กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 1012 ให้คุณไปจากผมไม่ได้จนชั่วฟ้าดินสลาย

ซางหยูรับน้ำมาแต่ไม่ได้ดื่ม เธอดึงมือของหลินซินเหยียนให้มานั่งข้างๆตัวเอง ในใจรู้สึกผิดมาก เพราะพรุ่งนี้ก็งานแต่งแล้ว คืนนี้ดันทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
“ในใจของฉันรู้สึกผิดจริงๆ”เธอจับมือของหลินซินเหยียน แล้วพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด
หลินซินเหยียนตบหลังมือของเธอเบาๆ แล้วพูดปลอบว่า “ไม่เป็นไร ดีที่ทุกคนนั้นปลอดภัย”
ซางหยูพยักหน้า
“ฟ้าใกล้สว่างแล้ว ฉันจะไปทำของกินเสียหน่อย ให้ทุกคนกินอะไรเล็กน้อยก่อน เดี๋ยวยังมีงานต้องทำกัน พวกคุณสองคนก็เป็นตัวเอกของวันนี้นี่หน่า เดี๋ยวก็ต้องแต่งตัวสวยๆ อย่าให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว
ขายหน้าล่ะ” ฉินยาสวมผ้ากันเปื้อนแล้วมอง ซางหยู “พี่เสิ่น จะกลับมาเมื่อไหร่ จะทำให้งานแต่งงานล่าช้าไหม?”
“ไม่หรอก เขาไปจัดการเรื่องต่างๆเสร็จก็มาแล้ว ไม่กระทบงานแต่งหรอก”ซางหยูยืนขึ้นมา “ให้ฉันช่วยคุณดีกว่า”
ฉินยาจับมือของเธอ “คุณน่ะ ยากที่จะมาได้ ไปคุยกับแม่สามีของลูกสาวเถอะ เรื่องอาหารเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ซางหยูยิ้ม “งั้นรบกวนด้วย เหนื่อยหน่อยนะ”
“ไม่เหนื่อยหรอก ฉันยังสาวอยู่”
พูดจบทั้งสามคนก็หัวเราะออกมา
แต่ก็จริง ฉินยานั้นดูไม่แก่เลย อาจเป็นเพราะเธอยังไม่เคยมีลูก ร่งกายก็เลยไม่มีะไรเปลี่ยนแปลงมาก แถมยังมีร้านเสื้อผ้า มีธุรกิจของตัวเอง คนที่อารณ์ดี มองดูแล้วย่อมอ่อนเยาว์
วิลล่า
เก็บกวาดสะอาดเรียบร้อย หลังจากที่ทุกคนนั้นกลับไป จวงเจียเหวินปิดประตูห้องนอนออก เสิ่นซินเหยาที่อยู่ในห้อง ไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว ไม่ว่าจงเหยียนซีจะปลอบใจยังไง จะพูด
ยังไง เธอก็ไม่ปริปปากออกเสียงเลย
เมื่อเห็นจวงเจียเหวินเข้ามา จงเหยียนซีก็ลุกขึ้นมา แล้วพูดกับเขา “พี่ปลอบใจหล่อน สงสัยจะไม่ได้ผล พี่ไปจองโรงแรมให้นายดีกว่า”
จวงเจียเหวินพยักหน้า
ตอนที่จงเหยียนซีเดินผ่านน้องชายของตัวเอง ก็พูดขึ้นเสียงต่ำ “พูดกับเหยาเหยาดีๆ หล่อนคงจะตกใจ”
แม้แต่เธอเองยังตกใจ อย่าพูดถึงเสิ่นซินเหยาเลย
จวงเจียเหวินพูดขึ้น “ผมทราบแล้ว”
จงเหยียนซีไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม รู้ว่าในใจของเขารู้ดี เธอจึงเดินออกไป
เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านล่าง จวงเจียเหวินก็ปิดประตูแล้วเข้ามา
เขานั่งลงที่ข้างๆเตียง บนตัวของเสิ่นซินเหยายังคงห่อด้วยผ้าห่มสีแดงผืนใหญ่ โผล่มาเพียงศีรษะ บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
เขาหยิบทิชชู่ขึ้มาสองแผ่นแล้วเช็ดให้เธอ เสิ่นซินเหยาหันหน้าหนี ผละหนีสัมผัสของเขา ไม่ใช่เพราะจวงเจียเหวิน แต่เพราะตัวเธอเอง
มือสองข้างของจวงเจียเหวินจับไปที่หน้าเธอ แล้วพูดสั่ง “มองผม!”
เสิ่นซินเหยาต้องสบตากับเขาอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาเหม่อลอย ไม่มีความขี้เล่นหรือกระตือรือร้นเหมือนแต่ก่อน
“ไม่เป็นไรแล้วนะ”เขาพูดเสียงต่ำ
เสิ่นซินเหยาร้องไห้หนักกว่าเดิม
จวงเจียเหวินกอดเธอ ฝ่ามือถูไหล่ของเธอผ่านผ้าห่ม เหมือนกำลังปลอบเธอ และจูบไปที่หน้าของเธอ จบไปยังหางตาของเธอที่มีคราบน้ำตา ริมฝีปากแนบชิดไม่ได้ผละออก แล้วพูดขึ้นมาว่า “ไม่
ต้องร้องแล้ว จะเป็นเจ้าสาวอยู่แล้วนะ ร้องห้แล้วตาจะบวม มันจะไม่สวยเอานะ เด็กดี”
“คุณจะแต่งงานกับฉันอยู่ไหม?”เสิ่นชินเหยาถามขึ้นด้วยเสียงที่แหบ
“แน่นอนสิ”จวงเจียเหวินยิ้มเล็กน้อย “ทำไมถึงถามคำถามโง่ๆแบบนี้? ถ้าผมไม่แต่งงานกับคุณ แล้วจะแต่งกับใคร?”
“แต่ว่าฉัน
เธอยังไม่ทันพูดจบจวงเจียเหวินก็กดจบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณเสียหน่อย และที่สำคัญ คุณก็ยังอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”
“งั้นถ้า
“ไม่มีถ้า ถึงแม้จะมี ผมก็จะแต่งงานกับคุณอยู่ดี คุณเกิดเรื่อง พูดได้เพียงว่าแฟนคุณทำหน้าที่ได้ไม่ดี ไม่สามารถปกป้องคุณได้”
“ทำไมถึงดีกับฉันแบบนี้?”เสิ่นซินเหยามองดูเขา แววตาเต็มไปด้วยความรัก เธอรักผู้ชายคนนี้มากจริงๆ
“คุณคิดดู จากบันทึกของผม ก็รู้แล้วว่าคุณคือภรรยาของผม นี่คือพรหมลิขิตที่เหลือเชื่อ แน่นอนว่าต้องรักษามันไว้ ถ้าคุณถูกคนอื่นฉุดไป ผมจะทำอย่างไร เพราะฉะนั้นต้องทำดีกับคุณ ให้คุณไป
จากผมไม่ได้จนชั่วฟ้าดินสลาย”