กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม - บทที่ 126 เหน็บหนาวไม่สิ้นสุด

ตอนที่เธอหมดสติไปแล้วตื่นขึ้นมา เสื้อของเธอถูกถอดออกกระดุมกางเกงก็ถูกปลด

สิ่งเดียวที่เธอแน่ใจก็คือเธอยังไม่ได้เสียตัว แต่ตอนที่เธอหมดสติอยู่นั้น เหอรุ่ยเจ๋อทำอะไรเธอ เธอไม่รู้เลย

เธอมองไปที่ดวงตาของจงจิ่งห้าวโดยไม่หลบเลี่ยงหรือซ่อน และพูดอย่างใจเย็น “ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไรฉันบ้าง แต่สิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจก็คือ เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน”

จะพูดให้ถูกคือไม่ใช่ไม่ทำ แต่ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อกำลังจะทำเธอตื่นขึ้นมาพอดี

ถ้าหากเธอตื่นขึ้นมาช้ากว่านี้สักหน่อย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผลจะเป็นอย่างไร

เธอหลุบสายตาเบาๆ และมีน้ำตาผุดขึ้นที่ขอบตา “ขอโทษค่ะ”

จงจิ่งห้าวคิดถึงคลิปที่เธอถูกถอดเสื้อผ้าออก เลือดก็พุ่งไหลไปที่จิตใจของเขา

“ขอโทษทำไม?”

“ฉันไม่รู้”

เธอไม่รู้จริงๆ ในหัวเธอสับสนไปหมด

เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะต้องพูดคำนี้ออกไป ทำไมจะต้องขอโทษเขา

เธอยื่นมือไปผลักเขา จงจิ่งห้าวนอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว เขากลับคว้าหัวเธอไว้แล้วจูบเธอที่ริมฝีปาก

เมื่อริมฝีปากของเธออยู่ในปาก สมองของหลินซินเหยียนก็เหมือนถูกระเบิดและกลับตาลปัตร เธอใช้แรงผลักจงจิ่งห้าว “ทำไมจู่ ๆ คุณก็ถามเรื่องนี้?”

เขารู้อย่างนั้นเหรอว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น?

ซึ่งแม้แต่เธอยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น?

จงจิ่งห้าวไม่ตอบเธอแต่จับหัวเธอไว้อีกครั้งแล้วประกบปากจูบริมฝีปากเธอ หลินซินเหยียนอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอใช้มือทั้งสองข้างดันร่างแกร่งของเขา “อือ …คุณบอกฉันสิอือ….คุณ คุณรู้อะไรใช่ไหม?”

การต่อต้านของเธอนำไปสู่การจูบที่รุนแรงมากขึ้นจากเขา เขากดริมฝีปากของเธออย่างดื้อรั้นโดยไม่เว้นช่องว่างให้เธอได้รับอากาศหายใจและบังคับให้เธอสูญเสียความสามารถในการพูด ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงให้อากาศเข้าไปจากในปากของเขาเท่านั้น

พื้นที่แคบ ๆ แพชชั่นที่แผ่กระจาย

เขาเขยิบฝีเท้าเข้ามาใกล้ หลินซินเหยียนถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้ และกระแทกกับประตูห้องน้ำและส่งเสียงดัง

ป้าหยูและจวงจื่อจิ่นที่อยู่กับหลินลุ่ยซีในห้องรับแขกไปที่ห้องน้ำพร้อมกันเพื่อไปดูพวกเขา

และแทบจะทุกคนที่ไปดูเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น

ป้าหยูหัวเราะ “คนหนุ่มสาว”

จวงจื่อจิ่นกลับไม่ได้ดีใจเหมือนป้าหยูแบบนั้น ได้แต่รู้สึกเศร้าใจ

เธอหยิบคัสตาร์ดไข่หนึ่งช้อนแล้วป้อนเข้าไปในปากของหลินลุ่ยซี “หย่าแล้ว ทำแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะเลย”

“หย่าได้ ก็แต่งใหม่ได้นะ” ป้าหยูรู้สึกแค่ว่าพวกเขาเหมาะสมกัน

เธอไม่เคยเห็นจงจิ่งห้าวอดทนกับผู้หญิงคนไหนเท่าเธอมาก่อน

โดยเฉพาะหลังจากที่หลินซินเหยียนไปแล้ว อารมณ์ของเขาในช่วงนั้นเหมือนกับฟ้าฝนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ คิดจะโกรธก็โกรธขึ้นมา

เธอไม่เคยเห็นจงจิ่งห้าวระเบิดอารมณ์แบบนี้

จวงจื่อจิ่นพูดอย่างเรียบเฉย “มันง่ายแบบนั้นที่ไหนกัน”

เด็กสองคนนี้คืออุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด

เขาไม่เชื่อว่าคนอย่างจงจิ่งห้าวจะสามารถยอมรับเด็กสองคนนี้ได้

ไม่ใช่แค่จงจิ่งห้าว แต่ผู้ชายส่วนมากคงรับไม่ได้หรอก?

