ไหปีศาจ - บทที่ 782 พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตาย
บทที่ 782 พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตาย
บทที่ 782
พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตาย
หมอกสีดำเริ่มลดลงและเงาก็พลันสลายไป
กระโปรงยาวซึ่งเป็นเหมือนควันได้ถูกหลอมรวมเข้ากับหมอกสีดำตอนนี้ค่อยๆร่วงหล่นลงมาและหมอกสีดำเริ่มจางหายไป
กลายเป็นแค่กระโปรงสีเขียว
ปีศาจที่มองไม่เห็นระหว่างสวรรค์และโลกได้หายไป
สภาวะของราชินีฝันร้ายได้สิ้นสุดลง
ปีศาจที่มองไม่เห็นกลายเป็นอัศวินดำ แต่ในวินาทีต่อมาดาบในมือของอัศวินดำก็สลายไปอีกครั้งและเกราะของมันก็สลายไปในทันที
หกปีต่อมา
ฝันร้ายกลับมาเป็นแบบเดิม
ฝันร้ายในร่างของเด็กน้อยมองไปรอบ ๆด้วยสายตาที่ว่างเปล่า มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างสงสัย
“นายน้อย” ร่างของหลี่หยินสั่นเทาเหมือนคนที่ทำอะไรไม่ถูกและมองไปที่ภูเขาศพและทะเลเลือดตรงหน้าของนางอย่างช่วยไม่ได้
นางรู้สึกกลัว
เพราะมือของนางเต็มไปด้วยเลือด
เพราะลั่วอู๋ได้เห็นด้านที่ดุร้ายและน่ากลัวที่สุดของนางแล้ว
ลั่วอู๋ดูเหมือนจะมองเห็นภายในใจของหลี่หยินเขาได้โอบกอดนางและกระซิบว่า “ข้ารักเจ้า”
ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดเป็นพันๆ
สามคำนี้ก็เพียงพอแล้ว
น้ำตาของหลี่หยินได้ไหลออกมาและชุดเกราะที่มองเห็นได้ถูกทำลายลง นางได้ฝังศีรษะลงในอ้อมแขนของลั่วอู๋ราวกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูกและได้หลั่งน้ำตา
“นายน้อยข้าเชื่อว่าท่านจะต้องกลับมา”
“ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”
“พวกเขาทุกคนบอกว่านายน้อยได้ตายไปแล้ว แต่ข้าเชื่อว่านายน้อยจะต้องกลับมา นายน้อยไม่เคยโกหกข้าและคราวนี้นายน้อยก็จะอยู่กับข้าเช่นกัน”
หลี่หยินได้สะอื้นซึ่งมีความเฉยเมยและความเคร่งขรึมของราชินีแห่งฝันร้ายอยู่
ทหารที่เหลือเหมือนกับกลายเป็นคนโง่งม
นี่คือราชินีแห่งฝันร้ายจริงๆหรือ?
ลั่วอู๋ได้กอดหลี่หยิน
เมื่อรู้สึกถึงความไม่มั่นคงของจิตใจหลี่หยิน ลั่วอู๋จึงหลอมรวมพลังพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของกันและกันอย่างเงียบ ๆ เพื่อทำให้ทุกอย่างเกิดความสมดุล
“เจ้าทำงานหนักในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา” ลั่วอู๋พูดเบา ๆ ว่า “ฝากทุกอย่างไว้กับข้า ในอนาคตข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ให้มือของเจ้าได้เปื้อนเลือดอีกเป็นครั้งที่สอง”
หลี่หยินพยักหน้าขณะที่กำลังร้องไห้
จิตสังหารแทบจะทะลุท้องฟ้ามาบรรจบกันและได้จางหายไป
เมื่อลั่วอู๋กลับมาแล้วเขาจะไม่เต็มใจที่จะให้หลี่หยินและองค์หญิงเจียโรวทะเลาะกันและทิ้งทุกอย่างให้เขาจัดการแทน
ท่านหญิงเฟิงกำลังจ้องมองเหตุการณ์นี้
ไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ของลั่วอู๋
เป็นเพราะจิตสังหารสลายไปในทันที
“เกิดอะไรขึ้น!” ท่านหญิงเฟิงยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ “มีคนจำนวนมากถูกฆ่าและจิตสังหารก็มาถึงจุดสูงสุดแล้วจู่ๆมันจะหายไปได้อย่างไร?”
