคงไม่มีวี่แววของหยู่เฮา
แปลกมาก
เขาไปอยู่ที่ไหนกัน
ขณะนั้นเองหลงเซี่ยก็กลับมาถึง เขาดูเต็มไปด้วยฝุ่นและเหนื่อยล้า
“ปรมาจารย์หลงเซี่ย” ลั่วอู๋ร้องเรียก
หลงเซี่ยพยักหน้า“เจ้าจะออกไปรึ ฝูงหมาป่าพระจันทราอสูรในตอนกลางคืนจะเคลื่อนไหวมากกว่าปกติเป็นพิเศษ อย่าเคลื่อนไหวไปมามากดีกว่า เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา”
“วันนี้ เจ้าหายไปไหนมา” ลั่วอู๋รู้สึกสงสัย “ข้าไม่เห็นเจ้าเลย”
หลงเซี่ยพูดอย่างใจเย็น “ข้าไปเยี่ยมชมสถานที่ที่ที่เรียกว่าปราสาทแห่งภูตมา จากนั้นข้าก็ต่อสู้กับอสูรทั้งสามแห่งหุบเขาอสูร แต่น่าเสียดายที่ข้ายังไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้พร้อม ๆ กัน”
“จำเป็นต้องเอาชนะพวกมันพร้อม ๆ กันงั้นหรือ?” ลั่วอู๋ ถาม
“ใช่” หลงเซี่ยพยักหน้า “มิฉะนั้นขอบเขตที่มีเครื่องรางภูตตั้งอยู่จะไม่สามารถเปิดออกได้เลย และถ้าหากพวกมันถูกจัดการไปทีละตัว ข้าเกรงว่าพวกมันตัวอื่นจะซ่อนตัวไปจากข้าในอนาคต”
ถ้าเขาสามารถทำลายพวกมันทีละตัวได้ ยังไงเขาก็ชนะ
ในการต่อสู้ตัวต่อตัวมีเพียงสัตว์วิญญาณไม่กี่อย่างที่หลงเซี่ยกลัว
แต่มันก็ไม่เป็นไร
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาพรรคพวกลั่วอู๋ ได้ช่วยยับยั้งหมาป่าจันทราอสูร ซึ่งช่วยลดความกดดันของหลงเซี่ยลงได้มาก อย่างน้อยเขาก็จะไม่ดึงดูดหมาป่าจันทราอสูรจำนวนมากให้มาไล่ล่าเขา
ลั่วอู๋ถามว่า “อสูรทั้งสามนี้มีความแข็งแกร่งขนาดไหนกัน?”
“ความแข็งแกร่งก็ระดับตามค่าเฉลี่ย แต่วิชาของอสูรไผ่นั้นรับมือได้ยากเป็นพิเศษ” หลงเซี่ยขมวดคิ้ว “ความสามารถในการสนับสนุนของมัน สามารถยกได้ว่าเป็นสามอันดับแรก ในบรรดาสัตว์วิญญาณเสริมพลังที่ข้าเคยเจอเลยทีเดียว”
ตัวตนที่สามารถเข้าสายตาของหลงเซี่ยได้นั้นย่อมไม่ธรรมดา
เพราะหลงเซี่ยได้เห็น สัตว์วิญญาณหายากและทรงพลังมามากมาย
แต่ความสามารถในการสนับสนุนของอสูรไผ่ตนนี้ สามารถทำให้หลงเซี่ยมีความทรงจำอันลึกซึ้งได้
ลั่วอู๋พยักหน้าอย่างครุ่นคิด “แสดงว่าเราควรกำจัดอสูรไผ่ก่อนสินะ?”
“มันไม่ง่ายแบบนั้น” หลงเซี่ยรำพึง “อสูรเขียวและอสูรหิมะรู้ดีว่า อสูรไผ่สำคัญมากสำหรับพวกมัน พวกมันจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษกับการปกป้องอสูรไผ่ในการต่อสู้”
ลั่วอู๋คิดไม่ออกว่าจะหาวิธีใดที่จะได้ผล
เขาไม่เคยมีประสบการณ์การต่อสู้ในระดับนี้มาก่อน
“ อย่าพูดมาก กลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ” หลงเซี่ยกล่าว
ตอนนี้เขาต้องการพักผ่อน
ลั่วอู๋ยิ้มอย่างเบามือ “หยู่เฮาหายไป เจ้าเห็นเขาไหม”
“หืม?” หลงเซี่ยขมวดคิ้ว “เจ้าหมายถึงผู้สืบทอดของท่านหม่าเฉินรึเปล่า? ข้าไม่เห็นเขาเลย เขาคงจะไม่ได้ออกไปข้างนอกคนเดียวใช่ไหม?”
ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก
“ เขาบอกว่าเขาอยากออกไปสูดอากาศหายใจ” ลั่วอู๋ กล่าว
หลงเซี่ยคิ้วขมวด แต่แล้วก็แผ่ออกเสียงทุ้มกล่าวว่า “ข้ารู้สึกได้ถึงตำแหน่งของเขา”
หลังจากนั้นหลงเซี่ยก็หลับตาลง พลังวิญญาณแห่งศิลปะการต่อสู้อันแข็งแกร่งของเขาค่อยๆแผ่ขยายออกไป หุบเขาอสูรไม่ได้ใหญ่เกินกว่าที่ความสามารถของเขา มันจึงถูกปกคลุมได้อย่างง่ายดาย
แต่เขาก็ได้ระวังไม่ให้มันไปรบกวนอสูรทั้งสาม
หลังจากนั้นครู่หนึ่งหลงเซี่ยก็ลืมตาขึ้นและค่อยๆชี้ไปที่ทางหนึ่ง “เขาไปทางนั้น”
ลั่วอู๋มองไปรอบ ๆ อย่างประหลาดใจเพราะทิศทางนั้นคือสถานที่ที่หอคอยโบราณถูกทิ้งร้างเอาไว้ สถานที่ซึ่งก่อนหน้านี้หยู่เฮาถูกฝูงหมาป่าจันทราอสูรล้อมและเกือบตาย
“ เขาคิดจะพิชิตฝูงหมาป่างั้นเหรอ?” ลั่วอู๋ตกใจ “นี่มันเกินความสามารถของเขา ความแข็งแกร่งทางกายภาพของราชาหมาป่า ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ”
ลั่วอู๋เดาได้ว่าหยู่เฮาไปทำอะไรมาและเขาก็กังวลมาก
การท้าทายราชาหมาป่าคงเป็นสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้
ยิ่งไปกว่านั้นหยู่เฮาเป็นมนุษย์ เขาจึงจะได้รับการยอมรับจากหมาป่าโดยวิธีพิเศษเท่านั้น ดังนั้นหากเขาแพ้จุดจบของเขาจะไม่ใช่เพียงแค่ถูกขับออกจากฝูงหมาป่า แต่จะถูกหมาป่าฉีกเป็นชิ้น ๆ
หลงเซี่ยรู้สึกประหลาดใจ “พวกเจ้าพบวิธีพิชิตหมาป่าอสูรแล้วงั้นหรือ?”
“ใช่ แต่มันอันตรายมาก” ลั่วอู๋พูดอย่างรวดเร็ว “ไปที่นั่นก่อนอย่างน้อยหยู่เฮาน่าจะยังมีชีวิตอยู่”
หลงเซี่ยไม่ลังเลที่จะมองหาและบินไปพร้อมกับลั่วอู๋
ใกล้กับบริเวณนั้นมีกลิ่นเลือดจาง ๆ ลอยอยู่ แม้ว่ามันจะไม่รุนแรง แต่ก็ทำให้หัวใจของลั่วอู๋เต้นรัว
จากระยะไกลดูเหมือนว่าทางนั้นหมาป่าทั้งฝูงได้มารวมตัวกัน
พวกมันเงียบมากและยืนล้อมกันเป็นวงกลม
กลางวงกลมนั้นมีพื้นที่ถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยเลือด
“กรร!”
