ไหปีศาจ - บทที่ 844 พงศาวดารของทาว์น
บทที่ 844 พงศาวดารของทาว์น
บทที่ 844
พงศาวดารของทาว์น
ห่างออกไปทางตะวันตกของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ มีดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งแสงศักดิ์สิทธิ์ มันสูงส่งและเต็มไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว
มีสิ่งมีชีวิตแห่งแสงนับไม่ถ้วนในอาณาจักรแห่งแสง
มีทักษะอันทรงพลังบางชนิดที่สามารถปล่อยพลังของอาณาจักรแห่งแสงได้ทำให้มันระเบิดพลังอันยิ่งใหญ่ออกมา
ในขณะนี้แม้ว่าอาณาจักรแห่งแสงจะเต็มไปด้วยแสงสว่างทุกหนทุกแห่ง แต่ก็ยังมีความรู้สึกหดหู่อยู่เนื่องจากมีผู้บาดเจ็บจากสงครามมากเกินไป
ทาว์นที่ดูเย็นชาถือคฑาแสงไว้ในมือและมองไปยังวิหารอันงดงาม สิ่งที่สะท้อนในดวงตาของเขาคือภาพของภูตแสงศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนที่ดับสูญในทะเลแห่งดาบ
“ทะเลแห่งดาบ!”
“ข้าจะกำจัดเจ้าให้สิ้นซาก”
“เดิมพันด้วยศักดิ์ศรีของข้าในฐานะทูตสวรรค์และเกียรติแห่งแสง”
ท่าทีของทาว์นดูเคร่งขรึม และเสียงดังก้องในห้องโถงเย็นเป็นเวลานาน
นาน ๆ ครั้ง ราชินีภูตจะสั่งปิดล้อมและปราบทะเลแห่งดาบ แต่ทุกครั้งนั้นล้มเหลว ซึ่งมันเกินความเข้าใจของทาว์น
ถ้าราชินีแห่งภูตลงมือเอง ทะเลแห่งดาบจะอยู่ได้อย่างไร
แต่เขาไม่กล้าที่จะมีความแค้นใด ๆ กับราชินีภูต
บางทีราชินีภูตอาจไม่ได้ให้ความสนใจกับทะเลแห่งดาบมากพอ
หรือบางทีราชินีภูตก็ใจอ่อนและอ่อนข้อให้กับทะเลแห่งดาบมากเกินไป
อย่างไรก็ตามตั้งแต่เขาเกิดมา เขาก็เข้าใจว่าความหมายของชีวิตของเขาคือการรักษาความสงบเรียบร้อยและความสงบสุขของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
และการมีอยู่ของทะเลแห่งดาบก็เป็นการสร้างมลทินให้กับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
เขารับไม่ได้ เขาทนไม่ได้
ความปรารถนาสูงสุดของเขาคือการกวาดล้างทะเลแห่งดาบออกไปจากอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
“ไปสู่วิหารสูงสุด”
ในตาของทาว์น แสงศักดิ์สิทธิ์เปล่งประกายและร่างก็สว่างขึ้น
วิหารสูงสุด
นี่คือจุดกำเนิดของแสงศักดิ์สิทธิ์ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ฉิน สัตว์แห่งแสงทรงพลังกำลังปกป้องที่นี่ไม่ให้สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่แสงศักดิ์สิทธิ์เข้าใกล้มัน
ฉิน สัตว์แห่งแสงยักษ์ มีรูปร่างเหมือนลิงยักษ์ มันปกคลุมไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ แต่ลมปราณของมันรุนแรงมาก มันนอนอยู่ในประตูวิหารสูงสุด
“ท่านฉิน” ทาว์นมาที่นี่และก้มศีรษะด้วยความเคารพ
ในแง่ของอันดับและความแข็งแกร่ง เขาด้อยกว่าสัตว์ร้ายตัวนี้มาก
มีสิ่งมีชีวิตไม่มากนักในวิหารแสงศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถเทียบกับยักษ์ฉินได้
ฉินยกเปลือกตาขึ้นและส่งเสียงทื่อ ๆ “มีอะไร?”
