ไหปีศาจ - บทที่ 846 เทพดาบ
บทที่ 846 เทพดาบ
บทที่ 846
เทพดาบ
สิ่งที่เสี่ยวกงไม่ยอมแพ้ไม่ใช่ดาบต้านสวรรค์ แต่เป็นเจตจำนงดาบของเขาเอง
ในที่สุดชายคนนั้นก็ดึงดาบออกไป
เจตจำนงดาบของเสี่ยวกงแข็งแกร่งไม่เท่ากับชายคนนี้
ดวงตาของเสี่ยวกงเต็มไปด้วยความสูญเสีย
ชายคนนั้นลูบเงาของดาบต้านสวรรค์ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็พูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรน่า ข้าแค่ยืมเจ้า ข้าจะเก็บมันไว้และจะคืนให้เมื่อเจ้าจะจากไป”
ดวงตาที่รู้สึกสูญเสียของเสี่ยวกงเต็มไปด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง
ลั่วอู๋ไม่คิดเลยว่าเขาจะเปลี่ยนใจแบบนี้
“เจ้าสามารถอยู่ได้ตามต้องการ ไม่มีพื้นที่ต้องห้ามในทะเลแห่งดาบเจ้าสามารถไปได้ทุกที่ที่เจ้าต้องการ เมื่อเจ้าจะออกไปก็มาหาข้าเพื่อรับดาบคืน”
ชายคนนั้นพูดอย่างสบาย ๆ จากนั้นก็ก้าวเดินออกไปหลายพันเมตร
ดูเหมือนว่าเขากำลังจะเดินไปยังคมดาบที่สูงที่สุดในทะเลแห่งดาบ
ทะเลเมฆทะมึน
ท้องฟ้าค่อย ๆ เริ่มมีฝนตก สายฝนเต็มไปด้วยออร่าบริสุทธิ์และเจตจำนงของดาบที่แตกหักซึ่งเหลือไว้โดยวิญญาณดาบที่ตายไปแล้ว
“ท่าน!” ลั่วอู๋ครุ่นคิดและตามเขาไป
อย่างไรก็ตามเครื่องหมายเลือดศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ถูกเปิดเผยแล้วและลั่วอู๋ก็ซ่อนมันไว้ไม่ได้ เขาบินไปพร้อมกับดาบและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไล่ตามชายคนนั้น
“มีอะไร?” ชายคนนั้นยังคงเดินตามความตั้งใจ เพียงก้าวเดียวก็ไปไกลเกือบถึงขอบโลกแล้ว ลั่วอู๋พยายามอย่างเต็มที่ก็แทบจะตามไม่ทัน
ลั่วอู๋ถามด้วยความเคารพ “ข้าควรเรียกท่านอย่างไร?”
“เทพดาบ”
“……”
ลั่วอู๋พูดไม่ออก
แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมาก แต่ชื่อแบบนี้ไม่หยิ่งไปหน่อยรึ
ชายคนนั้นพูดอย่างใจเย็น “ทุกสิ่งในอดีตสลายไปแล้ว ข้าเกิดใหม่อีกครั้งในทะเลแห่งดาบ ข้ามีความสามารถด้านดาบที่ไม่มีใครเทียบได้ ทำไมข้าจะเรียกตัวเองว่าเทพดาบไม่ได้”
“เกิดใหม่?” ลั่วอู๋ไม่เข้าใจ
ชายคนนั้นพูด “ถ้าข้าเดาถูกข้าน่าจะเคยเป็นคนคนหนึ่งมาก่อนไม่งั้นข้าคงไม่หมกมุ่นอยู่กับรูปร่างของมนุษย์ขนาดนี้”
ลั่วอู๋เข้าใจทันที
ไม่น่าแปลกใจที่เขาอดทนต่อพวกลั่วอู๋มาก
เป็นคนที่มาจากเผ่าพันธ์ุเดียวกันนี่เอง
ส่วนสาเหตุที่วิญญาณมนุษย์มาเกิดใหม่ได้ในทะเลแห่งดาบนั้นไม่มีอะไรให้ศึกษา มันมีเรื่องแปลก ๆ ทุกชนิดบนโลกนี้อยู่แล้ว
เขาไม่คิดจะยอมเสียมนุษย์แม้ว่าเขาจะเกิดใหม่ก็ตาม
เมื่อผู้ใดได้เกิดใหม่ในทะเลแห่งดาบก็เห็นได้ชัดแล้วว่า ทะเลแห่งดาบได้รับรู้เจตจำนงแห่งดาบอันทรงพลังของผู้นั้นแล้ว ซึ่งจะได้ปรากฏในรูปลักษณ์ของดาบ ซึ่งเหมาะสมที่สุดแล้ว
ด้วยเรื่องนี้เพียงอย่างเดียว ลั่วอู๋ก็เต็มไปด้วยความประทับใจในตัวเทพดาบแล้ว
“ท่านเทพดาบ ท่านพูดอะไรเกี่ยวกับการแอบวางแผนขโมยขุมพลังแห่งภูตรึเปล่า?” ลั่วอู๋ถามอย่างระมัดระวัง
ชายคนนั้นเหลือบมองไปที่ลั่วอู๋ “ว่าไงนะ? เจ้าบังคับให้ข้าเปิดปากรึ?”
