กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 1016 ถูกฉกตัว

บทที่ 1016 ถูกฉกตัว
ในตอนนั้นเองบทเพลงงานแต่งงานได้เริ่มบรรเลงขึ้น ท่วงทำนองไพเราะแสนกินใจ
บรรเลงวนเวียนไปเช่นนี้ ดุจดั่งหยกเนื้องาม ที่ทั้งอ่อนยนและนุ่มนวล แนบชิดจิตวิญญาณ บรรเลงสื่อถึงความสง่าผ่าเผยและความตื่นเต้นของคู่รักที่ได้ครองรักกันในที่สุด
และมีการพูดระบายอันแสนอ่อนโยน รวมถึงการใฝ่ฝันและการเฝ้ารอคอย
เสิ่นซินเหยายืนบนรองเท้าสันสูงฝังเพรช เธอเดินเข้ามาในงานพร้อมกับบทเพลงบรรเลงทีละก้าวๆ
ตอนนี้สายตาของทุกคนล้วนจ้องมองมา
เจ้าสาวเป็นการมีอยู่ที่งดงามที่สุดในวันนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
เธอสวมชุดแต่งงานสีขาวสะอาด ตัดเย็บขึ้นได้พอเหมาะพอดีกับเรือนร่าง ผิวสัมผัสสูงต่ำขับเน้นเส้นโค้งเว้าบนเรือนร่างของเธอ ผิวลาดไหล่เปลือยเปล่าขาวใสเสียยิ่งกว่าหิมะ เส้นผมสีดำนุ่มสลวย
ราวกับใช้เวลานิ่นนานกว่าจะเกล้ามวยผมขึ้นมา ปล่อยปอยผมแนบหูสองข้าง ขับนันให้ดูสวยหวานยิ่งขึ้น บนศีรษะสวมมงกุฎระยิบระยับ ดุจดั่งเจ้าหญิงเดินออกมาจากนิทานวัยเด็ก สวยงามเพริศพริ้งเป็นที่สุด
ฉินยานั่งข้างๆ หลินซินเหยียน เธอแตะหล่อนเบาๆ “เจ้าสาวสวยมากเลย ลูกชายของคุณโชคดีจัง”
หลินซินเหยียนอมยิ้ม
เธอรู้สึกจากกันบึ้งว่าเด็กทั้งสองคนช่างเหมาะสมกันจริงๆ
ฉินยาขยับเข้ามาใกล้ พลางพูดที่ข้างๆ หูของเธอเสียงเบา “คนนั้นชื่อซงเก้น คงชอบเหยียนซีของเราสินะ?”
หลินซินเหยียนมองเธอ
ฉินยาส่งสัญญาณให้เธอมองไปด้านหลัง
จงเหยียนซีและซงเก้นอยู่ด้านหลั่ง
“ฉันเอาแต่ดูพวกเขาสองคน ทั้งสองคนดูมีเรื่องให้พูดคุยกันหลายเรื่องที่เดียว ทั้งยังดูเข้ากันได้ดีอีกต่างหาก” ฉินยาครุ่นคิดไปสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ “เหยียนซีก็ยังหนุ่มอยู่…..” เว็บสล็อต
คงไม่อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตหรอกมั้ง?”
แน่นอนว่าตอนนี้มีคนสดตั้งมากมาย เวลาโสดก็ไม่ถูกนินทาไร้สาระเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เธอก็คิดว่า อยู่คนเดียวแล้วมันโดดเดี่ยวเกินไป ยังไงอยู่เป็นคู่สองคนดีกว่าเยอะ
“ซงเก้นก็ไม่เลวเลย ไม่ว่าจะเปรียบเทียบกับเจียงโม่หานในด้านไหน
“ลูกชายของฉันไม่หล่องั้นเหรอ?” หลินซินเหยียนตัดบทเธอ
ฉินยาชะงักไปครู่หนึ่ง สายตาจ้องไปที่ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ซึ่งนอยู่ใต้แสงสปอตไลต์ เขาสวมท้กซิโด้ชายยาว ไหล่กว้างและเอวสอบ ขาทั้งสองถูกคลุมด้วยกางเกงสูท ทั้งยาวทั้งเหยียดตรง
เป็นสุภาพบุรุษที่ยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเจ้าชายขี่ม้าขาวในนิทานวัยเด็ก
“เจียเหวินหล่อที่สุดในสายตาของฉัน” ใบหน้าของฉินยาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม
ทั้งยังเป็นการเอ่ยในใจ
อาจเป็นเพราะเธอได้ใช้เวลาร่วมกับจวงเยหวินค่อนข้างยาวนาน จนคิดว่าเป็นลูกชายของตัวเองไปแล้ว
ที่คิดว่าเขาดีที่สุด เหยียนเฉินที่โดนเธอพาไปตั้งแต่เด็กยังเทียบไม่ติดเลย!
