กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 1010 ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่แล้ว

ในขณะที่เสิ่นซินหยาลังเล ชายคนนั้นก็ขยับใกล้เข้ามา เธอไม่ได้ขยับหรือหนีแต่อย่างใดอย่างมีสติ
ชายคนนั้นจ้องเธอ “ทำไม ไม่กลัวฉันแล้ว?”
เสิ่นซินเหยาจ้องเขากลับ “ฉันกลัว แล้วแกจะปล่อยฉันไหม? ก็เห็นอยู่ว่าแกไม่ปล่อย ไม่ว่าจะกลัหรือไม่กลัวแกก็ไม่ปล่อยฉันไปอยู่ดี แล้วทำไมฉันยังต้องกลัวแก?”
ชายคนนั้นหัวเราะ “เธอน่าสนใจมาก”
ขณะพูดริมฝีปากของเขาก็สัมผัสกับผิวหนังของเธอ เสิ่นซินเหยาได้แต่ทนความน่ารังเกียจนี้และไม่ได้ผลักเขาออก เธอคิดว่า ถ้าให้ความร่วมมือกับชายคนนี้ ถ้าเขาเผลอปล่อยตัวเธอเมื่อไหร่ เธอ
ถึงจะแย่งอาวุธมาจากเขาได้ จะได้มีโอกาสหนีออกจากที่นี่
เสิ่นซินเหยาไม่ได้ขัดขืนเขา จึงทำให้เขาได้ใจเป็นอย่างมาก แล้วยังกดเธอเอาไว้อีกด้วย
ลมหายใจของขายคนนั้นรดอยู่บริเวณจมูกของเธอ ทำให้เธอทั้งรู้สึกคลื่นไส้และอยากจะขัดขืน แต่เธอก็ไม่มีท่าทีที่จะขัดขืนแต่อย่างใด แต่กลับแสร้งทำเป็นเพลิดเพลินไปกับเขาแทน
“เธอกับแฟนของเธอ ไม่สิ ต้องเรียกว่าว่าที่สามี เคยนอนด้วยกันไหม?” ชายคนนั้นไซร้ซอกคอเธออย่างโลภ
“ไม่เคย”
ชายคนนั้นชะงักเล็กน้อย น่าจะเพราะสงสัยนิดหน่อย ดวงตาของเขามืดลง “ครั้งแรกของเธอ?”
เสิ่นซินเหยาขมวดคิ้ว “แปลกมากหรอ?”
ชายคนนั้นหัวเราะ “ก็ถือว่าแปลก สมัยนี้ คนแบบนี้หายากมาก”
เสิ่นซินเหยาใช้เวลาที่เขาเอาแต่คิดเรื่องพวกนั้น แย่งปืนมาจากเขา
แต่เธอเพิ่งจะแตะโดน ก็โดนเขาจับได้เสียก่อน แล้วกดมันลงบนท้องของเธอ ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “อยากแย่งปืนของฉัน?”
เสิ่นซินเหยาไม่ยอมรับ “ไม่หนิ”
“เธอคิดว่าฉันโง่หรอ?” ผู้ชายคนนั้นกำลังทำเรื่องที่เสี่ยงมาก จึงระวังตัวเป็นพิเศษ ทุกการกระทำของเสิ่นซินเหยาจี้งไม่รอดพ้นสายตาของเขา
สุดท้ายปืนของเขาถูกกดลงกลางอกของเธอ และพูดเตือนว่า “พูดความจริงมาดีกว่า ไม่อย่างนั้นผู้หญิงในวิลล่าอีกคนก็ต้องตายด้วย”
พูดจบเขาก็กดร่างทับลงไป
พอรู้ว่าแผนของตัวเองล่ม ในเมื่อตัวเองไม่สามารถที่จะแย่งปีนมาจากเขาได้ เสิ่นซินเหยาก็ขัดขืนขึ้นมาทันที “ปล่อยฉันนะ!”