“ไม่ ไม่” ลั่วอู๋ส่ายหัวด้วยความตกใจ “ข้าแค่มีเพื่อนชื่อหลงเซี่ย ซึ่งน่าจะอยู่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะด้วยและจุดประสงค์ของเขาก็คือเพื่อหาขุมพลังแห่งภูตเท่านั้น”
ชายคนนั้นเห็นได้ชัดว่าประหลาดใจ “เขาเป็นเพื่อนของเจ้านี่เอง”
ลั่วอู๋ดีใจมาก
แน่นอนว่าอีกฝ่ายรู้ว่าหลงเซี่ยอยู่ที่ไหน
หากสามารถหาหลงเซี่ยได้ไม่เพียงแต่ความปลอดภัยจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ยังสามารถออกจากอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะด้วยพลังของเครื่องรางภูตหลังจากที่พบน้ำพุศักดิ์สิทธิ์แล้วได้ด้วย
“ใช่ ๆ” ลั่วอู๋พยักหน้า
เทพดาบไม่สงสัยเลยเพราะอีกฝ่ายสามารถพูดชื่อหลงเซี่ยได้ก็ไม่น่ามีปัญหา
“เมื่อเจ็ดปีก่อนมีชายคนหนึ่งมาที่ทะเลแห่งดาบ เขาอ้างว่าเขาต้องการหาขุมพลังแห่งภูตและเขายังมีเครื่องรางพิเศษที่สามารถเปิดสถานที่ลับได้ แต่เขาไม่รู้ว่าสถานที่ลับนั้นอยู่ที่ไหน” เทพดาบกล่าว
“เขาจึงมาที่นี่เพื่อถามทาง”
“ข้าคิดว่ามันน่าสนใจดี ข้าอยากแก้เผ็ดราชินีแห่งภูตอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงบอกเขาว่าสถานที่ลับอยู่ที่ไหนและพาเขาไปส่งด้วย”
ลั่วอู๋ถามอย่างรวดเร็ว “สถานที่ลับของขุมพลังแห่งภูตอยู่ที่ไหน?”
“ที่ลึกที่สุดใต้ราชวังภูต”
“ราชวังภูต?”
“เจ้าคิดซะว่ามันเป็นสถานที่ที่ราชินีภูตอาศัยอยู่”
ลั่วอู๋ตะลึง
ไม่ว่าเขาจะมั่นใจแค่ไหนเขาก็ไม่กล้าไปที่ที่ราชินีภูตอยู่ มันเหมือนรนหาที่ตาย
เขาไม่ใช่หลงเซี่ย
“คนที่ชื่อหลงเซี่ยเก่งมาก เขาเดินทางไปได้อย่างราบรื่น เป็นที่น่าเสียดายที่ร่างวิญญาณจักรพรรดิหวู่เสียหาย หากเขาพบขุมพลังแห่งภูตได้ก็น่าอัศจรรย์แน่นอน มันจะนำความประหลาดใจที่คาดไม่ถึงมาสู่คนทั้งประเทศแน่นอน” เทพดาบกล่าวอย่างมุ่งร้ายเต็มที่
ทะเลแห่งดาบจะถูกปิดล้อมทุกสองสามทศวรรษ
ถ้าไม่มีเชื้อเพลิง แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำแบบนั้น
ลั่วอู๋ถอนหายใจ
ไม่ว่าหลงเซี่ยจะประสบความสำเร็จหรือไม่ ตอนนี้เราไม่สามารถพึ่งพาเขาได้
ลั่วอู๋มีคำถามอีกอย่างในใจ “ท่านเทพดาบทำไมท่านถึงไม่ยอมสู้ตอนที่ทะเลแห่งดาบถูกล้อมโจมตี”
มันทำให้เขางง
ตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดของทะเลแห่งดาบไม่ยอมต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของตน
“เจ้าสังเกตสินะ” พระเจ้าดาบเย้ยหยัน
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีท่าทางที่เป็นเจ้าผู้ปกครองมากนัก อาจเป็นเพราะเขาอยู่ในทะเลแห่งดาบมาเป็นเวลานานและเขาไม่มีโอกาสได้แสดงความเจ้าผู้ปกครองของเขา
“ข้าไม่สามารถเสียพลังไปได้แม้เพียงเล็กน้อย”
“มิฉะนั้นหากราชินีภูตมาด้วยตัวเอง ทั้งทะเลแห่งดาบจะพังพินาศ”
ลั่วอู๋ประหลาดใจเล็กน้อย
ใช่แล้ว ถ้าอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะต้องการกำจัดทะเลแห่งดาบจริง ๆ ราชินีภูตจะมาด้วยตัวเอง ใครจะต่อกรกับพลังระดับจักรพรรดิได้?