ไม่ใช่ว่าผู้หญิงจะสูญพันธุ์เสียหน่อยถึงจะต้องหันมาหาผู้หญิงที่มีลูกแล้วถึงสองคน

ถ้าให้พูดตามจริง ถ้าหากว่าลูกชายของเธอยังอยู่แล้วไปคบกับผู้หญิงที่มีลูกแล้วถึงสองคน เธอก็คงไม่ได้สบายใจนัก

แล้วไหนเลยกับครอบครัวอย่างตระกูลจงด้วยแล้ว มีแต่จะยิ่งไม่เห็นด้วย

ธุรกิจในครอบครัวพวกเขา ทรัพย์สินมากมาย จะยอมให้คนอื่นเข้ามาได้อย่างไร

ความคิดที่ไม่เห็นด้วยของจวงจื่อจิ่นอยู่ในสายตาของป้าหยู จากความไม่พอใจที่ตอนแรกจงจิ่งห้าวหย่ากับหลินซินเหยียน กลายเป็นอุปสรรคในใจ

“อย่ากังวลไปเลย สมัยนี้ไม่เป็นไรแล้ว” ป้าหยูคิดในใจว่ารอให้หลินซีเฉินดีขึ้นกว่านี้ก่อน เธอจะพาเขาไปหาจงฉีเฟิงและให้เขาดู และคิดดูว่าเด็กสองคนนี้เป็นของจงจิ่งห้าวหรือไม่

ป้าหยูยังคงคิดว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกของจงจิ่งห้าว เห็นชัดๆ ว่าหน้าตาเหมือนกับจงจิ่งห้าวตอนเด็กๆ อย่างกับแกะ

เดี๋ยวนี้ก็มี DNA อะไรนั่นไม่ใช่เหรอ ไปตรวจทีก็ได้ผลที่ชัดแจ้งแล้ว

เธอได้ยินมาว่าสมัยนี้ใช้เพียงเส้นผมก็ตรวจได้แล้ว

ป้าหยูมองไปทางห้องน้ำ “คุณนายจัดการเรื่องการแต่งงานของคุณชาย มันต้องดีอยู่แล้ว”

จวงจื่อจิ่นได้ยินเธอพูดแล้วหันไปมองป้าหยู ไม่พูดอะไรต่อและถอนหายใจเล็กน้อย ไม่อยากจะพูดถึงมันอีก เธอก้มหน้าแล้วป้อนไข่ให้หลินลุ่ยซีกินต่อ

ในห้องน้ำหลินซินเหยียนหายใจหอบ ใบหน้าแดงก่ำ เธอแทบจะขาดอากาศหายใจตาย เธอทุบชายป่าเถื่อนคนนี้ไมหยุดแต่ดูเหมือนเขาแทบจะไม่ขยับเลย

หลินซินเหยียนตัดสินใจอ้าปากแล้วกัดเขา

จงจิ่งห้าวเจ็บและส่งเสียงฮึดฮัดออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาผ่อนแรงลง หลินซินเหยียนฉวยโอกาสผลักตัวเขาออก “นี่อยู่ในบ้านนะคะ”

และด้านนอกก็มีคนอยู่เต็มไปหมด หากใครรู้เข้ายิ่งจะรู้สึกลำบากใจ

จงจิ่งห้าวไม่ได้โกรธที่โดนผลักแต่กลับมองมาที่เธอแล้วถาม “ถ้าไม่ใช่ที่บ้านก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หลินซินเหยียน “…”

“คุณ…” เธอพูดไม่ออกอยู่นานแล้วจึงพูดออกมา “น่าเกลียด”

จงจิ่งห้าวยิ้มเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกไปลูบริมฝีปากที่บวมแดงของเธอ “เธอรังเกียจมันที่ไหนกัน?”

หลินซินเหยียนก้มหน้า ผู้ชายคนนี้หน้าไม่อายขนาดนั้น?

หน้าตาล่ะ?

หน้าตา?

หน้าน่ะไม่ต้องรักษาหน้าแล้วเหรอ?

เป็นกุ๊ยรึไง?

“ไม่เอาแล้ว”

หลินซินเหยียน “…”

เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอคิดอะไรอยู่?

เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นพยาธิตัวกลมในท้องของเธอ?

จงจิ่งห้าวกระแอมและพูดจริงจัง “บนหน้าเธอ มีคำสามคำโผล่ขึ้นมาชัดเจน”

“อะไรนะ?” หลินซินเหยียนถาม

“อีตาบ้า”

เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาพูดคำหยาบออกมา

หลินซินเหยียนหลบตาและไม่กล้าสบตาเขาตรงๆและปฏิเสธ “เปล่านะ”

เสียงของเธอเบามากและดูเหมือนเธอขาดความมั่นใจ

เมื่อครู่เธอด่าเขาในใจแบบนี้จริงๆ

ตอนนี้เองที่โทรศัพท์มือถือขอจงจิ่งห้าวที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้น

ไม่ดูจงจิ่งห้าวก็พอเดาได้ว่าใครโทรเข้ามา คนที่ส่งคลิปวิดีโอมาแล้วเขาไม่เป็นฝ่ายโทรกลับไปหาก่อน ตอนนี้คงจะโกรธจนทนไม่ไหวและต้องโทรหาเขาเอง

หลินซินเหยียนเห็นเขาไม่รับสายจึงถาม “โทรศัพท์คุณดังอยู่ไม่รับสายเหรอคะ?”

จงจิ่งห้าวค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบให้ปกคอเสื้อของเธอเรียบ “คุณออกไปก่อนนะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วหันหลังดึงประตูแล้วเปิดเพื่อเดินออกไป

นาทีที่ประตูห้องน้ำถูกปิดลงสีหน้าของจงจิ่งห้าวก็เคร่งขรึมทันที ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่มีเพียงความเย็นชาไม่สิ้นสุด