“ข้ามาเพื่อขอคำชี้แนะแห่งแสงสว่าง” ทาว์นกล่าว
“เจ้าควรเข้าใจราคาของมันนะ”
“ใช่ ข้าเข้าใจแล้ว” ทาว์นพูดอย่างสงบว่า “เมื่อข้าตายจิตวิญญาณและเจตจำนงของข้า ทุกอย่างจะกลับคืนสู่แสงศักดิ์สิทธิ์”
ไม่ใช่ทุกสิ่งมีชีวิตแห่งแสงที่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้ามาในวิหารสูงสุดได้
แม้ว่าเขาจะต้องการเข้าไปในวิหารสูงสุด แต่เขาก็ต้องจ่ายราคาที่พอตัว
บูม
ประตูวิหารสูงสุดเปิดออก
ไม่มีอะไรที่นี่นอกจากแสงที่บริสุทธิ์และสวยงาม
ทาว์นเดินเข้ามา
“ขอแสงสว่างให้คำแนะนำข้าเกี่ยวกับวิธีทำลายทะเลแห่งดาบด้วย” ทาว์นก้มศีรษะและกระซิบอย่างเคร่งเครียด
แสงไม่ได้มีอำนาจทุกอย่าง มันเป็นเหมือนแก่นแท้ที่ทรงพลังมาก มันตามความคิดภายในใจของผู้วิงวอนแล้วจึงให้แนวทาง
แสงสว่างไม่สามารถสร้างขึ้นจากความว่างเปล่า และไม่สามารถบอกผู้วิงวอนในสิ่งที่เขาไม่รู้ได้
ทาว์นเงยหน้าขึ้นมอง
หน้าจอเงาที่ควบแน่นด้วยแสงค่อย ๆ ปรากฏขึ้นที่ด้านบนของวิหารสูงสุดและแสดงภาพในนั้น
เป็นภาพที่ภูตลาดตระเวนเลือกที่จะตายอย่างแรงกล้า ร่างของเขาระเบิดและเลือดศักดิ์สิทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนก็กระเซ็นออกมา
ม่านดาบลึกลับกำลังร่วงหล่นลงมา แต่เงาหลังม่านดาบนั้นไม่ชัดเจน
ร่างของทาว์นสั่นเล็กน้อย
“ชีวิตในทะเลแห่งดาบไม่คู่ควรกับการเสียสละของภูตลาดตระเวน เพียงเพื่อทิ้งรอยเลือดศักดิ์สิทธิ์ข้ารู้” ทาว์นรู้สึกตัว
แม้ว่าทะเลแห่งดาบจะถูกเกลียดชังมาโดยตลอด
แต่เมื่อเจ้าเห็นสิ่งมีชีวิตจากทะเลแห่งดาบ เจ้าก็ควรเรียกเพื่อนของเจ้าให้มาทันเวลา แม้ว่าสิ่งมีชีวิตจากทะเลแห่งดาบจะหลบหนีไปได้มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ท้ายที่สุดแล้วในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะก็มีทะเลวิญญาณดาบจากทะเลแห่งดาบซ่อนอยู่มากมาย
ทำไมต้องสละชีวิตกัน?
“สรรเสริญแสงสว่าง” ทาว์นนี้ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นและออกจากวิหารสูงสุด
ฉิน สัตว์แห่งแสงยังคงหลับอยู่และไม่ได้มองไปที่เขาเลย
ทาว์นออกจากวิหารอย่างรวดเร็วและจากนั้นก็มาถึงสถานที่ที่นกกำลังร้องเพลงและดอกไม้ก็มีกลิ่นหอม นี่คือสถานที่ที่อสูรดอกไม้หายตัวไป
“มีปัญหาแล้ว”
“สิ่งที่กำจัดอสูรดอกไม้ไม่ใช่สัตว์วิญญาณจากทะเลแห่งดาบ”
ทาว์นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เนื่องจากเขามุ่งมั่นที่จะกำจัดทะเลแห่งดาบเขาจึงมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับทะเลแห่งดาบ วิญญาณดาบแสงที่หลงเหลืออยู่ในอากาศทำให้เขารู้สึกแตกต่างไปจากเดิมมาก
“แปลก มันมีกลิ่นอายอื่นอยู่ มันเป็นสัตว์วิญญาณที่แปลก” ทาว์นสับสนเล็กน้อย
เขาเกิดมาหลายร้อยปี
ไม่มีสัตว์วิญญาณที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ดังนั้นเขาจึงเริ่มค้นหา ทันใดนั้นพลังมิติที่อ่อนแอมากก็ห่อหุ้มเขา ทาว์นที่ถือคฑาแสงพร้อมที่จะปัดเป่า แต่ก็หยุดลงทันเวลา
“มันแปลก”
ทาว์นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วปล่อยให้พลังของมิติพาเขาไป
ในอึดใจต่อมาเขารู้สึกว่าสติของเขาปรากฏขึ้นในถ้ำมืด
ทาว์นขมวดคิ้ว
เขาเกลียดความมืดดังนั้นเขาจึงเริ่มปล่อยแสงและในไม่ช้ารอบ ๆ ก็สว่างขึ้น จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอุทานหลายครั้ง
“ในที่สุดเราก็ติดต่อกันได้มันแปลกที่พลังอักขระของเราอ่อนแอเกินไป”
“ภูตแห่งแดนสวรรค์กำลังจะมา!”