ความรู้สึกล้วนเกิดจากการบ่มเพาะ จงเหยียนซีเข้ากองห้พตั้งแต่เนิ่นๆ หลังจากเติบใหญ่ขึ้นมาก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้กัน ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการอยู่ร่วมกันเลย
ยิ่งไปกว่านั้นลักษณะนิสัยของเขาและเจียเหวินแตกต่างกัน เขามีนิสัยค่อนข้างเย็นชา ไม่โหวกเหวกป่วนๆ เหมือนเจียเหวิน
หว่าเมื่อจวงเจียเหวินเอาจริงเอาจัง ก็คล้ายกับจงเหยียนชีมาก มากน้อยล้วนมีเงาของจงเหยียนซี
“ในเมื่อคิดว่าเจ้าบ่าวหล่อเหลา แล้วทำไมคุณถึงเอาแต่มองคนอื่น?” หลินซินเหยียนสบตาเธอ
ฉินยา”…..”
“ไอ้หยา ลูกชายของคุณหล่อเหลาก็จริง แต่ซงเก้นก็ไม่เลวนัก ให้อารมณ์คนละแบบกับลูกชายของคุณ เขาดูอ่อนโยนมากไม่เห็นรึไง?” ฉินยาออกความเห็น
หลินซินเหยียนวางมือลงบนหลังมือของหล่อน “เรื่องของหล่อน ก็ให้หล่อนเป็นคนจัดการเองเถอะ”
ยิ่งหลังจากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอยิ่งไม่อยากกดดันลูกสาว หรือให้ลูกสาวทำตามความคิดของเธอ เธอก็คิดเช่นกันว่าซงเก้นไม่เลว ทว่าหากลูกสาวไม่ชอบ เธอก็ไม่อยากบังคับ
“ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตาเถอะ” เธอตบมือฉินยา “ลูกหลานล้วนมีทางรอดของตนเอง ผ่านเรื่องคราวนี้ไปได้ เธอก็ใช้ชีวิตเป็นแล้ว เข้าใจว่าตนเองต้องการอะไร เลือกใช้ชีวิตแบบไหนได้แล้ว”
ฉินยาพยักหน้า “ที่คุณพูดมาก็ถูก”
ให้เธอเป็นคนเลือกสรรเองดีกว่า
เธอพลันนึกอะไรขึ้นได้ พลางรู้สึกไม่ยินดี “คุณจะจัดการลูกชายคนเล็กของคุณยังไง? หรือว่าลำเอียง?
“ตอนแรกเป็นฉันจัดการเหรอ?” หลินซินเหยียนย้อนถาม
“ฉันเอง เป็นฉันเลือก” ซางหยูเอ่ยต้ดบท “ฉันจดจำช่วงเวลาที่หยาเหยานั้นยังไม่เกิดได้ ฉันพูดว่า ถ้าหากลูกสาวหมั้นหมายกับเจียเหวิน สุดท้ายฉันก็ได้ลูกสาว หลังจากนั้นลูกชายของเธอก็กลาย
เป็นลูกเขยของฉัน”
ซางหยูคิดว่าสิ่งที่ตนเองทำถูกต้องเหลือเกิน พลางมองพวกเขาที่ยืนอยู่ด้วยกันช่างดูเหมาะสม “ครึ่งหนึ่งเป็นลูกเขยครึ่งหนึ่งเป็นลูกชาย หลังจากนี้เจียเหวินก็จะเป็นลูกชายของฉันแล้ว”
ซางหยูมีความสุขจริงๆ
ฉินยาหยอกล้อหลินซินเหยียน “ลูกชายของเธอโดนฉกไปแล้วนะ”
หลินซินเหยียนยิ้ม “ฉันไม่กลัวหรอก ฉันยังมีลูกชายอีกคน”
“คุณยังมีลูกชายอีกคนเหรอ หรือว่าลูกชายคนนั้นยังไม่แต่งงาน?” ฉินยาพูดอย่างจงใจ “ถ้าอนาคตแต่งงานแล้ว คงลืมแม่คนนี้แล้ว ขนาดยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่ค่อยกลับมาเลย น้องชายแต่งงานก็
ไม่กลับมา เกิดอะไรขึ้นกับเหยียนเฉินล่ะเนี้ย?”
หลินซินเหยียนนึกถึงจงเหยียนเฉิน ในใจพลันนึกคิดถึง “เขายุ่งอยู่”
ฉินยาก็รู้ลักษณะการงานของจงเหยียนเฉินในตอนนี้
ตอนนี้หลินซินเหยียนพบว่าจงจิ่งห้าวไม่อยู่ ไม่รู้ว่าจะออกห่างจากข้างกายเธอไปเมื่อไหร่ วันนี้จวงเจียเหวินมีความสุขมาก แล้วเขาล่ะ? จะไม่อยู่ได้อย่างไร?
เธอลุกขึ้นยืน ผละออกจากด้านข้างเพื่อไปตามหาจงจิ่งห้าว
หลังจากนั้นก็พบเขาที่หน้าด้านนอกของห้องโถง เขารับโทรศัพท์อยู่ด้านหน้าหน้าต่าง ซึ่งดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับจงเหยียนเฉิน
เธอก้าวเดินเข้าไปใกล้ๆ……