กระบี่สะบั้นเก้าสวรรค์ - ตอนที่ 93 สู่ดินแดนดาราบรรพกาล

ตอนที่ 93 สู่ดินแดนดาราบรรพกาล

ระหว่างทางกลับไปที่โรงเตี้ยม จี้เทียนซิงสังเกตเห็นเนี่ยห่าวดูผิดปกติ และคาดเดาว่าอีกฝ่ายมีเรื่องในใจคิดบอกกล่าว ดังนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม

“พี่เนี่ย ท่านอยากจะพูดอะไรหรือไม่

เนี่ยห่าวเบนหน้ามาและพยักหน้าด้วย สีหน้าจริงจัง “ท่านพี่จี้ เรื่องราวในคืนนี้ ข้าทําให้ท่านต้องลําบาก”

“หืม ?”

จี้เทียนซิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอยู่ ครู่หนึ่งและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เราท่านรู้จักกันนับว่าเป็นชะตาฟ้าลิขิต นอกจากนี้เรื่องที่ข้าช่วยท่านก็มิใช่เรื่องหนักหนาสาหัส เพียงแค่ยกกระบี่ขัดขวางพวกคนชั่วก็เท่านั้น ท่านจะคิดมากไปใย

เนี่ยห่าวส่ายหัวเล็กน้อยและเชิดหน้าขึ้นกล่าวอย่างสง่างาม “ท่านพี่จี้ บุญคุณและหนี้ชีวิตครั้งนี้ ข้าเนี่ยห่าวจักจดจําไม่รู้ลืม และต้องตอบแทนท่านในอนาคตอย่างแน่นอน”

“ที่ข้ากังวลก็คือลู่หมิงหยางต่างหาก ท่านสอดมือมายุ่งเกี่ยว เกรงว่ามันจะมุ่งเป้าไปที่ท่าน คนผู้นี้มีฐานะไม่สามัญธรรมดา เบื้องหลังยังมีอิทธิพลไม่น้อย”

“ข้าเนี่ยห่าวไม่กลัวมันคิดแก้แค้นที่ข้า เป็นห่วงก็คือท่าน ข้ากลัวว่าท่านจะมีปัญหา”

เมื่อเห็นท่าทีของจี้เทียนซึ่งยังคงเฉยเมยราวกับไม่ใส่ใจอันตราย เนี่ยห่าวจึงลดเสียงลงและอธิบายว่า “พี่จี้คงไม่ทราบ แคว้นชางเฟิงอยู่ติดกับแคว้นเหมาหรงของเรา ซึ่งองค์ชายอันดับหนึ่งของแคว้นก็คือลู่หมิงหยางผู้นั้น!”

“มีข่าวลือว่าลู่หมิงหยางเป็นยอดฝีมือมากพรสวรรค์และชั่วร้ายมาก มันเป็นตัวบัดซบที่ทําได้ทุกวิถีทางเพื่อบรรลุเป้าหมาย !”

เมื่อได้ยินคําอธิบายเหล่านี้ จี้เทียนซิงก็เข้าใจในที่สุด

“ที่แท้เจ้าหมอนั่นก็เป็นถึงองค์ชายใหญ่ของแคว้นช่างเฟิง ไม่แปลกที่วางท่ายโสโอหังขนาดนี้!”

“ข้าไม่ใช่คนของแคว้นชางเฟิง หากมันคิดจะแก้แค้นก็ให้มันไปที่รัฐนภากระจ่างก็แล้วกัน”

จี้เทียนซิงยิ้มและไม่ถือว่าภัยคุกคามของลู่หมิงหยางเป็นเรื่องใหญ่โตอันใด

เนี่ยห่าวเข้าใจชัดเจนว่าผู้ที่ไม่หวั่นเกรงแม้กระทั่งองค์ชายของแคว้นหนึ่งย่อมเป็นตัวตนที่ไม่สามัญธรรมดา เป็นไปได้ว่าชายหนุ่มเบื้องหน้าของมันเป็นลูกหลานผู้ทรงอิทธิพล ดังนั้นมันจึงไม่พูดอะไรต่อไป

หลังจากนั้นทั้งสามก็กลับมาถึงโรงเตี้ยมและแยกย้ายกันเข้าห้อง

ค่ําคืนนี้นับว่าเกิดคลื่นใต้น้ําขึ้นในเมืองเฟิงหยาง อย่างไรก็ตามตลอดทั้งคืน ภายในโรงเตี้ยมกลับสงบเงียบและไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

ก่อนเข้านอนงี้เทียนซึ่งก็หยิบเกราะมังกรน้ําแข็งออกจากถุงมิติและตรวจดูอยู่ชั่วคราวก่อนที่จะสวมใส่เข้าไป

สมบัติชิ้นนี้มีน้ําหนักเบาและการสวมใส่ก็ไม่ได้ยุ่งยาก มันแทบไม่ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวในชีวิตประจําวัน

ยิ่งไปกว่านั้นเกราะมังกรน้ําแข็งเต็มไป ด้วยความเย็นและไอเย็นที่กระตุ้นกล้ามเนื้อกับเส้นชีพจรของเขา มันช่วยเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแกร่งขึ้นทางอ้อม

“ด้วยคุณสมบัติที่มากล้นเพียงนี้ เงินที่สูญเสียไปก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว”

จี้เทียนซิงพึมพํากับตัวเอง

เช้าวันรุ่งขึ้นเทียนซิงตื่นนอนและทํากิจวัตรประจําวันเสร็จ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เขาเดินไปเปิดประตูและเห็นว่าผู้เคาะก็คือเนี่ยห่าว

เนี่ยห่าวทักทายด้วยรอยยิ้มและเดิน เข้าไปในห้องพลางกล่าวว่า “ขออภัยที่มารบกวนพี่จี้แต่เช้า”

หลังจากนั้นเนี่ยห่าวก็หยิบตั๋วเงินจากในแขนเสื้อและส่งให้กับจี้เทียนซิง

“ท่านพี่จี้ เมื่อคืนนี้ข้าเนี่ยห่าวขอขอบคุณท่านอีกครั้ง ! ข้ารู้ท่านต้องออกจาก เมืองวันนี้จึงรีบสั่งให้ผู้ติดตามรวบรวมเงินมาให้ท่าน”

จี้เทียนซิงตกใจไม่น้อยและไม่คิดว่า เนี่ยห่าวผู้นี้จะวิตกกังวลเรื่องการหาเงินมาคืนถึงขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้ไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร เขารับตั๋วเงินคืนมาและกล่าวเตือนอีกฝ่ายว่า “พี่เนี่ย หยกหมื่นวิญญาณเป็นดั่งเผือกร้อน ท่านต้องรีบจัดการกับมันโดยเร็วที่สุด”

เนี่ยห่าวยิ้มและกล่าวว่า “ขอบคุณพี่จี้ ที่เป็นห่วงและกระตุ้นเตือนข้าให้ผู้ติดตามนํามันกลับไปบ้านตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วล่ะ”

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสองสามคํา จากนั้นเนี่ยห่าวก็ประสานมือคารวะและปลีกตัวออกไป

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เทียนซิงกับจี้เค่อก็ออกจากโรงเตี้ยมแล้วเดินทางต่อ

พวกเขาออกจากเมืองเฟิงหยางและ มุ่งหน้าขึ้นเหนือ ซึ่งแคว้นชางเฟิงที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ตั้งอยู่บริเวณชายแดนทางใต้ของแคว้นเหมาหรง ในขณะที่ดินแดนดาราบรรพกาลนั้นอยู่ทางเหนือ
พวกเขาต้องเดินทางข้ามแคว้นเป็นเวลาหกวันติดต่อกันเพื่อออกจากแคว้นเหมาหรง

ตลอดทางยังคงปลอดภัยไร้เรื่องราวกวนใจ

อีกหกวันต่อมาจเทียนซิงก็พ้นเขต แดนของแควันเหมาหรงและมาถึงทางเข้าของดินแดนดาราบรรพกาล

สถานที่แห่งนี้กล่าวกันว่าเป็นพื้นที่ ลึกลับที่เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ มันถูกเปิดขึ้นโดยผู้ยิ่งใหญ่กลุ่มหนึ่งในยุคโบราณ มันมีพื้นกว้างใหญ่ไพศาลและอาณาเขตของมันก็กินพื้นที่ถึงครึ่งทวีป

ทางเข้าอยู่เหนือยอดเขาลูกหนึ่งที่สูง ถึงสามกิโลเมตรซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะหาพบรถม้าสองคันจอดที่เชิงเขาและไม่สามารถขึ้นไปได้

เทียนซิงกับจี้เค่อลงจากรถม้าและยีนอยู่บนพื้นหญ้าแหงนมองขึ้นไปที่ยอดเขาสูงที่อยู่เบื้องหน้า

สารถีและเหล่าผู้ติดตามหลายคนช่วยกันขนย้ายสัมภาระของพวกเขาทั้งสองลงจากรถม้า

เดิมที่บ่าวไพร่เหล่านี้คิดจะช่วยเทียน ซิงและจี้เค่อขนสัมภาระเดินทางไปส่งให้ถึงนิกายหนุนสวรรค์จากนั้นค่อยกลับรัฐนภากระจ่าง อย่างไรก็ตาม จี้เทียนซิงบอกให้พวกเขากลับไปก่อนโดยไม่ต้องตามขึ้นไปส่ง

หลังจากรถม้าเดินทางกลับไปแล้วก็เหลือเพียงชายหนุ่มหญิงสาวอยู่เพียงลําพังพร้อมกับสัมภาระใบใหญ่อีกสี่ใบ….