ราชาหมาป่ากระโดดขึ้นไป อ้าปากกัดชายร่างเปลือยอีกครั้ง เขี้ยวที่ดุร้ายของมันปกคลุมไปด้วยเลือดและเนื้อ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าชิ้นเนื้อเหล่านี้เป็นของหยู่เฮา
ร่างของหยู่เฮาปกคลุมไปด้วยเลือด รอยขีดข่วนและรอยกัดบนร่างกายของเขามีมากมายนับไม่ถ้วน เขาหายใจหนักและงอตัวลงครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขากำลังตกที่นั่งลำบาก
อย่างไรก็ตามหยู่เฮา ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอีกฝ่าย หมัดของเขาปกคลุมไปด้วยขนของราชาหมาป่าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด หากมองดูใกล้ ๆ ก็จะพบว่าบนร่างของราชาหมาป่าเองก็มีหลุมบ่อบนร่างกายเช่นกัน ร่างกายอันทรงพลังของมันได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ที่สำคัญที่สุดคือตาซ้ายของราชาหมาป่าพร่ามัวไปด้วยเลือดและเนื้อ ตาซ้ายของมันถูกทำลายอย่างสมบูรณ์
ต่อหน้าราชาหมาป่าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ถูกกัดหยู่เฮาได้เพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของเขา พลางโบกมือชกกลับไปอย่างไร้ความปรานี
ใช่แล้ว
หมัดของเขาฟาดเข้าที่มุมปากของราชาหมาป่า แต่เขี้ยวอันน่ากลัวของมันก็ได้ปาดแขนของเขาทำให้เลือดเปื้อนไปตามแขนของหยู่เฮา
ฉากนั้นน่าเศร้าอย่างยิ่ง
หมาป่าตัวและคนต่างบาดเจ็บ แต่ก็สู้ไม่ถอย
ไม่มีใครรู้ว่าการต่อสู้นี้จะใช้เวลานานแค่ไหน แต่คราบเลือดบนพื้นได้แห้งไปแล้ว ซึ่งในไม่ช้ามันก็ถูกปกคลุมด้วยชั้นเลือดใหม่
“ หยู่เฮา!” ลั่วอู๋ต้องการจะเข้าไปช่วย
แต่หลงเซี่ยก็หยุดลั่วอู๋ไว้ “เดี๋ยวก่อน”
“ทำไม?”
“เขาได้ทำการท้าทายราชาหมาป่าไปแล้ว” ระหว่างทางหลงเซี่ยได้เรียนรู้จากปากของลั่วอู๋ถึงวิธีพิชิตหมาป่า “หากมีสิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามารบกวนหมาป่าก็จะโจมตีกลับเป็นฝูง มันจะไม่จบเพียงแค่เจ้าจะไม่สามารถช่วยหยู่เฮาได้ แต่ตัวเจ้าเองก็จะตายไปด้วย ”
ลั่วอู๋รู้เรื่องนี้ แต่เขาก็อดไม่ได้
เพราะอาการของหยู่เฮาแย่มากในขณะนี้จนเกือบจะสิ้นเรี่ยวแรง ดูเหมือนเขาจะล้มลงได้ทุกเมื่อ แผลใหม่ของเขาเพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ พร้อมกับเลือดที่ไหลลงมา
“ อย่าปล่อยให้ความพยายามของเขาสูญเปล่า” หลงเซี่ยกล่าวอย่างเงียบ ๆ
ลั่วอู๋กัดฟันและพยักหน้า
หยู่เฮารู้สึกว่าสมองของเขาว่างเปล่า ในขณะนี้ความบ้าคลั่งอันไม่มีที่สิ้นสุดได้ถูกใช้ไปถึงระดับที่สิบสี่ ซึ่งทำลายสถิติเก่าของเขาไปแล้ว
แต่เขาไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย
เขารู้สึกมึน ๆ
หยู่เฮาจ้องมองไปที่ราชาหมาป่าตรงหน้า ดวงตาของเขาเป็นสีแดงฉานจากนั้นเขาก็ชกลงไปอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย
“กรร!”
เสียงหมาป่าคำรามดังขึ้นมาในหูของเขาอย่างกะทันหัน
เขารู้สึกได้ถึงเสียงที่ดังมาก
ตอนนี้เขามึนงงมาก
มันจบแล้วหรือยัง?
ในขณะนั้นหยู่เฮาก็ได้ตกลงไปในภวังค์ โดยที่ไม่รู้ว่าเขาหรือราชาหมาป่าที่เป็นฝ่ายชนะ