การดูดซับจิตสังหารที่ยิ่งใหญ่เช่นเดียวกับความแค้นและความไม่พอใจในสนามรบจนในที่สุดก็กลายเป็นการระเบิดขนาดยักษ์
แต่จิตสังหารเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและเจตจำนงอื่น ๆ เป็นเพียงตัวช่วยเท่านั้น
จิตสังหารที่หายไปอย่างกะทันหันทำให้การโจมตีที่สิ้นหวังสูญเสียแหล่งที่มาของความแข็งแกร่งและมันก็แตกสลายไปในทันใด
จิตสังหารนั้นไม่สามารถซ่อนมันได้
จิตสังหารในใจนั้นน่ากลัวมากแม้ว่าจะปกปิดด้วยรอยยิ้มก็ไม่สามารถซ่อนจิตสังหารได้
ดังนั้นสถานการณ์ตอนนี้คือ
หลังจากได้สังหารผู้คนมากมายแล้ว ในใจของนางนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบสงบและไม่มีจิตสังหารอีกต่อไป
“เป็นไปได้ยังไง! เรื่องประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกัน” ท่านหญิงเฟิงกระอักเลือดด้วยความโกรธ
“มันล้มเหลวอย่างนั้นหรือ?” เซียวอวี้ถามอย่างเย็นชา
การโจมตีที่สิ้นหวังได้สลายหายไป เมฆฝนฟ้าร้องที่รวมตัวกันระหว่างสวรรค์และโลกก็หายไปเพราะเดิมทีมันเป็นการสร้างขึ้นด้วยจิตสังหาร
หากไม่ใช่เพราะการมีอยู่ของการต่อสู้กับเทพเจ้า ท่านหญิงเฟิงจะไม่สามารถพลิกผันชะตากรรมได้
“มันไม่ปกติ” ท่านหญิงเฟิงกล่าวด้วยความลำบากใจ
“ความล้มเหลวคือความล้มเหลว” “อย่าใช้วิธีโง่ ๆ แบบนี้อีกต่อไป” เซียวอวี้พูดอย่างเย็นชา หากองค์จักรพรรดิรู้ว่าเจ้าใช้ชีวิตของทหารจำนวนมากเพื่อแลกกับการโจมตีในครั้งนี้เจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”ท่านหญิงเฟิงถึงกับหนาวสั่น
องค์จักรพรรดิได้ให้ความสำคัญกับการพัฒนากองทัพเป็นอย่างมาก
ถ้าฆ่าราชินีแห่งฝันร้ายได้ มันจะเป็นเรื่องดีที่จะบอกแต่ถ้าฆ่าไม่ได้องค์จักรพรรดิก็จะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ
“ฮึ่ม” เซียวอวี้ขี้เกียจที่จะพูดอะไรและบินจากไป
เขากำลังจะเข้าสู่การต่อสู้ที่ยังไม่เสร็จสิ้น
ท่านหญิงเฟิงไม่กล้าลังเลและรีบตามไป
……
……
ฉูจงฉวนผู้อ่อนแอพยายามที่จะลุกขึ้นจากซากปรักหักพัง
“ เจ้ากลับแล้วหรือ” ฉูจงฉวนถามอย่างเหม่อลอย
เพราะตามเบาะแสที่มีนั้นสรุปได้ว่าลั่วอู๋นั้นได้ตายไปแล้ว และจู่ๆเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน
“แน่นอนว่าข้ากลับมาแล้ว” ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม
ดวงตาของฉูจงฉวนมีน้ำตาคลอและหัวใจของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความสุข หลังจากที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนแล้วเขาก็ได้กล่าวขึ้น
“เจ้าตัวแสบตอนนี้ข้าอ่อนแอมาก ถ้าเจ้าไม่มาช่วยข้า เจ้าจะรู้ว่าเจ้านั้นไร้ความเป็นมนุษย์แค่ไหน!”