จี้เค่อมองไปที่สัมภาระทั้งหลายและ อดไม่ได้ที่จะอุ้ยปากกล่าวอย่างแง่งอนว่า “พี่ใหญ่เทียนซิง ท่านให้พวกมันกลับไปหมด แล้วสัมภาระของพวกเราเล่า ? หรือท่านคิดจะแบกพวกมันขึ้นเขา ?!”

“ฮ่าๆ มิใช่อย่างที่เจ้าคิด” จี้เทียนซิงหัวเราะและหยิบสัมภาระทั้งหมดโยนไปไว้ในวงมิติ

“เท่านี้ก็เรียบร้อย เอาล่ะ ขึ้นเขากันเถอะ”

กล่าวจบจี้เทียนซิงก็เดินขึ้นเขา

จี้เค่อเห็นเพียงชายหนุ่มโบกมือวูบเดียวและสัมภาระที่กองพะเนินก็หายไปหมดสิ้น นางอ้าปากค้างและเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

นางรีบวิ่งไล่ตามจี้เทียนซิงแล้วเกาะแขนอีกฝ่ายพลางถามว่าทําได้อย่างไร

จี้เทียนซิงก็อธิบายว่าเขามีถุงมิติและโยนพวกมันไปไว้ในนั้นหมดแล้ว จี้เค่อเป็นองค์หญิง นางรู้จักสมบัติที่ไว้ใช้เก็บสิ่งของเป็นอย่างดี นางจึงพยักหน้าเข้า

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงทั้งสองก็ปืนขึ้นไปบนยอดเขาและเดินไปตามเส้นทาง พวกเขาได้เห็นว่าภูเขาลูกนี้มีพื้นที่กว้างใหญ่และพื้นทางเดินก็ปด้วยหินสีดํา

ก้อนหินบนพื้นดินเต็มไปด้วยรอยด่างและความเก่าแก่ ไม่รู้ว่ามันผ่านวันคืนมานานเพียงใดถึงได้ถูกกัดเซาะจนผุกร่อนขนาดนี้

บนศิลาเบื้องหน้ามีหลุมลึกและเส้นลวดลายที่ถูกแกะสลักเอาไว้ เส้นเหล่านั้นตัดสลับผ่านไปมา กลายเป็นค่ายกลขนาดใหญ่ รอบบริเวณทั้ง 4 ทิศของค่ายกลนี้ยังมีผู้ฝึกยุทธ์รุ่นเยาว์ 12 คนที่สวมใส่อาภรณ์สีเขียวมรกตซึ่งกําลังกอดอกกุมกระบี่ไว้แน่น

คนเหล่านี้แต่ละคนล้วนมีความแข็งแกร่งในเขตแดนเชื่อมปราณ ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและหยิ่งทะนง

จี้เทียนซิงจับจ้องมองพวกมัน อาภรณ์ของคนเหล่านี้ล้วนเป็นรูปแบบเดียวกันและปักลวดลายเหมือนกันไว้บนหน้าอก

รูปแบบที่ว่าคือกระบี่ยาวสองเล่มไขว้กันและล้อมรอบไปด้วยกลุ่มดาว เห็นได้ชัดว่ามันคือสัญลักษณ์ของนิกายหนุนสวรรค์

ชายหนุ่มเข้าใจได้ในทันทีว่าจอมยุทธ์ รุ่นเยาว์ทั้ง 12 คนนี้เป็นศิษย์เฝ้าหน้าประตูนิกายหนุนสวรรค์ !

ในขณะนั้นเองจอมยุทธ์หนุ่มผู้หนึ่งที่อยู่ในกลุ่มก็เดินเข้ามาหาจเทียนซิงด้วยท่วงท่าสง่างาม “เจ้าเป็นใคร ? มาที่นี่ทําไม ?”

จี้เทียนซิงและจี้เค่อรีบหยิบป้ายประจําตัวออกมาอย่างรวดเร็วและมอบให้กับจอมยุทธ์หนุ่มผู้นั้นทันที

“ศิษย์พี่ท่านนี้ พวกเราเป็นศิษย์ใหม่ที่ผ่านการคัดเลือกของนิกายหนุนสวรรค์ นี่คือป้ายยืนยันตัวตนของพวกเรา”

จอมยุทธ์หนุ่มรับป้ายประจําตัวของทั้ง สองออกมาเพ่งพินิจ มันแสดงสีหน้าโล่งใจและพยักหน้าพลางกล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นศิษย์น้องชายและศิษย์น้องหญิง”

“พวกเจ้ารอที่นี่สักครู่ เมื่อข้าเปิดทางเข้าสู่ดินแดนโบราณแล้ว จะมีศิษย์พี่อาวุโสท่านอื่นมารับพวกเจ้าอีกที”

จบเล่ม 1 เส้นขอบฟ้าแห่งจักรวรรดิชิงหยุน