กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 1017 นึกเสียดาย

จงจิ่งห้ามีประสาทสัมผัสไว แม้จังหวะเท้าของหลินซินเหยียนจะแผ่วเบา แต่เขาก็ยังจับได้ เขาเอ่ยขึ้นแค่ “ตามหาต่อไป” จากนั้นจึงวางสายโทรศัพท์
เขาเก็บโทรศัพท์ ก่อนเปลี่ยนท่วงท่าหันกายมาหาหลินซินเหยียน พลางเดินเข้าไปหาเธอ “มา ไปกันเถอะ”
หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น “เมื่อกี้คุณคุยโทรศัพท์กับใคร?”
“เพื่อนที่มาร่วมงานแต่งไม่ได้คนหนึ่งน่ะ” จงจิ่งห้าวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
หลินซินเหยียนจับผิดร่องรอยคำโกหกของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ในใจมีเพียงความสงสัย เมื่อกี้เธอได้ยินชื่อของจงเหยียนเฉินเต็มหู หรือว่าเธอฟังผิด?
แต่เธอกลับไม่คิดว่าตนเองฟังผิดเลย
“เพื่อนคนไหน?” เธอยังจี้ถามต่อ
หลายปีผ่านมานี้ คนใกล้ตัวของจงจิ่งห้าว เธอก็รู้จักแทบจะหมดแล้ว
จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธอ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หืม? ไม่เชื่อใจผมเหรอ?”
หลินซินเหยียนเม้มปาก ก่อนจะพูดไปตรงๆ “เมื่อกี้ฉันได้ยินเหยียนเฉิน เกี่ยวกับเหยียนเฉินไหม?”
เป็นสามีภรรยากันมาเนิ่นนานขนาดนี้ ไม่ปิดบังระหว่างกัน ล้วนพูดกันอย่างตรงไปตรงมา
“คุณฟังผิดแล้ว” จงจิ่งห้าวโอบไหล่ของเธอ “วันนี้จะได้เป็นแม่ยายแล้ว อีกสักเป๊บก็ต้องขึ้นเวที อารมณ์ดีเข้าไว้สิ”
“ฉันฟังผิดจริงๆ?” หลินซินเหยียนยังไม่ยอมแพ้
จงจิ่งห้าวจ้องมาอย่างงแน่วแน่ “ผมเคยโกหกคุณเมื่อไหร่?”
หลินซินเหยียน”….
ในระหว่างที่งานแต่งงานยังดำเนินต่อไป…..
บนเวทีกำลังเริ่มพิธีให้คำมั่นสัญญา
พวกเขากลับมาที่นั่ง มองไปยังบนเวที
พิธีกรยืนตรงกลางระหว่างผู้มาใหม่ทั้งสองคน ในมือถือไมโครโฟน พลางมองที่เจ้าบ่าว “คุณจวงเจียเหวิน คุณจะรับเสิ่นซินเหยาเป็นกรรยาและยินยอมสมรสกับเธอหรือไม่? ไม่ว่ายามป่วยหรือ
ยามสบาย ไม่ว่ายากจนหรือมีมั่งมี หรือเหตุผลอื่นใด คุณล้วนรักเธอ ดูแลเธอ ให้เกียรติเธอ ยอมรับเธอ จะซื่อสัตย์ต่อเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่?”
สายตามากมายที่จับตามองจากด้านล่างเวที
จวงเจียเหวินมีท่าทีมุ่งมั่น เขามองเสิ่นซินเหยาด้วยสายตาลึกซึ้ง “ผมยินยอม”
พิธีกรพลางหันมาที่เสิ่นซินเหยา “คุณเสิ่นซินเหยา คุณจะรับจวงเจียเหวินเป็นสามีและยินยอมสมรสกับเขาหรือไม่? ไม่ว่ายามป่วยหรือยามสบาย ไม่ว่ายากจนหรือมั่งมี หรือเหตุผลอื่นใด คุณล้วนรักเขา ดูแลเขา ให้เกียรติเขา ยอมรับเขา จะซื่อสัตย์ต่อเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่?”
เสิ่นซินเหยานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในยามค่ำคืน จวงเจียเหวินโผล่มาได้ทันเวลา เขายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ท่วงท่าจับปืน ราวกับเทวทูตก็ไม่ป่าน
เธอไม่อยากนึกสมมติ ไม่อยากนึกว่าถ้า เธอคิดเพียงปัจจุบัน
ในเวลานี้เดี๋ยวนี้!
นัยน์ตาของเธอสักใสเป็นประกายราวกับสายน้ำ แวววาวรุ่งโรจน์ เปรียบดั่งดวงดาวประกายพรึกในยามคิมหันต์ เธอมองจวงเจียเหวินพร้อมกับพูดอย่างชัดถ้อยซัดคำ “ฉันยินยอม”
เธอใช้น้ำเสียงเน้นย้ำ “ฉันยินยอมเป็นภรรยาของคุณ”
แปะ! เว็บสล็อต
ด้านล่างเวทีพลันมีแต่เสียงปรบมือเสียงดังอื้ออึง
“ตอนนี้ขอเรียนเชิญเจ้าบ่าวและเจ้าสาวจูบกัน” เสียงของพิธีกรเร่งดังขึ้นท่ามกลางเสียงปรบมือ
เสียงปรบมืออย่างยินดียิ่งดังขึ้นไปอีก
จวงเจียเหวินแอบนึกพะว้าพะวังในตัวเธอ เพราะเรื่องในตอนกลางคืน ท่าทีเลยมีความลังเลเล็กน้อย เสิ่นซินเหยาจึงรุกคล้องคอของเขา เขย่งเท้า พลางมอบจุมพิตขึ้นไป กดย้ำริมฝีปากของเธอกับ
ริมฝีปากของเขาช้าๆ ก่อนจะผสานกันแนบแน่น
ราวกับเขาไม่นึกตงิดใจ หรือตกใจกับการจูโจมของเสิ่นซินเหยา เขาลืมที่จะตอบสนองกลับไป
“คุณนึกเสียดายไหม?” เมื่อไม่เห็นเขาตอบสนอง เสิ่นซินเหยาจึงเอ่ยเสียงต่ำ
จวงเจียเหวินหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะโอบรอบเอวของเธอ นึกเสียดาย?
“อิ่ม เสียดาย” ไม่ทันที่เสิ่นซินเหยาได้ตอบโต้อะไรกลับไป เขาก็กดจูบเธออีกครา ก่อนจะเอ่ยขึ้นในช่วงเวลาอันเคลิบเคลิ้ม “เสียดาย ที่ไม่รีบกลับมาแต่งงานกับคุณให้เร็วกว่านี้”