“ท่านไม่สามารถต่อกรกับราชินีภูตได้หรือ?” ลั่วอู๋มองหน้าอีกฝ่ายด้วยความเคารพอย่างสูง
เทพดาบส่งเสียงกร้าว “แน่นอน ข้าไม่สามารถต่อกรกับมันได้ แต่ถ้าข้าลากทะเลแห่งดาบทั้งหมดและระเบิดตัวเองไปพร้อมกันข้าสามารถทำให้หนึ่งในสามของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะกลายเป็นนรกได้”
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ลงมือ
เขาต้องมั่นใจว่าเขาอยู่ในสภาพพร้อมต่อสู้ที่สุดเพื่อจะได้ต่อสู้และหาโอกาสที่จะระเบิดตัวเองต่อหน้าราชินีภูต ถ้าเขาออกมาต่อสู้แต่แรกก็จะฆ่าภูตส่วนใหญ่ได้อย่างสบาย แต่ความแข็งแกร่งของเขาจะเสียหาย และในเวลานั้นทะเลแห่งดาบทั้งหมดจะสูญสิ้น
ลั่วอู๋ตกใจมาก
เป็นแบบนี้นี่เอง
เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเทพดาบตรงหน้าเขา
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเคลื่อนไหว แต่ที่จริงแล้วเขากำลังเดิมพันด้วยชีวิตของเขาแล้วพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แน่ใจว่าทะเลแห่งดาบจะอยู่รอด
ระหว่างการสนทนาระหว่างทาง ทั้งสองคนก็มาถึงจุดที่สูงที่สุดของทะเลแห่งดาบ
แน่นอนเทพดาบชะลอตัวลงเพื่อให้ลั่วอู๋ตามทัน
ยอดเขานี้เหมือนดาบพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้าจริง ๆ พลังดาบที่หยิ่งผยองและไม่อาจถูกยับยั้งกำลังเบ่งบานอย่างป่าเถื่อนทำให้ทะเลเมฆปั่นป่วน
วิญญาณดาบที่มองเห็นและมองไม่เห็นจำนวนมากยังคงอยู่บนยอดเขาดาบนี้ มันงดงามและสูงส่ง
“เจ้าตามข้ามาทำไม?” เทพดาบขมวดคิ้วเป็นทาง
ลั่วอู๋เกาหัวอย่างเชื่องช้า “ท่านไม่ได้ตั้งใจจะปกป้องข้าหรอกรึ?”
“ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในทะเลแห่งดาบข้าก็สามารถไป ข้าง ๆ เจ้าได้ตลอดเวลา ทำไมถึงตามข้ามาเหมือนแมลงวัน มันน่ารำคาญมาก”
เทพดาบโบกมือด้วยความไม่พอใจ
หลังจากคิดเรื่องนี้ลั่วอู๋ก็ถามคำถามที่เขาอยากถามมากที่สุด “ท่านเทพดาบ ท่านรู้ไหมว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน?”
เนื่องจากกลุ่มนกแร้งวิญญาณบอกว่าทะเลแห่งดาบสามารถบอกได้จึงไม่ควรผิดพลาด
เห็นได้ชัดว่าเทพดาบ ผู้อยู่สูงสุดของทะเลแห่งดาบน่าจะเป็นคนที่มีแนวโน้มที่จะรู้เรื่องนี้มากนี่สุด
หลังจากตามอีกฝ่ายมานาน
ตอนนี้ถึงเวลาถามถึงสิ่งที่ลั่วอู๋เล็งไว้
“น้ำพุศักดิ์สิทธิ์?” เทพดาบมองไปที่ลั่วอู๋อย่างสงสัยและมองขึ้นลงเป็นเวลานาน “เจ้ายังสติดีอยู่ไหม?”
ลั่วอู๋หัวเราะหรือร้องไห้ไม่ออก “ข้าปกติดี”
“ไม่มีคนสติดีที่ไหนจะไปหาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์หรอกนะ”
“……”