“เอ่อ”
ลั่วอู๋รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงร่างของฉูจงฉวน “เจ้ายังทนได้นี่”
“ทนไม่ไหวแล้ว” ฉูจงฉวนกลอกตาไปมา “ถ้าเจ้ายังไม่กลับมาอีก ข้าคงจะทนไม่ไหวจริงๆ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ลั่วอู๋ก็รู้สึกโล่งใจ
“เอาสิ่งนี้ไป” ลั่วอู๋หยิบยาแปลก ๆ ออกมา
ฉูจงฉวนหยิบยาวิญญาณประหลาดและกลืนเข้าไปแล้วถามว่า “มันมีคุณสมบัติอะไร?”
“มันจะช่วยฟื้นพลังวิญญาณ”
“ยังไงก็ตามเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง มันต้องเป็นสิ่งที่ดีที่จะกิน”
หัวใจของลั่วอู๋อบอุ่น
นี่คงเป็นความเชื่อใจระหว่างพี่น้อง
“ของดีแน่นอน” ลั่วอู๋ยิ้ม
หากไม่มีคำตอบของลั่วอู๋ ฉูจงฉวนก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบริสุทธิ์ที่มากมายอยู่ภายในร่างกายของเขา มันเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็วชดเชยพลังวิญญาณและซ่อมแซมเส้นลมปราณของเขาที่เสียหายด้วย
ฉูจงฉวนรู้สึกประหลาดใจ “เป็นยาที่ทรงพลังมาก”
เพียงไม่กี่นาทีต่อมาเขารู้สึกว่าพลังวิญญาณของเขาฟื้นตัวขึ้นเกือบ 30%
ลั่วอู๋กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มีพลังวิญญาณเอ่อล้นออกมาถึงสองคราในอากาศได้ไปขัดขวางแรงกดดันที่มากมายจนสลายไป
มันคือเซียวอวี้และท่านหญิงเฟย
ทหารทั้งหมดได้พากันแยกย้ายออกไปเพราะจากนี้ไปพวกเขาไม่สามารถมีส่วนร่วมในการต่อสู้ได้อีก
“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะรอดพ้นจากห้วงมิติความว่างเปล่าอันไม่มีที่สิ้นสุดได้ เจ้านี่ช่างโชคดีเสียจริง” เซียวอวี้กล่าวเบาๆ
ลั่วอู๋เงยหน้าขึ้นไปมอง
ภายใต้การติดตามของเซียวอวี้ทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้าสู่ห้วงมิติความว่างเปล่าอันไม่มีที่สิ้นสุด
และตอนนี้อีกฝ่ายก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง
แต่คราวนี้สถานการณ์ได้แตกต่างออกไป
ในสายตาของลั่วอู๋ได้ปรากฏจิตสังหารออกมา “ใช่ข้ากลับมาแล้ว ตอนนี้ข้าคงต้องคิดบัญชีกับเจ้าแล้ว”
“มาคิดบัญชีกับข้าหรือ?” เซียวอวี้ระเบิดแสงสีดำที่น่าหวาดกลัวออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า แสดงให้ข้าดูสิว่าเจ้าสามารถทำอะไรได้บ้าง”
“จะพาทุกคนออกไป”
“เนื่องจากราชินีแห่งฝันร้ายก็ได้สูญเสียพลังแห่งฝันร้ายไป แล้วจะหนีการตามล่าของข้าตอนนี้ได้อย่างไร”
“วันนี้นางต้องตาย!”