“ชัดแล้วว่าบรรพบุรุษไม่ได้หลอกลวงข้า”
หลังจากเห็นสิ่งนี้ทาว์นก็ตกใจและโกรธ คนกลุ่มหนึ่งกำลังกราบไหว้เขาและพวกเขาก็ตื่นเต้นมาก
ทุกครั้งที่มนุษย์ปรากฏตัวจะสร้างความเสียหายและแตกตื่นอย่างมาก ปกติแล้วสิ่งมีชีวิตระดับสูงในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะจะเกลียดมนุษย์
มนุษย์น่ารังเกียจสมควรตาย
แต่ในไม่ช้าเขาก็พบสิ่งผิดปกติเพราะมนุษย์เหล่านี้มีพลังภูตเจ็ดชนิดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เป็นเรื่องที่แปลกเล็กน้อย ใครเป็นผู้ให้พลังกับมนุษย์กัน?
และดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ใช่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
“เจ้าคือใคร?” ทาว์นถามอย่างช้าๆ
มีผู้เฒ่าหลายคนตัวสั่นบนพื้นด้วย แสดงความเคารพอย่างไม่ยอมหยุด “ผู้ส่งสารแห่งแดนสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ เราเป็นผู้รับใช้ที่ภักดีของแดนสวรรค์”
ทาสรับใช้?
ทาว์นนี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
สิ่งมีชีวิตระดับเขาสามารถเข้าถึงความลับบางอย่างได้แล้ว
มีทาสมนุษย์จำนวนหนึ่งในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ แต่นั่นเป็นเวลาหลายหมื่นปีมาแล้ว และตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
หากได้พบมนุษย์ก็มีแต่ฆ่ามันเท่านั้น
อย่างไรก็ตามทาว์นไม่ลงมือและเขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันชัดเจน
ทาสเหล่านี้ที่หลงเหลือจากเมื่อหลายหมื่นปีก่อนน่าได้รับความสามารถในการสื่อสารกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
แต่ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย
“เจ้าคิดจะทำอะไร?” ทาว์นถาม
จี๋โบออกมาก้มศีรษะและกล่าวว่า “เราหวังว่าแดนสวรรค์จะนำทางเผ่าของเราออกจากสภาพปัจจุบันได้”
ทาว์นไม่สนใจกับสภาพของทาสเหล่านี้
จะดีที่สุดถ้ามนุษย์ตายไปให้หมด
มันเกี่ยวอะไรกับข้า
แต่เขาสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติเขาจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้ารับใช้ที่ภักดี จงบอกข้าทุกอย่าง”
หัวหน้าเผ่าจี๋โบและเผ่าใหญ่อื่น ๆ มีความสุขมาก
พวกเขาจึงรีบพูดว่าเกิดอะไรขึ้น
ทั้งเรื่องท่านหม่าเฉินตายแล้ว เรื่องของอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง และเรื่องเผ่าหมิงชุยแล้ว
ทาว์นรับฟังอย่างอดทน แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมันเลย จนในที่สุดเขาก็ได้ยินว่าลั่วอู๋และพรรคพวกแอบเข้ามาที่นี่และพยายามขโมยน้ำพุศักดิ์สิทธิ์
“มันคือฝีมือมนุษย์!”
ทาว์นโกรธแค้น
ปรากฏว่ามีมนุษย์แอบเข้ามาในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
เรื่องที่เล่าตามมาเขาไม่ต้องการที่จะฟังอีกต่อไป เขาใช้พลังของเขาเพื่อขับไล่พลังแห่งมิติและกลับไปยังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
“ท่านผู้ส่งสาร!”
“ท่านกำลังจะไปไหน?”
ชนเผ่าทั้งเจ็ดตะโกนด้วยความตื่นตระหนก แต่พวกเขาไม่ได้รับการตอบสนอง
พวกเขาดูลุกลี้ลุกลนและแทบขาดใจ
ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?
ผู้ส่งสารออกจากไปเฉย ๆ ได้อย่างไร