เธอขัดขืนสุดแรง
ชายคนนั้นใช้มือโอบรอบคอของเธอเอาไว้ แล้วกอดเธอไว้อย่างแน่น
เสิ่นซินเหยาตื่นตระหนก รู้สึกกลัว หวาดผวา “ปล่อยฉัน ปล่อย…
เธอใช้แรงทั้งหมดเพื่อถีบเขาออก แต่ก็ไม่ได้ผล
เสียงกระทึบประตูดังขึ้น
จวงเจียเหวินก้าวเดินเข้ามา ก่อนจากผลักชายคนนั้นออกจากร่างของเธอ แล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเธอเอาไว้
ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยที่เสิ่นซินเหยาไม่มีสติ จนกระทั่งจงเหยียนซีที่ยืนอยู่หน้าประตู เห็นสภาพในห้อง แล้วตกใจกรีดร้องเสียงด้ง เธอถึงเพิ่งจะได้สติกลับมา
จากนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย
น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีหยุด
เธอมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ซีด
จวงเจียเหวินกอดเธอเอาไว้แล้วพูดปลอบ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่แล้ว”
เสิ่นซินเหยามองใบหน้าที่คุ้นชินของเขา ยิ่งทำให้น้ำตาไหลกว่าเดิม ความเสียใจ ความละอาย พุ่งเข้าใจเธอในทันที
“เจียเหวิน” เธอร้องห้อย่างหนัก ในอ้อมแขนของเจียเหวิน
จวงเจียเหวินอุ้มเธอออกมาจากห้องนั้น แล้วมายังห้องข้างๆ ก่อนจะวางเธอลงบนเตียง “พี่ช่วยดูแลเธอสักครู่นะครับ ผมไปจัดการไอ้นั่นก่อน”
จงเหยียนซีเดินมาด้านข้างเตียงแล้วกอดเสิ่นซินเหยาเอาไว้ แล้วมองไปยังน้องชาย “นายไปเถอะ พี่เฝ้าอยู่ที่นี่เอง”
ในเวลานี้จวงเจียเหวินเป็นห่วงความรู้สึกของเสิ่นซินเหยาเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่สมารถปล่อยเรื่องนั้นไปได้ เขาเลยต้องจัดการเรื่องนั้นก่อน ค่อยกลับมาปลอบเธอทีหลัง
ที่เสิ่เผยชวนเรียกเขาไปคุย เขาก็ตื่นตัวในท้นที สิ่งแรกที่เขานึกถึงคือเซินเหยาและจงเหยียนซี พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกันอีกด้วย ถ้ามาวิลล่าที่ยังไม่ได้เข้าอยู่ทางการหลังนี้ ต้องโดนตามได้
ง่ายแน่ๆ
เขาพาลูกน้องมาที่นี่ และพบว่าสายไฟด้านหลังกำแพงของวิลล่ได้รับความเสียหาย มีรอยเท้าบนสนามหญ้า และไฟบริเวณชั้นสองยังคงเปิดอยู่ เขาให้ลูกน้องเฝ้าอยู่ด้านนอก เขาแอบๆเข้ามาใน
บ้านก่อน พอมั่นใจว่าไอ้เดนตายนั่นอยู่ในห้อง เขาก็เปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว แล้วใช้ปนยิงผู้ชายที่กำลังจะแตะต้องเสิ่นซินเหยาในทันที
ณ ตอนนี้ เขายืนอยู่หน้าประตูห้อง ชายคนนั้นล้มลงบนพื้น เขาขมวดคิ้วเขาหากันอย่างแน่น สายตาของเขานั้นทำให้คนรู้สึกน่าเกรงขามและเกรงกลัว
“ลากมันออกไป” เขาสั่งลูกน้อง
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเสิ่นเผยซวน บอกเขาว่าจับตัวได้แล้ว ให้คนของเขามาจัดการ
เพราะถึงคนคนนี้จะตายก็ต้องถูกส่งต่ออยู่ดี ให้คนที่เกี่ยวข้อง มายืนนตัวตนของเขา แล้วกำจัดเขาทิ้ง